นักปราชญ์ผู้ถูกอัญเชิญไปต่างโลกพร้อมกับไอเทมที่ไม่ได้ใช้ 45 มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด

        มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด

       「สำหรับอัล ผมมีอุปกรณ์สำหรับนักรบให้ คงไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม?」

       ผมไม่รอคำตอบจากอัล หยิบอุปกรณ์ออกมา เป็นชุดเกราะสีเงินเงางาม ดาบมือเดียว และโล่ที่ตกแต่งอย่างสวยงาม

       「ชุดเกราะนี้มีคุณสมบัติช่วยให้น้ำหนักเบาลง โล่มีความต้านทานเวทมนตร์ธาตุที่เพิ่มขึ้น ส่วนดาบก็แหลมคมไม่แพ้ดาบใด ๆ ที่จะหาได้ ทั้งหมดทำจากมิตทริล」

       ดวงตาของอัลเบิกกว้างเมื่อได้ยินคำว่า 「มิตทริล」

       เธอก็เอ่ยขึ้นว่า 「อุปกรณ์มิตทริล…… ฉันไม่คิดเลยว่าชีวิตจะได้เห็นมัน……」

       อุปกรณ์ของชาร์ได้มาจากเหตุการณ์ในเกม ส่วนของอัลนั้นคือสิ่งที่ผมเคยใช้ตอนที่ยังเป็นผู้เล่นเลเวลต่ำในช่วงร้อยต้น ๆ ทุกวันนี้มันก็แค่ของที่ทิ้งรกอยู่ในคลัง

       …… สำหรับการฝึกของพวกเธอ แค่นี่คงเพียงพอแล้ว (นี่แค่เหรอครับ คนอื่นได้ยินต้องมีโบกหัวกันบ้างแล้วล่ะ)

       ทั้งคู่ดูหลงใหลในอุปกรณ์เหล่านี้ ก่อนจะลูบไล้มันอย่างน่าเอ็นดู

       「สุดท้ายคือ……」

       ผมวางแหวนสองวงบนโต๊ะตรงหน้าพวกเธอ

       「อัล เอาอันสีเขียวไป ส่วนชาร์ อันสีแดงเป็นของเธอ」

       แหวนเหล่านี้ผมใช้จนกระทั่งได้เป็นปราชญ์

       ตั้งแต่กลายเป็นปราชญ์ ซึ่งเป็นอาชีพสายเวทมนตร์ระดับสูงสุด ซึ่งมันก็ไม่มีผลอีกต่อไป ผมเลยไม่ต้องการมันแล้ว

       แหวนที่ผมให้ชาร์คือแหวนเพิ่มประสบการณ์ 100 เท่า ส่วนของอัลเพิ่ม 30 เท่า

       แม้จะใช้ทั้งสองวงพร้อมกันไม่ได้ แต่แต่ละวงก็ช่วยเพิ่มเลเวลได้อย่างมหาศาล แม้แต่ชาร์ที่เลเวลต่ำมากก็จะเพิ่มเลเวลได้ในเวลาไม่นาน

       「เอ๊ะ…… คุณแน่ใจแล้วเหรอ……?」

       「อีกอันนี้เป็นของฉันเหรอคะ?」

       「ใช่ ผมอยากให้พวกเธอพยายามให้เต็มที่」

       พวกเธอดูตื่นเต้นมากกว่าตอนที่เห็นอุปกรณ์อีก ใบหน้าของพวกเธอเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก แก้มแดงระเรื่อและน้ำตาคลอ พวกเธอหยิบแหวนขึ้นมาและสวมมันไว้ที่นิ้วนางข้างซ้าย

       「ผมคิดว่าน่าจะเพียงพอแล้ว พรุ่งนี้เช้าเราจะเริ่มเก็บเลเวลกัน บ้านหลังนี้สามารถป้องกันมอนสเตอร์ได้ พวกเธอคงนอนหลับสบายอย่างแน่นอน ห้องนอนจะอยู่ข้างบน เดี๋ยวผมจะพาไป」

       ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้และนำทางพวกเธอไปที่ห้องนอน ห้องแต่ละห้องเรียบง่าย มีเพียงเตียงกับตู้เสื้อผ้า แต่ดูเหมือนพวกเธอจะพอใจกับมัน

       บ้านหลังนี้จริง ๆ แล้วเป็นไอเทมที่ผมได้มาจากเหตุการณ์ในเกมเช่นกัน เมื่อผมเปิดไฟและใช้น้ำ หรือเข้าครัว มันทำให้รู้สึกเหมือนผมกลับไปอยู่ที่ญี่ปุ่นอีกครั้ง  แม้หลักการทำงานของสิ่งเหล่านี้ในโลกนี้จะยังเป็นปริศนาอยู่ก็เถอะ

       อย่างไรก็ตาม บ้านหลังนี้กลับดูแปลกประหลาดมากสำหรับเด็กสาวทั้งสอง เมื่อพวกเธอเห็นห้องน้ำ ก็ประหลาดใจยิ่งขึ้นและพูดพึมพำว่า 「ถึงกับมีอ่างอาบน้ำด้วย……」

       สำหรับมื้อเย็น ผมใช้ห้องครัวแบบญี่ปุ่นที่คุ้นเคยในการเตรียมอาหาร

       ด้วยความที่เราทานอาหารเสร็จกันไว ทำให้เราได้พักผ่อนกันเร็วขึ้น ผมก็ล้มตัวลงบนเตียงในห้องนอนเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการฝึกในวันพรุ่งนี้

       อ้า~~~ผมคิดถึง…… ความรู้สึกนี้จริง ๆ

       สติสัมปชัญญะของผมค่อย ๆ เลือนหายไป ความรู้สึกอันคุ้นเคยของเตียงที่แสนคิดถึงมันช่างสุดยอดไปเลย

       ◇ ◇ ◇ ◇

       「เขาให้แหวนฉันด้วย……」

       ชาร์ก้มมองแหวนที่อยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของเธอ

       「ใช่ ฉันก็เหมือนกัน……」

       หลังจากโทยะเข้านอนแล้ว ชาร์กับอัลอยู่ในห้องนอนของพวกเธอ พูดคุยกันโดยหันหน้าเข้าหากัน

       แก้มของทั้งคู่แดงระเรื่อขณะที่มองแหวนที่โทยะมอบให้พวกเธอ

       「โทยะซามะมีพลังที่คาดไม่ถึง บ้านหลังนี้ก็เป็นหลักฐานชั้นดี ตอนแรกฉันมั่นใจว่าสิ่งที่ฉันทำได้ก็คือการได้เป็นแค่คนรับใช้เท่านั้นเอง」

       「ไม่! เธอกำลังช่วยกอบกู้จักรวรรดิอยู่นะ อัล อีกอย่างเขาก็ให้แหวนเธอเหมือนกัน……」

       「ชาร์ เธอเป็นเจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิ มันคงเป็นการตัดสินใจที่ง่ายสำหรับเขา…… ฉันเองก็มีพี่ชาย ฉันรู้ว่าท่านโทยะอาจแต่งงานกับสามัญชนก็ได้ เพราะมันคงไม่ลำบากเช่นนี้……」

       「……แต่……」

       「—มันก็จริงนั้นแหละ…… ท่านโทยะสุภาพ ใจดี ถึงจะนิสัยแปลกนิดหน่อย แต่เขาดู—」

       พอระลึกถึงใบหน้าของชายคนนั้น แก้มของเธอยิ่งแดงเข้มขึ้น

       ด้วยความไม่เข้าใจธรรมเนียมของโลกนี้ โทยะได้มอบแหวนให้เด็กสาวทั้งสอง ซึ่งในโลกนี้ การมอบแหวนถือเป็นการขอแต่งงาน

       ไม่ว่าจะเป็นขุนนาง สามัญชน หรือแม้กระทั่งเชื้อพระวงศ์ ล้วนปฏิบัติตามธรรมเนียมนี้

       โดยไม่รู้ตัว โทยะได้ก่อปัญหาใหม่ขึ้นมาอีกแล้ว

       ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าการสนทนาของเด็กสาวทั้งสองยืดเยื้ออยู่อีกพักใหญ่ โดยไม่มีข้อสรุปใด ๆ

       ◇ ◇ ◇ ◇

       「โอเค พวกเธอสองคน ได้เวลาแล้วนะ」

       ผมพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง ขณะที่พวกเธอตอบสนองด้วยการขยี้ตาที่ง่วงงุน

       พวกเธอสวมอุปกรณ์ที่ผมมอบให้ตั้งแต่เมื่อวาน และเตรียมตัวพร้อมเต็มที่ แต่ก็ดูเหมือนจะยังเหนื่อยล้าอยู่นิดหน่อย

       ผมรู้สึกเป็นห่วงเล็กน้อย แต่ตัดสินใจเบี่ยงความสนใจไปที่การร่ายเวทค้นหา

       「ค้นหา」

       ผมใช้เวทค้นหาเพื่อตรวจสอบตำแหน่งของมอนสเตอร์

       หลังจากยืนยันตำแหน่งของมอนสเตอร์ที่อยู่ไม่ไกล ผมมุ่งหน้าไปทางนั้นพร้อมกับทั้งสองคนที่ตามมา

       หลังจากเดินผ่านป่าเงียบ ๆ มาไม่กี่นาที ผมส่งสัญญาณมือให้พวกเธอหยุด

       「มีมอนสเตอร์อยู่ตรงนั้น ประมาณสิบตัว พวกเธอพร้อมไหม? ผมจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับการต่อสู้ของพวกเธอ เว้นแต่……สถานการณ์จะย่ำแย่จริง ๆ」

       ทั้งคู่พยักหน้ารับ แล้วจับอาวุธเตรียมพร้อม

       จากนั้นพวกเธอค่อย ๆ เดินล่วงหน้าผมไป ก่อนจะเริ่มวิ่งตรงไปหามอนสเตอร์

       ตรงหน้าพวกเธอคือฝูงก็อบลิน ดูเหมือนก็อบลินจะคิดว่าพบเหยื่อที่เหมาะสมแล้ว มันยิ้มแสยะจนเห็นถึงหูขณะค่อย ๆ ล้อมพวกเธอ

       อัลยืนอยู่แถวหน้า ถือดาบและโล่เตรียมพร้อมเพื่อปกป้องชาร์

       「ไปกันเถอะ!」

       พวกเธอโผเข้าหาก็อบลิน อัลฟันก็อบลินล้มไปตัวหนึ่งด้วยการฟันเพียงครั้งเดียว

       ชาร์ร่ายเวทวิญญาณ ลมที่แหลมคมเหมือนใบมีดตัดก็อบลินเป็นชิ้น ๆ

       ทั้งสิบตัวที่ยืนอยู่เมื่อไม่กี่นาทีก่อน ตอนนี้พวกมันล้มลงไปหมดในเวลาไม่ถึงห้านาที

       「เรียบร้อย ไปต่ออีกหน่อยเถอะ」

       อัลมีเลเวลที่เหมาะสมและสามารถรับมือกับมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งกว่าได้ แต่ชาร์ยังต้องเพิ่มเลเวลอีกมาก

       ผมพยักหน้าให้ทั้งสองคนเพื่อแสดงการยอมรับการต่อสู้ของพวกเธอ แล้วตัดหูของมอนสเตอร์เป็นหลักฐานการปราบ

       จากนั้น ภายใต้ชื่อของการฝึกฝน กระบวนการเก็บเลเวลก็ยังคงดำเนินต่อไป

—————————————————————————–
สวัสดีครับนายน้ำพริกเองครับ วันนี้รีบมาลงตอนใหม่ให้นั้นก็เพราะ เมื่อวานนี้มีผู้สนับสนุน นายน้ำพริกกว่า 200 บาท และเช้านี้อีก 20 บาทดังนั้นเพื่อเป็นการขอบคุณ นายน้ำพริกเลยจัดให้จุก ๆ ไปเลย 6 ตอนรวด ขอขอบพระคุณมากครับผม สำหรับใครที่ต้องการสนับสนุนก็สามารถทำได้ที่ QR โค้ดด้านล่างนะครับ