นางบำเรอเติมใจ 49

“ก็ถามพอเป็นพิธี ทำไมนายจะไม่ไปก็ได้นะ ฉันจะได้บอกท่าน” หลังจากที่เข้าประชุมทัศนัยก็เปลี่ยนความคิดที่มีให้กับประธานใหญ่ที่ใครๆ ก็ว่าน่ากลัว ความจริงคือท่านเป็นคนมีเหตุผลรับฟังคนอื่น แต่ก็ใช่ว่าใครจะเล่นหัวท่านได้ง่ายๆ ความน่าเกรงขามก็มีมาก

“ไปสิพี่ ผมก็แค่ถาม”

“แล้วคนอื่นๆ ว่าไง”

“ฉันไปได้ค่ะ”

“ตาก็ไปได้ค่ะ”

ต้นหลิวกับมุตาตอบตกลง

“นายกับสองสาวล่ะ” ทัศนัยหันไปถามดนัยและสองสาว

“ผมไปได้ครับ” คนที่พูดน้อยเป็นทุนเดิมอยู่แล้วตอบไปเพียงแค่นั้น

“ไปได้ค่ะ” พิรุณรักตอบ กำลังคิดไม่ตกว่าแกริคคิดจะทำอะไร

“หวานไปได้ค่ะ แต่แค่แปบเดียวนะคะ”

“ติดธุระเหรอ” ทัศนัยถาม

“ใช่ค่ะยายหวานไม่สบาย และหวานอยากจะลางานวันพรุ่งนี้ด้วยค่ะพี่ทัศ” หทัยรัตน์แจ้งเจตนาของตัวเอง

“อ่อ ได้สิ แล้วยายเป็นอะไรมากรึเปล่าครับ”

“โรคคนแก่ค่ะ”

“งั้นก็ตามนี้ สำหรับหวานก็ไปแค่ให้ท่านเห็นหน้าแล้วก็กลับเลยก็ได้” ทัศนัยแสดงความเห็นใจ

“ขอบคุณค่ะ พี่ทัศ”

หลังจากเลิกงานทุกคนก็ตรงมาที่ร้านอาหารกึ่งผับความหรูหราไม่ต้องบอกระดับท่านประธานใหญ่ต้องเลือกร้านที่ดีที่สุดและเลือกโซนวีไอพี

พิรุณรักอดกังวลไม่ได้กลัวว่าความลับจะแตก แกริคไม่ได้ไลน์หรือโทรมาหาเธอเลยวันนี้ เธอก็ไม่ได้คุยกับเขาเลยไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรกันแน่ พอมาถึงก็ได้แต่มองหาท่านผู้บริหารใหญ่แต่ก็ไม่เจอสงสัยยังไม่มา

“ว๊าว น้องปลายมาด้วยเหรอครับ” เสียงทักที่อยู่ตรงหน้าทำให้เธอชะงัก เซลล์กับมาร์เก็ตติ้งมากันแล้วแถมยังมีคนที่แซ่วเธอตอนขึ้นไปดูคอมให้อยู่ด้วย

“น้อยๆ หน่อยเมฆ” เป็นทัศนัยที่เอ่ยปราม

“แหม พี่ทัศครับผมแค่แซ่วน้องเล่น” แซ่วเล่นแต่แววตาที่ส่งมาว่าสนใจอย่างเปิดเผยทำให้พิรุณรักรู้สึกเกร็งไม่ได้ แต่เธอก็ทำทีเป็นไม่สนใจ

“งานเข้าแน่แก” หทัยรัตน์กระซิบ

“อย่าพูดสิ คนยิ่งใจไม่ดีอยู่” เธอยิ่งกลัวว่าตัวเองจะหลุดพิรุธให้คนอื่นเห็นอยู่ด้วยเวลาที่อยู่ต่อหน้าแกริค

“ขอให้แกแอบให้ได้ตลอด” พิรุณรักได้แต่ส่งค้อนให้เพื่อน เธอก็หวังว่าตัวเองจะทำได้

ทุกคนนั่งลงที่โต๊ะ อาหารก็ทยอยเข้ามาเสิร์ฟทั้งที่เจ้าภาพยังไม่ได้มา

“ตามสบายนะ คุณแกริคอาจจะมาช้าหน่อย” ทุกคนพยักหน้าเข้าใจ แกริคส่งอาเธอร์มาก่อนนี่เอง ทุกคนกล่าวขอบคุณและลงมือรับประทานอาหาร

พิรุณรักเผลอสบตากับอาเธอร์ ไม่รู้ว่าเขาตั้งใจมองเธออยู่ก่อนแล้วหรือว่าอะไรแต่เธอเห็นมุมปากเขากระตุกขึ้นนิดหน่อย

ทำไมต้องมองเธอแบบนั้นด้วย มันต้องมีอะไรแน่ๆ พิรุณรักหลบตาเขาแล้วหันมาสนใจอาหารตรงหน้า มือก็จับโทรศัพท์ตัดสินใจอยู่ว่าจะส่งไลน์ไปถามแกริคดีไหม แต่ยังไม่ได้จะได้ทำอะไรคนในโต๊ะก็บอกว่าเขามาแล้ว

ทุกคนจึงยืนขึ้นทักทายเขาอย่างพร้อมเพรียง

“เชิญตามสบาย” เขายังอยู่ในชุดสูทครบชุด แค่เดินเข้ามาก็กลายเป็นจุดสนใจของทุกคน แกริคเดินไปนั่งที่หัวโต๊ะ

สายตาคมมองสำรวจไปรอบโต๊ะแล้วหยุดที่พิรุณรักที่จ้องมองตัวเองอยู่ก่อนแล้วเขากระตุกมุมปากขึ้นเบาๆ ให้เธอได้สะดุ้งเล่นแล้วเลื่อนสายตาต่อ

แต่คนโดยมองนี่สิรู้สึกหวาดเสียว รีบก้มหน้า กลัวว่าคนอื่นจะเห็น

แต่เธอคงคิดมากไปเอง ไม่มีใครสนใจเธอสักหน่อย พอทานอาหารเสร็จก็ถึงเวลาเครื่องดื่ม หทัยรัตน์ก็ขอตัวกลับซึ่งทุกคนปล่อยให้เธอกลับแต่โดยดีเพราะรู้ว่ามีเหตุผลจำเป็น

ตอนนี้พิรุณรักเหมือนตัวคนเดียว พี่ๆ ในแผนกก็สนใจแต่เครื่องดื่มในมือ คุยกันสนุกสนานบางคนก็ลุกขึ้นมาเต้น เธอเองก็ไม่อยากจะดื่มเยอะกลัวว่าตัวเองจะไม่มีสติแล้วเผลอทำอะไรที่ไม่เข้าท่า

“น้องปลายไม่ดื่มเหรอครับ” เมฆาเดินเข้ามาหาหญิงสาวที่เขาหมายตา

“เอ่อ ฉันดื่มไม่ค่อยเป็นค่ะ” เธอเลือกที่จะบอกแบบนั้นทั้งที่จริงเธอดื่มเก่งพอสมควร

“ดื่มไม่ค่อยเป็นงั้นลองนี่เลยครับอ่อนๆ ผสมเหล้านิดหน่อย” เมฆายื่นคอกเทลสีสวยให้เธอ

“แต่..”

“นะครับ” ชายหนุ่มยังคะยั้นคะยอให้เธอดื่ม พิรุณรักมองแก้วในมือที่ยื่นมาตรงหน้าและมองไปทางพวกพี่ๆ เพื่อหาตัวช่วยแต่ดูเหมือนทุกคนกำลังสนุกอยู่ เธอก็เลยเบนสายตาไปทางอื่นสะดุดกับสายตาแหลมคมที่กำลังมองมา ขนในกายลุกซู่ขึ้นทันที

ตายแน่ยัยปลาย เธอยังไม่เคยเห็นความหึงหวงของแกริคเพราะยังไม่เคยมีเรื่องแบบนี้ เธอเลยไม่รู้ว่าอารมณ์หึงหวงเขาอยู่ในระดับไหน เธอก็ได้แต่ภวานาให้เขาสงบสติอารมณ์ของตัวเองได้

แต่ดูเหมือนเธอจะคิดผิด เมื่อมีพนักงานหญิงสาวสวยคนหนึ่งเดินเข้าไปหาเขาขอชนแก้วกับเขาด้วยท่าทางยั่วยวนอย่างเปิดเผย เธอจำได้ว่าเป็นคนที่พูดจิกกัดเธอตอนขึ้นไปดูคอม

ภาพนั้นมันทำให้อารมณ์เธอปะทุขึ้นทันที

“แก้วเดียวนะคะ” เธอหันกลับมาหาคนตรงหน้า

“ครับ แต่ถ้าชอบจะเพิ่มก็ได้นะ พี่ว่าแบบนี้น้องปลายน่าจะดื่มได้” เมฆายังอยากชวนหญิงสาวคุยต่อ

“ค่ะ” พิรุณรักรับแก้วนั้นมาจิบเบาๆ มือกำแก้วเหล้าในมือแน่นเมื่อเห็นแกริคก้มหน้าลงไปคุยกับผู้หญิงคนนั้น เธอจึงยกเหล้าในมือขึ้นดื่มจนหมดแก้ว

“อร่อยใช่ไหมครับ” เมฆาที่เห็นหญิงสาวทำอย่างนั้นก็ยกยิ้ม

“นายเมฆมาวอแวอะไรน้องฉันกลับที่ของนายไปเลย” เป็นต้นหลิวที่เข้ามาขัดจังหวะของทั้งสองคน ทำให้พิรุณรักถอนหายใจออกมาเบาๆ

“โถ่พี่ ผมแค่มาชวนน้องเขาคุย”

“คุยอะไร กลับไปๆ ฉันจะนั่งที่” ต้นหลิวที่เริ่มมึนๆ หน่อยเพราะดื่มไปเยอะไล่เมฆาอย่างไม่เกรงใจ

“ก็ได้ครับ เดี๋ยวพี่มาใหม่นะครับ” เมฆาขยิบตาให้หญิงสาวแล้วลุกออกไป ทำให้เธอหายใจได้คล่องขึ้น

“ขอบคุณนะคะที่ช่วย”

“พี่ต่างหากที่ปล่อยให้เราอยู่คนเดียว มาๆ ดื่มๆ ไม่ต้องห่วงพี่ทัศกับไอ้มาร์คและดนัยดูแลเราได้” พิรุณรักหัวเราะเบาๆ

“ไม่เชื่อเหรอ พี่ทัศ ไอ้มาร์ค ดนัย มานี่หน่อย” ต้นหลิวเรียกชายหนุ่มสามคนประจำแผนกให้เดินมาหา ซึ่งทั้งสามคนก็เดินมาอย่างว่าง่าย

“มีอะไรครับพี่”

“พี่ แล้วก็นาย นาย จะดูแลพวกเราใช่ไหม” ต้นหลิวชี้มือเรียงไปทีละคน

“อืม จะดื่มเหรอตามสบายพี่ดูแลเองไม่ต้องห่วง” บ่อยครั้งที่ออกไปเที่ยวด้วยกันถ้าสาวๆ อยากเมา พวกผู้ชายจะดื่มน้อยกว่าแล้วเป็นฝ่ายดูแล ทัศนัยดูแลทุกคนในแผนกเหมือนน้องนุ่งและมีข้อห้ามคือห้ามกินกันเอง

ซึ่งทุกคนก็โอเค เลยไว้ใจได้เวลาไปไหนมาไหน

“ไม่เป็นไรค่ะปลายเกรงใจ” คนที่พึ่งเข้ามาใหม่เกรงใจพวกพี่ๆ

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก พวกนี้เชื่อใจได้เชื่อพี่ นานๆ ที” ต้นหลิวพูดให้มั่นใจ

“อ่อค่ะ” พิรุณรักเองก็ไม่อยากเป็นภาระใคร แต่พอเหลือบไปฝั่งเจ้านายใหญ่มันก็ทำให้หัวใจเธอร้อนรุ่ม พนักงานหญิงคนนั้นถอดเสื้อสูทตัวนอกออกเหลือแค่เกาะอก ที่สำคัญนมของเธอกำลังถูอยู่ที่แขนของแกริคแถมพ่อคุณยังไม่ห้ามหรือขยับออกอีกต่างหากมันทำให้เธอกำมือแน่น

แกริคที่หันมาทางพิรุณรักอยู่บ่อยครั้งก็สบตาเธอพอดี เลิกคิ้วให้หญิงสาวเหมือนจะถามว่ามีอะไร พิรุณรักมองคนที่ทำเหมือนไม่รู้อะไรอย่างคาดโทษแล้วเบนสายตากลับมาหาพวกพี่ๆ

“เอาๆ ดื่มๆ” ต้นหลิวก็จัดการชงเหล้ามาให้เธอซะแล้ว เลยตัดสินใจดื่มในเมื่อใจมันร้อนรุ่มก็เอาเหล้ามาดับมันซะเลย

“ดื่มเก่งเหมือนกันนะเนี่ย”