[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว 006：วันที่สงบสุข

006：วันที่สงบสุข

แสงแดดส่องผ่านช่องว่างในม่านที่เปิดขึ้นเล็กน้อย

เด็กสาวตัวน้อยๆกำลังนอนอยู่บนเตียงและถอนหายใจลืมเปลือกตาของเธอในขณะที่ตอนเช้าอากาศเย็นทำร้ายร่างกายของเธอ

「อ้าาาาาาาาาาาาาา…………หาวววววววววววววววว」

เมื่อฉันหลับและกำลังมุดตัวเข้าไปในผ้าปูที่นอนและหันไปมองอย่างสงสัยคิดว่าฉันควรจะอยู่ในสภาพเหมือนหนอนไหม

จากนั้นก็มีเด็กสาวอายุห้าขวบคนหนึ่งที่กำลังนอนหลับข้างๆฉันก็ขโมยผ้าปูที่นอนของฉันไป

ไม่สิ ถ้าหนาวก็แปลงร่างเป็นสุนัขสิฟะยัยนี่

ลูน่าที่คิดเช่นนั้นก็อยากจะถีบยัยนี่ตกเตียง

ลูน่าหายใจออกด้วยความไม่เต็มใจและสาบานว่าจะขโมยแผ่นเกมจีบสาวและเกมคอนโซลและขับไล่เธอออกจากบ้านถ้ายังทำตัวแบบนี้ต่อไป

「คุณหนูค่ะ เช้าแล้วนะคะ――」

ลูน่ากระโดดลงจากเตียงตกใจกับเสียงของแอนนาที่เข้ามาได้จังหวะ

โดยปกติแล้วเธอน่าจะหลับอยู่

สาเหตุที่เธอตื่นขึ้นมาอย่างเช้าตรู่นั้นคือติดนิสัยจากอดีตชาติ แต่ตอนนี้เธอมักจะหมกมุ่นอยู่ในชีวิตขุนนาง เป็นคนหลับง่ายและหลับลึกจนกว่าจะมีคนปลุกเธอ

「นี่มันผิดปกติแล้วนะยังเช้าตรู่อยู่เลย」

「เอ่อ น้องหมายังอยู่ไหมคะ――」

เธอพูดเช่นนั้นทำให้ทางนี้ตึงเครียดทันที

ชิโระมักจะอยู่ในร่างของสุนัข และแม้ว่าจะยึดติดกับอาหารที่ได้ทาน แต่ก็เป็นเด็กสาวอายุห้าขวบนั่นทำให้เธอขนลุกในตอนนี้

เมื่อกำลังคิดว่าจะแก้ตัวยังไงดีแอนนาเดินไปที่เตียงและเปิดผ้าปูที่นอนออก

「น้องหมาจ๋า」

จากนั้นร่างของชิโระกลายเป็นสุนัขด้วยความเร็วแสง

แปลงร่างได้โครตเร็วเลยยัยนี่  

「ถ้างั้นดิฉันจะคอยดูแลชิโระทุกอย่างเองนะคะ♡」

「เฮ้อดูมีความสุขมากเลยนะเธอเนี่ย ไม่เหมือนกับการที่เธอปฏิบัติตัวกับฉันเลย」

「นั่นสินะคะ มุฟุ………การดูแลสุนัขของนายท่านก็เป็นหนึ่งในหน้าที่สำคัญของดิฉันในฐานะเมด」

เมดผมสีแดงวัยสิบหกปีคนนี้ ขาดความอบอุ่นเพราะโสดนี่น่ะ

แม้ว่าลูน่าจะปล่อยผ่านการกระทำอันไร้มารยาท เพราะแอนนาเองก็ดูเหงาๆเหมือนเธอในสมัยก่อน ดังนั้นไว้ค่อยฝึกเธอในทีหลัง

วันนี้มีเพียงชั้นเรียนประวัติศาสตร์ในช่วงบ่าย และไม่มีกำนหดการก่อนหน้าหรือหลังจากนั้น

ลูน่ามาที่สวนของคฤหาสน์ ซึ่งมาที่มุมหนึ่งของสวนที่ถูกใช้เป็นสนามฝึกของทหาร กำลังซ้อมประจำวันอยู่

「อรุณสวัสดิ์ครับ คุณหนู」

「อืม อรุณสวัสดิ์นะ วันนี้ฉันอยากจะมาออกกำลังกายเรียกเหงื่อสักหน่อย」

「ถ้างั้นเชิญไปด้านหน้าและเพลิดเพลินกับการออกกำลังกายยามเช้านะครับ」

มีทหารห้าคนที่กำลังเหงื่อตก

มาร์ควิสได้จ้างทหารไว้จำนวนห้าสิบนาย แต่เนื่องจากทำงานเป็นกะ จึงมีเพียงครึ่งหนึ่งที่อยู่ในค่าย และมีอีกประมาณยี่สิบนายที่ประจำการอยู่

ตระกูลมาร์ควิสนั้นสูงกว่าเอิร์ลและไวเคานต์ แต่ว่าจำนวนขนาดนี้มันน้อยเกินไป แต่ ซาราเอล่าที่ทำหน้าที่รักษาการณ์ดินแดนแทนท่านพ่อไม่คิดจะเพิ่มกำลังรบ เพราะดินแดนของเราอยู่ไม่ไกลจากเมืองหลวง

พูดตรงๆก็คือขี้เหนียวนั่นแหละ

（ช่วงนี้ไม่ได้เสริมสร้างกล้ามเนื้อให้กับตัวเองเลย และก็ห้ามฝืน เพราะงั้นเอาแต่พอดีก็แล้วกัน……）

หากฝึกฝนร่างกายโดยไม่คำนึงถึงการเจริญเติบโต มันเป็นเรื่องง่ายที่จะทำให้ร่างกายของฉันพังทลายอย่างรวดเร็ว และมันจะส่งผลต่อสุขภาพของฉันในอนาคต ดังนั้นหากอยากจะฝึกจริงๆก็เอาแต่พอควรไม่ควรฝืนมากเกินไป

ในชาติที่แล้วเขาฝืนมากเกินไปจนเป็นโรคไปตลอดชีวิต

“โรคขาดการฝึกไม่ได้”

ตามชื่อของมันเลยมันจะทำให้อยากฝึกฝนในทุกๆวันไม่มีหยุดพัก

อาการนั้นเกิดขึ้นไม่แน่นอนอยู่ๆก็ดีดขึ้นมาแล้วฝึกขึ้นเองตามใจชอบ  

และแม้ว่าจะเกิดใหม่แล้วโรคนี้ก็ยังเข้าสิง มันอยู่ในจิตวิญญาณ

เป็นโรคที่รุนแรงและรักษาไม่หายต่อให้กลับชาติมาเกิด

จนถึงตอนนี้ เธอสามารถอดทนกับ “การฝึกที่บ้าน” ด้วยการออกกำลังกายในห้อง ซิทอัพ ห้าสิบชุด ทั้งสควอซหน้าและหลัง เพื่อฝึกฝนพลังปราณของฉัน (TN:ไม่ขอเรียก คิ หรือ ฉี่แล้วนะครับ ขอเรียกเป็นพลังปราณไปเลยง่ายดี)

ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องยากหากทำอะไรที่ไม่เหมาะสมกับวัย แต่ว่าฉันก็ดันโกงและใช้พลังปราณในการช่วยทำให้ถึงเป้าหมาย

แต่มันก็มีขีดจำกัดอยู่

ไม่สามารถออกกำลังกายแบบหนักๆในห้องได้ และการฝึกโดยไม่ให้มีเสียงมันก็ทำให้ร่างกายมีภาระหนัก

วันนี้เธอออกมาข้างนอก อยากจะปลดปล่อยความเครียดที่อดกลั้นมานาน

ลูน่าสวมกางเกงขาสั้นที่เคลื่อนไหวง่ายและเสื้อยืดธรรมดา ผมยาวสีเงินของเธอถูกมัดเป็นหางม้า เธอเดินเข้าไปในสนามฝึกพูดคุยกับคนรอบข้างสองสามคำจากนั้นก็เริ่มยืดเส้นยืดสาย

（หวา ! กล้ามเนื้อของฉัน ! กระดูกส่งเสียงดังกร๊อบแกร๊บเลย! ร่างกายของฉันมันกำลังถวิลหา！！）

ร่างกายที่ส่งเสียงดังออกมาด้วยความดีใจ

ความสุขพุ่งออกมาจากหัวใจ

อ่าาา ช่วงเวลาแห่งการฝึกปฏิบัติจริงได้เริ่มขึ้นแล้ว

ลูน่าเหยียดแขนขาอย่างระมัดระวังพร้อมกับความปิติยินดี

ทหารที่อยูระหว่างพักพอได้เห็นสาวสวยกำลังออกกำลังกายก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดี จากนั้นก็เริ่มฝึกจำลองโดยใช้ดาบเพื่อแสดงความหล่อเท่ให้เธอดู

แต่ว่าเธอก็ได้รู้ถึงความมุ่งมั่นของเหล่าทหาร และเริ่มออกกำลังกายด้วยการเตะและต่อย

พวกทหารเองก็เริ่มหยิบหุ่นไล่กาใส่ชุดเกราะที่ด้านข้างสนามฝึกและเริ่มฝึกด้วยดาบไม้

　……อิย๊า ความปรารถนาที่จะแข็งแกร่งขี้นนี่ช่างน่าชื่นชม

เธอที่เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกประทับใจ

「เอ่อ ขอโทษนะคะ ดิฉันเองก็ขอ หุ่นไล่กาสำหรับฝึกซ้อมตัวหนึ่งได้ไหมคะ」

เธอเข้าไปหาชายคนหนึ่งและร้องขอเขา

พวกเขาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

「เอ่อคุณหนู แต่ว่าดาบนี่มันใหญ่เกินไปสำหรับคุณหนูรึเปล่าครับ？」

อืมดูเหมือนว่าเขาจะกังวล แต่ว่าเขาก็หยิบดาบไม้ออกจากตะกร้าและยื่นมาให้ฉัน

ไม่มีดาบไม้สำหรับให้เด็กใช้ฝึกซ้อม เธอจึงต้องใช้ดาบไม้ของผู้ใหญ่ในการฝึก ซึ่งมันใหญ่เกินสำหรับลูน่า

ดูเหมือนว่าเธอจะตระหนักถึงเรื่องนี้ ส่ายหัวไปยังดาบฝึกที่ยื่นมาให้เธอ และชูกำปั้นน่ารักๆของเธอออกมาให้พวกเขาเห็น

「เอ่อคือ ดิฉันไม่ถนัดดาบหรอกนะคะ แต่ฉันมั่นใจในกำปั้นและลูกเตะของฉันมากเลยค่ะ」

「เอ๊ะ ไม่เจ็บมือเหรอครับ？！」

เธอพูดต่อไปกับทหารที่ทำท่าตกใจ

「ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ นอกจากนี้ หุ่นไล่กาใส่ชุดเกราะนั่นอาจจะไม่คณามือฉันก็ได้ เพราะงั้นถ้ามันพังก็ไปขอสั่งเพิ่มจากท่านแม่ได้เลยนะคะ และก็ขอแบบเวอร์ชั่นอัพเกรดที่ทนไม้ทนมือกว่านี้ด้วยค่ะ」

ลูน่ายิ้มออกมาอย่างซุกซน

เมื่อเห็นแบบนั้นเขาก็ยิ้มออกมา

（วันนี้คุณหนูดูดุดันจังเลย）

（คิดเหมือนกันเลย）

（เฮ้อวันนี้เป็นการฝึกที่สนุกที่สุดในชีวิตเลย）

（ปกติก็คิดว่าเธอเป็นพวกไข่ในหินซะอีกเห็นอยู่ในห้องตลอด แต่บางทีเธออาจจะเป็นคนที่ซ่อนเขี้ยวเล็บเอาไว้ก็ได้……）

（อ่าาาาา อยากได้เจ้าสาวแบบคุณหนูจังเลย！）

（ห๊ะ ไม่ใช่ว่าอยากได้ลูกสาว แต่แกอยากได้เจ้าสาวแบบนี้เหรอ……）

พวกผู้ชายกระซิบกระซาบกัน แต่ฉันไม่สนใจ

ลูน่าย่อตัวลงเล็กน้อยและเดินไปข้างหน้ามองหุ่นไล่กาที่สวมชุดเกราะ ตอนนี้เธอกำลังกระโดดพร้อมกับตั้งท่า

「ฮึบ……」

เธอหายใจเข้าลึกๆ กำหมัดแน่นและต่อยเข้าไปที่ท้องของหุ่นไล่กา

「ย๊าาาาาาาา！」

　――วิชาสำนักมังกรซากุระ หัตถ์พยัคฆ์จู่โจม(虎砲)

　ตู้มมมมมมมมม！！！

「……ห๊ะ？」

เหล่าทหารต่างจ้องมองด้วยความงุนงง

มีรูขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นที่ตลิ่งของชุดเกราะตรงที่เธอกดกำปั้นลงไป

ความจริงที่ว่ามีรูโหว่บนเสาไม้ทะลุเกราะเหล็กพังทลายในเวลาเดียวกัน

ดาบไม้ในมือของเหล่าทหารตกลงและส่งเสียงกระทบกับพื้น ดาบไม้ที่ลูน่าปฏิเสธที่จะใช้

ส่วนบนของหุ่นไล่กาหายไปจนหมดและตกลงมาที่พื้น

「ฟู่วววว ดูเหมือนร่างกายของฉันยังต้องฝึกอีกเยอะเลยนะ เฉื่อยชามาก แถมยังเบากว่าเมื่อก่อนเยอะมาก」

เธอพูดและหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น

อย่างไรก็ตาม สำหรับเหล่าทหารเขาไม่อยากจะเชื่อ

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหมัดนี้ซัดเข้าที่มนุษย์แบบจริงๆ

ความหนาวไหลไปทั่วร่างกายของเหล่าทหาร พวกทหารกลัวจนตัวสั่น แต่ก็รู้สึกหลงใหลเธอในเวลาเดียวกัน