ทาสรักทาสหัวใจ 39 ปมในใจ

“เข้าไปข้างในก็จะรู้เองค่ะ ไปค่ะ” ควงแขนชายหนุ่มเดินเข้าไปข้างในบ้าน

มุกพาภพเดินตรงเข้าไปยังห้องรับประทานอาหารที่มีทุกคนกำลังนั่งรออยู่ ทันทีชายหนุ่มเดินผ่านประตูเข้าไปเห็นอนันต์กับปานทองก็หยุดนิ่งอยู่กับที่ทันควันภาพเหตุการณ์ในอดีตอันแสนเจ็บปวดไหลย้อนเข้ามาในหัวส่งผลให้อารมณ์ความโกรธแค้นที่ฝังอยู่ในใจค่อยๆ ก่อตัวลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง

“ใครให้พวกคุณสองคนเข้ามาในบ้านของผม ออกไป!” ภพหันไปตวาดอนันต์กับปานทองเสียงดังลั่นบ้านด้วยความโกรธ

ทันทีที่ภพแผดเสียงตวาดออกไปมุกก็สะดุ้งตกใจไม่คาดคิดว่าชายหนุ่มจะโกรธบิดาตัวเองเลือดขึ้นหน้าถึงขนาดนี้ทุกอย่างที่คิดเอาไว้ว่ามันจะสวยงามแต่มันกลับตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง ส่วนแม็กซ์กับปรางได้แต่ยืนนิ่งเพราะทั้งสองคนรู้ดีว่าในอดีตเกิดอะไรขึ้นระหว่างสองพ่อลูกบ้าง

“ภพใจเย็นๆ ก่อนนะลูก ฟังพ่อพูดก่อนนะ ขอร้อง” อนันต์เอ่ยขึ้น

“มีอะไรจะต้องคุยกันอีก ออกไป!” ภพขบกรามแน่น

“คือที่พ่อมาวันนี้ก็เพราะอยากจะมาบอกเรื่องสำคัญเกี่ยวกับหนูมุกกับปานเขาน่ะ ใจเย็นๆ ก่อนนะ” อนันต์พยายามพูดกล่อมลูกชาย

“เธอเกี่ยวอะไรด้วย” ภพหันไปถามมุกทันที

“คือที่มุกชวนทุกคนมาวันนี้ก็เพราะตั้งใจจะบอกเรื่องสำคัญกับคุณค่ะ”

“เรื่องอะไร”

“คือมุกกับป้าปานเราสองคนเป็นป้าหลานแท้ๆ กันค่ะ ป้าปานเป็นพี่สาวแท้ๆ ของแม่อนงค์แม่ของมุกเองค่ะ” เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ฉันไม่คิดเลย ว่าโลกมันจะกลมถึงขนาดนี้ ถ้าจะให้เดา เธอคงจะแอบติดต่อสองคนผัวเมียนี้ลับหลังฉันมาตลอดสินะ วันนี้ถึงได้พาเข้ามาในบ้านได้ บอกมาตั้งแต่เมื่อไหร่!” ภพตวาดใส่มุกเสียงดัง

“มุกขอโทษนะคะ ที่ไม่ได้บอกคุณ มุกขอโทษ” มุกมองหน้าชายหนุ่มด้วยความรู้สึกผิด

“ฉันถามว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เธอติดต่อพวกเขา!”

“ก่อนที่มุกจะท้องค่ะ” พูดพลางปล่อยน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความน้อยใจ

“ภพอย่าโกรธหนูมุกเลยนะ พ่อเป็นคนขอร้องให้หนูมุกเขาปิดเป็นความลับเอง พ่อเป็นคนผิดเองโทษพ่อคนเดียวเถอะนะ พ่อขอรับไว้ทุกอย่างเอง ภพจะโกรธจะเกลียดเราสองคนพ่อไม่ว่า ขอแค่ภพดูแลหนูมุกกับหลานในท้องเหมือนเดิมก็พอแล้ว เขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วย”

“หึ  น้าขอร้องมุกเขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย” ปานทองเอ่ยขอร้องชายหนุ่มทั้งน้ำตา

“หุบปาก! ฆาตกร!” ภพจ้องหน้าปานทองเขม่น

“หมายความว่ายังไงคะ” มุกถามภพกลับ

“เธอคงยังไม่รู้สินะว่าป้าของเธอทำให้แม่ของฉันตรอมใจตาย โดยการแอบไปเล่นชู้กัน เธอรู้ไหมก่อนที่แม่จะสิ้นใจท่านเอาแต่เรียกหาผู้ชายคนนี้อยู่ตลอดเวลา แต่ก็ไม่มีแม้แต่เงาจนแม่จากไป” ภพชี้หน้าอนันต์น้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความเจ็บปวดใจ

“มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหมคะ” มุกมองหน้าปานทองกับอนันต์ผ่านม่านน้ำตา

“มุกก็ไม่คิดเหมือนกันค่ะ มันคงจะเป็นเวรกรรมของมุกมั้งค่ะ” พูดพลางปาดน้ำตาทิ้ง

“เมื่อกี้คุณปรางโทรมา บอกว่าคุณท่านปลอดภัยอาการดีขึ้นแล้วนะคะ”

“จ้ะ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”

“คุณปรางบอกว่าคุณท่านป่วยเป็นโรคหัวใจค่ะ”

“จริงเหรอคะ” มุกตกใจ

“จริงค่ะ”

“มุกจะขึ้นไปบอกคุณภพ ฝากป้าเก็บโต๊ะหน่อยนะ”

“แต่คุณมุกยังไม่ได้ทานสักคำเลยนะคะ”

“มุกยังไม่หิวจ้ะ ป้าเก็บไปเถอะ”

ทันทีที่ร่างบางหมุนตัวจะเดินไปข้างหน้าเธอก็เกิดอาการหน้ามืดขึ้นมากะทันหันร่างโอนเอนหมดสติดับวูบล้มลงไปกองกับพื้นทันที ป้าสายหันไปเห็นก็ตกใจร้องตะโกนเรียกให้คนมาช่วยด้วยความร้อนใจเป็นห่วงเธอกับลูกในท้อง สำรวยคนขับรถจึงอุ้มร่างเธอไปวางบนโซฟา ป้าสายกับสำลีต่างก็ช่วยกันเช็ดหน้ากับเอายาให้เธอดมไปด้วย ระหว่างนั้นสำรวยก็ขึ้นไปเรียกให้ภพที่เก็บตัวอยู่ในห้องให้ลงมาดูเธอ

ทันทีที่ภพลงมาถึงข้างล่างก็สั่งให้ทุกคนออกไปจากห้องให้หมด เหลือเพียงเขากับมุกที่นอนไม่ได้สติอยู่บนโซฟา ร่างหนายืนจ้องใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอด้วยความสับสนว้าวุ่นในใจ แต่ทิฐิในใจมันมีมากกว่าเขาจึงไม่คิดแม้แต่จะเข้าไปใกล้เธอมากกว่านี้ ชายหนุ่มยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นสักพักร่างบางก็รู้สึกตัวลืมตาตื่นขึ้น

“คุณภพ มือไปโดนอะไรมาคะ ทำไมถึงมีเลือดออก” มุกมองมือขวาของชายหนุ่มที่มีเลือดซึมออกมา

“ไม่ต้องมายุ่ง!” ตะคอกใส่เธอ

“ให้มุกทำแผลให้นะคะ”

“เลิกยุ่งกับฉันสักที ฉันว่าเธอออกไปจากบ้านฉันเถอะนะ” เอ่ยเสียงเย็นชา

“ไม่ค่ะ มุกจะอยู่กับคุณ” มองหน้าชายหนุ่มด้วยความปวดใจ

“เธอมันก็ไม่ต่างอะไรจากป้าของเธอหรอก ใช้วิธีสกปรกจับผู้ชายไม่ต่างกัน”

“ถ้ามุกรู้มาก่อนว่ามุกเป็นหลานของเขา มุกจะไม่มีทางทำแบบนี้กับคุณเลย มุกขอโทษนะคะ มุกไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงแล้ว มุกก็เสียใจละอายใจเหมือนกัน” พูดพลางน้ำตาไหลอาบแก้ม

“ละอายใจ เสียใจ ก็รีบไสหัวออกไปสิ! จะอยู่ขวางหูขวางตาฉันทำไม!”

“มุกทำไม่ได้ค่ะ ต่อให้คุณจะโกรธจะเกลียดมุกมากแค่ไหน มุกก็ยังรักคุณอยู่ดี”

“ได้ ทนอยู่ได้ก็ทนไป ฉันจะคอยดู” พูดจบชายหนุ่มก็ทำท่าจะเดินออกไป

“อย่าเพิ่งไปค่ะ ตอนนี้คุณพ่ออยู่โรงพยาบาลป่วยเป็นโรคหัวใจ ท่านอาการกำเริบพีี่แม็กซ์กับปรางเป็นคนไปส่ง คุณไปเยี่ยมท่านหน่อยนะคะ”

“_____” ภพเอาแต่ยืนนิ่งเงียบไม่ปริปากเอ่ยอะไรออกมาเลย

“อย่าปล่อยเวลาให้ผ่านเลยไปเปล่าๆ เลยนะคะ ถึงท่านจะทำผิดมากแค่ไหนก็ตามมุกอยากจะให้คุณปล่อยวางมันลงบ้าง ก่อนทุกอย่างมันจะสายเกินไปเหมือนมุกกับมิค แม้ว่าอยากจะให้เวลาหวนคืนกลับมามากแค่ไหนแต่มันก็ไม่อาจหวนกลับมาได้อีกแล้ว”

ภพเลือกที่จะไม่ตอบโต้ใดๆ แต่กลับเดินออกไปจากห้องเงียบๆ ร่างบางได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างจนลับสายตาไปทั้งน้ำตาอาบแก้ม เธอไม่คิดเลยว่าระหว่างชายหนุ่มกับเธอจะมีวันนี้ วันที่ชายหนุ่มหมางเมินกับเธอมากกว่าเดิมที่เป็นอยู่ เธออยากจะรู้เหลือเกินว่าระหว่างเธอกับเขาตอนนี้ใครกำลังเจ็บปวดมากกว่ากัน มือบางยกขึ้นมาลูบกุมตรงหน้าท้องตัวเองพลางฟังเสียงรถคันหรูของภพแล่นออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็วร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเสียใจ