[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว 008：กิลด์นักผจญภัย②（ฉันโดนลักพาตัว）

008：กิลด์นักผจญภัย②（ฉันโดนลักพาตัว）

「……」

ลูน่าถอนหายใจภายใต้คุกที่มีแสงสลัวส่องมาเพียงน้อยนิด

พื้น เพดาน ผนังล้วนเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยหินขรุขระ ไร้ซึ่งการตกแต่ง ซึ่งบ่งชี้ว่าไม่เคยสร้างเพื่อให้ความบันเทิงกับผู้ใดหรือให้ผู้อยู่อาศัยสะดวกสบาย

ลูกสาวของมาร์ควิสถูกจองจำ

ด้านหลังเธอมีหญิงสาวผมสีแดงที่ถูกลักพาตัวมาพร้อมกัน

ด้านหน้าเป็นประตูเหล็กที่แม้แต่ผู้ใหญ่ก็ไม่สามารถเปิดได้หากไม่มีกุญแจ

อย่างน้อยที่เห็นได้ชัดว่าสถานการณ์เหล่านี้ไม่ดีต่อสองสาวสุขภาพดี

　――ขอเล่ารายละเอียดให้ฟังว่าเหตุการณ์เป็นมายังไง

ตอนอาหารเย็น ฉันได้บอกท่านแม่ว่าอยากไปเที่ยวในเมืองและบอกว่าอยากไปกิลด์นักผจญภัยเพื่อไปเรียนรู้

เป็นผลให้

ท่านแม่ตอบทันที「ไม่ได้นะจ้ะ」

หัวข้อการสนทนาถูกปัดทิ้งอย่างรวดเร็ว

นั่นคือพวกเราต้องใช้แผนสำรอง

เธอปลอมตัวและตัดสินใจออกจากคฤหาสน์เพื่อไปที่เมือง

โชคดีที่ลูน่าเป็นหัวหน้าสำนักวิชามังกรซากุระ ที่มีพลัง “เหนือธรรมชาติ”

มันง่ายที่จะออกจากคฤหาสน์ด้วยพลังปราณและหลบหนีไปโดยไม่มีใครเห็น

ถ้าไปได้ไกลขนาดนั้น ก็ต้องทำตัวไม่ให้เหมือนลูกขุนนางด้วย

เหตุการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้นขณะที่เธอกำลังวิ่งไปในถนนสายหลักของเมืองและเห็นป้ายที่ชี้ไปยังกิลด์นักผจญภัย

ช่องว่างในอาคารที่อยู่ติดกันให้ความรู้สึกสลัวเพราะร่มเงา มีมือยื่นออกมาจากตรอกไม้แคบๆคว้าแขนของเธอและฉุดไป

อีกฝ่ายเป็นผู้ใหญ่สามหน่อ

ชายที่จับแขนของฉันยังคงบีบแขน ในขณะที่ชายอีกคนเอาผ้าที่โป๊ะยาสลบเข้าปากของเธอ

อ่า โดนยาสลบเข้าให้แล้วไงล่ะ

และตอนนั้นเองในเวลาเดียวกันชายอีกคนก็หิ้วกระสอบผ้าใบใหญ่คลุมหัวของลูน่า

（อืมดูช่ำช่องดีนะ……….เป็นพวกอาชญากรที่ทำเป็นขบวนการหาเลี้ยงชีพงั้นเหรอ）

เมื่อฉันถูกยกขึ้นไปและถูกปล่อยก็มีสอบผ้าอีกใบอยู่ในห้องนี้แล้ว

ชายคนนั้นใส่กุญแจมือเหล็กรอบข้อเท้าลูน่าที่แสร้งทำเป็นหมดสติและออกจากห้องด้วยใบหน้าระรื่น

พูดตามตรง ลูน่าไม่ได้สลบหรืออะไรหรอกเพราะเธอใช้พลังปราณของเธอ และเธอก็รู้ด้วยว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหนของเมือง และเธอก็ตรวจจับคนโดยรอบก็พบว่ามีคนอีกประมาณ ยี่สิบคนอยู่ในบริเวณรอบๆ

หลังจากนั้นก็เลยคาดหวังว่าจะมี “ความสนุก” แบบไหนรออยู่กัน

（อืม จะหลบหนีด้วยการใช้กำลังและเอาชนะเจ้าถิ่นแถวนี้ดีหรือเล่นเป็นแนวแบบนักฆ่าดีล่ะ เอ่อ ตื่นเต้นชะมัด ตัดสินใจไม่ถูกเลย）

อีกฝ่ายหนึ่งน่าจะเชี่ยวชาญด้านการลักพาตัว

ซึ่งหมายความว่าพวกผู้หญิงที่ถูกลักพาตัวไปน่าจะถูกนำไปขายที่ตลาดค้าทาส หรือโดนจับตัวเพื่อเรียกค่าไถ่

หากเป็นเช่นนั้นสถานที่นี้ก็คงจะเต็มไปด้วยคนที่ถูกลักพาตัว

หากจำนวนเหยื่อเกินกว่าสมาชิกขององค์กรนี่ ก็มีอันตรายที่จะเกิดการต่อสู้กันขึ้น ดังนั้นเลยใช้คนจำนวนสองสามคนในการลักพาตัวคนๆเดียว

「เอิ่มเธอเองก็โดนลักพาตัวมาเหรอ？」

เมื่อฉันลุกขึ้นพร้อมกับบิดขี้เกียจ ฉันก็ถูกเรียกจากทางด้านหลังและรีบหันหลังกลับไปอย่างรีบร้อน

จากนั้นก็เจอหญิงสาวคนหนึ่งกำลังซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้อง

「เอ๊ะ เธอก็ด้วยเหรอ？」

「อืม」

สังเกตอีกฝ่ายขณะตอบคำถามสั้นๆ

เธอคนนั้นน่าจะอายุไม่ถึงสิบปี และเธอแต่งตัวเรียบร้อย

เธอขนาดตัวพอๆกับลูน่าอาจจะสูงกว่าเล็กน้อย

ที่สะดุดตาเป็นพิเศษคือผมสีแดงที่ยาวถึงอก

ไม่ใช่ผมแดงตามธรรมชาติเหมือนแอนนา แต่เป็นสีแดงสดราวกับเพลิงไหม้ เรียกได้ว่าสีแดงเข้ม

เสื้อผ้าของเธอยังเป็นสีแดงอีกด้วย บางทีอาจจะแต่งตัวให้เข้ากับสีผม ซึ่งทำให้รูปลักษณ์ของเธอเป็นประกาย

เธอวิเคราะห์เด็กสาวผมเงินตรงหน้าและก็คิดได้ว่าเธอคงแข็งแกร่งสุดๆ

（อืม เป็นลูกขุนนางที่ไหนสักแห่งเหรอ）

เมื่อเห็นบรรยากาศที่ดูสง่างามลูน่าก็ปล่อยจินตนาการของเธอให้โลดแล่น「ฉันเป็นลูกสาวของมาร์ควิส」ก็อยากจะพูดแบบนั้นอยู่หรอก

แต่ว่าตอนนี้เธอกำลังปลอมตัว แต่งตัวเหมือนสาวชาวเมืองทั่วไป ดังนั้นในสายตาของเธอ ฉันจึงดูเหมือนลูกสาวของพ่อค้ามั่งคั่ง แต่ฉันไม่ได้คิดจะมาอุดอู้อยู่ในนี้หรอกนะ

นอกจากนี้เสื้อผ้าที่เธอใส่ยังเป็นของเมดอีกคนและเธอคนนั้นสวมมาตั้งแต่เด็ก และเธอก็ใส่ชุดนี้เข้าเมืองมาโดยไม่คิดเลยว่าแค่วันแรกก็เจอเรื่อง

อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นโซ่ที่ผูกมัดข้อมือและข้อเท้า และอีกด้านของโซ่ก็ติดกับผนังด้วยโลหะ หญิงสาวผมสีแดงก็วิเคราะห์และรู้สึกว่าตัวเองนั้นโง่เขลาจริงๆ

「เอ่อถึงจะทำสายตาแบบนั้นแต่รอบๆนี้ก็ไม่มีใครมาช่วยพวกเราได้หรอกนะคะ？」

สาวผมแดงพูดเช่นนั้น

ลูน่ายักไหล่เล็กน้อย

เธอปลอมตัวอยู่ และออกมาจากบ้านโดยไม่แจ้งให้ใครทราบ คงไม่มีใครรู้ว่าเธอไม่ได้อยู่ที่คฤหาสน์ นับประสาอะไรกับการจะหาคนมาช่วย

（เฮ้อเอาเถอะ ถ้าอยู่นานกว่านี้และกลับบ้านช้าเกินไปก็ถูกจับได้อีก ถ้าเป็นแบบนั้นลำบากแหงๆ）

เมื่อเธอจำได้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนของเมือง เธอก็แตะไปที่โซ่ตรวนตรงข้อเท้า

จากนั้นความรู้สึกที่สัมผัสบนนิ้วมือ ดูเหมือนจะไม่ใช่โลหะชนิดพิเศษ เกร้ง เกร้ง เกร้ง ด้วยการกระแทกมันเบาๆจากนั้นรอยแตกก็ปรากฏขึ้นและกุญแจมือก็หลุดออกและเมื่อใช้นิ้วเคาะเป็นจังหวะโซ่ตรวนก็ขาด

「เกิดอะไรขึ้น? เธอทำอะไรลงไปน่ะ？」

ลูน่าที่โดนยิงคำถามใส่ก็ได้แต่ยิ้มออกมา

ลูน่าเดินเข้าไปหาเธอและทำลายโซ่ตรวน

「สุดยอด……..เวทมนตร์เหรอ？」

「เฮ้อ ช่างเถอะ อะไรล่ะนั่นเวทมนตร์」

ด้วยรอยยิ้มซุกซนเธอกดนิ้วชี้ลงบนฝีปากของเธอ

เธอเข้าใจในทันทีและพยักหน้าและเงียบปาก

ลูน่าเข้าใกล้กำแพงที่มีประตูเหล็กโดยไร้ซึ่งเสียง และวางฝ่ามือของเธอบนก้อนหินที่ก่อตัวเป็นกำแพง

「ตรงนี้รึเปล่าน้า？」

เธอพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ ย่อตัวลงและหายใจเข้าลึกๆ

　――สำนักวิชามังกรซากุระ หัตถ์ทะลวง( 通背掌)  ป.ล.คิดชื่อไม่ออก คิดยากมากโอ้ยปวดหัว

พื้นดินสั่นสะเทือนด้วยเสียงอันดัง

สาวน้อยผมแดงรีบเอามือปิดหูเพราะจู่ๆก็เกิดแรงระเบิดรุนแรง

ขณะที่ลูน่ากำลังฟังเสียง ก็มีใครสักคนล้มลงที่ด้านหนึ่งของกำแพง

เธอพยักหน้าและมุ่งไปข้างหน้าประตูเหล็กกดกำปั้นเข้ากับประตูและกระทืบเท้าลงกับพื้นในจังหวะเดียวกัน

　――สำนักวิชามังกรซากุระ หัตถ์พยัคฆ์จู่โจม

　ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมม！！！

กำแพงเหล็กระเบิดออกกระแทกเข้ากับทางเดินเกิดเสียงดังอีกครั้ง

「เอาล่ะ ฉันจะเล่นกับเจ้าพวกนี้สักหน่อยค่อยกลับบ้าน แล้วเธอล่ะจะเอายังไง？」

ลูน่าที่ได้ยินเสียงเท้าจำนวนมากกำลังลงมากำลังฮัมเพลงด้วยความสนุกสนาน

สาวผมแดงลังเลเล็กน้อยแต่ก็ตอบกลับมาว่า「ฉันจะตามเธอไปด้วย」

ก่อนที่เธอจะเกิดใหม่เธอเป็นโรคที่รักษาไม่หายอีกโรคหนึ่ง

　“โรคขาดการต่อสู้ไม่ได้”

วิชาที่ได้ร่ำเรียนและฝึกฝนมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เมื่อผู้คนมีพลัง ก็อยากจะใช้ และเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็ต้องหาศัตรูมาประลอง

ถ้ามาได้ไกลขนาดนี้ สิ่งที่ต้องทำก็คือเอาชนะคู่ต่อสู้ตรงหน้า

ทุกๆวันจะเป็นเส้นทางแห่งการนองเลือด

ก่อนที่จะรู้ตัว ก็รู้สึกว่าตัวเองขาดการต่อสู้ไปไม่ได้เสียแล้ว

ไม่มีเวลามานั่งเสียใจหรอกนะ

ความปรารถนาที่อยากจะสังหารอีกฝ่ายมันกำลังก่อตัวในใจฉัน

เรียกได้ว่าตัวฉันอาจจะไม่ใช่มนุษย์อีกแล้วก็ได้

ด้วยเหตุนี้ จึงจบลงด้วยที่วัฏจักรแห่งการต่อสู้และฝึกนเรื่อยไปไม่รู้จบ ต่อให้กลับมาเกิดใหม่จิตวิญญาณก็ยังถวิลหาถึงสิ่งที่อดีตชาติเคยทำ นั่นแหละคือลูน่า

ดังนั้นเธอจึงเป็นปีศาจที่กระหายในการต่อสู้

「วันนี้พอดีความเครียดมันเข้าเส้นน่ะ ไม่คิดแค่ว่าจะล้มพวกมันหรอกนะ แต่จะฆ่าซะให้เหี้ยนเลย」

รอยยิ้มที่ดุร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของลูน่าพร้อมกับเดินไปที่โถงทางเดิน

พวกผู้ใหญ่ที่รีบกรูกันเข้ามาโดยไม่รู้เรื่องราว

ปีศาจสาวผมสีเงินได้ปรากฏตัวขึ้น เมื่อเผชิญหน้ากับมันก็มิอาจหลีกเลี่ยงความตายได้