นักปราชญ์ผู้ถูกอัญเชิญไปต่างโลกพร้อมกับไอเทมที่ไม่ได้ใช้ 23 ผู้ว่าจ้างตัวน้อย

       「มีอะไรให้ช่วยไหม?」

       คำถามที่ดูไม่ใส่ใจของผมกลับดึงดูดสายตาเหยียดหยามจากนักผจญภัยทั้งสามคนทันที

       「หูหนวกหรือไง? ฉันบอกให้นายไล่ไอ้เด็กสลัมออกไปจากที่นี่ เข้าใจไหม?」

       เด็กชายหนีมายืนหลบอยู่หลังผม ขณะที่นักผจญภัยร่างใหญ่สามคนยืนข่มอยู่ตรงหน้า พร้อมพ่นลมออกจมูกด้วยความไม่พอใจ

       「ฉันไม่ต้องการให้พวกนายมาสั่งว่าฉันควรทำอะไรหรอกนะ…..」

       「…นี่… แกอยากมีปัญหางั้นเหรอ ไอ้คุณนักเวท?」

       ก่อนที่เรื่องจะบานปลาย เราก็ได้รับคำเตือนจากเจ้าหน้าที่ของกิลด์ในทันที

       「ห้ามต่อสู้กันภายในสมาคม! ฉันจะไล่พวกคุณออกหรือทำการจับกุมหากจำเป็น」

       การปรากฏตัวของเจ้าหน้าที่ต้อนรับก็เพียงพอที่จะทำให้สถานการณ์สงบลง นักผจญภัยทั้งสามคนเดินออกจากสมาคมไปพร้อมคำขู่ “เรื่องมันไม่จบแค่นี้แน่ ไอ้จอมเวทย์” ผมเองก็คิดว่ามันคงจะจบเร็วขนาดนั้น…… แต่ก็ดีแล้ว ผมคงไม่แพ้พวกเขาเพราะเลเวลที่ต่างกันหรอก แต่การต่อสู้คงไม่คุ้มค่าหากต้องต้องแลกกับการเสียสิทธิ์หากของสมาคมนักผจญภัย ซึ่งเป็นงานเพียงอย่างเดียวที่ผมทำได้ในโลกนี้

       ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอกและกล่าวขอบคุณเจ้าหน้าที่

       「อย่าไปสนใจคนพรรค์นั้นเลยค่ะ แต่ก็ขอให้คุณระวังตัวไว้ด้วย」

       เธอเดินกลับไปยังเคาน์เตอร์ของเธอ

       「เอาล่ะ ตอนนี้เรื่องจบแล้ว พาฉันไปหาพี่สาวของนายได้ไหม? แต่ก่อนอื่น ฉันชื่อโทยะ นายชื่ออะไร?」

       「ผมชื่อเลโอลครับ ไปทางนี้ครับ」

       ด้วยการนำทางของเลโอล เราออกจากสมาคม เดินผ่านถนนที่วุ่นวายไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาถึงย่านสลัมที่เงียบเหงา ผมรู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองมาขณะที่เดินตามเลโอลไป บางทีพวกเขาอาจสงสัยว่าทำไมนักผจญภัยถึงเดินมากับเด็กชายคนนี้

       เราเดินเข้าไปในสลัมประมาณสิบนาที เราก็หยุดลงที่หน้าอาคารหนึ่ง

       「ถึงแล้วครับ นี่คือที่ที่ผมอยู่…… ทุกคน เร็วเข้า มาดูสิ! ผมพาคนที่รักษาได้ มาแล้ว!」

       เมื่อเสียงเลโอลดังขึ้น เด็ก ๆ ก็วิ่งกรูออกมาจากอาคาร

       ……นี่คงเป็นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าหรืออะไรสักอย่าง…

       เด็กเหล่านั้นมีทั้งเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงที่ดูอายุน้อยกว่าเลโอล

       「พี่ชายจะมาช่วยพี่สาวแล้ว!」

       เด็กหญิงตัวเล็กเงยหน้ามองผมด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง

       「ก่อนอื่น ไปดูอาการพี่สาวนายกันเถอะ」

       「ครับ ทางนี้เลย」

       ผมเดินตามเลโอลไป โดยมีเด็กคนอื่น ๆ เดินตามหลังพวกเรา

       ในห้องที่เราเข้าไป มีร่างของหญิงสาวนอนหลับอยู่บนเตียง

       เมื่อเข้าไปใกล้ ผมสังเกตว่าใบหน้าของเธอแดงจัด ผมยกมือแตะหน้าผากเธอเพื่อวัดอุณหภูมิ พบว่าตัวของเธอร้อนมาก

       「ไฮฮีล」「ล้างพิษ」

       ผมร่ายเวทมนตร์ไปที่ร่างของเธอ แสงจากมือของผมแผ่กระจายไปทั่วร่าง

       แค่เวทรักษาอาจจะเพียงพอแล้วก็ได้ แต่เพื่อความมั่นใจ ผมใช้เวทล้างพิษเสริมด้วย

       เมื่อแสงจางหายไป สีแดงบนใบหน้าของเธอก็จางลง ลมหายใจขณะหลับของเธอก็เริ่มสงบลง  

       เธออายุประมาณ 16 ปี เทียบกับอายุผมในโลกนี้ เธอเป็นเด็กสาวที่สวยมาก มีผมสีทองยาวถึงหน้าอก แม้แต่ตอนหลับเธอก็ยังดูงดงาม

       「คิดว่าเธอจะหายดีแล้วล่ะ เธอควรพักผ่อนและกินอาหารให้เยอะ ๆ」

       เด็ก ๆ ยิ้มออกมา ใบหน้าของพวกเขาสว่างไสวขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของผม

       ซึ่งเป็นเรื่องดี เพราะนี่แหละคือสิ่งที่ใบหน้าของเด็ก ๆ ควรเป็น

       กิ่วววววววววววววว

       เสียงท้องร้องทำลายบรรยากาศ ผมหันไปมองเด็กหญิงตัวเล็กข้าง ๆ เธอดูเขินเล็กน้อย

       เด็ก ๆ ที่นี่ไม่มีผู้ใหญ่เลย เด็กสาวที่หลับไปนั้นน่าจะเป็นคนทำอาหารให้พวกเขา

       「อยากให้ฉันทำอะไรให้กินไหม? ครัวอยู่ที่ไหน?」

       「「「「「「「อาหาร!!!」」」」」」」

       เด็ก ๆ พากันส่งเสียงร้องด้วยความดีใจ ผมเดินตามพวกเขาไปยังครัวเล็ก ๆ

       ส่วนวัตถุดิบที่อยู่ตรงนั้นมัน… ไม่มีอะไรเลย…

       ผมจึงหยิบวัตถุดิบออกมาจากคลังมิติของผมแล้ววางลงบนโต๊ะ

       เด็ก ๆ พากันร้อง「โอ้ว! 」พลางมุงดูจากข้างหลัง

       ผมหั่นผักและเนื้อ แล้วใส่ลงในหม้อที่ผมหยิบออกมาจากคลังมิติด้วย จากนั้นเติมน้ำด้วยเวทย์น้ำ แล้วส่งพลังเวทไปยังถ่านในเตาเพื่อจุดไฟ จากนั้นก็ปล่อยให้หม้อถูกเคี่ยวไปเรื่อย ๆ

       「ที่นี่มีพวกเธอกี่คนงั้นเหรอ? 」

       「มีพวกเราทั้งหมดแปดคนค่ะ แล้วก็พี่สาวใหญ่ของเราอีกคน 」

       「โอเค งั้นเดี๋ยวฉันจะ….. 」

       ผมหยิบขนมปังที่ซื้อมาจากในเมืองสำหรับการทำภารกิจคุ้มกันออกมา แล้วตัดเป็นชิ้น ๆ ขนาดเท่า ๆ กัน

       「เกือบเสร็จแล้วนะ เอาขนมปังไปก่อน 」

       เด็ก ๆ ต่างหยิบขนมปังคนละชิ้น ระหว่างนั้น หม้อก็ต้มเดือด ผมปรุงรสแล้วลองชิมดู

       「อืม… อร่อยดี 」

       เมื่อหม้อซุปต้มเสร็จ ผมก็เก็บมันเข้าไปในคลังมิติทั้งที่ยังร้อนอยู่ เด็ก ๆ ตื่นตาตื่นใจกับการที่หม้อขนาดใหญ่หายไปในพริบตา

       「เอาล่ะ เสร็จแล้ว! ไปกินกันเถอะ 」

       「「「「「「「「เย้—!!! 」」」」」」」」

       พวกเราไปที่ห้องที่ใช้เป็นห้องกินข้าว ผมหยิบหม้อออกมาอีกครั้งแล้วตักซุปใส่ชามที่เด็ก ๆ เตรียมไว้

       ก่อนจะเริ่มกิน ผมต้องมั่นใจว่าทุกคนได้รับส่วนแบ่งของตัวเองแล้ว

       「อร่อยจังเลย! 」

       「มีเนื้อด้วย! 」

       「จริงเหรอ? ไม่ได้กินเนื้อมานานแล้ว 」

       เด็ก ๆ จิบซุปแล้วกัดขนมปังไปพร้อม ๆ กัน ใบหน้าที่มีรอยยิ้มของพวกเขาช่างอบอุ่นหัวใจ

       แม้ว่าผมจะไม่หิว แต่ผมก็ดื่มซุปเล็กน้อยที่ตักไว้ให้ตัวเอง

       「อืม… อร่อยจริง ๆ 」

       ระหว่างที่คุยกับเด็ก ๆ ผมก็ได้รู้ว่าที่นี่เป็นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจริง ๆ เดิมทีพ่อแม่ของเด็กสาวที่กำลังหลับอยู่ในห้องนั้นเป็นคนดูแลที่นี่ แต่หลังจากพวกเขาเสียชีวิต เธอก็รับช่วงต่อและกลายเป็นผู้ดูแลเด็ก ๆ เพียงลำพัง

       ขณะที่เราคุยกันอยู่ ประตูห้องนอนก็เปิดออก

       「นี่มันอะไรกัน…? 」

       ผมหันกลับไปมอง แล้วก็เจอกับเด็กสาวที่เคยหลับอยู่ยืนอยู่ตรงนั้น