หลังจากล่ะมอนเตอร์ไปอีกราว ๆ สองสามวัน ในที่สุดผมก็เดินทางกลับบ้านพร้อมกับโคคุโยสักที
ผมปลดล็อกประตูจากนั้นก็เข้าใปข้างในคฤหาสน์
「อยากอาบน้ำจริง ๆ เลยให้ตายสิ …… แม้ว่าการทำความสะอาดด้วยเวทมนตร์สามัญประจำบ้านนั้นสะดวกก็จริง แต่มันไม่ใช่โว้ยย เข้าใจไหม อาบน้ำอะมันต้องน้ำผ่านตัวสิโว้ยยย…… 」
เฟอร์ริสโผล่ออกมาจากหมอกควันสีขาว ระหว่างที่ผมที่ผมเดินเข้าไปในห้องโถง พร้อมกับพึมพำกับตัวเอง
「ชั้นกลับมาแล้ว… เฟอร์ริ….. – 」
ผมถึงกับสำลักคำพูดเมื่อเห็นใบหน้าเศร้าโศกของเฟอร์ริส ใบหน้าที่ราวกับว่าเธอพร้อมที่จะร้องไห้ได้ทุกเมื่อ
ผู้เช่าที่ได้กว่าจะได้รับการยอมรับ หลังจากผ่านไปนานกว่า 10 ปี จู่ๆ ก็ไม่กลับมาเป็นเวลาหลายวัน นั่นคงจะทำให้เธอเป็นห่วง
「– เฟอร์ริส ชั้นขอโทษที่กลับมาช้านะ」
มันเป็นประสบการณ์แปลกใหม่สำหรับผมที่ต้องมาขอโทษจิตวิญญาณประจำบ้านแบบนี้ ถึงอย่างนั้นผมก็ยังทำตามธรรมเนียมวิธีการของโทษอย่างจริงจัง โดยการก้มหัวลงแล้วกล่าวขอโทษ
「เอ่อ?… ฉัน… ฉัน….. คือ…. ยินดี…..」 “
เสียงที่คล้ายกับเสียงของระฆังเล็กๆ ดังมาจากเฟอร์ริส ทำให้ผมรู้สึกประหลาดใจ
「…. เอ๊ะ? เฟอร์ริส เธอ…… เธอกำลังพูดอย่างนั้นเหรอ!? 」
เฟอร์ริสจางหายไป โดยทิ้งคำถามที่คาใจผมเอาไว้โดยไม่ได้รับคำตอบ
「เฟอร์ริส! เดี๋ยวก่อน! 」
ผมตะโกนดังพอจนเสียงของผมดังก้องไปทั่วทั้งห้องโถง แต่เฟอร์ริสก็ไม่ปรากฏอีกเลย
ผมถอนหายใจให้กับความดื้อรั้นของเธอ แล้วเดินไปยังห้องน้ำซึ่งมันมักจะว่างอยู่เสมอ เพราะว่าผมอาศัยอยู่คนเดียวไงล่ะ
ผมถอดเสื้อผ้าเพื่อที่จะอาบน้ำ จากนั้นก็ทิ้งตังลงในอ่างอาบน้ำ
“อ้า~~~นี่ล่ะ…. นี่คือวิธีการอาบน้ำของคนญี่ปุ่นไงล่ะ …. 」
ผมยืดแขนยืดขาอยู่ภายอ่างอาบน้ำที่กว้างขวาง จากนั้นก็ปล่อยให้ร่างกายจมลงไปในอ่างจนถึงคาง แล้วให้จิตใจล่องลอยออกไปเรื่อย ๆ พร้อมกับคิดว่าผมควรจะทำอะไรต่อไปดี
ตอนนี้ผมคิดว่าผมมีเป้าหมายใหม่ นั้นก็คือการทำให้อาชีพนักเวทย์ มีเลเวลถึง 100 จากนั้นก็เปลี่ยนอาชีพเป็นคลาสสอง หรือไม่ก็เปลี่ยนเป็นคลาสนักรบ ดังนั้นตอนนี้ผมจะต้องเรียนรู้เวทมนตร์เพิ่มเติม…. นาตาลี ปราชญ์โลลิ คงจะมีหนังสือเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์ ให้หาซื้อได้ละนะ ส่วนพรุ่งนี้ผมควรจะไปที่กิลด์ก่อนเพื่อที่จะไปขายวัตถุดิบ แล้วค่อยไปเยี่ยมร้านของเธอในภายหลัง
ผมลุกออกจากอ่างอาบน้ำ แต่งตัวแล้วก็พักผ่อนในห้องนั่งเล่น ก่อนที่จะทันได้รู้ตัว ผมก็พร่อยหลับไปจากความเหนื่อยล้าจากการล่าสัตว์อย่างมุ่งมันเป็นเวลาหลายวัน
เมื่อผมตื่นขึ้นมากลางดึก ก็พบว่ามีผ้าห่มคลุมอยู่บนตัวของผมแล้ว ผมจึงยิ้มออกมาเล็กน้อย
「ขอบคุณนะ…… เฟอร์ริส」
ผมกล่าวขอบคุณกับห้องที่ว่างเปล่า จากนั้นก็ลุกออกไปเพื่อไปนอนบนเตียงของผม
เช้าวันรุ่งขึ้น เฟอร์ริสก็ปรากฏตัวขึ้นจาง ๆ ในขณะที่ผมกำลังรับประทานอาหารเช้าอยู่ในห้องอาหาร
「เฟอร์ริส อรุนสัวสดิ์! ขอบคุณสำหรับผ้าห่มเมื่อคืนนี้นะ」
เฟอร์ริสหน้าแดงเล็กน้อยแล้วตอบด้วยเสียงอันแผ่วเบา
“- อรุนสัวสดิ์ ….. “
ผมตัดสินใจบอกแผนการของผมในวันนี้ให้เธอฟัง เผื่อว่าเธอจะกลับมาเป็นกังวลกับผมอีกรอบ
「วันนี้ชั้นจะหาซื้อของในเมือง จากนั้นก็ไปที่กิลด์นักผจญภัย ฉันขอให้เธอช่วยดูแลโคคุโยหน่อยจะได้ไหม เขาค่อนข้างอารมณ์ไม่ค่อยดีเลย ตั้งแต่ติดอยู่ในคลังมิติอะนะ 」
เธอยิ้มกว้างและพยักหน้า
「ขอบคุณ นั่นช่วยชั้นได้มาเลยล่ะ」
หลังอาหารเช้า ผมก็เปลี่ยนชุด ก่อนที่จะเดินเข้าไปในเมือง ส่วนโคคุโย ก่อนที่ผมจะออกมาดูเหมือนว่ามันอยากจะตามผมมา แต่พอผมอธิบายว่าเพราะอะไรผมถึงพามันไปด้วยไม่ได้ มันก็เข้าใจแล้วก็ใจเย็นลง จากนั้นมันก็กลับเข้าไปในคอกม้า
ผมแวะซื้ออาหารหน้าตาที่ดูน่าอร่อยจากแผงขายของสักแห่งหนึ่ง เจ้าของแผงลอยกังวลว่าผมจะขนพวกมันจำนวนมากได้อย่างไร แต่ผมบอกเขาแค่ว่า “ไม่เป็นไร” จากนั้นก็เดินเข้าไปในตรอก พร้อมถือถุงใบใหญ่ไว้ในมือแต่ละข้างก่อนจะคิดในใจว่า จัดเก็บเข้าคลัง
เมื่อผมถึงกิลด์นักผจญภัย ผมก็ต่อแถวรอที่แผนกต้อนรับ หลังจากเดินไปตามหลังนักผจญภัยคนอื่นๆ ประมาณห้านาที ก็ถึงคิวของผม ผมจึงไปอยู่ตรงหน้าของพนักงานต้อนรับ
「ยินดีต้อนรับสู่กิลด์นักผจญภัยครับ วันนี้มีอะไรให้ผมช่วยบ้างไหมครับ? 」
「ผมกำลังจะเอาวัตถุดิบจากมอนเตอร์มาส่งครับ…. ถึงจะมากไปหน่อยก็เถอะ…. 」
ผมเคาะกระเป๋าที่อยู่ในมือ ถ้าเดาไม่ผิด ผมน่าจะถูกพาไปที่พื้นที่สำหรับแปรรูปวัตถุดิบ
พื้นที่สำหรับแปรรูปวัตถุดิบเป็นอาคารที่อยู่ติดกับอาคารกิลด์ และมีขนาดกว้างขวางพอ พอกับโรงยิม
พนักงานต้อนรับตะโกนบอกพนักงานที่กำลังทำการชำแหละว่า
「คุณซิงเกร็ด ผมกำลังเอาวัตถุดิบมาส่ง」
「เอาล่ะ วางไว้ที่ว่างตรงนั้นแหละ」
พนักงานต้อนรับเดินเข้ามาหาผม แล้วก็แสดงตำแหน่งที่จะวางวัตถุดิบตามที่หัวหน้างานชำแหละบอกมาก
「กรุณาปฏิบัติตามคำแนะนำของพนักงานคนนั้นด้วยนะครับ คุณจะได้รับแบบฟอร์มรายการจัดส่งวัตถุดิบซึ่งคุณจะต้องนำกลับไปส่งที่เคาน์เตอร์ต้อนรับด้วยครับ」
“ตกลงครับ ขอบคุณมากนะครับ “
เมื่อกล่าวขอบคุณแล้วเขาก็หันมายิ้มให้ผม ก่อนจะโค้งคำนับเล็กน้อย จากนั้นกลับเข้าไปในกิลด์
ผมนำร่างของมอนเตอร์ออกมาทีละตัวจากคลังมิติ จากนั้นก็วางเอาไว้ที่บริเวณที่ผมได้รับแจ้งมา
ระหว่างที่กำลังดึงซากมอนเตอร์ออกมาเรื่อย ๆ พนักงานที่ทำงานอยู่ด้านข้างของผม ก็หยุดมือจากนั้นก็หลี่ตามองมาที่ผมที่กำลังเอาซากของมอนเตอร์ออกมที่ละตัว จนผู้บังคับบัญชารีบวิ่งเข้ามาเพื่อหยุดผม
「เดี๋ยว เดี๋ยว หยุดก่อน!! นั่นมันมากเกินไปแล้ว! …..ยังมี….อีกงั้นเหรอ!? 」
「ผมไม่รู้ว่าที่เอาออกมานี้ถึงครึ่งนึงแล้วหรือยังนะครับ…… 」
เขาอ้าปากค้างกับคำตอบของผม ซึ่งผมตอบด้วยความไม่สบายใจในระดับหนึ่งเช่นกัน
ผมวางซากของมอนเตอร์ออกเป็นสามกอง เพราะคิดว่าถ้าแบ่งมอนสเตอร์ออกเป็นประเภทต่างๆ: ได้แก่ ออร์ค หมาป่า แล้วก็หมี คงจะจำแนกพวกมันได้ง่ายกว่า จากนั้นผมยังนำหูก็อบลินออกมาอีกประมาณสามถุงอีกด้วย
มีโอเกอร์ แล้วก็มังกรดินที่ดูเหมือนกับมังกรโคโมโดตัวใหญ่กว่ามากอยู่ด้วย แต่พวกมันยังคงถูกเก็บเอาไว้ในคลังมิติอยู่
「เราไม่สามารถจัดการจัดการพวกในปริมาณมากขนาดนี้ได้ในคราวเดียวหรอกนะ เฮ้ ใครก็ได้วิ่งไปบอกหัวหน้ากิลด์ให้ทีสิ! 」
ด้วคำสั่งของซิงเกิลเล็ต พนักงานหนุ่มคนหนึ่งจึงหยุดงานที่ทำอยู่ จากนั้นวิ่งไปที่กิลด์
ส่วนผมถูกบอกให้ยืนรออยู่ตรงนั้น
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
