นักปราชญ์ผู้ถูกอัญเชิญไปต่างโลกพร้อมกับไอเทมที่ไม่ได้ใช้ 22 เรื่องเกิด ณ กิลด์นักผจญภัย

        สมาคมนักผจญภัย

       หลังจากล็อกประตูห้อง ผมก็ลงไปยังห้องอาหาร ที่นั่นสมาชิกกลุ่มคุ้มกันคนอื่น ๆ ก็ได้มารวมตัวกันอยู่แล้ว

       「โทยะ! นายมาช้านะ! 」

       ผมพยักหน้าให้ลูมิน่าและคนอื่น ๆ ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ว่างอยู่ บนโต๊ะมีอาหารและเครื่องดื่มได้ถูกสั่งไว้เรียบร้อยแล้ว และในไม่ช้าเอลก็ถูกแจกจ่ายให้ทุกคน

       ลูมิน่าลุกขึ้นยืนและกล่าวอวยพร หลังจากตรวจสอบว่าทุกคนถือแก้วเอลไว้ในมือ

       「นี่คือการดื่มฉลองที่เรามาถึงเมืองดัมเบลอร์ได้อย่างปลอดภัย! ไม่ต้องห่วงเรื่องพรุ่งนี้ เพราะเป็นวันว่างหนึ่งวัน ฉะนั้น วันนี้เราดื่มให้เต็มที่! คัมปายยยยยย! 」

       「「「「คัมปายยยยยย! 」」」」

       ทุกคนชนแก้วกัน และแต่ละคนยกเอลขึ้นดื่มอึกใหญ่

       แต่รสชาติมันแย่สุด ๆ …… ด้วยอุณหภูมิของเอลในโลกนี้ถือว่าเป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับผมแล้วมันไม่ใช่ ผมที่ชินกับเบียร์เย็น ๆ จากโลกเดิมมากกว่ารับไม่ได้ (เปลี้ยวปากอย่าบรรยายเยอะเดี๋ยวหิว)

       ดังนั้น ผมจึงแอบเอาแก้วไปไว้ใต้โต๊ะแล้วใช้เวทมนตร์แช่เย็นมันก่อนจะยกดื่ม

       อ่าาาา เอลเย็น ๆ มันช่างดื่มง่ายกว่าเดิมจริม ๆ

       ลูมิน่าเห็นท่าทางพอใจของผม และรีบยิงคำถามขึ้นมาทันที

       「โทยะ นายทำหน้าแบบนั้นทำไม? แอบทำอะไรอยู่ตรงนั้น? 」

       คำถามนี้ทำให้ความสนใจของทุกคนบนโต๊ะพุ่งตรงมาที่ผมทันที (ชิบหัยละ)

       แก้วของผมยังอยู่ใต้โต๊ะ นั่นยิ่งทำให้ทุกคนสงสัยเข้าไปใหญ่….

       「ไม่……มัน…ไม่มีอะไร? 」

       ลูมิน่าออกตัวด้วยความเร็วที่สามารถเอาชนะเสือชีตาห์ได้เลยทีเดียว คว้าแก้วจากมือผมตอนที่ผมกำลังยกมันขึ้นมา

       「นาย…นี่อะไร…ในแก้วนี้มัน? 」

       ลูมิน่าดูประหลาดใจกับแก้วที่เย็นจัด เธอลองดื่มดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น

       สีหน้าของเธอดูตกใจมากขึ้นเมื่อเอลเย็น ๆ สัมผัสริมฝีปากเธอ

       จากนั้น—เธอก็เงียบ ๆ ยื่นแก้วของตัวเองมาหาผม

       「—เอ่อ…ก็ได้ (วะ)」

       ผมตอบรับคำขอที่กดดันมาอย่างเห็นได้ชัดและทำการแช่เย็นแก้วของเธอ

       ลูมิน่าลองดื่มเอลที่เย็นฉ่ำของเธออย่างกระตือรือร้นด้วยความพึงพอใจ แต่ก็ยังสงสัยเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของรสชาติอันสดชื่น และลื่นคอ เมื่อเอลถูกแช่เย็น

       「นายทำอะไรลงไป!? 」

       คนอื่น ๆ รอบโต๊ะต่างก็ตั้งตารอให้ผมแช่เย็นแก้วของพวกเขาเหมือนกัน ทุกคนมองมาที่ผมด้วยสายตาคาดหวัง จากนั้นก็วางแก้วของพวกเขาตรงหน้าผม

       เหมือนกับที่ทำให้แก้วของลูมิน่า ผมก็ทำให้เอลอุ่น ๆ ของพวกเขาเย็นด้วยเช่นกัน

       「นี่มันอะไรกัน!? เจ๋งสุด ๆ! 」

       「รสชาติดีขึ้นมากเลยตอนที่มันเย็น ๆ แบบนี้ … 」

       พวกเราดื่มเอลเย็น ๆ ควบคู่ไปกับอาหารที่เสิร์ฟมา

       เอลเย็น ๆ ดื่มง่ายขึ้นมาก และหมดลงอย่างรวดเร็ว

       สองชั่วโมงผ่านไป ทุกคนก็พร้อมจะเข้านอน และมิลก้าที่ดูเหมือนจะเมาเล็กน้อยก็เสนอขึ้นมาว่า

       「โทยะ! นายต้องมากับพวกเราตลอดเลยนะ! มาแช่เย็นเอลให้ฉันด้วย! 」

       ส่วนลูมิน่าที่ร่าเริงเกินเบอร์ เธอเล่นใส่ผมในท่าล็อกคอ ผมอดหัวเราะให้กับความเฮฮาของเธอไม่ได้

       ไม่นานทั้งกลุ่มก็แยกย้ายกันไปยังห้องพักของตัวเอง ทุกคนเดินโซซัดโซเซ หลังจากที่ดื่มหนักกันมา ผมหลับไปทันทีที่หัวแตะหมอน นี่คงเป็นผลจากการดื่มหนักแน่ ๆ

       แสงแดดยามเช้าที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างทำให้ผมค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา จากนั้นอาการปวดหัวจากการดื่มหนักก็ปรากฏออกมา นั้นก็คือ อาการเมาค้าง มันทำให้หัวของผมปวดตุบ ๆ อยู่อย่างนั้น ผมค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียงช้า ๆ จากนั้นก็ใช้เวทมนตร์สองอย่างเพื่อบรรเทาอาการ: เวทมนตร์ล้างพิษเพื่อรักษาอาการเมาค้าง และเวทมนตร์ทำความสะอาดร่างกายแทนการอาบน้ำ

       เวทมนตร์ทำความสะอาดร่างกายเป็นวิธีเดียวในการอาบน้ำที่ผมรู้จักในโลกนี้ มันเป็นเวทมนตร์สามัญประจำบ้านที่ใคร ๆ ก็สามารถใช้ได้เพียงแค่มีพลังเวทมนตร์ หากบางครั้งมีคนไม่สามารถใช้เวทมนตร์นี้ได้ ก็จะมีใครสักคนที่โรงแรมที่สามารถทำให้ได้โดยเสียค่าบริการ เวทมนตร์สะดวกสบายนี้ทำให้การอาบน้ำเป็นกิจกรรมที่ได้รับความนิยมเฉพาะในหมู่ขุนนางและพ่อค้าเศรษฐีเท่านั้น การผ่อนคลายที่ดีที่สุดในโลกนี้คือการใช้เวลาร่วมกับเพื่อน ๆ

       「เวทมนตร์นี้ก็มีประโยชน์ก็จริงนะ  แต่มันไม่ใช่การอาบน้ำ…… โอ้ยยข่อยสิอยากเมือบ้าน……」

       ผมลงไปทานอาหารเช้าและตัดสินใจเดินสำรวจเมือง เนื่องจากวันนี้เป็นวันว่าง

       เพื่อนดื่มของผมจากเมื่อคืนไม่มีใครลงมานั่งทานอาหารเช้าสักคน ผมหัวเราะเบา ๆ เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อคืน ผมบอกกับเจ้าของโรงแรมว่าจะออกไปข้างนอกหากมีใครมาหาผมก็ฝากบอกด้วยละกัน จากนั้นก็เดินออกจากโรงแรม

       เมืองดัมเบลอร์นั้นเล็กกว่าเฟนดี้มาก โดยมีประชากรเพียงสามพันคน มันเป็นจุดผ่านทางการค้าระหว่างเมืองเฟนดี้กับเมืองทางทิศใต้ ผมเดินสำรวจเมืองไปเรื่อย ๆ ชื่นชมสินค้าต่าง ๆ ที่แสดงขายในแผงลอย มีป้ายเหมือนกับตามถนนในเฟนดี้และสัญลักษณ์ของสมาคมนักผจญภัยรูปโล่และดาบปรากฏขึ้น

       ผมไม่ได้ตั้งใจจะรับงานใด ๆ ในตอนนี้ แต่ด้วยความสงสัยเกี่ยวกับภารกิจของเมืองนี้ ที่พวกเขาประกาศเอาไว้ จึงทำให้ผมเดินเข้าไปข้างใน

       โครงสร้างภายในของสมาคมนี้เหมือนกับสาขาเฟนดี้ เพียงแต่มีขนาดเล็กกว่า

       ภายในเต็มไปด้วยนักผจญภัยที่มองหางานช่วงเช้า ๆ ผมเดินดูงานที่ติดประกาศไว้บนบอร์ด

       ตามที่คาดไว้ เนื่องจากป่ามีอยู่ใกล้ ๆ งานหลักจึงเน้นการเก็บรวบรวมวัสดุและการคุ้มกัน นักผจญภัยรุ่นเยาว์ที่อยู่ข้างหน้าผมกำลังพิจารณางานกันอยู่ ขณะที่ผมยืนดูพวกเขาอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีการแตะที่แขนจากข้างหลัง

       เมื่อหันไป ผมพบเด็กชายตัวเล็กคนหนึ่ง เขาดูไม่ถึงสิบขวบและมีน้ำตาคลอเบ้า รูปลักษณ์ของเขาบอกตรง ๆ ว่าค่อนข้างน่าสงสาร เขาสวมเสื้อผ้าเก่าและสกปรก ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยโคลน

       ผมก้มตัวลงไป ในระดับสายตาของเขาก่อนจะถามออกไป

       「มีอะไรงั้นเหรอ? หลงทางรึเปล่า?」

       「พี่ชาย… พี่เป็นหมอใช่ไหม…? พี่สาวของผมไม่สบาย แต่ผมต้องการเงินเพื่อช่วยเธอ แต่ผมไม่รู้จะขอความช่วยเหลือจากใคร…」

       ผมลูบหัวเด็กชายที่ขอความช่วยเหลือจากผมพร้อมน้ำตา

       「—เข้าใจแล้ว พี่จะช่วยเอง พาไปหาพี่สาวของนายได้ไหม?」 「อะไรนะ? จริงเหรอ!?」

       ผมยิ้มให้กับเขาและพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้น เด็กชายเช็ดน้ำตาและยิ้มกว้างให้กับผม แต่ทันใดนั้นเขาก็จับแขนผมแล้วหลบเข้ามาหลังผม

       「เฮ้ ๆ อย่าไปยุ่งกับเด็กสลัมแบบนี้ล่ะ นี่นาย… ดูไม่คุ้นเลย นายพึ่งมาเมื่องนี้หรือเปล่า?」

       เมื่อหันไปก็พบต้นต่อของเสียง ด้วยความกลัวและไม่สบายใจที่ทำให้เด็กชายหลบอยู่หลังผม ผมพบกับกลุ่มนักผจญภัยท่าทางไม่ค่อยเป็นมิตร แก๊งทรีโอ้ สามหน่อ

——————————————————————————————————-

สารภาพผิดครับ เนื่องจากกลับไปอ่านตอน 20 แล้วตอนนั้นเมาค้างหน่อย ๆ เจอคำผิดเป็นกระบุงแถมแปลได้ไม่ลื่นด้วย ก็อบจาก กูเกิลมา แล้วไม่ได้เกลาคำให้ดี ตอนนี้แก้แล้วครับ 

สำหรับใครที่ชื่นชอบคอมเมนต์เป็นกำลังใจหรือสนับสนุนค่า เอลเย็น ๆ เหมือนตอนนี้ให้ด้วยจะดีมากเลยครับ แปลตอนนี้ไปกลื่นน้ำลายไป ทั้งที่พึ่งจะเมาค้างไปแท้ ๆ  5555