ทาสรักทาสหัวใจ 42 ไร้ค่า

มุกยืนมองซินดี้หอมแก้มภพซ้ายทีขวาทีก่อนที่ชายหนุ่มจะขึ้นรถไปด้วยความปวดใจน้ำตาคลอเบ้า ภาพตรงหน้ามันบ่งบอกทุกอย่างแล้วว่าชายหนุ่มไม่ต้องการให้เธออยู่ในชีวิตของเขาอีกต่อไปแม้กระทั้งลูกที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาถึงได้ทำร้ายจิตใจเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ยอมหยุดสักทีอย่างนี้

เวลาล่วงเลยไปจนถึงช่วงบ่ายของวันหลังจากที่ซินดี้ออกไปจากบ้านหลายชั่วโมงเธอก็กลับเข้ามาพร้อมกับถุงเสื้อผ้าแบรนด์เนมเต็มสองมือ หิ้วเข้ามานั่งลงข้างๆ มุกในห้องนั่งเล่นที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์และทานผลไม้อยู่เงียบๆ เพียงลำพัง

“ร้อนจัง ไปเอาน้ำมาให้หน่อยสิ” นางแบบสาวเอ่ยขึ้น

มุกได้ยินอย่างนั้นก็รีบลุกขึ้นตรงเข้าไปในครัวนำน้ำดื่มใส่แก้วออกมาวางลงตรงหน้านางแบบสาวตามที่เธอต้องการแล้วนั่งลง พลางมองซินดี้นำเสื้อผ้าแบรน์เนมออกมาอวดทีละตัว

“เธอว่าชุดนอนตัวนี้สวยไหม” ซินดี้หยิบชุดนอนสายเดี่ยวสีแดงสดออกมาจากถุง

“สวยค่ะ” มุกยิ้มตอบสั้นๆ

“ถ้าฉันใส่ภพเขาจะต้องชอบมากแน่ๆ เลย เธอว่าไหม คงจะไม่ได้นอนทั้งคืน”ซินดี้ยิ้มหัวเราะชอบใจ

“____” มุกเลือกที่จะเงียบไม่อยากออกความเห็นอะไร

“เสื้อผ้าพวกนี้ เธอคงจะไม่มีปัญญาซื้อมาใส่สินะ เพราะดูจากเสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่คงจะเป็นเสื้อผ้าตลาดนัดราคาถูกๆ ไม่น่าล่ะภพเขาถึงไม่คิดที่จะพาเธอออกหน้าออกตาคงจะกลัวขายหน้าคนอื่น”

“ฉันขอตัวนะคะ” ร่างบางรีบลุกขึ้นหมายจะเดินออกไปเพราะทนฟังคำพูดดูถูกจากซินดี้ไม่ไหว

“จะรีบไปไหนล่ะ ทนฟังความจริงไม่ได้สินะ”

“คุณต้องการอะไรกันแน่”

“ก็ต้องการให้เธอออกไปจากบ้านนี้เร็วๆ ไงล่ะ เธอนี่มันหน้าด้านจังเลยนะ ผู้ชายเขาแสดงออกว่ารังเกียจขนาดนี้แล้ว ยังจะหน้าด้านอยู่ต่ออีก น่าสมเพชจริงๆ ”

“คุณมันก็หน้าด้านไม่ต่างจากฉันหรอก รู้อยู่ว่าคุณภพเขามีลูกกับฉันก็ยังจะหน้าด้านเข้าอยู่ในบ้านอีก ไร้ยางอาย!” มุกเอ่ยด้วยความเหลืออดเหลือทน

“นี่แก! กล้าด่าฉันเหรอ!” ซินดี้โมโหเลือดขึ้นหน้า

“ฉันก็คนนะ มีหัวใจเหมือนกัน จะได้ทนโดนคุณด่าอยู่ฝ่ายเดียว หน้าฉันไม่ได้หนาเท่าคุณหรอก!” มุกสวนกลับทันควัน

เพี๊ยะ! ซินดี้ฟาดฝ่าลงบนแก้มมุกจนเธอหน้าหันไปอีกทางด้วยความโกรธเคืองที่โดนอีกฝ่ายต่อว่ากลับ

“ว้าย! ตายแล้ว คุณซินดี้ทำไม่ทำแบบนี้คะ”ป้าสายเข้ามาทันเห็นเหตุการณ์พอดิบพอดี  ซินดี้ยิ้มเย้ยหยันอีกฝ่ายด้วยความสะใจ

“แต่คุณก็เห็นว่าคุณมุกกกำลังท้องอยู่ ไม่เห็นถึงขั้นจะต้องทำร้ายร่างกายกันเลยนะคะ” ป้าสายเอ่ยพลางประคองมุกเอาไว้

“มุกไม่เป็นไรค่ะ ป้า” ร่างบางเอ่ยเสียงราบเรียบทั้งที่แก้มข้างขวามีรอยแดงจากฝ่ามือซินดี้ฝังอยู่

“เจ้าตัวเขายังไม่เดือดร้อนอะไรเลย ป้าจะเดือดร้อนแทนทำไม ถ้าเขาทนไม่ไหวเดี๋ยวเขาก็ไปเองแหละ”

“ป้าเข้าใจค่ะว่าคุณภพเสียใจกับเรื่องที่ผ่านมา แต่ป้าไม่คิดเลยว่าคุณจะใจร้ายกับลูกของตัวเองขนาดนี้ ไม่รักแม่ก็ขอแค่รักลูกสักหน่อยก็ยังดี ป้าขอโทษนะคะ ที่ต้องพูดความรู้สึกออกมาตรงๆ ป้าเห็นคุณมุกเธอร้องไห้ทุกวันป้าอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้จริงๆ ”

“_____” ร่างหนาเลือกที่จะนิ่งไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมาทั้งนั้น

“เห็นหรือยังล่ะ ว่าเธอมันไร้ค่าแค่ไหนในสายตาของภพ แม้แต่ลูกในท้องที่เป็นสายเลือดของเขาแท้ๆ เขายังไม่สนใจเลย” ซินดี้เอ่ยขึ้นทางด้านหลังร่างบางที่ยืนน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความเสียใจเมื่อได้ยินทุกคำพูดออกมาจากปากพ่อของลูก

“คุณมุกมายืนทำอะไรตรงนี้คะ” ป้าสายเดินออกมาจากห้องนั่งเล่นเจอมุกเข้าพอดี

“ก็มายืนแอบฟังไงล่ะ จะอะไรอีก” ซินดี้เอ่ยแทรกขึ้น

“โธ่! คุณมุก”

“มุกไม่เป็นอะไรคะ” พูดพลางปาดน้ำตาทิ้งอย่างไม่ไยดี

“มายืนอออะไรกันตรงนี้” ร่างหนาตรงทางประตูหันไปมองมุกแวบหนึ่ง

“เปล่าค่ะ” มุกเอ่ยจบก็เดินขึ้นห้องไปทันทีโดยมีป้าสายเดินตามไปติดๆ

คล้อยหลังมุกกับป้าสายเดินออกไปภพก็หันไปมองหน้าซินดี้ด้วยความไม่พอใจ เอ่ยเรียกให้เธอเดินตามเขาเข้าไปในห้องนั่งเล่นทันที ซึ่งเธอก็เดินตามเข้าไปแต่โดยดี

“เมื่อตอนกลางวันคุณตบหน้ามุกทำไม!” ภพเอ่ยถามเสียงดุดัน

“ทำไมต้องถามเหตุผลด้วยคะ คุณเป็นคนบอกเองว่าให้ทำยังไงก็ได้ให้มันทนไม่ไหว”

“ใช่ แต่ผมไม่เคยบอกนะ ว่าให้ใช้ความรุนแรงยิ่งกับคนท้องมันไม่สมควร”

“ก็มันยั่วโมโหซินดี้ก่อน อย่าบอกนะคะว่าคุณเป็นห่วงมัน”

“เพราะอะไร!” ภพขบกรามแน่นด้วยความโมโห

“ทำไมต้องโกรธด้วยคะ ซินดี้ก็แค่พูดจาดูถูกยั่วโมโห ยัยนั้นก็เลยสวนกลับมา ซินดี้ก็เลยสั่งสอนสักหน่อยก็เท่านั้นเอง พอใจหรือยังคะ”

“อย่าทำแบบนี้อีกก็แล้วกัน ไม่อย่างนั้นผมจะลากคอคุณออกไปเอง!”

“หึ เท่าที่ซินดี้ดู อีกไม่กี่วันยัยนั้นก็คงจะเก็บเสื้อผ้าออกจากบ้านไปเร็วๆ นี้ แน่ๆ”

“ทำไม”

“จะมีใครทนอยู่กับความทุกข์ความทรมานจากคนที่ตัวเองรักมอบให้อยู่ตลอดเวลาล่ะคะ มันเจ็บปวดมากจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่เลยด้วยซ้ำ ยิ่งรักมากก็ยิ่งเจ็บมาก” พูดจบซินดี้ก็เดินออกไป

ภพทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาดวงตาแดงก่ำน้ำตาคลอเบ้าสับสนกับความรู้สึกข้างในที่กำลังตีกันรวนไปหมด ภาพมุกกับมารดาที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับไหลเข้ามาวนเวียนอยู่ในหัวของเขาเต็มหัวด้วยความเจ็บปวดใจ

“แม่ครับ ผมทำถูกแล้วใช่ไหม” ภพก้มหน้าลงกุมขมับของตนเองเอาไว้

ภายในห้องนอนกว้างมุกนอนใช้มือบางลูบหน้าท้องของตนเองไปมาเบาๆ ทั้งน้ำตา ทุกคำพูดทุกกระทำจากพ่อของลูกที่ไม่เคยมีความห่วงใยให้เธอเลยมันตอกย้ำให้เธอมีสติมากขึ้นถึงแม้ว่ามันจะเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตาม ถึงตอนนี้เธอควรจะตื่นนึกถึงลูกในท้องเพียงคนเดียวก็พอ

“พ่อไม่สนใจก็ไม่เป็นไรนะลูก หนูยังมีแม่ที่รักหนูที่สุดในโลกอยู่ทั้งคน แม่รอหนูออกมาวิ่งซนให้แม่ปวดหัวอยู่นะ รู้ไหม” ร่างบางยิ้มทั้งน้ำตา