นางบำเรอเติมใจ 44

“หลับแล้วเหรอคะ” พิรุณรักดันตัวขึ้นมองเขา ก็เห็นว่าเขาหลับจริงๆ หลับตั้งที่ตัวตนของเขายังอยู่ในตัวเธอ ความวาบหวามยังไม่ได้หายไปไหน เธอยังรับรู้การเต้นตุบๆ อยู่ในร่างกาย

แต่ก็อดเอ็นดูคนตัวโตไม่ได้ เหนื่อยขนาดนี้ยังหื่น หรือเป็นเพราะเธอที่ทำให้เขาต้องหมดแรงขนาดนี้ คงใช่สินะ

แค่คิดมันก็ทำให้เธอหัวเราะออกมาเบาๆ ก้มลงหอมแก้มสากอย่างขอบคุณ ยกตัวขึ้นออกจากตัวเขาน้ำสีขาวขุ่นไหล่เยิ้มลงไปตามเรียวขา แก่นกายของเขาอ่อนยวบลงเมื่อได้พ้นพิษออก

แล้วทำไมเธอต้องมามองเขาอยู่แบบนี้ด้วยนี้ เธอนี่โรคจิตเข้าไปทุกวัน

เสียงที่ดังมาจากห้องน้ำให้ร่างบางสะลึมสะลือตื่นขยี้ตาเบาๆ เพื่อปรับแสง ร่างสูงใหญ่ของแกริคเดินออกมาจากห้องน้ำสีหน้าเหนื่อยๆ ของเขาทำให้ร่างบางรีบเด้งตัวขึ้นจากที่นอน

“เข้าห้องน้ำอีกแล้วเหรอคะ”

“อืม แต่ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ” คนตัวโตกลับขึ้นมานอนบนเตียงดึงเธอเข้ามากอด

“เพราะหนูแท้ๆ เลย”

“เพราะฉันที่อยากลองเอง” แกริคไม่คิดว่าเขาจะยอมใครได้ขนาดนี้ ถึงเธอจะทำให้ร่างกายเขาหมดสภาพแค่ไหน เขาก็เห็นมันเป็นเพียงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เป็นได้ก็หายได้

“ทำไมคุณใจดีกับหนูจัง” ถึงตอนนี้พิรุณรักก็ยังคิดว่าเรื่องนี้เป็นเพียงแค่ความฝัน ที่เธอได้มาแอบอิงอยู่บนอกเขาแบบนี้อาจเป็นเพราะเทวดาฟ้าดินเห็นใจทำให้เธอสมหวังชั่วครั้งชั่วคราว

“อยากให้ฉันใจร้ายรึไง”

“เปล่าค่ะ หนูคิดว่าตัวเองฝันไป ที่มีคุณอยู่ใกล้ๆ แบบนี้” อ้อมแขนแกร่งกระชับแน่นขึ้นจูบหน้าผากคนขี้มโนเบาๆ

“งั้นก็คิดใหม่ เพราะนี่คือความจริง” เขาจะไม่ยอมอยู่แค่ในความฝันของเธอเด็ดขาด ถึงได้มาอยู่ตรงนี้ ตลอดเวลาเขารู้ว่าหญิงสาวชื่นชอบในตัวเขา และไม่คิดว่ามันจะเป็นจริงได้ แต่ความคิดของเธอกับของเขาไม่เหมือนกัน เธอคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้แต่เขาคิดว่ามันเป็นไปได้ ทุกสิ่งบนโลกนี้อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้นถ้าเขาต้องการ

แกริค ซีคีเลียโนมีทั้งอำนาจและเงินมากมายมหาศาล ในเรื่องธุรกิจเขาเก่งกาจสามารถทำให้บริษัทขึ้นเป็นแนวหน้าของโลกได้ แล้วกับแค่เรื่องความรักทำไมเขาจะทำให้มันเป็นจริงไม่ได้ แต่ก่อนเขาอาจจะไม่รู้จักมัน แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขาต้องการอะไร

แต่ก่อนเขาอาจจะเคยควงแค่ดารานางแบบชั้นแนวหน้า แต่ผู้หญิงเหล่านั้นไม่เคยให้ความสุขเขาอย่างแท้จริงและยั่งยืน อย่างมากก็แค่ชั่วครั้งคราวแล้วเบื่อหน่าย

แต่สำหรับพิรุณรักผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง เธอทำให้เขาคิดถึงเธอได้ถึงสองปี สองปีที่เขาไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนไหนก็เพราะเธอ ทำไมเขาจะทำให้ความฝันของเธอเป็นความจริงไม่ได้

“ค่ะ หนูเชื่อแล้วค่ะ ว่านี่คือความจริง ขอบคุณนะคะ” พิรุณรักเงยหน้าขึ้นไปจูบที่แก้มสากเขาเบาๆ เพื่อเป็นการขอบคุณ

“หนูต้องไปทำงานแล้วค่ะ แต่หนูว่าคุณควรพักนะคะ” เธออดเป็นห่วงเขาไม่ได้ เลยอยากให้หยุดพักสักวัน

“ฉันไม่เป็นอะไร”

“แต่..”

“ถ้าฉันหยุดเธอก็ต้องหยุดด้วย” หญิงสาวทำหน้างอให้คนเอาแต่ใจ เธอเป็นแค่พนักงานตัวเล็กๆเองนะ จะหยุดตามใจชอบได้ยังไง

“หนูไม่ได้ลาล่วงหน้าหยุดไม่ได้หรอกค่ะ”

“แล้วจะให้ฉันอยู่คนเดียว” ใช่สินะ ถ้าให้เขาอยู่คนเดียวใครจะทำอาหารให้เขากิน และเธอก็คิดว่าเธอควรจะดูแลเขาไม่ใช่ปล่อยให้เขาอยู่ห้องคนเดียว เพราะนี่มันเป็นความผิดของเธอเต็มๆ

“งั้นหนูขอตัวแป๊บหนึ่งนะคะ” ร่างบางหยิบโทรศัพท์แล้วเดินออกไปที่ระเบียบ

“พี่ทัศคะ”

(ว่าไงครับ)

“วันนี้ปลายจะขอลางานสักวันค่ะ พอดีท้องเสีย” เธอไม่อยากโกหกเลยสักนิด แต่มันจำเป็นจริงๆ พิรุณรักได้แต่ขอโทษทัศนัยในใจ

(เป็นอะไรมากรึเปล่า ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องมาหรอก)

“เข้าห้องน้ำไปหลายรอบเหมือนกันคะ แต่กินยาแล้วคงหาย” ที่เข้าห้องน้ำไม่ใช่เธอแต่เป็นคนตัวโตโน่นต่างหาก

(งั้นก็พักผ่อนเถอะ หายแล้วค่อยมาก็ได้ พี่ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น)

“ขอบคุณมากนะคะ” หญิงสาววางสายแล้วถอนหายใจเบาๆ

ไม่ลืมที่จะส่งข้อความไปบอกหทัยรัตน์ด้วยว่าวันนี้เธอไม่ได้ไปทำงาน บอกเหตุผลเพื่อนและคำแก้ตัวที่โทรไปลางานกับทัศนัยด้วยป้องกันการซักถามมากความ

“เป็นอะไรหน้านิ่วคิ้วขมวด” กรวิทย์เดินหยิบเนกไทมาหาหญิงสาวก็เห็นเธอมองโทรศัพท์ทำหน้าครุ่นคิดเลยเกิดความสงสัย

“ยัยปลายบอกว่าคุณแกริคท้องเสีย” กรวิทย์มีสีหน้าแปลกใจนิดหน่อย

“กินอะไรเข้าไปล่ะ” ปกติเจ้านายเก่าเขาไม่ใช่คนที่จะกินอะไรพร่ำเพรื่อ

“ส้มตำค่ะ เมื่อวานหวานเห็นคุณแซคลงมาซื้อส้มตำ ต้องเป็นยัยปลายแน่ๆ ที่อยากกิน” กรวิทย์เข้าใจในทันที สาเหตุมาจากผู้หญิงของเจ้านาย

ครั้งแรกที่แกริคบอกให้เขาติดตามผู้หญิงที่อยู่ด้วยกันบนเกาะเขายังนึกแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ถาม ได้แต่ทำตามคำสั่ง เพราะรู้ว่าถามยังไงคงไม่ได้คำตอบ เวลาจะเป็นตัวบอกทุกอย่างเอง และมันก็เป็นอย่างที่เขาสังหรณ์ไว้จริงๆ

เขาเองก็ประหลาดใจอยู่มากที่แกริคสนใจผู้หญิงธรรมดาคนนี้ แถมยังเป็นผู้หญิงขายตัวแลกเงิน แต่ก็อย่างว่าความรักไม่เข้าใครออกใคร ถึงจะรวยล้นฟ้าแค่ไหนก็ไม่จำเป็นต้องมีคนรักเป็นดารานางแบบหรือคนรวยเหมือนกันก็ได้

กรวิทย์คิดก็อยากจะหัวเราะกับความคิดของตัวเอง พูดเหมือนเขารู้จักความรักดี แต่ไม่ใช่เลยเขาไม่รู้จักความรักสักนิด

“แล้วนี่คุณจะไปกี่วันคะ” หทัยรัตน์รับเนกไทจากเขามาผูกให้ เมื่อเขาไม่อยากทราบเรื่องที่เธอเล่าให้ฟังเธอก็หยุดบทสนทนา กรวิทย์จะเป็นแบบนี้เสมอ เมื่อเขารู้แล้วเขาก็จะไม่ถามต่อ

“สักอาทิตย์หรือไม่ก็อาจจะนานกว่านั้น” เขาต้องเดินทางไปดูโรงแรมที่กระบี่ เพราะกำลังอยู่ในช่วงปรับเปลี่ยนการตลาดใหม่เลยต้องลงไปคุมด้วยตัวเอง

“ค่ะ” หทัยรัตนรับรู้คำตอบของเขา ถึงเธอจะอยู่กับเขานานแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะมีสิทธิ์ซักถามเรื่องส่วนตัวของเขาเกินจำเป็น กฎระหว่างเขากับเธอยังเหมือนเดิม และเธอก็ทำมันได้ดีจนถึงทุกวันนี้ แต่เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอจะทำมันได้อีกนานแค่ไหน

เพราะตอนนี้หัวใจของเธอมันยกให้เขาไปหมดทั้งใจแล้ว ถึงปากบอกว่าไม่มีสิทธิ์แต่ความอยากเป็นเจ้าของอยากครอบครองเขาไว้คนเดียวมันกำลังเข้าครอบงำเธอ

และถ้าเขารู้ว่าเธอคิดยังไงกับความสัมพันธ์ครั้งนี้เธอคงจบ เธอไม่ได้โชคดีเหมือนพิรุณรักที่เจอผู้ชายแสนเพอร์เฟคและรักในตัวเพื่อนของเธอจริงๆ

ถึงพิรุณรักจะยังไม่ได้เล่าให้ฟังว่าแกริค ซีคีเลียโน บอกรัก แต่เธอเชื่อว่าการกระทำของผู้ชายคนนั้นที่มีต่อเพื่อนเธอตลอดเกือบสองปีที่ผ่านมามันคือความรัก ผู้ชายที่ไหนจะเฝ้ามองผู้หญิงได้นานถึงสองปีถ้าไม่รัก