นักปราชญ์ผู้ถูกอัญเชิญไปต่างโลกพร้อมกับไอเทมที่ไม่ได้ใช้ 35 บทสรุปที่ไม่คาดคิด

       ผมเสริมความแข็งแกร่งให้ร่างกายทั้งตัวด้วยพลังเวทมนตร์แล้วเริ่มเปิดฉากโจมตี

       เมื่อผมฟันใส่คนแรก ร่างของทหารล้มลงไปกับพื้นด้วยเสียงดัง ตุ้บ อาจจะเพราะพลังที่เพิ่มขึ้น ร่างของเขาถูกผ่าครึ่งออกเป็นสองส่วน

       「บ้าชิบ! จริงจังกันหน่อยสิวะ! 」

       สีหน้าของพวกทหารดูเดือดดาลมากขึ้น เมื่อหนึ่งในพวกเขาถูกฆ่า

       มันคงจะง่ายขึ้นถ้าผมมี……พื้นที่มากกว่านี้……

       ผมดึงดาบออกจากพื้น ก่อนจะยกขึ้นแล้วฟันลงอีกครั้งเป็นแนวตั้งใส่ทหารอีกคน จากนั้นก็มองหาเหยื่อรายต่อไป

       ผมไม่ต้องมองหาไกลนัก ดาบใหญ่สองมือ ของผมเสียบเข้ากับตัวทหารที่อยู่ใกล้ ๆ ก่อนที่ผมจะเตรียมพร้อมอีกครั้ง

       「……เหลืออีกเจ็ด …… 」

       「แม่งเอ๊ย! พวกนายสองคนล้อมมันพร้อมกัน! 」

       「「รับทราบ! 」」

       ทั้งสามคนเหวี่ยงดาบพร้อมกัน ผมปัดดาบของพวกเขาและโต้กลับ

       ทหารคนหนึ่งก้มหลบ ส่วนอีกคนกันดาบผมไว้แล้วคว้าข้อมือของผมด้วยมือซ้าย

       ผมเตะทหารที่จับข้อมือไว้ ก่อนจะกระชากดาบแล้วฟันเขา จากนั้นฟันอีกคนด้วยการโจมตีจากด้านข้าง

       「หยุดเดี๋ยวนี้! 」

       ผมหันไปยังต้นเสียงจากด้านหลัง พบว่าอัลถูกฟันจนดาบหลุดมือ และมีดาบจ่ออยู่ที่คอของเธอ

       「แกไม่สนใจเหรอวะ ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับผู้หญิงคนนี้? 」

       ทหารยิ้มเยาะอย่างน่าขยะแขยง ขณะที่อัลตะโกนเสียงสั่น

       「อย่าห่วงฉัน! นายทิ้งฉันไว้ที่นี่แล้วหนีไปเถอะ! 」

       …… ผมควรทำยังไงดี? ผมรู้ว่าผมชนะพวกมันได้ แต่—

       มันมีสิ่งเดียวเท่านั้นที่ผมทำได้

       ผมปักดาบ ลงกับพื้น ปล่อยมือจากด้ามดาบ แล้วยกมือทั้งสองขึ้น

       「ดีมาก…… ถอยออกไปจากดาบซะ 」

       อัลและชาร์มองมาที่ผมด้วยน้ำตาคลอขณะผมทำเช่นนั้น

       「ฮึ ไอ้หนุ่มนี่ใจอ่อนจริง ๆ นะ สนใจอะไรนักกับผู้หญิงที่แทบไม่รู้จัก? นายมันน่าเห็นใจจริง ๆ 」

       ทหารลดดาบที่จ่อคอของอัลลง

       —นี่ล่ะโอกาสของผม

       『แอร์บูเล็ต! 』(Air Bullet)

       กระสุนลมถูกยิงออกจากมือผม พุ่งทะลุใบหน้าของทหารที่เข้ามาพร้อมดาบ หัวของเขาก็ขาดออกจากคอทันที

       「อะไรวะ!　เวทมนตร์เรอะ!? 」

       ผมดึงดาบที่ปักกับพื้นออกมา แล้วเริ่มแทงและฟันใส่ทหารที่กำลังตกใจ

       ในเวลาไม่กี่นาที การต่อสู้ก็จบลง โดยมีผมเป็นฝ่ายชนะ

       ร่างไร้ชีวิตของทหารกระจัดกระจายอยู่รอบตัวผม

       นี่เป็นครั้งแรกของผม….. ครั้งแรกที่ฆ่าคน – คนจริง ๆ…..

       ไม่เหมือนในเกม ในเกมผมเคยฆ่าคนมาก่อน แต่กลับไม่รู้สึกอะไรเลย

       แต่นี่มันทำให้หน้าอกของผมรู้สึกหนักอึ้ง

       ท้องของผมไม่อาจทนไหวอีกต่อไปแล้ว – ในที่สุดผมก็อาเจียนออกมา

       「แหวะ…… แค่ก แค่ก…… 」

       ผมนั่งคุกเข่ากับพื้น อาเจียนออกมาจากลำคอที่ร้อนผ่าว

       「ขอบคุณ……ที่ช่วยพวกเรา…… 」

       ผมเงยหน้ามองเจ้าของคำพูดนั้น เห็นใบหน้ายิ้มแย้มอย่างอ่อนโยน แต่เต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม – ใบหน้าของชาร์

       เธอเอื้อมมือมาลูบหลังผมอย่างอ่อนโยนจนกระทั่งอาการอาเจียนสงบลง

       「ขอบคุณนะ ตอนนี้ผมดีขึ้นแล้ว 」

       ผมลุกขึ้นยืนแล้วมองสำรวจไปรอบ ๆ

       ร่างไร้ชีวิตของเหล่าทหารนอนกระจัดกระจายอยู่ ผมถอนหายใจเสียงดัง

       …… นี่มันไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้วสินะ

       พระเจ้า บอกผมทีว่าทำไมผมถึงมาอยู่ในโลกนี้

       ถ้ามันเป็นนิยายไลท์โนเวลหรืออะไรแบบนั้น ก็น่าจะมีตัวตนอะไรบางอย่างปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับพูดว่า 「ข้าคือพระเจ้า」 แล้วอธิบายเหตุผลที่ผมมาอยู่ที่นี่

       ผมเกือบจะคิดเรื่องนี้ต่อ แต่ก็สรุปได้อย่างรวดเร็วว่าไม่มีประโยชน์ที่จะคิดต่อไปตอนนี้

       「ก่อนอื่นเลย จะจัดการกับศพพวกนี้ยังไงดี…… 」

       ผมไม่สามารถตัดสินใจอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เองได้ คงต้องเอาเรื่องทั้งหมดไปรายงานที่กิลด์

       ผมเก็บร่างของทหารทั้งหมดลงไปในมิติเก็บของของผม

       เสื้อคลุมที่เพิ่งเปลี่ยนใส่กลับเปื้อนเลือดอีกครั้งเพราะการต่อสู้เมื่อครู่

       ผมหยิบเสื้อคลุมใหม่อีกตัวแล้วสวมเข้าไป

       「—สรุปว่าผมต้องพาพวกเธอไปที่เมืองในอาณาจักรซาลานเดียร์ใช่ไหม? เมื่อกี้เราดูเหมือนจะเสียสมาธิกันไปหน่อย เอาล่ะ ตามผมเลย 」

       ผมพูดพร้อมรอยยิ้ม และชาร์ยิ้มกลับมาอย่างสดใสกว่าเดิม

       「ค่ะ! ขอบคุณมากค่ะ ตอนนี้พวกเราจะได้ตามหาท่านนาตาลีได้แล้ว 」

       …… หา?

       …… นาตาลี ……?

       …… อย่าบอกนะว่า……

       「—ที่พูดถึงท่านนาตาลี หมายถึง…… ‘โลลินาตาลี’ ใช่ไหม? คนที่เรียกตัวเองว่า 『ปราชญ์แห่งสนธยา』 อะไรแบบนั้น……? 」

       「ท่านรู้จักท่านนาตาลีด้วยเหรอคะ? ใช่แล้วค่ะ ฉันไม่ได้เจอท่านมาเป็นสิบปีแล้ว แต่ตอนนั้นตัวเธอก็เล็กจิ๋วจริง ๆ …… 」

       ผมเงยหน้ามองท้องฟ้าโดยไม่รู้ตัว

       ผมไม่สามารถสลัดความรู้สึกได้ว่านี่คือจุดเริ่มต้นของปัญหาครั้งใหญ่สำหรับผม หลังจากที่โลลินาตาลีเข้ามาเกี่ยวข้อง

       「ใช่ ผมรู้จักเธอ เธออยู่ในเมืองที่เรากำลังจะไป เธอเปิดร้านขายอุปกรณ์เวทมนตร์อยู่ที่นั่น 」

       ชาร์ยิ้มให้ผมด้วยรอยยิ้มที่สดใสราวกับคำพูดของผมได้จุดประกายความหวังในตัวเธออีกครั้ง

       「—นี่เป็นการพบพานที่มหัศจรรย์อย่างแท้จริง ข้าขอขอบคุณเทพีทิลทาเรีย 」

       ชาร์พนมมือและหลับตา กล่าวคำอธิษฐาน

       “ทิลทาเรีย” คือเทพของโลกนี้หรือเปล่านะ?

       พูดถึงเรื่องนี้ ผมยังไม่เคยไปโบสถ์ในเมืองเลย เพราะกลัวว่าไม่มีเงินพอจะจ่าย ถ้ากลับไปถึงเมือง ผมคงต้องหาโอกาสไปสักครั้ง

       แล้วอัลล่ะ……? ทำไมเธอเงียบไปตั้งนาน

       ผมหันไปมองตำแหน่งที่เธอยืนอยู่ ดวงตาของเธอกำลังเป็นประกายและแก้มขึ้นสีแดง

       —แล้วเธอก็พูดขึ้นมา ด้วยท่าทีที่ดูเหมือนเขินอาย

       「ท่านโทยะ ท่านมี…… มีคู่นอนแล้วหรือยังคะ? 」

       คำถามนั้นทำให้ผมถึงกับไปไม่เป็น……ยอมรับเลยว่าผมโคตรอึ้ง