นักปราชญ์ผู้ถูกอัญเชิญไปต่างโลกพร้อมกับไอเทมที่ไม่ได้ใช้ 8 หาเช่าบ้าน

        「งะ……?」

       ตอนนี้ผมผมกำลังอึ้งอยู่กับคำพูดที่เรมี่กล่าวออกมา มันยากที่จะคิดว่าตอนนี้ผมกำลังจะกลายเป็นคนไร้บ้าน ผมแทบจะไม่รู้อะไรเลยหลังจากมาอยู่ที่เมืองนี้

       「มันคือ……ตัดสินใจแล้วเหรอ……?」

       เรมี่พยักหน้าด้วยสีหน้าเสียใจเมื่อผมถามด้วยความกังวล

       「โทยะซัง ฉันขอโทษนะ……ฉันอยากให้คุณอยู่ต่อเหมือนกัน……แต่มันคงสร้างปัญหาให้กับลูกค้าท่านอื่นๆ……มีคนที่จะออกไปเพราะเรื่องนี้เหมือนกัน……」

       「ในกรณีนั้นมัน…… ผมคิดว่ามันช่วยไม่ได้จริง ๆ ล่ะนะ……」

       **************

       ด้วยเหตุผลดังกล่าว ผมถึงกับเถียงไม่ออก จากนั้นผมก็ขึ้นไปที่ห้อง แล้วคิดว่าพรุ่งนี้จะพักที่ไหนดี

       ในตอนเย็นบรรดาแขกคนอื่น ๆ จ้องมาที่ผมตลอดช่วงเวลาการทานอาหารเย็น มันเป็นบรรยากาศที่แตกต่างไปจากเมื่อวานอย่างสิ้นเชิง

       แม้ว่ารูปร่างของโคคุโย จะคล้ายกับรูปร่างของม้าธรรมดา แต่เพราะมันถูกจัดให้อยู่ในประเภทมอนเตอร์ระดับสูง ทำให้พวกเขาค่อนข้างมีอคติกับมันอยู่

       สำหรับผมแล้ว โคคุโยถือว่าเป็นเพื่อนที่ไม่เป็นอันตราย ซึ่งบางครั้งมันก็ชอบกัดหัวผมก็แค่นั้น……

       「พรุ่งนี้เราจะต้องลองหาโรงแรมดู… แต่ว่าที่ไหนล่ะ?…… กิลด์นักผจญภัยเป็นสถานที่ที่ดีในการเริ่มต้น คิดว่านะ」

       ผมผล็อยหลับไปด้วยความโล่งใจ ในขณะที่ผมคิดว่ามันคงจะง่ายถ้าผมไปขอข้อมูลจากกิลด์ คิดว่ายังไงก็คงมีข้อมูลที่มีประโยชน์ โดยเฉพาะข้อมูลที่มาจากใครก็ตามที่เคยตกอยู่ในสถานะการณ์เดียวกันกับผม

       วันถัดมา–

       「โทยะซัง ฉันขอโทษนะ…… 」

       「ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ขอบคุณมากสำหรับสองวันที่ผ่านมานะครับ ไว้ผมจะแวะมาหาอะไรกินในบางครั้งก็แล้วกัน」

       หลังจากรับประทานอาหารเช้าแล้ว ผมก็เช็คเอาท์ จากนั้นก็กล่าวคำอำลากับเรมี่ แล้วก็เดินทางไปที่กิลด์พร้อมกับโคคุโยะ

       ผมเปิดประตูและเข้าไปในกิลด์ โดยที่โคคุโยยังคงอยู่ที่คอกม้าของกิลด์

       คนที่อยู่ข้างในมองมาที่ผมอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงกลับไปทำธุระต่อ

       ผมไปยืนต่อคิวในแถวของแผนกต้อนรับ ในช่องของคนที่ผมรู้จัก คุณมิเลีย ไม่กี่นาทีต่อมาก็ถึงคิวผม

       *************

       「ยินดีต้อนรับสู่กิลด์ อา~~ โทยะซัง อรุณสวัสดิ์ค่ะ บางทีที่คุณมาที่นี่อาจจะมา……เพื่อทำคำร้องใหม่อีกครั้งรึเปล่าคะ? ดิฉันคิดว่าดิฉันบอกคุณไปแล้วเกี่ยวกับขีดจำกัดของเรา ดิฉันไม่คิดว่าการประเมินสำหรับการส่งงานครั้งก่อนของคุณจะเสร็จแล้วด้วยซ้ำ」

       คุณมิเลียประท้วงเกี่ยวกับคำร้องอันไรสาระของผม พร้อมกับทำสีหน้าบูดบึ้ง

       “ไม่ไม่. ผมมาที่นี่เพียงเพราะผมต้องการหาที่อยู่ใหม่ครับ……. พอดีผมถูกไล่ออกจารโรงแรมเพราะว่าโคคุโย ดันไปข่มสัตว์รอบข้าง คุณมีข้อเสนออะไรไหมครับ?”

       คุณมิเลียถอนหายใจ หลังจากที่ผมอธิบายจบแล้ว

       「ฉันเข้าใจแล้วค่ะแต่ว่า …… ฉันไม่รู้ว่าโรงแรมอื่นที่ฉันแนะนำไป อาจทำให้เกิดสถานการณ์เดียวกันด้วยหรือเปล่า …… ถ้าโรงแรมไม่มีปัญหาละก็นะ ―― อีกทางหนึ่งก็คือการเช่าสถานที่จากกิลด์การค้าละมั้ง? 」

       「กิลด์การค้า? มีเรื่องแบบนี้ด้วยแฮะ ผมมีเรื่องจะคุยกับพวกเขาพอดีเลย」

       「ยังไงก็ตามการประเมินน่าจะเสร็จประมาณเที่ยง ได้โปรดกลับมาก่อนหน้านั้นด้วยนะคะ」

       “เข้าใจแล้วครับ. ผมจะรีบกลับมาละกัน」

       ผมขอบคุณ คุณมิเลีย แล้วออกจากกิลด์ จากนั้นเดินไปตามถนนพร้อมกับโคคุโย ไปยัง กิลด์การค้า ตามคำแนะนำที่เธอให้ผมไว้

       สิบห้านาทีต่อมาเราก็มาถึงกิลด์การค้า

       มันเป็นอาคารสามชั้นที่สร้างด้วยหิน ตกแต่งอย่างหรูหราทั้งตรงนี้และตรงนั้น มันทำให้ความรู้สึกถึงความมีระดับประทับใจ

       ผมถามคนเฝ้าประตูที่ยืนรออยู่ที่ประตูหน้า เพื่อหาสถานที่สำหรับให้โคคุโยะรอ ผมมุ่งหน้าไปยังคอกม้าที่พวกเขาชี้บอก ซึ่งอยู่ที่ด้านหลังของอาคาร กิลด์การค้า และทิ้งโคคุโย ไว้ที่นั่น

       เมื่อก้าวผ่านทางเข้าหลัก เราจะเห็นโต๊ะจำนวนหนึ่งสำหรับจัดการประชุมที่ทั้งสองด้านของห้องโถง โดยมีเคาน์เตอร์อยู่ที่ปลายห้องโถง

       ผมจึงเดินเข้าไปหาเคาน์เตอร์ว่างแห่งหนึ่ง

       「ยินดีต้อนรับสู่ กิลด์การค้าสาขาเฟนดิค่ะ ดิฉันชื่อ ซาเมีย ฉันสามารถช่วยเหลืออะไรคุณได้บ้างคะ?”

       พนักงานต้อนรับที่อยู่หลังเคาน์เตอร์มีผมสีแดงที่ถูกรวบไว้ด้านหลัง เธอสวมแว่นตา และเป็นผู้หญิงที่ดูมีความฉลาดเฉลียว

       「พอดีว่าผมอยากจะเช่าบ้านนะครับ. ผมได้ยินมาจากสมาคมนักผจญภัยว่านี่คือสถานที่ที่ผมจะสามารถหาบ้านเช่าได้…….」

       **********

       เธอมองมาที่ผมด้วยท่าทีสงสัย คงไม่มั่นใจว่าคนหนุ่มอย่างผมจะเช่าบ้านอยู่หรือเปล่า จากนั้นเธอก็หยิบเอกสารด้านอสังหาริมทรัพย์ออกมาวางบนโต๊ะ

       「มันค่อนข้างหายากที่จะเห็นคนที่อายุน้อยเช่นคุณมาเช่าบ้านนะคะ นักผจญภัยที่อายุใกล้เคียงกับคุณมักจะพักอยู่ในโรงแรม……เอาล่ะ คุณกำลังมองหาบ้านแบบไหนอยู่รึเปล่าคะ? เรามีบ้านหลายขนาดตั้งแต่คฤหาสน์หลังใหญ่สำหรับขุนนางไปจนถึงกระท่อมเล็ก ๆ พอสำหรับกระต่ายซุกหัวนอน 」

       ผมบอกคุณซาเมียเกียวกับบ้านในความคิดของผม จากนั้นเธอก็เริ่มพลิกกระดาษเอกสารบนโต๊ะ

       「บ้านที่มีคอกม้าอย่างนั้เหรอคะ?…… บ้านที่มีคอกม้าก็ต้องค่อนข้างใหญ่เช่นกัน ปกติแล้วมันจะอยู่ที่ประมาณ 500,000 กิลต่อเดือนละมั้ง? หากว่าคุณพอใจกับมันแล้ว ดิฉันสามารถจัดการได้ทันทีค่ะ…… 」

       อย่างที่คาดไว้ราคาแม่งแพงสัดๆ  แม้ว่าเงินที่ผมมีจะมีมากเกินพอ แต่การอยู่คนเดียวกับค่าใช้จ่ายแบบนี้ดูเหมือนเป็นการสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ

       「นั่นมันค่อนข้างที่จะราคาสูงอยู่นะ……」

       ซาเมียตอบสนองต่อความคิดของผม ไม่และพลิกหน้าเอกสารต่อ เมื่อมือของเธอหยุด เธอแสดงหน้าเอกสารหน้าหนึ่งให้ผมดู

       「ค่าเช่าที่นี่อยู่ที่ 150,000 กิลต่อเดือนสำหรับคฤหาสน์ที่มีความมั่นคงแห่งนี้ แต่…… มันค่อนข้างจะพิเศษหน่อย เพราะเจ้าของคฤหาสน์พักอยู่ในเมือง แต่คฤหาสน์หลังนี้กลับเปิดให้เช่า ภายใต้เงื่อนไขที่ว่า ผู้อยู่อาศัยจะต้องได้รับอนุญาตให้เข้าอยู่ได้หลังจากได้รับอนุญาตจากเจ้าของเท่านั้น หากพวกเขาต้องการที่จะได้รับการยอมรับจากเจ้าของ ดิฉันสามารถจัดการพบปะกับเจ้าของได้ ถ้าคุณสะดวก ภายใต้สถานการณ์ปกติ บ้านขนาดนี้จริง ๆ ราคาน่าจะอยู่ที่ประมาณ 1 ล้านกิลต่อเดือนเลยนะคะ」

       ***********

       ผมรู้สึกประหลาดใจในขณะที่มองพิมพ์เขียวของบ้าน

       「กรุณาให้ผมได้พบกับเจ้าของด้วยครับ! ผมอยากอาศัยอยู่ที่นี่ถ้าเป็นไปได้」

       ซาเมียเบือนหน้าหนีจากคำขอที่บ้าบอของผม จากนั้นก็พยักหน้าเห็นด้วย

       「ถ้าคุณตกลงตามนี้ เราก็ไปพบกับเจ้าของกันเถอะค่ะ กรุณาให้เวลาฉันสักครู่นะคะ

       ซาเมียเข้าไปในห้องที่อยู่ด้านหลังอีกห้องหนึ่ง อาจจะเพื่อตรวจสอบห้องที่ที่อยู่ด้านบน จากนั้นเธอจึงเดินออกจากด้านหลังเคาน์เตอร์

       เราเดินออกจากกิลด์การค้าแล้วก็นำโคคุโยออกมมาจากคอกม้า ซึ่งซาเมีย ไม่ได้ซ่อนความประหลาดใจของเธอ เมื่อเธอเห็นขนาดของมัน

       「?! คู่หู?…… ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีเลเวลค่อนข้างสูงอีกด้วย…….ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือมาศึกสายพันธุ์ออฟซีเดียนใช่ไหมคะ? นี่เป็นครั้งแรกที่ดิฉันได้เห็นมันเลยค่ะ ช่างเป็นภาพที่หายากจริงๆ」

       ผมพยักหน้าในขณะที่ตบคอของโคคุโยะเบา ๆ  ระหว่างทางนั้น ถนนเปิดโล่งสำหรับเราเพราะโคคุโยน่าจะเป็นเพราะรูปร่างที่ใหญ่โตของมัน แต่ก็มีพวกสัตว์จำนวนมากก็เคลื่อนตัวหลบออกไปให้พ้นทางพร้อมกับจ้องมองอย่างหวาดกลัว

       ***********

       เซมีเดนมาหยุดที่หน้าร้านแห่งหนึ่งหลังจากเราเดินได้ประมาณสิบห้านาที

       “ถึงแล้วค่ะ. เจ้าของบ้านก็คือเจ้าของร้านแห่งนี้ค่ะ」

       ผมถอนหายใจเมื่อมองดูป้ายที่อยู่ด้านนอกร้าน มันเป็นร้านขายไอเทมเวทย์มนตร์เดียวกับที่ผมพึ่งไปมาเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้ ซาเมียเดินเข้าไปในร้านโดยไม่รับรู้ถึงปฏิกิริยาของผม

       「นาตาลีซังคุณอยู่รึเปล่าคะ? ดิฉันพาคนที่ต้องการเช่าคฤหาสน์มาด้วย~」

       นักปราชญ์โลลิเมื่อวันก่อนออกมาจากห้องด้านหลังจากนั้นก็ตรงมาหาเรา

       「อีกแล้วเหรอซาเมีย? เธอพาใครมาอีกล่ะเนี่ย… เธอเป็นคนค่อนข้างดื้อรั้นซะจริง…… ว่าแต่นี่ใคร— นาย อาเร๊ะ? 」

       นาตาลีมีรอยยิ้มอยูบนใบหน้าของเธอ ในขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นมองผม

       「ชั้นจำนายได้….. ถ้าจำไม่ผิด นายคือโทยะสินะ ……. เอาล่ะ เราไปดูมันกันเลยไหม?”

       ****************

       นักปราชญ์โลลิ นาตาลีก็เริ่มเก็บข้าวของสองสามชิ้นในร้านขณะที่เธอพูด เธอก็ล็อคประตูหน้า เดินนำข้างหน้าพวกเราอย่างสง่าผ่าเผย ไปบนท้องถนน

       เดินได้อีกประมาณสิบห้านาที เราก็ค่อย ๆ เคลื่อนตัวเข้าสู่ย่านที่พักอาศัยของชนชั้นสูง ผ่านคฤหาสน์แล้วหลังเล่า แต่ละหลังมีสนามหญ้ากว้างใหญ่ล้อมรอบ

       ผมจะมาอยู่ในหนึ่งในนั้นจริงดิ… คำถามพวกนี้ประดังเข้ามาในหัวยของผมในขณะตามปราชญ์โลลินาตาลีไป

       ในที่สุดนาตาลีก็มาหยุดอยู่หน้าคฤหาสน์หลังหนึ่ง

       「คฤหาสน์หลังนี้แหละ」

       คฤหาสน์สองชั้นที่สร้างขึ้นอย่างหรูหราตั้งอยู่ด้านหลังของนาตาลีที่ยืนยิ้มอยู่ และมันตั้งอยู่บนผืนดินอันกว้างใหญ่