นางบำเรอเติมใจ 89

แกริคจ้องหน้าหญิงสาวเขม็ง พิรุณรักรู้ได้ทันทีว่าคำตอบของเธอไม่เป็นที่น่าพอใจสำหรับเขา แล้วจะให้เธอตอบว่ายังไง จะให้ตอบว่า ยังไงเธอก็ไม่มีทางมีคนอื่นงั้นเหรอ บ้าน่าเธอไม่เคยคิดอย่างนั้นสักนิด ที่เธอไม่เคยมีตลอดสองปีใช่ว่าเธอจะอยู่คนเดียวตลอดชีวิต เพียงแค่ยังไม่เจอคนที่ถูกใจแค่นั้นเอง

“หนูตอบในส่วนที่คุณจะไม่กลับมานะคะ หรืออยากให้หนูตอบว่าจะเป็นแฟนพี่นุแทน” พิรุณรักมองแกริคตาปริบๆ

“กลับเถอะ” แกริคพูดเสียงเรียบ

“อ้าว ทำไมกลับไวนักล่ะครับ นึกว่าจะอยู่ทานข้าวด้วยกันซะอีก”สงสัยจะงอนเมียแน่พี่ชายเขา

“ฉันมีงานค้าง”

“อ่อ งั้นผมไปเรียกแม่ให้นะครับ” ดนุเดินเข้าไปเรียกมารดา

"น้านึกว่าเราจะทานข้าวด้วยกันซะอีก"คุณหญิงดารุณีพูด

"เอาไว้โอากาศหน้านะครับ"

"จ๊ะ มาหาน้าบ่อยๆนะ หนูปลายด้วยนะลูกมาหาป้าบ่อยๆ"

"ค่ะคุณป้า"

"มาให้พี่กอดลาหน่อยเร็ว"ดนุทำท่าจะเดินเข้ามากอดพิรุณรัก แต่แกริคไวกว่าดึงสาวเจ้ามาหลบข้างหลังมองดนุเขม็ง จนคนโดนมองรู้สึกเสียวสันหลัง

"นุก็ แหย่พี่เขาอยู่ได้ มานี่มาแม่นัดหนูหยาดฟ้าไว้ให้แล้วพรุ่งนี้เราต้องไปเจอนะ"

"ชื่ออะไรนะครับแม่"

"หยาดฟ้าจ๊ะลูกสาวเพื่อนแม่เองสวยมากด้วยลูกต้องชอบแน่"

ดนุได้แต่โอดโอยในใจ หยาดฟ้าหยาดสวรรค์ที่ไหนเขาก็ไม่สน

"ขอให้สนุกกับการออกเดต"แกริคพูดทิ้งท้ายก่อนจะดึงพิรุณรักมายืนข้างตัว

ดนุกัดฟันกรอก แกริคเอาคืนเขาได้แสบถึงทรวงมา

พิรุณรักใจตุ้มๆต่อมๆ ขณะที่นั่งรถมาทำงานพร้อมกับแกริค ถึงนี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่มาด้วยกันแต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอจะลงรถพร้อมกับเขา

“ตื่นเต้น” แกริคหันไปถามคนที่นั่งข้างๆ ที่ตอนนี้กระสับกระส่ายไปมา พิรุณรักพยักหน้างึกๆ

“กลัวอะไร คนในแผนกเธอก็รู้หมดแล้ว”

“คุณไม่เข้าใจ” พิรุณรักส่งค้อนให้เขา เขาอยู่ชั้นบนสุดของตึกแถมยังไม่มีใครกล้าว่าอะไรให้ด้วย แต่เธอนี่สิต้องพบปะผู้คนสายตานับร้อยต้องมองมาที่เธอคนเดียว

“ลาออกสิ ไม่เห็นยาก” แกริคได้ทียื่นข้อเสนอให้หญิงสาว

“ลาออกแล้วหนูจะเอาอะไรกิน”

“เมียคนเดียวฉันเลี้ยงได้” แกริคพูดด้วยท่าทีสบายๆ แต่คนได้ยินนี่สิใจเต้นแรง ปากบางเม้มเข้าหากันไม่พูดอะไรกับเขาอีกจนกระทั่งรถเคลื่อนมาจอดหน้าบริษัท แต่คนในรถก็ไม่ยอมขยับลงสักที

“จะลงไหมครับคุณผู้หญิง” แกริคพูดล้อ แซคลงจากรถแล้วเดินมาเปิดประตูให้ทั้งสองคน แกริคลงก่อนแล้วยืนรอดูเธอข้างๆ

ตอนนี้เป็นเวลาที่พนักงานกำลังทยอยเข้าบริษัท ทุกสายตาต่างจับจ้องมาที่รถของเจ้านาย

พวกเขาเห็นข่าวตั้งแต่เช้าวันเสาร์ ต่างพากันตกใจได้แต่ส่งไลน์คุยกันในแต่ละกลุ่มเพราะเป็นวันเสาร์ มาวันนี้ถึงได้เม้าท์มอยกันเต็มที่ วิจารณ์กันไปต่างๆ นานา สงสัยว่าหญิงสาวที่ท่านประธานใหญ่ของพวกเขาเปิดตัวใช่พนักงานแผนกไอทีรึเปล่า ทุกคนต่างความคิดบางคนก็บอกว่าไม่ใช่เพราะหญิงสาวที่อยู่บนเวทีเป็นนางแบบสวยราวนางฟ้า ส่วนคนที่อยู่แผนกไอทีถึงสวยแต่ก็ไม่ได้เป็นนางแบบแบบผู้หญิงคนนั้น แต่หน้าตามีส่วนคล้ายกันมาก

จนทุกคนลงความเห็นกันว่าอยากรู้ต้องรอดูวันจันทร์ ซึ่งตอนนี้สิ่งที่ทุกคนอยากรู้ก็อยู่ตรงหน้าแล้ว พวกเขาเห็นตั้งแต่รถของท่านประธานเคลื่อนเข้ามาในบริษัทแล้วว่ามีผู้หญิงนั่งอยู่ในรถด้วยแต่เห็นแค่รางๆ เพราะฟิล์มกระจกดำเกือบสนิทเลยไม่รู้ว่าเป็นใคร จนกระทั่งรถจอด ผู้เป็นนายลงมาและเหมือนจะยืนรอผู้หญิงคนนั้นอยู่ข้างรถ

พิรุณรักขยับตัวไปทางประตูรถเพื่อจะลง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะกวาดสายตาไปรอบๆ ตอนนี้ทุกคนกำลังมองมาที่รถของแกริคเป็นตาเดียว พิรุณรักหายใจเข้าลึกๆ เป็นไงเป็นกัน

“มาสิ” แกริคยื่นมือมาให้เธอ พิรุณรักมองมือเขาอย่าซึ่งใจ ยื่นมือไปวางบนมือใหญ่ ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วตัว การก้าวลงจากรถของพิรุณรักทำให้พนักงานที่อยู่บริเวณนั้นแทบกลั้นหายใจ ทุกคนตาโตยกมือขึ้นปิดปาก

จนกระทั่งทั้งสองคนเข้ามาในบริษัทถึงทำให้คนที่อยู่บริเวณนั้นได้สติ แล้วเสียงซุบซิบก็เริ่มขึ้น คงไม่ต้องสงสัยแล้วว่าใช่คนคนเดียวกันรึเปล่า แต่เมื่อโดนสายตาปรามๆ ของแซคทุกคนก็ทำตัวปกติ

แกริคมองคนที่เดินตัวเกร็งอยู่ข้างๆ

“ปล่อยหนูได้แล้วค่ะ” เธอกับเขาต้องแยกกันเพราะห้องทำงานของเธออยู่ชั้นล่างส่วนของเขาอยู่ชั้นบน

“ให้เดินไปส่งไหม” แกริคยังไม่ยอมปล่อยมือก้มลงไปถามคนตัวเล็กด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณขึ้นไปข้างบนเถอะ”

“ตอนเที่ยงขึ้นไปหาฉันข้างบน” พิรุณรักเม้มปากเมื่อได้ยินคำสั่งเขา

“ไม่ค่ะ หนูจะทานข้าวกับพวกพี่ๆ” เธอไม่อยากให้ประวิติศาสตร์ซ้ำรอยถ้าขึ้นไปมีหวังโดนเขาจับกินแน่

“กลัวอะไร หืม” แกริคถามอย่างคนรู้ทัน

“ไม่ได้กลัวค่ะ ไปก่อนนะคะสายแล้ว” พิรุณรักดึงมือออกจากการเกาะกุมของเขา แล้วรีบวิ่งไปที่ห้องทำงานของตน แกริคได้แต่มองตามยิ้มๆ ซึ่งทุกการกระทำอยู่ในสายตาของพนักงานทุกคนที่อยู่บริเวณนั้น

“ว๊าย” พิรุณรักตกใจสุดขีดเมื่อเปิดประตูเข้ามาก็เจอกับพี่ๆ ที่จุดพลุตบมือใส่

“ยินดีด้วยคร๊านายหญิง” หทัยรัตน์กระโดดเข้ากอดเพื่อน เช้าวันเสาร์ที่เห็นข่าวเธอกรี๊ดลั่นห้องว่าจะแอบขึ้นไปหาข้างบนก็ไม่กล้า ได้แต่โทรหาเอมมี่นางนั้นดีใจยกใหญ่ เพื่อนยอมเปิดตัวสักที

“นายหญิงอะไรของแก” พิรุณรักอมยิ้มแก้มแดงระรื่น

“ดีใจด้วยนะคะน้องปลาย” ต้นหลิวพูดบ้าง

“ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะน้องปลาย” ลิตารายต่อไป

“เดี๋ยวๆ ทุกคนคะ ปลายไม่ได้จะแต่งงานนะคะทำไมต้องดีใจขนาดนั้นด้วย”

“ไม่แต่งตอนนี้อีกเดี๋ยวก็ได้แต่ง เป็นคนสำคัญขนาดนี้” หทัยรัตน์แซ่วเพื่อน

“แล้วนี่น้องปลายจะลาออกไหมคะ” ต้นหลิวเป็นคนถาม ส่วนพวกผู้ชายก็ได้แต่ดูผู้หญิงคุยกัน

“ลาออกอะไรคะ ปลายก็ยังทำงานเหมือนเดิม”

“แล้วทำไมถึงเปิดตัวได้วะแก ฉันอยากรู้เรื่องนี้มากกว่า” หทัยรัตน์ถามด้วยความตื่นเต้น

“ก็คนเจ้าแผนการนั่นแหละ”

“น้องปลายโชคดีจริงๆ เลยนะคะ อย่าปล่อยไปล่ะต้องจับให้อยู่มัด” ต้นหลิวพูดอย่างเคลิบเคลิ้มจะมีผู้ชายสักกี่คนที่ทำแบบนี้ ใครจะคิดว่าผู้ชายอย่างแกริค ซีคีเลียโลจะมาหลงรักผู้หญิงธรรมดาอย่างพิรุณรักได้

“ปลายก็ไม่คิดจะปล่อยไปหรอกค่ะ” เธอไม่เคยคิดจะปล่อยแกริคไป แต่ถ้าเขาจะไปเธอจะห้ามอะไรได้

“เอาๆ พอหอมปากหอมคอ เริ่มทำงานได้แล้ว” ทัศนัยบอกให้ทุกคนแยกย้าย

ภายในบริษัทเสียงเม้าท์มอยของเหล่าพนักงานยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดถึงประเด็นร้อนของวัน

“ยัยนั่นใช้มารยาอะไรถึงได้เข้าใกล้คุณแกริคได้”

“ใช่ น่าอิจฉาชะมัด”

“แต่ฉันว่าอีกไม่นานท่านคงเบื่อ”

“ถึงว่าฉันแอบเห็นนางขึ้นไปข้างบนบ่อยๆ”