นักปราชญ์ผู้ถูกอัญเชิญไปต่างโลกพร้อมกับไอเทมที่ไม่ได้ใช้ 33 แน่นอนว่ามันคือโชคชะตา

        ใช่แล้วมันคือโชคชตา

       ย้อนกลับไปเล็กน้อย…

       ผมออกเดินทางออกจากเมือง โดยขี่โคคุโย ไปเพื่อตรวจสอบป่าเหนือ

       การเดินทางที่ใช้เวลาเกือบทั้งวันหากเดินทางด้วยรถม้า กลับใช้เวลาเพียงสองชั่วโมงสำหรับผมที่มีเพื่อนคู่ใจตัวนี้

       เบื้องหน้าของเราคือป่า ที่มีถนนเพียงสายเดียวกว้างพอสำหรับรถม้าผ่านไปได้ ซึ่งผมได้รับข้อมูลมาว่าถนนนี้ใช้สำหรับการค้าขายกับจักรวรรดิลูเน็ตต์

       ก่อนออกจากกิลด์ ผมได้รับคำเตือนว่า 「แม้ว่านักผจญภัยไม่มีพรมแดน แต่ขอให้หลีกเลี่ยงการข้ามพรมแดนนะคะ」

       คำแนะนำนี้มีไว้เพื่อความปลอดภัยของนักผจญภัย เพราะจักรวรรดิลูเน็ตต์กำลังทำสงครามกับอาณาจักรเจเนเรตอยู่

       สำหรับผมแล้ว… เฟอร์ริส กำลังรอผมอยู่ที่คฤหาสน์ แล้วผมก็ไม่มีความสนใจจะข้ามเขตแดนไปที่นั่นเลย

       ถึงแม้บางทีผมอาจจะต้องไปอาณาจักรเจเนเรตสักวันหนึ่ง แต่ก็แค่เพราะอยากรู้ว่ามันจะเป็นไปได้ไหมที่จะกลับไปญี่ปุ่น

       แต่เมื่อพิจารณาจากธรรมชาติของประเทศนั้นแล้ว ผมค่อนข้างสงสัยว่าจะเป็นไปได้ว่า..

       — แถมยังมีเรื่อง “ผู้กล้า” นั่นด้วย

       ถ้าผมไปที่นั่น พวกเขาคงแกล้งทำเป็นไม่รู้จักผม หรือไม่ก็อาจจะพยายามกำจัดผมทิ้งแน่ ๆ

       — นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้ผมเลือกอาศัยอยู่ในเมืองแสนสงบของผมดีกว่า

       อีกอย่าง ตอนอยู่ญี่ปุ่น ผมก็ไม่มีพ่อแม่อยู่แล้ว เป็นโสด—ไม่มีภรรยาหรือลูก

       ตอนนี้บริษัทคงเลิกจ้างผมไปแล้วเพราะผมหายตัวไปโดยไม่ได้แจ้ง

       ถ้าเป็นอย่างนั้น—ไม่สิ คงเร็วเกินไปที่จะสรุป

       ผมสลัดความคิดเหล่านั้นออกจากหัว แล้วใช้สกิลค้นหา  เพื่อตรวจสอบในป่าต่อไป

       มีอะไรบางอย่าง… จำนวนมากทีเดียว

       ผมดึงดาบสองมือออกมาจากคลังมิติ และเคลื่อนตัวผ่านป่าอย่างระมัดระวังไปยังจุดที่มีมอนสเตอร์

       「โอย่า! 」

       อีกแล้วเหรอ? ผมสะบัดดาบเปื้อนเลือดออกไป

       ก็อบลินที่กลายเป็นซากศพกองอยู่ใต้เท้าผม มอนสเตอร์ที่เจอมีตั้งแต่ก็อบลิน หมาป่าพงไพร งูยักษ์ รวมไปจนถึงออร์ค

       กลิ่นเลือดจากมอนสเตอร์ที่ถูกฆ่าดึงดูดมอนสเตอร์ตัวอื่นมาหาผม ทำให้การกำจัดพวกมันวนซ้ำไปเรื่อย ๆ

       พวกนี้มัน… อ่อนแอเกินไปจริง ๆ

       สำหรับภารกิจที่ดูเหมือนต้องการความเร่งด่วนขนาดนี้ กลับมีแต่มอนสเตอร์ระดับต่ำเท่านั้นที่ปรากฏตัว

       ผมยังสงสัยเลยว่าผมต้องรับงานนี้จริง ๆ หรือ

       「เราคงต้องหาที่พักไม่ก็หมูบ้านแล้วแฮะ… แบบนี้ไปต่อไม่ไหวแน่ ๆ 」

       ผมโยนซากมอนสเตอร์ลงไปในคลังมิติ แล้วเดินลึกเข้าไปในป่าอีกหน่อย

       แต่มอนสเตอร์ที่เจอยังอ่อนแอไม่ต่างกัน ไม่ว่าจะลึกเข้าไปแค่ไหน

       เพียงแค่ฟันดาบครั้งเดียว พวกมันก็ตายเรียบ วนซ้ำไปแบบนั้น

       ผมหวังว่าหมาป่าพงไพรจะมีความเร็วพอที่จะทำให้สนุกบ้างสักหน่อย แต่การเคลื่อนไหวของพวกมันกลับเป็นอะไรที่คาดเดาได้ง่าย

       แถมพวกมันยังช้ากว่าผมเสียอีก ก็อบลินที่โผล่มายิ่งน่าหัวเราะ

       มอนสเตอร์ที่ดูเหมาะสมที่สุดก็คงมีแค่ออร์ค แม้พวกมันจะเคลื่อนไหวเชื่องช้า แต่ขนาดตัวของพวกมันก็ยังดูพอเหมาะ

       ยิ่งเดินลึกเข้าไปในป่า การตอบสนองของสกิลค้นหาก็ยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ

       「มีเป็นสิบตัว… หรือจะเป็นหมู่บ้าน… น่าจะใช่… 」

       ผมรีบออกวิ่งทันที ผมโยนดาบในมือกลับไปในคลังมิติ เพราะมันเริ่มเป็นอุปสรรค แล้วเลือกใช้เวทมนตร์แทน

       เพราะนี่คือป่า ผมเลยใช้เวทมนตร์ลมแทนที่จะเป็นเวทไฟ และร่ายเวทโจมตีใส่มอนสเตอร์ระหว่างที่ผมพุ่งผ่านพวกมัน

       ร่างของพวกมันหล่นลงกับพื้นดินทันที ผมก็ไม่สนใจจะเก็บพวกมันใส่คลังมิติ

       「ต้องรีบแล้ว… 」

       ผมวิ่งซิกแซกผ่านต้นไม้ และรักษาความเร็วเอาไว้ จนกระทั่งมาถึงจุดที่ต้นไม้เริ่มโปร่งโล่ง

       ผมพุ่งออกมาสู่พื้นที่เปิด และได้พบกับฉากที่ทำให้ตกตะลึง

       มันคือออร์ค—หลายสิบตัว พวกมันกำลังล้อมเหยื่อ อย่างหิวโหย—เหยื่อของมันก็คือหญิงสาวสองคน

       ในกลุ่มออร์คที่ล้อมอยู่นั้น มีทั้งออร์คชั้นสูงอยู่ด้วย

       「ผมคิดว่าที่นี่อาจมีอาณาเขตของพวกออร์ค แต่กลับมีคนอยู่ด้วย นับว่าโชคดี อย่างน้อยพวกเธอก็ดูเหมือนจะยังปลอดภัย… 」

       ผมรู้สึกโล่งใจไปเปราะนึง

       ยังมีคนที่รอดชีวิตอยู่…

       สองคนนั้นเป็นเด็กสาวที่น่าจะอายุไล่เลี่ยกับผม พวกเธอดูมอมแมมและกำลังสั่นสะท้านไปทั้งตัว

       …ยังไงก็ตาม จบเรื่องนี้ให้ไวจะดีกว่า

       ผมดึงดาบสองมือออกมาจากคลังมิติอีกครั้งแล้วพาดมันไว้บนบ่า

       「หยุด อย่าขยับนะ 」

       「เอ๊ะ…? 」

       บางทีพวกเธออาจไม่คาดคิดว่าจะได้รับคำสั่งแบบนี้ หรือบางทีอาจเป็นเพราะความกลัว

       แต่คำตอบที่พวกเธอมีให้ผมก็มีแค่นั้น

       เหล่าออร์คที่ล้อมรอบเด็กสาวทั้งสองอยู่หันมาทางเสียงของผม พวกมันกระจายตัวล้อมผมแทน พร้อมด้วยกระบองและอาวุธที่ถูกสร้างมาแบบหยาบ ๆ ในมือ

       พวกมันคงมองว่าผมไม่ใช่ภัยคุกคาม เป็นแค่เหยื่ออีกคนหนึ่ง—แต่นั่นเป็นความผิดพลาดของมัน

       ผมเสริมพลังร่างกายด้วยการกระจายพลังเวทไปทั่วร่าง

       「งั้นก็มาเลย! 」

       ผมยกดาบสองมือขึ้นเตรียมพร้อม แล้วพุ่งตัวไปข้างหน้าในทันที

       ผมฟันออร์คตัวหนึ่งที่อยู่ข้างหน้าลง และด้วยการเหวี่ยงเพียงครั้งเดียว ผมก็จัดการตัวที่อยู่ข้าง ๆ ได้อีก

       เสียงร้องของออร์คที่ถูกฆ่าทำให้พวกที่เหลือเดือดดาล

       เมื่อได้ยินเสียงนี้ ออร์คทั้งหมดในอาณานิคมต่างก็กรูกันเข้ามาหาผม พร้อมอาวุธในมือ

       ผมแกว่งดาบฟันออร์คที่อยู่ใกล้ ๆ ล้มลงกับพื้น และใช้เวทมนตร์ลมจากมือซ้ายโจมตีออร์คที่อยู่ไกลออกไป

       ในขณะที่ผมกำลังไล่ล่าเหล่าออร์ค ผมก็สังเกตเห็นร่างมนุษย์นอนตายอยู่กับพื้น

       ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นในใจผม เมื่อเห็นนักผจญภัยคนหนึ่งถูกออร์ครุมจนหมดสภาพ และถูกใช้เป็น “แหล่งเพาะพันธุ์” ก่อนชีวิตของเธอจะถูกพรากไป พร้อมกับดวงตาที่เบิกโพลง

       「เตรียมใจไว้ให้ดี… พวกแกจะไม่มีทางรอดสักตัวเดียว… 」

       ผมแทงดาบเข้าไปที่ออร์คตัวหนึ่ง

       ระหว่างที่ผมกำลังตัดออร์คตัวแล้วตัวเล่า ออร์คตัวใหญ่กว่าปกติก็ปรากฏตัวออกมาจากด้านหลัง

       ข้าง ๆ มันมีออร์คอีกสามตัวที่ตัวใหญ่กว่าปกติ และถึงจะสวมใส่อุปกรณ์ที่ดูไม่สมประกอบ แต่พวกมันก็ยังดูแข็งแกร่งกว่าออร์คทั่วไป

       「ออร์คระดับสูง… พวกนี้คงเป็นออร์คเจนเนอเลอร์ ส่วนตัวที่ใหญ่กว่าคงเป็น… ‘ราชาออร์ค’… 」

       ในกิลด์นักผจญภัย เราได้รับการสอนว่าในอาณานิคมที่เริ่มก่อตัว จะมีสิ่งมีชีวิตระดับสูงอยู่เสมอ และขึ้นอยู่กับขนาดของอาณานิคม อาจมีสิ่งที่เรียกว่า “ราชา”

       ในกรณีนั้น เราได้รับการเตือนให้ถอยกลับไปแจ้งกิลด์นักผจญภัย เพื่อรวบรวมคนสักหลายสิบคนมาจัดการ

       แต่ครั้งนี้ไม่ใช่เวลาสำหรับการถอยหนี

       ราชาออร์คจ้องมองดูพรรคพวกที่ล้มลงของมันด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ ก่อนจะเปล่งเสียงคำรามที่ดังที่สุดออกมา

       ในจังหวะนั้นเอง ผมยกดาบขึ้นแล้วพุ่งเข้าหามัน

       ระยะห่างสิบเมตร สำหรับร่างกายที่เสริมพลังแล้ว ก็เหมือนแค่สองก้าว

       ผมกระโดดขึ้นไปตรงหน้ามัน และตัดหัวของมันด้วยการฟันครั้งเดียวอย่างสะอาดหมดจด

       จากนั้นผมกระโดดกลับเพื่อรักษาระยะห่าง ร่างขนาดใหญ่โตของราชาออร์คล้มลงช้า ๆ

       จบแล้ว

       ราชาออร์คสูงห้าเมตรถูกปราบลงในทันที

       เมื่อออร์คที่เหลือเห็นภาพนี้ พวกมันต่างหนีไปด้วยความหวาดกลัว

       แต่ผมไม่ปล่อยให้พวกมันหนีไปได้ ผมฆ่าออร์คที่ขี้ขลาดและพยายามหลบหนี จัดการพวกที่อยู่ไกลจากระยะของดาบด้วยเวทมนตร์ลม

       หลังจากเสียงร้องโหยหวนของออร์คยาวนานสิบกว่านาที บริเวณนั้นก็กลับมาสู่ความเงียบ

       พื้นที่รอบ ๆ เต็มไปด้วยซากออร์คเหมือนกับนรกที่แท้จริง

       ผมเก็บดาบกลับเข้าไปในคลังมิติ แล้วถอนหายใจยาว

       「เฮ้อ… นี่เยอะมากเลยนะ ไม่คิดว่าจะมีถึงระดับราชา โอ้… จริงสิ… 」

       ผมนึกถึงเด็กสาวสองคนที่ช่วยไว้ได้ ผมลืมพวกเธอไปตอนที่ราชาออร์คปรากฏตัว

       ผมเดินเข้าไปใกล้พวกเธอ และพูดกับพวกเธอที่ยังคงอ้าปากค้างและมองมาด้วยสายตาที่ไม่อยากเชื่อ

       「—พวกเธอโอเคไหม…? 」

       คำพูดอันเป็นห่วงของผม กลับได้รับการตอบรับด้วย—

       「กรี๊ดดดดดดดดด! 」

       เสียงกรีดร้องของเด็กสาวทั้งสอง

       อะไรนะ? หรือผมพลาดออร์คไปตัวหนึ่งรึเปล่านะ?