“โอเค ฉันไปแล้ว ฉันจะกลับไปส่งข่าวแด๊ด ว่า ว่าที่ลูกสะใภ้มาถึงแล้ว แล้วเจอกันนะครับคุณปลายฝน” เกรสันพูดเสร็จก็เดินออกไปเลย แซคก็เดินตามออกไปด้วย ยิ้มอย่างมีความสุข
พิรุณรักยืนเอ๋อหน้าแดง
“ยืนเหม่ออะไร” แกริคเห็นสาวเจ้าไม่หันมาหาสักทีเลยเอ่ยถามเสียงเข้ม พิรุณรักสะดุ้งหันกลับมาหาคนตัวโตที่เรียกร้องความสนใจ
“พี่ชายคุณน่ารักดีนะคะ” พิรุณรักเอ่ยชมอย่างไม่คิดอะไร แต่คนฟังนี่สิกัดฟันกรอดๆ
“มันทำให้ฉันกับเธอไม่ได้เจอกันเป็นเดือนๆ ยังจะบอกว่ามันดีอีกรึเปล่า” พิรุณรักอ้าปากค้าง จริงเหรอ สาเหตุที่เธอไม่รู้อะไรเลยเพราะเกรสัน แต่เห็นคุณแซคบอกว่ายังจัดการคนร้ายไม่ได้เลยไม่อยากให้ใครรู้ไม่ใช่เหรอ
“เขามีเหตุผลหนิคะ”
“ยังจะเข้าข้าง” แกริคกระตุกร่างเล็กให้นั่งลงบนเตียง พิรุณรักสำรวจเขาอีกรอบ จนกระทั่งถึงขา มือเล็กลูบขาแกร่งเบาๆ ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ น้ำตาไหลรินอาบแก้มนวลอีกครั้ง เธอเห็นเขาเจ็บเธอรู้สึกเจ็บยิ่งกว่า
“เธอรังเกียจรึเปล่า” แกริคถามเสียงเบา เขาเกิดความกลัวว่าบางทีหญิงสาวอาจรับไม่ได้ และทิ้งเขาไปตอนที่เขาเดินไม่ได้ ถึงหมอบอกว่าเขาจะหายถ้าทำกายภาพแต่ก็ไม่รู้นานแค่ไหน
พิรุณรักส่ายหน้า ไม่เคยมีความคิดแบบนั้นอยู่ในหัวเธอสักนิด
“คุณต้องหายค่ะ หนูกับลูกจะอยู่กับคุณ” พิรุณรักโน้มตัวไปโอบกอดร่างแกร่ง แกริคนิ่งงันดึงร่างบางให้ขึ้นมาสบตา
“เธอพูดว่าอะไรนะ” ถามเสียงจริงจัง พิรุณรักขมวดคิ้วคิดทบทวน ว่าตัวเองพูดอะไรผิดไปรึเปล่า แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเธอเผลอบอกเรื่องลูกกับเขา โดยไม่ทันได้ตั้งตัว
พิรุณรักสังเกตสีหน้าของแกริคว่ารู้สึกยังไงเมื่อรู้เรื่องลูก แต่เธอก็ดูไม่ออกเพราะหน้าเขานิ่งมาก หรือว่าเขาจะไม่พอใจ ที่เธอมีลูก
“หนูบอกว่าจะอยู่กับคุณค่ะ หนูไม่เคยรังเกียจคุณ” เธอโน้มตัวไปกอดเขาอีกครั้ง ไม่กล้าจะพูดเรื่องลูกอีก
“ไม่ใช่ ฉันได้ยินว่าลูก” แกริคดึงเธอขึ้นมาอีกครั้ง เขาอยากมั่นใจว่าสิ่งที่ได้ยินไม่ผิด ข้อสันนิษฐานของเพื่อนเธอและคนรอบข้างไม่ผิด
ร่างบางแข็งทื่อเมื่อเขาพูดตรงๆ ปากบางเม้มเขาหากันจนเจ็บ จากที่ตั้งใจจะมาเพื่อบอกเขาเรื่องลูกกลับทำให้เธอลังเลเมื่อเห็นท่าทางของเขา เธอไม่มั่นใจว่าเขาอยากมีลูกรึเปล่า เขาเองก็ไม่เคยพูด
“ว่ายังไง” แกริคถามเสียงเข้มขึ้นเมื่อเห็นเธอยังเงียบ เขาได้ยินไม่ผิดแน่ ว่าเธอกับลูกจะอยู่กับเขา
“หนู..” พิรุณรักอึกอัก ดึงตัวจะลุกขึ้น แต่ก็โดนมือใหญ่จับไว้ซะก่อน
“เธอท้องใช่ไหม”
น้ำตาที่กำลังเหือดแห้งไหลออกออกมาอีกครั้ง
“หนู..”
แกริคตกใจที่เห็นเธอร้องไห้หนักกว่าตอนแรก ดึงเธอเข้ามากอด
“ร้องไห้ทำไม ฉันแค่ถาม”
“ถ้าหนูท้องคุณจะให้หนูไปทำแท้งไหมคะ” ด้วยความที่คิดว่าเขาอาจจะไม่อยากมีลูกเลยถามออกไปแบบนั้น
แกริคดันร่างบางออก จ้องหน้านวลที่น้ำตาอาบแก้มเขม็ง พิรุณรักก็จ้องตาเขาไม่ต่างกัน
“แล้วเธอท้องรึเปล่าล่ะ” เขาถามเสียงแข็ง พิรุณรักเริ่มกลัว ส่ายหน้าทันที
แกริคกัดกรามแน่น อยากตีก้นคนตรงหน้าแรงๆ สักทีเพื่อลงโทษ อยากกระชากความคิดของเธอออกมา เธอกำลังคิดอะไรอยู่ ระแวงอะไรถึงไม่พูดความจริงกับเขา หรือกลัวว่าเขาจะบอกเธอไปทำแท้งอย่างที่ถาม เธอเห็นเขาเป็นคนยังไง
“พูดความจริง”
“เจ็บ” แรงบีบที่แขนทำให้เธอรู้สึกเจ็บจนร้องออกมา แกริคเริ่มรู้ตัวเลยผ่อนแรงลง
“เธอคิดว่าฉันเป็นคนยังไง คิดว่าฉันจะฆ่าลูกตัวเองรึไง”
เมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมพูด เขาก็ทนไม่ไหวจับใบหน้างามให้โน้มลงมารับจูบอย่างดุเดือดเพื่อลงโทษ
“อือ” เสียงร้องครางดังออกมาจากลำคอ จูบของแกริคทั้งดุเดือดร้อนแรง ผ่านไปนับสิบนาทีที่เขาจูบเธออยู่อย่างนั้นไม่ยอมปล่อย จนกระทั่งเธอเริ่มหายใจไม่ทันนั่นแหละเขาถึงปล่อย
“บอกฉัน ว่าเรากำลังจะมีลูกด้วยกัน สิ่งที่ฉันตั้งใจทำมาตลอดจะได้ไม่เสียเปล่า” ปากหนากดลงบนปากบางย้ำๆ อีกสองสามครั้งถามเธอชิดปาก
“หมายความว่ายังไงคะ” เธอไม่เข้าใจ เขาตั้งใจทำมาตลอดคืออะไร
“ก็ที่ฉันปล่อยน้ำเชื้อเข้าไปในท้องเธอทุกวัน วันล่ะหลายๆ รอบนี่เพื่ออะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันอยากมีลูกกับเธอ” ร่างบางแข็งทื่อ ตลอดเวลาเธอคิดว่าเขาคงรู้ว่าเธอต้องหาทางป้องกัน แต่เปล่าเลยเขาตั้งใจ และเธอก็ไม่ได้คิดจะป้องกัน แสดงว่าเธอกับเขามีความคิดเหมือนกัน
“คุณอยากมีลูกเหรอคะ”
“ใช่ ลูกจะทำให้เธอตัดสินใจง่ายขึ้น”
“ยังไงคะ”
“ฉันอยู่ที่นั่นแค่สามเดือน การที่ฉันจะชวนเธอมาอยู่ที่นี่ด้วยกันมันต้องทำให้เธอคิดมากแน่ แต่ถ้าเธอท้องฉันสามารถพูดหวาดล้อมเธอได้ง่ายกว่า” พิรุณรักไม่คิดว่าเขาจะคิดลึกขนาดนี้
“แค่คุณเอ่ยปากชวน หนูก็พร้อมจะไปกับคุณทุกที่อยู่แล้วค่ะ เป็นหนูซะอีกที่คิดว่าคุณจะทิ้ง หลังจากสามเดือนความสัมพันของเราคงจบลง และยิ่งคุณมาหายไปแบบนี้มันยิ่งย้ำในสิ่งที่หนูคิดว่ามันคือความจริง” พิรุณรักเผยความในใจให้เขารู้
“เด็กน้อย” แกริคดึงร่างบางเข้ามากอดอีกครั้ง เธอคิดมากเขาเองก็คิดเยอะ
“สรุปว่าท้องใช่ไหม” พิรุณรักพยักหน้า
“ได้ฝากท้องรึยัง”
“ยังค่ะ พอรู้ว่าตัวเองท้องหนูก็ตั้งใจจะบอกคุณทันทีที่คุณกลับไป แต่คุณไม่กลับหนูเลยกลัว ไม่รู้จะทำยังไง เลยตัดสินใจกลับบ้าน แต่หนูก็ยังไม่ได้บอกพ่อกับแม่เพราะกลัวว่าท่านจะผิดหวัง”
“ฉันขอโทษ ขอโทษที่ไม่ได้อยู่กับเธอในวันที่รู้ว่าเขาเกิดมา”
“แค่คุณปลอดภัยหนูก็ดีใจแล้วค่ะ”
“คิดถึงฉันมากไหม” พิรุณรักพยักหน้ายอมรับว่าเธอคิดถึงเขามาก
“ฉันก็คิดถึงเธอมาก อยู่กับฉันนะปลายฝน”
“ค่ะ หนูกับลูกจะอยู่กับคุณ”
“แต่ถ้าเธอรังเกียจคนพิการ..” มือเรียวรีบปิดปากเขาไว้ก่อนที่จะพูดจบ
“ไม่ค่ะ หนูไม่รังเกียจไม่ว่าคุณจะเป็นยังไงหนูก็จะอยู่กับคุณ ถ้าเราขยันทำกายภาพหนูเชื่อว่าคุณต้องหาย”
“ขอบคุณ” แกริคจับหน้าสวยให้เข้ามารับจูบขอบคุณจากตน ลูบไร้ไปทั่วแผ่นหลังบาง
“อือ อย่าค่ะ คุณป่วยอยู่นะ” พิรุณรักผละออกจากเขาแล้วตีมือเบาๆ
“ฉันป่วยแต่เธอไม่ป่วย” หน้านวลแดงระรื่น
“แต่หนูท้องอยู่”
“งั้นไปหาหมอกัน ฝากครรภ์ไปเลย”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
