นักปราชญ์ผู้ถูกอัญเชิญไปต่างโลกพร้อมกับไอเทมที่ไม่ได้ใช้ 41 อยู่ฟรีเช่าฟรีชะนีหาผัว

        อยู่ฟรีเช่าฟรีชะนีหาผัว

       「มีเหตุผลพิเศษอะไรที่เธอจำเป็นต้องอยู่ในคฤหาสน์นี้กันล่ะ……?」

       ผมถามนาตาลีในขณะที่เช็ดชาที่พุ่งออกมา

       「คฤหาสน์นี้เป็นสถานที่ที่ดีที่สุดในการปกป้องสองคนนี้ นอกจากนี้ยังมีเหตุผลอื่นๆ อีกเยอะเลย……」

       เป็นความจริงที่ยังมีห้องว่างเหลืออยู่มาก ส่วนเฟอร์ริสก็คงไม่ไล่ใครออกจากคฤหาสน์ตราบใดที่ผมเป็นเจ้าของ ดังนั้นไม่น่าจะมีปัญหาอะไร

       ในขณะที่ผมกำลังกังวลเรื่องต่างๆ ชาร์ก็ลุกขึ้นและก้มหัวให้ผม

       「ท่านโทยะ ดิฉันขอร้องให้ช่วยอนุญาตให้ท่านนาตาลีอยู่ที่นี่ด้วยได้ไหมคะ?」

       ในเวลาเดียวกัน อัลก็โค้งคำนับให้ผมเช่นกัน

       ผมไม่สามารถปฏิเสธได้ เมื่อถูกขอร้องอย่างสุภาพขนาดนี้จากเด็กสาวสองคน

       「โอเค…… ห้องไม่ใช่ปัญหา เพราะยังมีห้องว่างอยู่ แต่เรื่องร้านของเธอล่ะ จะทำยังไง?」

       「ตอนนี้ฉันคงไปกลับที่ร้านจากที่นี่เอา หลังจากนั้นーー เอาเป็นว่า ฉันจะแจ้งให้นายรู้เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ตอนนี้นายคิดว่าฉันคอยจับตาดูนายเพื่อไม่ให้นายทำอะไรแปลกๆ กับสองคนนี้ก็พอ」

       「ผมไม่ได้คิดจะทำอะไรพวกเธอเลยนะ!」

       ผมรีบปฏิเสธข้อกล่าวหาของนาตาลีทันที

       ยอมรับว่าพวกเธอทั้งสองคนก็ดูสวยดี แต่เมื่อพิจารณาจากอายุปัจจุบันของผมกับพวกเธอแล้ว บางคนอาจจะคิดว่าเหมาะสมกันก็เถอะ

       แต่ถึงยังไง……ชาร์ก็ดูเหมือนลูกสาวของชนชั้นสูง ส่วนอัลแม้จะบอกว่าเธอเป็นอัศวิน แต่ก็อาจเป็นขุนนางด้วยเหมือนกัน

       แม้จะอยู่ในคฤหาสน์นี้ แต่ดูเหมือนว่าพวกเธอจะไม่สามารถพักในบ้านของนักผจญภัยทั่วไปนานเกินไปได้

       ผมอาจจะเจอปัญหาอื่น ๆ อีกก่อนที่พวกเธอจะจากไป

       「เอาเป็นว่าพักผ่อนตามสบาย ผมจะไปอาบน้ำแล้ว」

       หลังพูดจบ ผมก็ออกจากห้องครัว

       「ฟูววว……รู้สึกดีจัง……」

       การแช่ตัวในอ่างน้ำใหญ่ช่วยขจัดความเหนื่อยล้าไปจนหมด

       ผมคิดถึงสิ่งที่จะทำต่อไปในขณะที่แช่ตัวอยู่

       ……ดูเหมือนว่าผมจะไม่ได้กลับไปยังโลกเดิมที่จากมาแล้วล่ะ

       ผมฆ่าคนด้วยน้ำมือของตัวเองーー

       ต่อให้กลับไปญี่ปุ่นได้ ความรู้สึกนี้ก็คงไม่มีวันจางหาย

       ความจริงผมอาจจะเข้าใกล้ “ความตาย” มากกว่าที่คิดก็ได้

       ผมจมตัวลงในอ่างน้ำจนน้ำท่วมมาถึงปากขณะคิดเรื่องเหล่านั้น

       ◇◇◇

       หลังจากโทยะไปที่ห้องน้ำ สามสาวที่เหลือในห้องอาหารต่างนั่งเผชิญหน้ากันด้วยสีหน้าจริงจัง

       「ว่าแต่……สถานการณ์ในอาณาจักรเป็นยังไงบ้าง?」

       ทั้งคู่มีสีหน้าซีดเผือดหลังได้ยินคำถามของนาตาลี

       สีหน้าของนาตาลีเริ่มย่ำแย่ลงเรื่อยๆ เมื่ออัลอธิบายเหตุการณ์ในสงครามทีละเล็กทีละน้อย

       「ーーーーอย่างนั้นเหรอ การ์เร็ตเองก็เสียไปแล้วสินะ……. เขาเป็นคนที่ดี อีกทั้งยังมีความสามารถมากเลยล่ะ ถ้ามีใครที่เก่งกว่าเขา สถานการณ์ตอนนี้คงไม่แย่แบบนี้」

       นาตาลียกชาขึ้นดื่มคำโต ก่อนจะถอนหายใจออกมายาว ๆ  

       「ท่านพ่อทำทุกอย่างเพื่อช่วยหนูกับอัล ก่อนจะสั่งให้เรามาที่นี่โดยด่วน หนูเองก็ไม่ทราบรายละเอียดทั้งหมด……」

       「ไม่รู้ว่าคนที่ถูกเรียกว่า ‘ผู้กล้า’ คนนั้นเป็นคนแบบไหนกันแน่……. ฉันーーอยากแก้แค้นให้กับสิ่งที่พวกเขาทำกับท่านพ่อ」

       ชาร์ค่อยๆ วางมือลงที่หลังของอัล แล้วลูบเบาๆ ในขณะที่เธอกำหมัดแน่น พร้อมกับหลั่งน้ำตาแห่งความเสียใจ

       「ฉันทำอะไรคนเดียวไม่ได้มากนัก แต่ถึงอย่างนั้น อาณาจักรนี้ก็คงไม่ดำเนินการอะไรเรื่องนี้อยู่ดี แต่ถ้ามีใครที่มีอิทธิพลและพลังมากพอช่วยเราได้ล่ะก็……」

       「ーーーーท่านโทยะ ถ้าขอให้ท่านโทยะช่วย พวกเราอาจจะ……」

       นาตาลีเอียงศีรษะเล็กน้อยหลังได้ยินคำพูดของชาร์

       「แค่ความช่วยเหลือของโทยะ คงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้มากใช่ไหม? เขาก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง ต่อให้ช่วยได้ ก็ไม่น่าจะเกินสิบคน」

       「ไม่ค่ะ แม้แต่ฉันเองก็ยังไม่รู้ว่าความสามารถทั้งหมดของเขาเป็นยังไง ตอนสู้ครั้งนั้น ฉันสัมผัสได้ว่าเขายังปิดบังพลังที่แท้จริงของตัวเองอยู่」

       「ーーว่าไงนะ? บอกฉันทีสิ ว่าโทยะสู้ยังไงบ้าง?」

       นาตาลีเริ่มจับจ้องคำชื่นชมโทยะของอัลอย่างจริงจัง

       แม้แต่ตัวนาตาลีเองก็รู้สึกว่าโทยะกำลังปิดบังบางอย่างอยู่ในแบบของเขา

       เขามีความรู้มากมายที่นาตาลีไม่เคยรู้ โดยเฉพาะเรื่องอาหาร

       อัลเริ่มเล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างการต่อสู้อย่างละเอียดจากความทรงจำของเธอ

       「ーーถึงขนาดนั้นเลยเหรอ โทยะ……」

       「ค่ะ……. ยิ่งไปกว่านั้น เขายังบอกว่าเขาแค่เลเวล 17 แม้จะมีพลังขนาดนั้น ฉันแทบไม่เชื่อสิ่งที่ตัวเองเห็นเลยค่ะ」

       เมื่อย้อนนึกถึงฉากต่อสู้จากความทรงจำและมองจากมุมมองของอัศวิน สไตล์การต่อสู้ของเขาไม่เข้ากับระดับเลเวลของเขาเลย

       เป็นความจริงว่าระดับเลเวลที่แสดงในบัตรกิลด์ของเขาต่ำจริง ต่ำกว่าระดับของอัลด้วยซ้ำ

       คงไม่มีใครในหมู่อัศวินหลวงที่สามารถเอาชนะเขาได้

       นอกจากนี้ เป็นที่รู้โดยทั่วไปว่าในโลกนี้ว่าไม่มีใครสามารถปลอมแปลงข้อมูลบนบัตรกิลด์ได้

       แต่ถึงอย่างนั้น หลังจากที่อัลเห็นการต่อสู้ของเขากับพวกออร์คและทหาร เธอไม่มีทางเชื่อว่าระดับเลเวลของเขาเข้ากับฝีมือการต่อสู้จริง ๆ ของเขา

       「เป็นความจริงที่ท่านโทยะแข็งแกร่งมาก……. แข็งแกร่งถึงขนาดที่อัลถึงกับขอเขาแต่งงานโดยสัญชาตญาณเลยล่ะค่ะ」

       「?!……น-นั่นก็เพราะ……ฉันเห็นวิธีการต่อสู้ของเขา……」

       ชาร์พูดพร้อมกับยิ้ม ในขณะที่อัลหน้าแดงจนเต็มใบหน้า

       「แข็งแกร่งขนาดที่เผ่าพันธุ์ครึ่งมนุษย์ถึงกับขอแต่งงานกับเขาโดยสัญชาตญาณเลยงั้นเหรอ……. อืม นั่นอาจจะเป็นเรื่องดีสำหรับพวกเรา เขาก็เป็นคนที่ดีและมีความสามารถมากทีเดียว แม้แต่ฉันเองก็อาจจะสามารถดึงเขามาอยู่ฝ่ายเราได้ แต่ดูเหมือนว่าฉันจะไม่เป็นที่ดึงดูดของเผ่ามนุษย์เลย ทำไมนะ ทำไมมนุษย์ถึงไม่สนใจฉันกันล่ะ……ทั้งที่ฉันออกจะมีเสน่ห์แบบนี้แท้ๆ?」

       ชาร์และอัลพยายามถอยห่างออกจากนาตาลีหลังได้ยินคำพูดนั้น

       เพราะพวกเธอได้ยินมาจากพ่อแม่ว่าจริง ๆ แล้ว นาตาลีอายุมากพอที่จะเรียกพ่อแม่ของพวกเธอว่า “เด็กน้อย” ได้เลยทีเดียว

       แต่หลังจากที่ได้พบเธออีกครั้งในรอบ 10 ปี ความประทับใจของพวกเธอก็ยังคงเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน

       「นั่นแหละที่หนูคิดว่าท่านโทยะดูน่าหลงไหล เขาดูเป็นผู้ใหญ่เกินกว่าอายุ แถมยังเต็มเปี่ยมไปด้วยพละกำลัง ถ้าหากหนูไม่ได้มีพันธะกับราชวงศ์ละก็ หนูเองก็อาจจะ……」

       「เอ๋ーー!? ชาร์ก็ด้วยเหรอ!? แต่เธอไม่เห็นเคยแสดงท่าทีอะไรแบบนั้นเลยนี่นา!」

       อัลร้องเสียงดังด้วยความตกใจกับชาร์ที่หน้าแดง

       「พวกเธอทั้งคู่รีบเกินไปแล้ว ถ้าโทยะจะเลือกใคร คนนั้นต้องเป็นฉัน! ด้วยเสน่ห์ของผู้ใหญ่อย่างฉัน!」

       「「ไม่มีทาง ต่อให้ผ่านไปอีกล้านปี!!」」

       「ทำไมหละーー!?」

       สามสาวต่างหัวเราะและหยอกล้อกันสนุกสนาน ในขณะที่โทยะยังคงแช่น้ำอยู่ในห้องอาบน้ำอย่างสบายใจ