[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว 002：ลูกสาวมาร์ควิส

002：ลูกสาวมาร์ควิส

――เจ็ดปีผ่านไปนับแต่นั้นมา

ร่างกายของฉันซึ่งเป็นทารกตอนนี้อยู่ในวัยกำลังโต

ตอนแรกก็คิดว่าจะได้เกิดใหม่เป็นผู้ชายแต่ที่ไหนได้ดันเป็นผู้หญิง ถ้าเป็นผู้ชายจะออกไปปิ๊งสาว เข้าม่านรูด สานสัมพันธ์ยามค่ำคืน แต่ที่ไหนได้ฝันสลาย มลายสิ้นเป็นธุลี

ผมมันวาวของฉันที่ยาวถึงหลังเป็นสีเงิน จากมุมมองแล้วมันเงางามเหมือนกับโลหะเสียมากกว่า และดวงตาที่ใหญ่โต สันจมูกที่ได้รูป และเมื่อพูดถึงแล้วก็รูปลักษณ์ของฉันก็เหมือนกับตุ๊กตา และต้องใช้ชีวิตอยู่ในกรงขัง ไม่ได้เห็นสิ่งตื่นตาตื่นใจ ใช้ชีวิตเป็นไข่ในหิน

（ใช้ชีวิตแบบนี้มันจะโอเคจริงๆเหรอ？）

ในระหว่างที่ถือถ้วยชาอย่างสง่างามและคิดไตร่ตรอง

วันนี้อากาศดีมากฉันจึงมาตั้งโต๊ะดื่มน้ำชานอกคฤหาสน์ จากนั้นก็มีเมดคอยรับใช้อยู่ข้างกาย

เป็นเวลาสองปีแล้วที่โดนเมดสาวอายุสิบหกปีที่มีผมสีแดง หน้าตาน่ารัก ดูแลเป็นการส่วนตัว ชื่อของเธอคือแอนนา

「คุณหนู ต้องการชาเพิ่มไหมคะ？」

「อืม รบกวนด้วยนะคะ」

ชาที่อุณหภูมิได้ที่กำลังไหลลงไปในลำคอขณะที่หายใจออกช้าๆ

ตอนแรกก็รู้สึกอึดอัดเพราะใช้ชีวิตอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ต่างจากชาติก่อน แต่ตอนนี้ชินกับมันแล้วล่ะ แทบจะไม่ต้องทำอะไรด้วยตัวเอง มีเมดคอยบริการอยู่ตลอด

ไม่สิ มันไม่ได้ต่างกันทางด้านวัฒนธรรมกับชาติก่อน แต่เป็นเพราะสภาพแวดล้อมที่ฉันเกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวย

（แต่ว่า ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนในโลกเนี่ย แม้ว่าฉันจะออกเดินทางไปชั่วชีวิตในชาติก่อน ก็พอจะเข้าใจภูมิประเทศส่วนใหญ่อยู่หรอก）

ชื่อของฉันในชาตินี้คือ “ลูน่า”

นามสกุลของฉันคือ “ดิแซค(ディザーク)

มีเชื้อสายตระกูลที่มีศักดิ์ว่า “เบลล์”

　ชื่อเต็มของฉันก็เลยคือ“ลูน่า・เบลล์・ดิแซค”อย่างไรก็ตามฉันใช้เวลาสักครู่ในการทำความเข้าใจเรื่องชื่อ

จากนั้นตระกูลดิแซค ก็มีตำแหน่งและลอร์ดจิลล์ นั่นคือท่านพ่อของฉัน เป็นมาร์ควิส

ในแง่ของอายุเขาเป็นชายหนุ่มที่อายุยังไม่ถึงสามสิบปี แต่เขาก็เป็นคนที่ฉลาดหลักแหลมสามารถเข้าใจได้ทันทีหลังจากได้ยินบทสนทนาอันเล็กน้อย

ลูน่าคิดว่าเธอได้รับพร มาเกิดในครอบครัวดีๆมีชาติตระกูล

มีอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ลูน่าต้องดิ้นรนเพื่อทำความเข้าใจเรื่องชื่อ

แม่ของเธอชื่อซาราเอล่า(サラエラ) เธอแต่งงานเข้าตระกูลแต่ไม่มี ชื่อกลาง “เบลล์” ในชื่อของเธอ แม่ของฉันเลยมีชื่อว่า ซาราเอล่า ดิแซค ส่วนพ่อของฉัน คือ จิลล์ เบลล์ ดิแซค

นอกจากนี้เมื่อเข้าร่วมงานเลี้ยงปีใหม่หรือปาร์ตี้ระหว่างชนชั้น หรืองานที่คล้ายกับงานเลี้ยงสิ้นปี จะมีการเพิ่มคำว่า “โคลท์” เข้ามาเพิ่มด้วย กล่าวอีกนัยหนึ่งตอนนี้ชื่อของหัวหน้าตระกูลของฉัน คือ จิลล์・โคลท์・เบลล์・ดิแซค

ในกรณีนี้ “โคลท์” เป็นคำแสดงว่าชายหรือหญิงในสายเลือดตระกูล “เบลล์” ดังนั้นชื่อของพ่อจึงเป็น จิลล์ ซึ่งเป็นผู้ชายและใช้นามสกุลดิแซค ในสายเลือดของ เบลล์ มีความหมายประมาณนั้น

เอ่อ ก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องทำให้มันซับซ้อน

แต่ว่านี่ก็เป็นความประทับใจของลูน่า

「ลูน่า ขอโทษด้วยนะที่ทำให้ต้องรอ」

「ท่านแม่ ดูอารมณ์ดีจังเลยนะคะ」

เมื่อได้ยินเสียงเรียกขณะที่เธอกำลังดื่มชาถ้วยที่สอง ลูน่าก็ลุกขึ้นจากที่นั่งและโค้งคำนับ

เสียงที่เรียกเธอ คือ ซาราเอล่า ซึ่งเข้ามาพร้อมกับผมสีเงินเช่นเดียวกับลูกสาวและนั่งลงต่อหน้าลูน่า

ฮาเรีย ที่เป็นเมดส่วนตัวของท่านแม่มาเป็นเวลานาน รินชาให้กับเธอ และแม่ของฉันก็ดื่มชาตามปกติ

เว้นแต่ว่านี่เป็นบรรยากาศระหว่างแม่ลูก

ดูเหมือนว่าจะต้องมีสามัญสำนึกในหมู่ขุนนางชั้นสูง

「ลูน่า ตั้งใจเรียนอยู่รึเปล่าจ้ะ？」

「ค่ะท่านแม่……..แต่ว่า….เรื่องมารยาททางสังคมหนูไม่ถนัดจริงๆค่ะ」

「อืม ก็คงแบบนั้นแหละน้า การเรียนเรื่องมารยาทสำหรับแม่เองในช่วงเริ่มต้นก็ถือว่าหนักเอาการเลย แต่ว่าลูน่า ลูกต้องจำเอาไว้นะมันเป็นสิ่งสำคัญไว้สำหรับการเข้าสังคม ดังนั้นต้องเรียนรู้เอาไว้ต่อให้จะยากแค่ไหนก็ตาม」

「ค่ะ ดิฉันจะจำมันให้ขึ้นใจ」

สำหรับผู้หญิงที่เกิดในตระกูลขุนนาง สนามรบก็คือชีวิตในสังคมขุนนาง

ในแง่ของทักษด้านการใช้มันสมองและวางแผนกลยุทธ์ส่วนใหญ่จะเอียนเองไปทางฝ่ายชาย ส่วนผู้หญิงจะเป็นแม่ศรีเรือนและมีทักษะในการเข้าสังคมที่สูงเหมือนกับหน่วยข่าวกรอง

เหล่าขุนนางนั้นมีวิธีต่อสู้อันหลากหลาย ตั้งแต่สนามรบข้อมูล เช่น เรื่องแฟชั่นและเทรนต์การแต่งตัวในแต่ละช่วง ไปจนถึง ปริมาณการเก็บเกี่ยวผลผลิตของดินแดน และเนื้อหาทางการเมือง

เพื่อเอาชนะต่อสู้เพื่อความอยู่รอดในฐานะขุนนางจำเป็นต้องมีมารยาทขั้นพื้นฐาน

สำหรับการเต้นรำ ลูน่าคิดว่ามันง่ายเหมือนปลอกกล้วย

เพียงระยะเวลาสั้นๆก็แค่นำเทรนต์ด้านแฟชั่นทำชุดที่สวยงามและน่าดึงดูดก็พอ

ตราบใดที่ยังคงความเป็นผู้นำได้ก็จะสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนลงมือเผด็จศึก

ครูสอนเต้นนั้นชื่นชมลูน่าอย่างมากว่าเธอเต้นได้งามชดช้อยชม้อยยังแล

นอกจากนั้นก็เรื่องการประวัติศาสตร์บ้านเมืองที่ค่อนข้างยาก

ความยากลำบากในการจำชื่อคน

ฉันจำชื่อกษัตริย์ตอนวัยหนุ่มไม่ได้ด้วยซ้ำ ชื่อยาวชิบผาย

ประเทศแห่งนี้น่ะ อาณาจักรอัลฟิเลีย(アルフィリア)มีประวัติศาสตร์อันยาวนานและกษัตริย์บางคนก็เป็นเจ้าชายที่มากชื่อเสียง ในขณะที่บางคนก็เป็นคนเดินดินกินข้าวแกงไม่มีประวัติอะไรโดดเด่นเป็นพิเศษ

สิ่งที่เรียกว่าเจ้าชายแห่งความมืดนั้นเมื่อได้ขึ้นครองบัลลังก์ก็ทำให้ตาชั่งเอนเอียง แต่โชคดีที่ประเทศแห่งนี้ไม่มีเจ้าชายแบบนั้นและด้วยเหตุนี้ประเทศนี้จึงสงบสุขเรื่อยมาและเป็นมหาอำนาจ แต่ไม่ว่าในกรณีใดทุกคนต่างก็มีชื่อคล้ายๆกันจนทำให้ยากแก่การจดจำว่ากษัริตย์คนนั้นเป็นใคร มีผลงานอะไรบ้าง

「เฮ้อ……」

「ลูน่า แม่เข้าใจนะว่าลูกรู้สึกยังไง แต่อย่าถอนหายใจในที่สาธารณะแบบนี้ได้ไหม มันไม่งามนะลูก」

「รับทราบค่ะ ท่านแม่……」

เมื่อนึกถึงสิ่งที่ต้องเรียนรู้ เธอก็พ่นลมหายใจออกมา

ดูเหมือนว่ามีเรื่องว้าวุ่นตั้งแต่วัยเด็ก

◆　◆　◆

หลังจากผ่านช่วงเวลาน้ำชาและชั้นเรียนประวัติศาสตร์ได้เริ่มขึ้น หลังจากนั้นก็มารับประทานอาหารเย็น ฉันเข้าไปอาบน้ำและถอนหายใจ

ลูน่าซึ่งนอนอยู่บนเตียงในห้องของเธอ จู่ๆก็รู้สึกได้ว่ามีคนเรียก เธอจึงลุกขึ้นและออกจากห้อง

「……？」

เธอได้แต่สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

เท้าของเธอเดินไปตามทางเดินราวกับมีเจตจำนงของตัวเอง

ในที่สุดเท้าของฉันก็หยุดลงและเห็นประตูไม้ที่ให้บรรยากาศแปลกประหลาด

（มันค่อนข้างแปลก ในเวลาแบบนี้ ดันเคลื่อนไหวตามใจคิดซะงั้น……）

เธอเคยมีความรู้สึกแบบนี้สองสามครั้งในชาติที่แล้ว

ความรู้สึกแปลกๆราวกับถูกชักนำเหมือนกับเป็นหุ่นเชิด

แต่ทุกครั้งที่ถูกชักนำมันจะเป็น「การกระทำที่ถูกต้อง」เสมอมา

ความรู้สึกเหล่านี้จะกล้าแกร่งเป็นพิเศษเมื่อตกอยู่ในอันตราย เช่นเข้าไปในดันเจี้ยน

เมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ทุกครั้งปลายทางที่ดีที่สุดก็คือทางออก

แต่ว่าตอนนี้ตัวเธอกลับเดินมาหน้าห้องที่มีประตูไม้และยืนโดยขัดต่อจุดประสงค์ของเธอ

「……」

จากนั้นก็ค่อยๆหมุนลูกบิดประตูและดึง

ประตูนั้นหนัก แต่แทบไม่มีเสียงไม้ลั่นเพราะได้รับการดูแลอย่างดี

ตอนนี้เธอกำลังจดจ่อกับภาพตรงหน้า

（……ห้องสมุด งั้นเหรอ）

มีหนังสือจำนวนมากที่ตระกูลดิแซคมีไว้เป็นเจ้าของ

นี่เป็นเพราะตระกูลขุนนาง หากไม่มีความรู้มันจะเป็นปัญหา

นอกจากหนังสือเกี่ยวกับการเมืองและเศรษฐศาสตร์ ยังมีหนังสือเกี่ยวกับคณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ ศิลปะ และ เวทมนตร์อีกด้วย

ทั้งหมดล้วนคัดด้วยมือ และมันช่างดูไร้สาระด้วยเทคโนโลยีที่สามารถผลิตกระดาษเป็นจำนวนมาก แต่ตอนนี้ช่างมันก่อน

ปัญหาคือลูน่ารู้สึกว่ามีสิ่งแปลกๆอยู่ในห้องสมุดที่เธอแอบเข้ามา ซึ่งเป็นอะไรที่ไม่ชอบมาพากล

（มีบางสิ่งที่ไม่ควรอยู่ที่นี่……）

ห้องสมุดที่เคยมีหน้าต่างบานใหญ่เพื่อให้แสงจากโลกภายนอกส่องเข้ามา แต่ตอนนี้เปิดทิ้งไว้

ผ้าม่านแกว่งไปมาพร้อมกับสายลมที่พัดเข้ามา

นอกหน้าต่างมีดวงจันทร์

ชั้นหนือสือนั้นกีดขวางและทัศนวิสัยก็แย่สุดๆ

ลูน่าค่อยๆก้าวเท้าไปข้างหน้า

หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว

ความรู้สึกของฝ่าเท้าที่ได้เหยียบพรม

ราวกับกำลังรู้สึกได้ถึง “บางสิ่งบางอย่าง” พยายามจะกลั้นเสียงหายใจ

「……」

ลูน่าเดินเข้าไปกลางห้องแล้วนั่งลงและตั้งท่า

มั่นใจว่าจะสามารถตอบโต้ได้หากมันเข้ามาโจมตี

หากตาต่อตา ฟันต่อฟัน ก็ไม่มีอะไรมาเป็นแต้มต่อ แต่อาจกล่าวได้ว่าทางนี้ได้เปรียบเพราะสัมผัสตัวตนได้

หลังจากยืนหยัดเป็นเวลาสิบวินาที

ที่ไหนสักแห่งมีเสียงนาฬิกาดังขึ้น

ในขณะเดียวกันก็มีสัญญาณว่ามันกำลังพุ่งเข้าหาในแนวทแยง

ลูน่ารวบรวมพลังปราณไว้ในฝ่ามือของเธอแล้วหันกลับมาเพื่อจะฟันมัน

「――เอ๊ะ！」

โอ๊ยยยยยยย

「เหงี๊ยว？！」

「เอ๊ะ？」

แรงกระแทกนั้นกลับเบามาก

มันไม่ใช่มนุษย์ ในทางกลับกันก็ใหญ่เกินกว่าจะเป็นหมาและแมว

หลังจากโดนสันมือของลูน่า ก็กลิ้งไปตามพื้น ดวงตากระตุกไปมาชักดิ้นชักงอ

หลังจากยืนยันว่าไม่มีอะไรแล้ว ลูน่าก็ไม่มีทางเลือกสังเกตผู้บุกรุกสร้างแสงขึ้นมาด้วยพลังปราน

「หมาป่า? ไม่สิ นี่มันไม่ใช่ เจ้านี่มันอะไรกันเนี่ย？」

หากเป็นสัตว์ป่าสายพันธุ์ใหม่อาจเป็นไปได้เพราะมีห้องปฏิบัติการสำหรับทดลอง

เมื่อนึกถึงความจริงที่ว่าภาพตรงหน้าไม่ใช่ความฝัน ขณะนั้นเองเธอจึงคว้าคอมันมาและลากออกจากห้อง