นักปราชญ์ผู้ถูกอัญเชิญไปต่างโลกพร้อมกับไอเทมที่ไม่ได้ใช้ 25 เบอเซอร์เกอร์? ไม่, นักเวทย์ ใช่

「……พวกแกอีกแล้วสินะ……」

       ผมถามด้วยการเอียงหัวเล็กน้อย สามคนนั้นกระจายตัวล้อมรอบผม

       「ปล่อยให้จอมเวทย์มาดูถูกแบบนี้ไม่ได้หรอก พวกเราอยู่ในเขตสลัม……ไม่มีใครมาสนใจหรอก ถ้ามีนักผจญภัยหายตัวไปที่นี่ละก็นะ」

       「คุคุคุ……」

       「อุปกรณ์ของแกดูดีไม่เลวเลยนี่นะ ถ้าเอาไปขายคงได้ราคางาม แต่แกคงไม่ต้องใช้มันอีกแล้วในเมื่อแกจะกลายเป็นศพยังไงล่ะ เราจะช่วยใช้มันให้เกิดประโยชน์เอง」

       ผมถอนหายใจหนัก ๆ หลังได้ยินคำพูดของพวกมัน

       「แล้ว……? แกต้องการอะไรจากฉันกันแน่……」

       PvP…… ผมไม่เคยทำมันในชีวิตจริงมาก่อน แต่ในเกม MMO……มันเป็นสิ่งที่ผมทำแทบทุกวัน

       และเหตุผลที่ผมยังเล่นเกมนั้นก็เพราะ PvP นี่แหละ

       ความรู้สึกตื่นเต้นเริ่มเข้ามาในใจผมทีละนิด ความทรงจำในอดีตเริ่มย้อนกลับมา

       「โอ้ อยากจะสู้สินะ……ดูเหมือนว่าแกไม่มีอาวุธเลย คิดจะสู้พวกเราด้วยมือเปล่างั้นเหรอ……แกนี่มันมั่นใจในตัวเองจริง ๆ」

       พวกมันชักดาบออกมา แล้วก็เล็งมาทางผม

       ในขณะเดียวกันผมก็ดึงดาบสองมือที่ยาวพอ ๆ กับส่วนสูงของตัวเองออกมาจากคลังมิติ

       「「「หา-!?」」」

       พวกมันตกตะลึงเมื่อผมแกว่งดาบสองมืออันใหญ่ด้วยมือข้างเดียวอย่างง่ายดาย ก่อนจะเอาดาบพาดไหล่แล้วยิ้มเยาะใส่พวกมัน

       「ーーーว่าไงนะ หรือจะสู้ด้วยมือเปล่ากันล่ะ……?」

       「ชิ……จอมเวทย์ที่ถืออาวุธแบบนั้น……」

       ในชั่วพริบตา ผมพุ่งตัวไปจนดาบของผมจ่ออยู่ที่คอของชายคนหนึ่ง

       「ーーーดูถูกจอมเวทย์กันหรือไง?」

       จากตำแหน่งนั้น ผมเหวี่ยงตัวดาบเข้าหาชายคนนั้นเต็มแรง

       ร่างของเขาถูกเหวี่ยงไปไกลหลายเมตรก่อนจะชนเข้ากับกระท่อมไม้และหมดสติไป

       ผมพุ่งตัวต่อด้วยแรงเหวี่ยงเดิมไปหาชายอีกสองคนที่ยังคงตะลึง ก่อนจะกระแทกพวกมันเข้าไปในกระท่อมไม้เช่นกัน

       ทุกอย่างจบลงในชั่วพริบตา

       「ยังไงดาบก็เหมาะกับเราที่สุดหละนะ…… สไตล์ เบอร์เซอร์เกอร์ นี่แหละคือที่สุด」

       ผมเก็บดาบสองมือกลับเข้าไปในคลังมิติขณะพยักหน้าเห็นด้วยกับตัวเอง และเริ่มคิดว่าจะทำอะไรต่อไป

       ……ถ้าปล่อยพวกมันไว้ เหตุการณ์แบบนี้คงเกิดขึ้นอีก

       โอเค…… ลากไอ้สามหน่อพวกนี้ไปด้วยก็แล้วกัน

       ผมมัดชายทั้งสามที่ยังหมดสติด้วยเชือก และลากพวกมันไปตามเขตสลัมด้วยมือข้างเดียว

       ทุกคนที่เห็นทำหน้าตกใจ ดวงตาเบิกกว้าง และรีบหันหน้าหนีทันที

       หลังจากออกจากเขตสลัม ผมเดินผ่านถนนที่มีผู้คนมุ่งหน้าไปยังกิลด์นักผจญภัยทันที

       เมื่อเปิดประตูเข้าไปในกิลด์ ผมยังคงเดินเข้ามาด้วยความเร็วเดียวกับตอนก่อนหน้านี้

       แน่นอนว่าผมได้รับความสนใจมากมายจากการลากร่างสามคนที่ถูกมัดตามเข้ามาด้วย

       ทุกคนในห้องโถงเงียบกริบ พร้อมกับจับจ้องมาที่ผมอย่างอึ้ง ๆ

       เจ้าหน้าที่กิลด์รีบวิ่งออกมาจากเคาน์เตอร์ทันทีเมื่อเห็นสถานการณ์ที่ไม่น่ามองนั้น

       「นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่คะ!?」

       ผมตอบคำถามของเจ้าหน้าที่กิลด์หญิงที่ดูร้อนรน

       「คือแบบนี้ครับ ผมถูกโจมตีในเขตสลัมแล้วก็…(ละไว้ในฐานที่เข้าใจ)…พวกนี้เคยบอกว่าจะเล่นงานผมในตอนอยู่กิลด์ตอนกลางวัน ผลก็คือ (ประมาณนั้น) ผมก็เลยลากพวกเขามาแบบนี้ แล้วทีนี้ผมควรจัดการกับพวกเขายังไงดีครับ……」

       แม้จะไม่ถึงขั้นพิการ หรือเสียเลือด แต่อุปกรณ์ของพวกเขาก็ชำรุดเสียหายจากการถูกลากไปตามทาง

       พวกเขาดูแย่กว่าตอนที่ผมอัดพวกเขาเสียอีก

       「รีบตามคนที่ใช้เวทรักษามาด่วน! แล้วก็เตรียมห้องขังไว้ด้วย!」

       เจ้าหน้าที่กิลด์หญิงตรงหน้าออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว เจ้าหน้าที่ชายอีกคนรีบออกมาช่วยลากพวกที่ถูกมัดไว้เข้าไปข้างใน

       「งั้นช่วยเล่ารายละเอียดทั้งหมดอีกครั้งในห้องส่วนตัวได้ไหมคะ?」

       「ได้ครับ……」

       ผมเดินตามเจ้าหน้าที่กิลด์หญิงเข้าไปในห้องส่วนตัว ที่นั่นมีโต๊ะและเก้าอี้หกตัว บรรยากาศเหมาะสำหรับการพูดคุยสำหรับเรื่องจริงจัง

       เธอเชิญผมนั่ง ก่อนที่จะนั่งลงตาม

       「เชิญค่ะ งั้นช่วยเริ่มเล่าตั้งแต่ต้นเลยได้ไหมคะ?」

       ผมเล่าอย่างละเอียด เริ่มจากตอนที่พวกเขาเริ่มหาเรื่องผมที่กิลด์ในตอนเช้า การไปทานอาหารที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าในเขตสลัม และถูกโจมตีระหว่างทางกลับที่พัก

       ผมตอบโต้เพราะพวกเขาพูดถึงการฆ่าและปล้น อีกทั้งพวกเขายังชักดาบออกมา

       ผมตัดสินใจลากพวกเขากลับมาที่กิลด์ เพราะรู้สึกว่าปล่อยพวกเขาไว้ในสลัมคงไม่ดี

       เธอบันทึกทุกอย่างลงในสมุดโน้ตและพยักหน้าขณะฟังคำอธิบายของผม

       「ーーโอเค เข้าใจแล้วค่ะ ทั้งสามคนมีชื่อเสียงไม่ค่อยจะดีอยู่แล้ว แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังเป็นนักผจญภัยแรงก์ D จากที่เห็น คุณดูเหมือนเป็นจอมเวทย์ใช่ไหมคะ? ช่วยแสดงบัตรสมาชิกกิลด์ได้ไหมคะ?」

       ผมยื่นบัตรให้เธอ เมื่อเธออ่านรายละเอียดบนบัตร ตาก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ

       ผมไม่แปลกใจที่เธอตกใจเมื่อเห็นเลเวล……

       「ーーーーนี่มัน……จริงเหรอคะ!? เลเวล 57……」

       「ใช่ครับ……เอ่อ……อย่างที่คุณเห็นในนั้น……」

       「ไม่น่าเชื่อเลยว่าคุณยังเป็นแรงก์ C ทั้งที่มีเลเวลขนาดนี้……」

       「ก็เพราะเพิ่งเข้าร่วมไม่นานนี่ครับ」

       เธอครุ่นคิดพร้อมกับกอดอก หลังจากผมตอบด้วยรอยยิ้มฝืน ๆ

       หลังจากพิจารณาอยู่สักพัก เธอก็พูดขึ้นมา

       「โอเค คนพวกนี้จะถูกถอดชื่อออกจากกิลด์ด้วยข้อหาพยายามปล้นและฆ่า และจะถูกลงโทษด้วยการเป็นทาสอาชญากร พวกเขาเคยลอยนวลมาก่อนเพราะไม่มีหลักฐาน แต่คราวนี้เรามีพยานโดยตรง」

       ผมรู้สึกเย็นวาบที่กระดูกสันหลังเมื่อเห็นรอยยิ้มของเธอ

       พวกนั้นทำอะไรมาก่อนกันแน่……(ท่าทางจะไม่ได้ตายดี)

       แน่นอนว่าผมไม่ได้อยากรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับพวกเขา

       หลังจากให้การเสร็จ ผมก็ออกจากกิลด์และมุ่งหน้ากลับที่พัก

       นักผจญภัยในห้องโถงจ้องมองผมตรง ๆ ด้วยความตกใจจากเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น

       ข้างนอกมืดสนิทแล้วขณะที่ผมเดินผ่านตรอกในความมืดด้วยความเหนื่อยล้า

       โรงแรมที่พักมีคนกินอาหารอยู่มากมายในโรงอาหาร

       ลูมิน่าโบกมือเรียกผมเมื่อเธอเห็นผมเดินเข้ามา

       「เฮ้ ไปไหนมาถึงได้กลับดึกขนาดนี้? พวกเราทานอาหารกันหมดแล้วนะ」

       ผมสั่งอาหารและนั่งลงข้างลูมิน่าที่กำลังถือเหยือกเบียร์

       ได  และคนอื่น ๆ อีกสามคนทานอาหารเสร็จแล้ว และกลับห้องไปเตรียมตัวสำหรับพรุ่งนี้ ส่วนลูมิน่าดื่มคนเดียวอยู่ที่เคาน์เตอร์

       「พอดีมีธุระ……ต้องไปจัดการธุระที่กิลด์นักผจญภัยน่ะ」

       「หืมม์ อย่าก่อปัญหาล่ะ เราอยู่ในภารกิจคุ้มกันนะ……แล้วก็ーーทำให้ไอ้นี่ให้มันเย็นหน่อยสิ」

       เธอวางเหยือกเบียร์ที่ดื่มไปครึ่งหนึ่งตรงหน้าผม ผมถอนหายใจก่อนใช้เวทมนตร์ทำให้มันเย็น จากนั้นก็คืนให้เธอ เธอเขย่าเหยือกไปมาอย่างพอใจเมื่อเห็นเบียร์เย็น ๆ

       ผมเริ่มกินอาหารที่สั่งมา

       เมนูคือสตูเนื้อกับขนมปังสองชิ้น ผมดื่มเบียร์เย็นที่ตัวเองทำแล้วอึกใหญ่

       พรุ่งนี้เราจะเดินทางกลับไปยังเมืองเฟนดิ อีกครั้ง

       ผมกินอาหารเสร็จอย่างรวดเร็ว กลับเข้าห้อง แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงทันที