วันต่อมา
ภายในห้องพักฟื้นคล้อยหลังหมอเจ้าของไข้เข้ามาตรวจและอนุญาตให้มุกกลับบ้านได้ หมอนนท์ก็ผลักประตูเข้ามาประจวบเหมาะกับที่มุกกับภพกำลังช่วยกันเก็บข้าวของเครื่องใช้ใส่กระเป๋าอยู่พอดี ทั้งสองคนจึงหันไปมองทางหมอหนุ่มเป็นตาเดียวกัน
“จะกลับแล้วเหรอครับ” หมอหนุ่มเอ่ยขึ้น
“ค่ะ คุณหมอให้กลับได้แล้ว” ร่างบางส่งยิ้มให้หมอหนุ่ม
“ให้ผมช่วยถือกระเป๋าไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะ มุกถือเองได้”
“ครับ ดูแลตัวเองดีๆ นะ ไว้ผมจะไปเยี่ยม”
“ค่ะ” มุกยิ้มรับ
“หมอไม่ต้องห่วงหรอก คนของผม ผมดูแลเองได้” ภพเอ่ยขึ้นพลางโอบเอวบางเข้ามาแนบตัว
“ครับ ผมหวังว่าคุณจะดูแลมุกกับลูกเป็นอย่างดี”
“แน่นอน มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว ถ้าไม่จำเป็นผมก็ไม่ต้องการให้คนอื่นเข้ามายุ่งหรอก” โอบเอวบางไว้ไม่ยอมปล่อย
“ครับ งั้นผมไม่รบกวนแล้วดีกว่า ขอตัวก่อนนะครับ” หมอนนท์มองหน้ามุกแล้วหมุนตัวเดินออกไป
“หึ เธอคงจะชอบมากสินะ ที่มีคนมาคอยเป็นห่วงเป็นใย” ภพเอ่ยประชดประชันขึ้น
“ค่ะ มุกชอบ แต่อยากให้เป็นคุณคนเดียวมากกว่า”
“งั้นเหรอ ไหนๆ เธอก็มีลูกกับฉันแล้ว ถ้าไม่จำเป็นก็อย่าไปเข้าใกล้ผู้ชายคนไหนก็แล้วกัน”
“ค่ะ” รับคำด้วยรอยยิ้ม
“ไปกันเถอะ” ภพคว้ากระเป๋าในมือบางมาถือเอาไว้แล้วเดินนำออกไป
มุกเดินตามหลังร่างหนาที่หิ้วกระเป๋าทั้งสองมือด้วยใบหน้าเปื้อนหน้ามีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนพร้อมกับเอาคำพูดของปรางมาคิด ต่อไปนี้เธอจะดูจากกระทำของชายหนุ่มเท่านั้นจะไม่สนใจคำพูดของชายหนุ่มที่ตรงกันข้ามกับการกระทำอีก เพื่อที่เธอจะได้ใช้ชีวิตในแต่ล่ะวันอย่างมีความสุข ไม่คิดมากจนส่งผลถึงลูกในท้องอีกเด็ดขาด
ระหว่างทางกลับคอนโดภพก็แวะร้านส้มตำตามใจมุก ภพนั่งมองร่างบางทานส้มตำกับขนมจีนไก่ย่างอย่างเอร็ดอร่อย ก็อดที่จะอมยิ้มขึ้นมาไม่ได้ซึ่งหญิงสาวตรงหน้าไม่ทันได้สังเกตเห็นเพราะเธอเอาแต่ก้มหน้าทานไม่สนคนรอบข้างเลย
“สั่งกลับด้วยก็ได้นะ ท่าทางเธอจะชอบมาก ตั้งแต่เข้าร้านมาเธอยังไม่หยุดทานเลย” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
“มันเปรี้ยวปากค่ะ คุณไม่ทานด้วยกันเหรอคะ”
“ไม่ ฉันทานข้าวจานเดียวก็อิ่มแล้ว” พูดพลางตักข้าวแกงเขียวหวานเข้าปาก
“ขอบคุณมากนะคะ ที่ตามใจมุก”
“อืม เพื่อลูกฉันทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว”
“งั้นมุกขอสั่งกลับอีกชุดนะคะ”
“เอาสิ ตามใจเลย”
“ขอบคุณค่ะ” มุกส่งยิ้มให้ภพ
ณ คอนโดหรูทันทีที่ทั้งสองคนกลับไปถึง ต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปกันไปอยู่กันคนล่ะมุมของคอนโด โดยที่ภพเข้าไปในห้องทำงานส่วนมุกหลังจากที่จัดของเสร็จก็ออกไปนั่งตรงโซฟาดูโทรทัศน์ผ่านไปสักพักด้วยความที่เพิ่งทานอิิ่มจึงเผลอหลับไปตรงโซฟา
ภพเดินออกมาเห็นร่างบางนอนหลับสนิทอยู่ตรงโซฟาก็ยกยิ้มมุกปากเดินไปกดปิดโทรทัศน์ที่เปิดอยู่ จากนั้นก็จัดแจงท่านอนให้เธอนอนสบายขึ้นโดยการขยับหมอนให้เธอหนุนเต็มศีรษะและหาผ้าให้เธอห่ม ร่างหนานั่งยองๆ อยู่กับพื้นมองใบหน้าเนียนที่หลับอยู่ด้วยความเผลอไผล ใช้มือหนาค่อยๆ เกลี่ยแก้มนวลไปมาเบาๆ แล้วยื่นหน้าลงไปหมอแก้มเธอฟอดหนักด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ไป เธอไม่ต้องเหนื่อยทำงานบ้านอีกแล้วนะ จะมีคนคอยดูแลเธอเป็นอย่างดี” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเบาๆ
วันต่อมา
เช้าวันใหม่บนเตียงนุ่มกว้างร่างบางขยับลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นนั่งหมายจะลงจากเตียงแต่เธอกลับถูกร่างหนาเข้ามาคว้าตัวโอบกอดเอาไว้เสียก่อนจนเธอสะดุ้งตกใจ
“คุณภพ!”
“ตกใจเหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้น
“ค่ะ” พยักหน้ารับ
“โทษที วันนี้หลังทานมื้อเช้าเสร็จ เธอไปเก็บเสื้อผ้า ของใช้จำเป็นของเธอใส่กระเป๋าหน่อยนะ”
“ทำไมคะ คุณจะให้มุกย้ายไปอยู่ที่อื่นเหรอ” มุกเริ่มนั่งไม่ติด
“ใช่ ฉันจะให้เธอย้ายไปอยู่บ้านฉัน”
“บ้านคุณ”
“ใช่ บ้านฉันเอง”
“ทำไมคะ มุกอยู่ที่นี้ ก็ดีอยู่แล้ว”
“อยู่ที่นี้มันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ถ้าฉันไม่อยู่เธอเป็นลมเป็นแล้งไปอีกจะทำยังไงฉันคงจะมาไม่ทันทุกรอบหรอกนะ ไปอยู่ที่บ้านฉันนั้นแหละดีแล้ว มีคนคอยดูแลตอนฉันไม่อยู่”
“ก็ได้ค่ะ มุกตามใจคุณ” ส่งยิ้มหวานให้ภพ
ณ บ้านวัฒนาศิริทันทีที่ภพแล่นรถเข้าไปจอดตรงลานจอดรถของบ้าน ป้าสายที่ทราบเรื่องก่อนหน้านี้ไม่กี่นาทีก็ออกมารับเจ้านายหนุ่มถึงที่รถทันควัน เมื่อเห็นมุกลงจากรถพร้อมกับเจ้านาย ป้าสายก็แปลกใจเล็กน้อยเพราะไม่รู้ล่วงหน้ามาก่อนแล้วว่าเจ้านายหนุ่มจะพาเธอมาด้วยแจ้งแค่ว่าจะกลับมาอยู่บ้านตั้งแต้วันนี้เป็นต้นไป
“ป้าครับ นี่มุก จะมาอยู่กับเราที่นี้” ภพเอ่ยแนะนำทันทีที่เข้ามาในบ้าน
“มาอยู่ที่นี้เหรอคะ!” ป้าสายตกใจเพราะไม่คาดคิดมาก่อนว่าเจ้านายหนุ่มจะพาผู้หญิงเข้าบ้านกะทันหันขนาดนี้
“สวัสดีค่ะ” มุกพนมมือไหว้หญิงสูงวัยด้วยความนอบน้อม
“สวัสดีจ้ะ” ป้าสายรับไหว้
“พอดีมุกเขากำลังท้อง อยู่คอนโดไม่มีใครดูแล ผมก็เลยพามาอยู่ที่นี่เสียเลย ฝากดูด้วยนะครับ เวลาที่ผมไม่อยู่บ้าน”
“ห๊ะ! ทอง…ท้อง เหรอคะ” ป้าสายตกใจเอามือทาบอกแทบจะเป็นลม
“ครับ ป้าฟังไม่ผิดหรอก มุกกำลังท้องลูกของผมอยู่” ป้าจะเป็นลมรู้ไหมคะ”
“เธอรออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันเอากระเป๋าไปเก็บในห้องก่อน” ภพเอ่ยกับมุก
“ค่ะ”
ภพเดินถือกระเป๋าเสื้อผ้าของมุกตรงขึ้นบันไดไปโดยมีป้าสายเดินตามหลังชายหนุ่มไปติดๆ จนเข้าไปถึงภายในห้องนอนกว้าง ส่วนมุกก็นั่งรอตรงโซฟาไปเงียบๆ
“คุณภพคะ นี่มันอะไรกันคะ ป้างงไปหมดแล้ว” ป้าสายเปิดประเด็นทันทีที่มาถึงในห้อง
“มันเกิดจากความผิดพลาดครับ จะให้ผมทิ้งลูกของตัวเอง ผมทำไม่ได้หรอก ลูกทั้งคน”
“หมายความว่า คุณภพไม่ได้จริงจังอะไรกับผู้หญิงคนนั้น แค่รับผิดชอบเด็กในท้องเหรอคะ”
“ครับ ผมกลัวว่าเขาจะเป็นลมเป็นแล้งไปอีก ก็เลยพามาอยู่ที่นี้ ผมฝากป้าด้วยนะครับ”
“ค่ะ ว่าแต่ที่ว่าเกิดจากความผิดพลาด ผู้หญิงคนนั้นตั้งใจจับคุณภพหรือเปล่าคะ”
“ก็ไม่เชิงหรอกครับ” ภพถอนหายใจเบาๆ
“ถ้าอย่างนั้นก็นอนแยกห้องกันไปเลย ไม่ดีกว่าเหรอคะ” ป้าสายหมายจะเดินไปลากกระเป๋าของมุกออกไปจากห้องชายหนุ่ม
“ไม่ต้องครับ” ภพรีบเอ่ยห้ามทันควัน
“ทำไมคะ”
“กลางคืนไม่มีใครนอนด้วย กลัวจะเป็นอะไรไปอีกน่ะครับ”
“ให้ป้าไปนอนเป็นเพื่อนก็ได้นี่ค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
“งั้นก็ได้ค่ะ ตามใจคุณ” ป้าสายได้แต่งงงวยกับสิ่งที่เจ้านายพูดและทำตรงข้ามกัน
พอภพลงไปข้างล่างก็พามุกไปแนะนำให้สำรวยคนขับรถกับสำลีแม่บ้านอายุน้อยอีกคนรู้จัก จากนั้นชายหนุ่มก็ปลีกตัวเข้าไปยังห้องทำงานที่ไม่ได้เข้าไปใช้งานหลายเดือนแล้ว ส่วนมุกก็เข้าไปสำรวจห้องนอนของภพพร้อมกับนำเสื้อผ้าในกระเป๋าออกมาจัดเรียงเข้าตู้โดยมีสำลีช่วยอีกแรง ทุกคนในบ้านถูกกำชับให้ดูแลมุกเป็นอย่างดี ซึ่งทุกคนรับคำและทำตามอย่างเคร่งครัดทันที
“สำลีจ้ะ มุกขอถามอะไรหน่อยได้ไหม” เสียงหวานเอ่ยขึ้น
“ได้จ้ะ” สำลียิ้มรับเธอดีใจที่บ้านหลังนี้จะไม่เงียบเหงาอีกต่อไปแล้ว
“คุณภพเขาเคยพาผู้หญิงมาที่บ้านนี้บ้างหรือเปล่าจ๊ะ”
“เคยจ้ะ”
“ใครเหรอ แฟนเขาหรือเปล่า”
“เพื่อนจ้ะ คุณซินดี้ แต่ไม่ได้มานานหลายเดือนแล้วจ้ะ”
“งั้นเหรอ แล้วแฟนเขาล่ะ เคยพามาบ้างไหม”
“อันนี้ไม่รู้จ้ะ ตั้งแต่ที่สำลีมาอยู่ที่นี้ ไม่เคยเห็นคุณภพพาแฟนเข้าบ้านเลยสักคน”
“เขาไม่มีแฟนงั้นเหรอ แปลกจัง” มุกแอบวุ่นคิดอยู่ในหัวคนเดียว
“ไม่แปลกหรอก เพราะฉันไม่เคยคบใคร” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทางด้านหลังร่างบาง
“คุณภพ” มุกตกใจหันไปทางชายหนุ่ม
“ออกไปก่อนไป” ภพเอ่ยบอกสำลี
“ค่ะ” รับคำแล้วเดินออกไปทันที
“มุกขอโทษนะคะ ที่เสียมารยาทถามเรื่องของคุณลับหลัง ทั้งๆ ที่มันสมควร”
“รู้ตัวก็ดี เธอมาอยู่ที่นี้แล้ว ก็ควรจะพอใจได้แล้วนะ จะเอาอะไรอีก” เอ่ยเสียงดุดัน
“ค่ะ แค่นี้ก็เกินที่มุกคาดหวังจากคุณไปมากแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ เพราะลูกมุกถึงได้มาอยู่ในบ้านหลังนี้กับคุณ ทั้งๆ ที่มีผู้หญิงมากมายเหมาะสมกว่า” พูดพลางหันหลังให้ชายหนุ่มแขวนเสื้อใส่ราว
“ใช่มีผู้หญิงมากมาย รอฉันอยู่” ชายหนุ่มเอ่ยประชด
“จริงๆ อย่างที่มุกเคยบอกคุณ คุณไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบลูกก็ได้ มันจะเป็นการตัดโอกาสตัวเองที่จะได้เจอคนที่เหมาะสมนะคะ มุกรับได้ทุกอย่างถ้ามันเป็นความต้องการของคุณ”
“ทำไมอยากจะไปหา ไอ้หมอนั่น ให้มันรับเป็นพ่อเด็กแทนฉันหรือไง” มือหนากระชากแขนเรียวให้หันมาหาเขาตรงๆ
“มันไม่เกี่ยวอะไรกับหมอเลยนะคะ”
“แต่ดูท่ามันแล้ว อยากจะเกี่ยวกับเธอมากเสียด้วยสิ เธอดูไม่ออกหรือไง” กระชากร่างบางเข้ามาแนบกายกอดรัดเอาไว้แน่น
“คุณภพ มุกเจ็บ” มองหน้าชายหนุ่มพร้อมกับพยายามขยับตัวที่โดนกอดรัดแน่น
“หน้าที่ของเธอคือดูแลลูกในท้องให้ดีก็พอ อย่ายุ่งอะไรที่มันไม่เข้าเรื่อง เข้าใจไหม”
“ค่ะ มุกเข้าใจ”
“ดี” พูดพลางปล่อยร่างบางออกจากอ้อมแขนช้าๆ
มุกมองตามแผ่นหลังหนาที่เดินออกไปจากห้องด้วยรอยยิ้มมุมปาก ถ้าเธอไม่ได้คิดเข้าข้างตนเองมากจนเกินไป เธอกำลังคิดว่าชายหนุ่มกำลังหึงเธอจึงดุเธอกลบเกลื่อนความรู้สึกข้างในอยู่ ทั้งๆ ที่กลัวเธอจะไปจากเขาจริงๆ แต่ก็เก็บความรู้สึกข้างในเอาไว้ในส่วนลึก ไม่แสดงมันออกมาตรงๆ เป็นคำพูด แต่ยังคงแสดงความห่วงใยเธอแค่เอาเรื่องลูกมาอ้างเท่านั้น
ตกเย็นภพกับมุกนั่งทานมื้อเย็นฝีมือป้าสายกับสำลีไปเงียบๆ โดยมีป้าสายคอยออกมาแวะเวียนดูคนทั้งคู่เผื่อขาดเหลืออะไรอยู่ตลอดเวลา จนมุกนึกอดเห็นใจหญิงสูงวัยไม่ได้
“ป้ามานั่งทานด้วยกันสิจ๊ะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้น
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณมุกทานให้อร่อยเถอะค่ะ คุณหนูในท้องจะได้แข็งแรง”
“เรียกมุก เฉยๆ เถอะจ้ะ”
“จะดีเหรอคะ” ป้าสายหันไปมองหน้าภพ เธอพอจะดูออกว่าเจ้านายหนุ่มจะให้ความสำคัญกับมุกเป็นพิเศษแต่ปากแข็งบอกว่าไม่สนใจ แต่พอเอาเข้าจริงๆ กลับอยากให้เธอยู่ข้างกายอยู่ตลอดเวลา เช่นเหตุการณ์ในห้องนอนที่เธอจะนำกระเป๋าของเธอออกไปจากห้องเมื่อตอนกลางวัน แต่ชายหนุ่มกลับห้ามเอาไว้
“ตามใจป้าเถอะครับ” ภพเอ่ยขึ้น
“เรียกคุณมุกก็แล้วกันนะคะ ป้าจะได้สบายใจด้วย” ป้าสายส่งยิ้มให้มุก
“ค่ะ กับข้าวฝีมือป้าอร่อยทุกอย่างเลยนะคะ มุกชอบมากเลยค่ะ โดนเฉพาะแกงส้ม” มุกยิ้มตอบ
“ค่ะ ทานเยอะๆ นะคะ นานๆ ทีป้าจะได้แสดงฝีมือ”
“ขอบคุณค่ะ”
ภพหันไปมองมุกที่ทานอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อยก็ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย เขาดีใจที่เธอเข้ากับทุกคนในบ้านได้เป็นอย่างดี และหวังว่าต่อไปหลังจากที่เธอคลอดลูก บ้านหลังนี้จะกลับมามีสีสันและรอยยิ้มเหมือนครั้งในอดีตที่ผ่านมาอีกครั้ง ภาพความรักความสัมพันธ์ระหว่างพ่อแม่ลูกค่อยๆ ลอยเข้ามาในหัวของเขาช้าๆ และมันจะยิ่งชัดเจนขึ้นไปทุกวันหลังจากนี้ ภพคาดหวังอยู่ในใจ
เวลาล่วงเลยไปจนถึงหัวค่ำมุกกำลังยืนดื่มนมบำรุงครรภ์อุ่นๆ ที่สำลีเพิ่งจะนำเอาเข้ามาให้เธอ แล้วออกไปโดยมีภพยืนมองอยู่ทางด้านหลัง เมื่อเห็นว่าเธอวางแก้วลงบนโต๊ะเขาก็เข้าไปช้อนอุ้มเธอขึ้นจากพื้นไปวางลงบนเตียงนุ่มที่กำลังจะถูกใช้นอนเคียงข้างร่วมกันเป็นคืนแรกในค่ำคืนนี้
“เคลียร์งานเสร็จแล้วเหรอคะ” ถามพลางมองหน้าชายหนุ่มที่กำลังห่มผ้าให้เธอ
“อืม” ล้มตัวลงนอนเคียงข้างร่างบางพร้อมกับสวมกอดเธอเอาไว้แนบอก
“เหนื่อยไหมคะ”
“นิดหน่อยน่ะ”
“อีกไม่นานถ้าลูกคลอด คุณคงจะเหนื่อยมากขึ้นกว่านี้นะคะ”
“ไม่หรอก ฉันว่าจะเป็นเธอมากกว่านะ ต้องเลี้ยงให้นมทั้งวัน” ใช้มือหนาเกลี่ยแก้มเนียนไปมา
“มุกนึกว่าพอคลอดแล้ว คุณยึดลูกไว้กับตัวเสียอีก”
“เธอไปเอาความคิดนี้มาจากไหนกัน”
“ไม่รู้สิคะ มุกรู้สึกว่าคุณจะทำแบบนั้น”
“เธอคิดว่าฉันใจร้ายถึงขนาดจะพรากแม่พรากลูกออกจากกันได้ลงคอเลยเหรอ”
“คุณพูดแบบนี้ แสดงว่าคุณจะให้มุกเลี้ยงลูกอยู่ที่บ้านนี้กับคุณไปเรื่อยๆ ใช่ไหมคะ”
“อืม ก็ใช่นะสิ”
“ขอบคุณมากนะคะ” ยิ้มดีใจสวมกอดร่างหนาเอาไว้แน่น
“หึ” ภพหัวเราะขบขันอยู่ในลำคอเบาๆ
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
