นักปราชญ์ผู้ถูกอัญเชิญไปต่างโลกพร้อมกับไอเทมที่ไม่ได้ใช้ 27 ถูกซุ่มโจมตี

        การจู่โจม

       ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับแสงอาทิตย์ยามเช้าที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา

       กิจวัตรประจำวันนี่กลายเป็นเรื่องปกติสำหรับผมตั้งแต่มาอยู่ในโลกนี้

       ผมตื่นขึ้นพร้อมกับดวงอาทิตย์ขึ้น และล้มตัวลงนอนพร้อมกับดวงอาทิตย์ตก ด้วยเหตุที่ว่าค่าใช้จ่ายในเรื่องของแหล่งกำเนิดแสงสว่างจากไอเทมเวทมนตร์นั้น มันมีค่าใช้จ่ายที่ค่อนข้างสูงอย่างมีนัยยะสำคัญ

       การตื่นนอนตามเวลาเช่นนี้จึงกลายเป็นนิสัยของผมไปแล้ว

       「ไม่น่าเชื่อว่าเราจะตื่นได้ในเวลานี้จริง ๆ……」

       ผมสวมอุปกรณ์ที่นำออกมาจากคลังเก็บของแล้วเดินออกจากห้อง

       เมื่อผมลงมายังห้องอาหาร ลูมิน่ากำลังกินอาหารเช้าของเธออยู่แล้ว

       「อรุณสวัสดิ์ คุณลูมิน่า วันนี้คุณดูตื่นเช้าจังเลยนะครับ」

       「อ้าว เป็นนายนี่เอง โทยะ เดี๋ยวหลังจากฉันกินเสร็จ ฉันต้องไปทำธุระที่กิลด์พ่อค้าอีกทีนึงนะ เพราะว่าการใส่อุปกรณ์จะต้องใช้เวลาพอสมควร ฉันเลยต้องตื่นมากินอาหารก่อน เพื่อเวลาจะได้จัดการทุกอย่างให้เสร็จเร็ว ๆ」

       ถ้าจำไม่ผิด ตอนที่เรามาถึงที่นี่ ลูมิน่าจะแต่งตัวแบบสบาย ๆ

       ตามที่คาดไว้ เธอไม่ได้สวมชุดประจำของเธอーーชุดเกราะบิกินี่ーーที่เธอใส่อยู่เสมอ ๆ

       ถึงจะน่าเสียดายก็จริง แต่ผมก็จะเก็บภาพนั้นไว้ในความทรงจำสำหรับโอกาสต่อไป (โอกาศอัลลัยฮะ)

       ผมนั่งลงที่เก้าอี้ข้าง ๆ เธอจากนั้นก็เริ่มทานอาหารเช้าของตัวเอง

       ระหว่างที่ผมกำลังกินนั้น ไดกับอีกสามคนก็ตื่น จากนั้นพวกเขาก็ลงมาทานอาหารหลังจากพวกเรา

       หลังจากที่เราทักทายกันแล้ว ก็ทานอาหารด้วยกันจนเสร็จ พวกเราก็มารวมตัวกันที่หน้าที่พัก ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังสมาคมพ่อค้าเพื่อเตรียมเดินทางกลับ

       หน้าสมาคมพ่อค้า มีเกวียนอยู่สี่คัน กำลังถูกขนของเข้าใส่ทีละคัน

       ลูมิน่าเข้าไปในสมาคมพ่อค้าในฐานะตัวแทนของพวกเรา ในขณะที่คนที่เหลือตัดสินใจช่วยขนของขึ้นเกวียน

       「ขอบคุณที่ช่วยนะ พวกนี้เป็นของที่หนักพอสมควร ว่าแต่ นายเป็นจอมเวทใช่ไหม? ดูเหมือนจะมีแรงเยอะไม่ใช่น้อยเลยนะ」

       ขณะที่ผมกำลังขนของขึ้นเกวียน ชายวัยกลางคนคนหนึ่งก็พูดกับผม

       แม้ว่าจะไม่ต้องพิจารณาผมอย่างละเอียด ดูผ่าน ๆ ก็รู้ว่าผมเป็นจอมเวท แต่ระดับของผมต่างจากนักผจญภัยทั่วไปอยู่แล้ว ผมไม่คิดจะอธิบายอะไรให้พวกเขาหรอก เพียงแค่ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม จากนั้นขนของต่อไป

       เมื่อมีคนช่วยเพิ่มขึ้น การขนของก็เสร็จอย่างรวดเร็ว

       จากนั้น หัวหน้าขบวนเกวียนก็เข้ามาหาเรา

       「รบกวนพวกคุณดูแลเราตลอดทางกลับด้วยนะครับ เอาล่ะ เราออกเดินทางกันเถอะ」

       ลูมิน่ากับผมนำหน้าขบวนออกจากเมืองดัมเบลอร์

       การเดินทางกลับราบรื่นดี และเราก็มาถึงจุดตั้งแคมป์ในวันแรก

       หลังจากกางเต็นท์เสร็จ เราก็เตรียมทำอาหารเย็นกัน ผมรู้สึกได้ว่าสายตาของทุกคนกำลังจับจ้องมาที่ผมอยู่

       ในที่สุดลูมิน่าก็นั่งลงข้าง ๆ ผม

       「โทยะーーนายยังมีไอ้นั้นอยู่ใช่ไหม?」

       เธอมองมาด้วยสายตาคาดหวัง เมื่อผมหันไปมอง ไดกับอีกสามคนก็ส่งสายตาแบบเดียวกันมา

       ผมถอนหายใจยาวก่อนจะหยิบหม้อซุปออกมา

       「ดูเหมือนจะเลี่ยงไม่ได้สินะ……เตรียมชามของพวกนายมาเองก็แล้วกัน」

       「เยี่ยมไปเลย โทยะ! นายใจดีสุด ๆ ไปเลย~」

       ลูมิน่าคว้าหัวผมและดึงเข้ามาให้ซบกับหน้าอกของเธอ

       สัมผัสจากชุดเกราะบิกินี่มัน……เจ็บโว้ยยย ! โอ๊ย! ด้านหลังของผ้าชิ้นบาง ๆ น่าจะเป็นอะไรที่นุ่มเด้ง ๆ สิ แต่ส่วนที่หุ้มชุดกลับแข็งสุด ๆ ไปเลยให้ตายสิ (จินตนาการถึงความนุ่มสิไอ้หนุ่ม)

       ทุกคนในทีมคุ้มกันร่วมกันทานอาหารเย็นรอบกองไฟ ขณะที่ผมแจกจ่ายซุปให้กับทุกคน

       พฤติกรรมของไดดูจะผ่อนคลายลงในระหว่างขากลับ ซึ่งช่วยให้ผมลดปัญหาไปได้หลายอย่าง

       หลังจากเราทานอาหารเสร็จ ก็มีการจัดเวรยามเหมือนกับตอนขามา

       เช่นเดียวกับตอนขามา ผมได้รับหน้าที่เป็นเวรยามช่วงที่สองพร้อมกับลูมิน่า

       เมื่อถึงเวลาอยู่เวรของผมกับลูมิน่า โคคุโย  ก็เดินเข้ามาหาในขณะที่ผมกำลังคุยกับลูมิน่ารอบกองไฟ

       บรูรูรูรรรร……

       โคคุโยร้อง พร้อมกับงับหัวผมเบา ๆ

       「นะ นะ นายจะทำอะไรน่ะ……」

       「ฮ่าฮ่า ดูเหมือนม้าศึกตัวนี้จะรักนายมากเลยนะ」

       ขณะที่ลูมิน่าหัวเราะเสียงดัง ผมก็เช็ดน้ำลายบนหัวด้วยแขนเสื้อของตัวเอง แล้วสังเกตเห็นว่าโคคุโยหันศีรษะไปทางป่า

       「โคคุโย……มีอะไรบางอย่างกำลังเข้ามาหาเรางั้นเหรอ……?」

       ผมยังไม่พบการเคลื่อนไหวอะไรจากการค้นหา

       ในระยะค้นหา 200 เมตรก็ยังไม่มีอะไรปรากฏ

       「แต่……นายคงรู้สึกถึงอะไรบางอย่างแน่ ๆ」

       ลูมิน่าหยิบดาบที่วางไว้ข้างตัวและลุกขึ้นยืน

       ผมลุกขึ้นตามแล้วจดจ่อการค้นหาไปยังป่าอีกครั้ง

       「ว้าาาาา!!」

       ขอบเขตการค้นหาของผมขยายออกเล็กน้อยเมื่อผมมุ่งสมาธิไปยังทิศทางเดียว

       จากนั้นーーผมก็เห็นการเคลื่อนไหวบางอย่างนับสิบ และที่แย่กว่านั้น พวกมันกำลังมุ่งตรงมาทางเรา

       「มีสัญญาณของสิ่งมีชีวิต! จำนวนหลายสิบตัว! กำลังตรงมาหาเรา!!」

       「อะไรนะ!? ปลุกทุกคน!! สิ่งมีชีวิตพวกนั้นกำลังโจมตี!!」

       เมื่อได้ยินเสียงของผมกับลูมิน่า ไดและคนอื่น ๆ ก็กระโดดลุกขึ้นและเตรียมอุปกรณ์ทันที

       พ่อค้าเองก็รีบลงมาจากเกวียนด้วยความประหม่า แต่พวกเขาก็ทำตามคำแนะนำของลูมิน่า

       อาจจะเป็นเพราะความเคยชิน การเคลื่อนไหวของพ่อค้าดูเป็นระเบียบแม้จะอยู่ในสภาพที่ตื่นกลัว

       พวกเขารวมตัวกันในเกวียนเดียวและซ่อนตัวอยู่ในนั้น

       「ฉันจะนำหน้าเอง พวกนายเป็นปาร์ตี้ ให้ตั้งแถวป้องกันพ่อค้า! โทยะ นายเป็นนักบวชใช่ไหม? ช่วยสนับสนุนจากข้างหลังด้วย!」

       ผมส่ายหน้าให้กับคำสั่งของลูมิน่าและยืนข้างเธอ

       จากนั้นผมหยิบーーดาบสองมือออกมาจากคลังเก็บของ

       ลูมิน่ามองดาบที่ยาวประมาณความสูงของผมด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

       「โทยะ! นายใช้ดาบนั่นได้จริง ๆ เหรอ!?」

       「ครับ ผมคุ้นเคยกับมันมากที่สุด」

       「……เข้าใจแล้ว นายเป็นคนเดียวที่มีเวทฟื้นฟู ได้โปรดอย่าฝืนตัวเองเกินไปหละ」

       ผมพยักหน้าให้เธอและตรวจสอบระยะทางระหว่างพวกสิ่งมีชีวิตกับเรา ระยะจากป่ามาถึงที่นี่อยู่ราว ๆ 100 เมตร เราควรจะมองเห็นพวกมันได้ในไม่ช้า

       จากนั้นไม่นาน สิ่งมีชีวิตตรงหน้าก็เผยตัวออกมา

       สิ่งมีชีวิตนั้นมีร่างกายอ้วนท้วนและใบหน้าคล้ายหมู ในมือถือกระบองขนาดใหญ่ ความสูงของมันอยู่ที่ราว ๆ 2 เมตร ซึ่งผมต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อมองหน้าพวกมัน

       มันเป็นสิ่งมีชีวิตกินไม่เลือกที่กินทั้งสัตว์และสิ่งมีชีวิตอื่น แน่นอนว่ามนุษย์ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

       นอกจากนี้ ออร์คยังมักจะลักพาตัวผู้หญิง เพื่อใช้พวกเธอเป็นเครื่องมือในการสืบพันธุ์ตามนิสัยของมัน

       พวกมันคือตัวร้ายโดยธรรมชาติของมนุษย์

       「พวกมันคือกลุ่มออร์ค!」

       ผมยกดาบขึ้นหลังจากได้ยินเสียงของลูมิน่า

       ไดและปาร์ตี้ของเขาตั้งแถวเตรียมพร้อมรับแรงปะทะ

       จากนั้น ออร์คที่พบพวกเราก็ส่งเสียงประหลาดเหมือนกำลังเรียกกำลังเสริม

       เมื่อเสียงนั้นดังขึ้น กลุ่มออร์คจำนวนมากก็โผล่ออกมาจากด้านหลัง

       「ไม่น่าเชื่อว่า……มันจะมีมากขนาดนี้…」

       「พวกเราไม่เคยเจอกับพวกมันจำนวนมหาศาลขนาดนี้มาก่อนเลย……」

       ปาร์ตี้ของไดตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวจากจำนวนออร์คที่ล้นหลาม ขณะที่ออร์คกว่า 30 ตัวมองเราด้วยรอยยิ้มราวกับพบเหยื่ออันโอชะ

       จากนั้น ออร์คตัวหนึ่งในกลุ่มก็คำรามและพวกมันทั้งหมดพุ่งเข้าใส่พวกเราพร้อมกัน

       「ใช้ทุกอย่างที่มี!! ห้ามตายเด็ดขาด!!」

       เสียงของลูมิน่าดังก้องไปทั่ว การต่อสู้ระหว่างหกคนกับออร์คกว่า 30 ตัวก็เริ่มต้นขึ้น