นักปราชญ์ผู้ถูกอัญเชิญไปต่างโลกพร้อมกับไอเทมที่ไม่ได้ใช้ 38 กลับถึงบ้าน

        กลับถึงบ้าน

       「นั่นไง เมืองเฟนดิ! 」

       เมื่อผมพูดขึ้น หน้าต่างเล็กๆ หลังที่นั่งคนขับก็เปิดออก และอัล—หรืออาจจะเรียกอีกอย่างว่าหน้าของพวกเธอทั้งคู่—ก็โผล่ออกมา

       「เมืองเฟนดิ ที่นั่นคือที่ที่เราจะพบกับท่านนาตาลี……」

       แต่จะให้พวกเธอเข้าเมืองได้ในสภาพแบบนี้งั้นหรือ? ผมคิดในใจ พวกเธอไม่มีอะไรที่จะยืนยันหรือระบุตัวตนเลย

       ผมคงไม่สามารถเดินเข้าไปแล้วบอกว่า 『พวกเธอมาจากจักรวรรดิลูเน็ตต์ ช่วยให้พวกเธอเข้าไปที』 แบบนี้ อย่างน้อยพวกเธอก็ดูเหมือนจะพกชุดธรรมดาๆ มาด้วย แล้วก็กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่

       ในขณะที่ผมกำลังคิดหาทางแก้ปัญหา เราก็มาถึงประตูเมือง

       ทหารยามตอนแรกดูระวังตัวเมื่อเห็นรถม้าถูกลากโดยโคคุโย แต่เมื่อเห็นหน้าผม เขาก็ผ่อนคลายลง

       「อะไรเนี่ย โทยะ นายเป็นคนขับรถม้าตั้งแต่เมื่อไหร่? 」

       「อย่ามาล้อเล่นน่า ผมกำลังทำเควสต์แล้วก็บังเอิญไปเจอเข้าพอดี ดูเหมือนจะโดนโจรปล้นมา ม้าของพวกเขาถูกฆ่า ผมเลยเสนอตัวช่วยลากมาให้ อีกอย่างเพราะพวกเขามีเพื่อนอยู่ในเมือง ขอผมผ่านไปหน่อยได้ไหม? 」

       「แค่ถามน่ะ ไม่เป็นไร แต่ตามขั้นตอนมาตรฐาน ฉันต้องตรวจสอบข้างในรถม้าก่อน」

       ผมลงจากที่นั่งคนขับและเปิดประตูรถม้า

       ข้างใน ทั้งสองกำลังนั่งกอดกันและสะอึกสะอื้น

       ผมได้บอกให้พวกเธอแสดงเป็นหญิงสาวที่กำลังเดือดร้อน แต่ไม่คิดว่าจะเล่นบทได้ดีขนาดนี้…

       ผมหัวเราะเบาๆ ทหารยามดูเหมือนจะหลงกลไปด้วย

       「เนื่องจากไม่มีบัตรยืนยันตัวตนของพวกเธอทั้งสอง ต้องจ่ายสองเหรียญเงินนะ」

       ผมหยิบถุงเงินออกจากกระเป๋า และส่งเหรียญเงินสองเหรียญให้ทหารยาม

       「นี่ครับ เดี๋ยวผมจะพาพวกเธอไปบ้านเพื่อนก่อน ขอบคุณมากนะครับ」

       「อ้อ! ดูแลพวกเธอให้ดีล่ะ」

       ผมกลับขึ้นไปที่ที่นั่งคนขับ ขอบคุณทหารยามอีกครั้ง แล้วขับผ่านประตูเข้าสู่เมือง

       หลังจากขับผ่านเมืองมาช่วงสั้นๆ ผมก็เปิดหน้าต่างเล็กด้านหลังและพูดกับผู้โดยสารข้างใน

       「ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว เรากำลังมุ่งหน้าไปบ้านของนาตาลีนะ」

       「ขอบคุณมากค่ะ แต่ยังไงก็เถอะ ฉันยังไม่อยากเชื่อว่าเราต้องแสดงแบบนั้น」

       ชาร์ยังคงนึกถึงการแสดงเมื่อกี้ด้วยความเขินอาย

       ผมขับรถม้าผ่านเมืองเข้าไป แล้วหยุดที่หน้าร้านของนาตาลี

       「ถึงแล้ว! นี่คือร้านของนาตาลีล่ะ」

       ผมลงจากรถม้า เปิดประตูให้พวกเธอ และพวกเธอก็ลงมา

       ผมบอกให้โคคุโยรออยู่ แล้วเราก็เดินเข้าร้าน

       เสียงประตูเปิดทำให้นาตาลีเดินออกมาจากห้องด้านหลัง

       「ยินดีต้อนรับ… โทยะ นี่นายเองเหรอ มีอะไรหรือเปล่า? 」

       「มีแขกมาหาเธอน่ะ…… 」

       ชาร์และอัลเดินออกมาจากข้างหลังผม

       「—ท่านยายนาตาลี…… 」

       นาตาลีทำหน้าตกใจเมื่อเห็นพวกเธอ

       「ชาร์……? อัลก็มาด้วย…… ทำไมพวกเธอถึงอยู่ที่นี่……? 」

       เกิดความเงียบงันขณะที่พวกเธอมองหน้ากันและมองมาที่ผม

       ชาร์มีน้ำตาคลอเบ้า และดูพร้อมที่จะร้องไห้ออกมา

       นาตาลีดูเหมือนจะจับความรู้สึกได้ แล้วก็พูดขึ้นมา

       「ฉันรู้สึกว่านี่ต้องเป็นเรื่องยาวแน่ ๆ … ไม่ว่าเรื่องจะเป็นยังไง ไปบ้านของโทยะกันเถอะ」

       บ้านผมอีกแล้วเหรอ…? (บ้านตูอีกละ อยากแปลแบบนี้มวาก)

       นี่ควรจะเป็นจุดที่ผมส่งพวกเธอแล้วก็จบแล้วสิ

       「ฉันต้องการ ‘เจ้านั้นนะ’ นายรู้ใช่ไหม…… 」

       ขณะที่เธอพูด เธอก็วางหนังสือเล่มหนึ่งลงบนเคาน์เตอร์

       「นี่คือหนังสือเวทมนตร์เล่มใหม่สำหรับนาย คิดว่ายังไงล่ะ พอจะจูงใจนายได้บ้างไหม? 」

       ……หนังสือเวทมนตร์เหรอ แน่นอนว่าผมอยากได้

       ผมอ่านหนังสือเวทมนตร์ขั้นสูงไปหมดแล้ว รวมถึงหนังสือเกี่ยวกับเวทมนตร์ที่เขียนโดยนาตาลีด้วย นี่เป็นโอกาสที่จะได้เรียนรู้เวทมนตร์ใหม่ๆ ผมไม่อยากพลาดเลย

       「……ก็ได้ งั้นไปกันตอนนี้เลยแล้วกัน รถม้าก็อยู่แล้ว เดี๋ยวฉันจะพาไปส่ง」

       「ให้ฉันปิดร้านก่อน รอข้างนอกก่อนนะ」

       พวกเราสามคนเดินออกจากร้าน จากนั้นผมบอกให้ทั้งคู่ขึ้นไปรอบนรถม้า

       นาตาลีก็เดินออกมาด้วย และปิดร้านเสร็จ

       「เรียบร้อย นี่เป็นรถม้าที่ยอดเยี่ยมมาก จักรวรรดิลูเน็ตต์พัฒนามาได้ไกลขนาดนี้เลยเหรอ」

       ชาร์ที่อยู่ในรถม้า ส่ายหัวให้กับคำพูดของนาตาลี

       「นี่คือรถม้าของท่านโทยะค่ะ เขาดูแลพวกเราอย่างดีมาก ๆ เลย…… 」

       นาตาลีดูสับสนอีกครั้ง

       「—พวกเธอต้องเล่าให้ฉันฟังทุกอย่างนะ เข้าใจไหม? 」

       นาตาลียิ้มให้อย่างมีเลสนัย ก่อนจะปีนขึ้นไปบนรถม้า

       ผมขึ้นไปที่ที่นั่งคนขับ และโคคุโยลากรถม้าไปยังคฤหาสน์

       ไม่นาน เราก็มาถึงคฤหาสน์

       ผมจอดรถม้าไว้หน้าคฤหาสน์ เปิดประตูรถม้า แล้วผู้หญิงทั้งสามคนก็เดินลงมา

       ชาร์และอัลมองคฤหาสน์—ซึ่งเป็นเพียงคฤหาสน์ของนักผจญภัยธรรมดา—ด้วยความตกตะลึง

       「ท่านโทยะ หรือว่าคุณจะเป็นบุตรชายของขุนนาง……? 」

       ผมส่ายหัวให้กับคำถามนั้น ก่อนจะมองไปที่นาตาลี

       「บ้านหลังนี้ จริงๆ แล้วเป็นของฉันเอง แต่ต้องยกให้โทยะเพราะฉันแพ้พนัน」

       นาตาลีที่มีหน้าอกแบนราบ หัวเราะออกมาเสียงดังอย่างภาคภูมิใจ ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าผมต้องจ่ายภาษีหนักกว่าการจ่ายค่าเช่าเสียอีก

       ผมเปิดประตูและเดินเข้าไปในคฤหาสน์ เฟอร์ริสปรากฏตัวขึ้นทันทีราวกับรับรู้ถึงการมาถึงของผม

       「กลับมาแล้วครับ」

       บางทีอาจเป็นเพราะมีแขกใหม่ เฟอร์ริสยิ้มและพยักหน้าเล็กน้อยโดยไม่พูดอะไร

       「โปรดให้อภัยในความเสียมารยาทของข้าด้วย…… ท่านโทยะ นั่นคือวิญญาณประจำบ้านใช่ไหม!? บ้านหลังนี้มีวิญญาณบ้านด้วยเหรอ!? 」

       「ใช่ อย่างที่เห็นนั่นแหละ」

       ด้วยแววตาเป็นประกาย ชาร์ค่อยๆ เดินเข้าไปหาเฟอร์ริส

       เฟอร์ริสมองดูชาร์ขณะที่เธอเดินเข้ามาใกล้—แล้วพยักหน้า

       「อย่างที่คาดไว้จริง ๆ สินะ…… 」

       「นาตาลี เกิดอะไรขึ้นหรือ? 」

       「อืม เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟังทีหลัง ตอนนี้ฉันอยากได้ ‘เจ้านั้นน่ะ’」

       นาตาลีเดินตรงไปที่ห้องอาหารด้วยท่าทีสบาย ๆ เหมือนคฤหาสน์นี้เป็นของเธอเอง

       หลังจากพาชาร์และอัลไปที่ห้องอาหารแล้ว ผมขอตัวสักครู่ ก่อนจะบอกว่าพวกเธอว่าจะพาโคคุโยไปยังคอกม้าก่อน

       นี่เป็นวิธีของผมที่จะให้ทั้งสามคนได้มีเวลาคุยกันสักหน่อย

       ผมเดินออกไป เก็บรถม้าไว้ใน คลังมิติ และพาโคคุโยไปยังคอกม้า

       จากนั้น ผมเอาหญ้าใหม่ใส่ลงไปในรางอาหารให้มัน ก่อนจะลูบเขาเบาๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในคฤหาสน์

       「ขอโทษที่ให้รอนาน」

       เมื่อผมเดินเข้าไปในห้อง ผมเห็นนาตาลีกำลังโกรธ และอีกสองคนมีน้ำตาคลอเบ้า

       มันยากที่จะพูดอะไรออกมาในเมื่อไม่รู้ว่าอะไรเป็นสาเหตุของอารมณ์เหล่านี้ ผมคิดว่าควรทำอะไรสักอย่าง และตัดสินใจชงชาให้ทุกคน วางถ้วยไว้เบื้องหน้าพวกเขาอย่างอ่อนโยน แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ว่างใกล้ๆ

       「—โทยะ หนุ่มน้อยของฉันได้โปรดซ่อนพวกเธอไว้ในบ้านของนายสักระยะหนึ่งทีนะ」

       「……หา? 」

       ผมไม่มีคำตอบในทันทีต่อชะตากรรมใหม่ที่เธอเสนอขึ้นมา