ทาสรักทาสหัวใจ 25 แบกรับความรู้สึกฝ่ายเดียว

หนึ่งเดือนต่อมา

ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาความสัมพันธ์ระหว่างภพกับมิคพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้นเรื่อยๆ โดยที่ภพมักจะพามิคออกไปเที่ยวเล่นตามสถานที่ต่างๆ เมื่อมีเวลาว่างเสมอ จนทำให้เด็กหนุ่มเชื่อใจไว้ใจมองชายหนุ่มในทางที่ดีมากยิ่งขึ้น ถึงแม้บางทีอาจจะมีความไม่พอใจบ้างเมื่อเห็นภพใกล้ชิดสนิทสนมกับพี่สาวในสถานะที่ไม่ชัดเจน

เช้าวันใหม่ภายในคอนโดหรูบนโต๊ะอาหารทั้งสามคนร่วมนั่งทานอาหารด้วยกันเหมือนเช่นทุกวัน แต่ภพกลับมีสีหน้าเคร่งเครียดเล็กน้อยแต่มุกสามารถจับอารมณ์ความรู้สึกที่ไม่ปกติของชายหนุ่มได้

"เป็นอะไรหรือเปล่าคะ" เสียงหวานเอ่ยถามขึ้น

"เปล่า" ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ถ้ามีอะไรให้มุกช่วยก็บอกได้นะคะ มุกอยากจะช่วยให้คุณสบายใจขึ้นบ้าง"

"วันพรุ่งนี้ฉันจะไม่อยู่สักสองสามวันนะ พอดีมีธุระคุยกับลูกค้าต่างจังหวัด"

"ค่ะ" รับคำด้วยความเข้าใจ

"พี่ไม่อยู่มิคคงจะเหงาแย่ ไม่มีใครดูหนังเป็นเพื่อน ไปตั้งหลายวัน" มิคทำหน้าเศร้า

"พี่เพิ่งรู้นะ ว่าตัวเองก็มีความสำคัญด้วย นึกว่ามีแต่หมอนนท์คนเดียว" ภพยกยิ้มมุมปาก

"เทียบกันไม่ได้หรอกครับ เพราะดีคนละแบบ"มิคพูดไปตามความรู้สึก

"ยังไง" ภพวางช้อนลงทันที

"หมอนนท์เป็นคนเอาใจเก่งสุภาพอ่อนโยนและชอบพี่มุกมากๆ ด้วย ส่วนพี่ภพใจดีหล่อรวยเท่ห์แต่ชอบทำหน้านิ่งไปหน่อย น่าเสียดายถ้าพี่ชอบพี่มุกนะ ผมจะให้ดูแลไปตลอดชีวิตเลย" มิคพูดไปตามที่คิด

"มิค!" มุกตกใจกับสิ่งที่น้องชายพูดออกมา

"ผมขอโทษครับ" มิครีบเอ่ยขอโทษพี่สาวเมื่อรู้ตัวว่าตนเองพูดอะไรออกมา

"ไม่เป็นไร ถือว่าเป็นคำชมก็แล้วกันนะ"

"มุกขอโทษแทนน้องด้วยนะคะ"

"ก็บอกว่าไม่เป็นไรไง เธอก็รู้ว่าฉันไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้น ขอตัว" ร่างหนารีบลุกจากโต๊ะอาหารเข้าไปยังห้องทำงานด้วยใบหน้าบึ้งตึง

"ทีหลังอย่าพูดอะไรแบบนี้อีกนะมิค" มุกเอ่ยเตือนน้องชาย

"ครับ" มิคพยักหน้ารับ

เวลาล่วงเลยไปถึงช่วงเย็นภายในห้องนอนกว้างมุกกำลังก้มหน้าจัดกระเป๋าให้ภพ โดยมีเจ้าตัวคอยหยิบจับเสื้อผ้าสิ่งของจำเป็นที่ต้องนำไปด้วยวางลงบนเตียงให้เธอ ร่างบางนั่งจัดข้าวของพลางนึกถึงคำพูดต่างๆ ที่ออกมาจากปากภพพลางมองใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่มไปด้วย เธอรู้ดีว่าชายหนุ่มไม่มีวันเอาผู้หญิงต่ำต้อยเอาตัวเข้าแลกเพื่อเงินอย่างเธอเข้าไปอยู่ในหัวใจได้หรอก ทุกๆ คำพูดไม่เคยจะแคร์ความรู้สึกของเธอเลยสักครั้ง แต่ต่อให้ชายหนุ่มจะเบื่อไม่ต้องการเธอแล้วเธอก็ยังคงจะชอบชายหนุ่มอยู่ดี

ร่างหนาหันไปทางร่างบางที่เอาแต่นั่งเงียบก็สบเข้ากับสายตากลมโตที่มองมาทางเขาอยู่ก่อนแล้วจังๆ มุกตกใจจึงรีบหลบสายตาคมกริบนั้นทันทีด้วยการก้มหน้าลง ภพจ้องมองร่างบางเบื้องหน้าด้วยความสับสนวุ่นวายในใจอย่างบอกไม่ถูก เขารู้ดีว่าเธอรู้สึกยังไงกับเขาจึงยอมเขาทุกอย่างทั้งตัวทั้งใจโดยที่เขาไม่เคยร้องขอจากเธอเลยแต่เธอก็เต็มใจให้ จนบางครั้งเขาก็แอบหวั่นไหวแต่สุดท้ายก็ข่มความรู้สึกนั้นเอาไว้แล้วโยนทิ้งไป

"อย่าบอกนะว่าเธอกำลังคิดถึงไอ้หมอนั่นอยู่" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ

"เปล่าค่ะ มุกคิดถึงคุณ"

"ทำไม ฉันก็อยู่ใกล้ๆ นี่ไง"

"ค่ะ คุณอยู่ใกล้มุก แต่มันไกลจนมุกไม่อาจเอื้อมถึงเลยสักนิด"

"เธอจะพูดอะไร" ภพเริ่มมีอารมณ์

"มุกต้องทำยังไงคะ คุณถึงจะชอบมุกบ้าง" ตัดสินใจพูดออกไปตรงๆ

"ไม่ต้องทำอะไรหรอก ถ้าฉันจะชอบฉันก็ชอบเอง" ร่างหนาหันหลังให้ร่างบาง

"มุกรู้ค่ะ ว่ามุกไม่คู่ควรกับคุณเลย คุณจะเลือกผู้หญิงเพอร์เฟคให้สมฐานะแค่ไหนก็ได้ แต่มุกจะรอคุณจนกว่าจะรอไม่ไหว" สวมกอดร่างหน้าจากทางด้านหลัง

"เธอยังจะต้องการอะไรอีก แค่ความสุขบนเตียงฉันว่ามันก็มากเกินพอแล้วนะ ไหนเธอบอกว่ารับได้ทุกอย่างไม่ใช่เหรอ"

"ค่ะ มุกรับได้ทุกอย่าง ขอโทษนะคะที่มุกทำตัวงี่เง่า" ผละถอยออกจากร่างหนาช้าๆ

"เธอไม่ต้องกลัวนะ มีฉันอยู่เธอกับน้องไม่ลำบากแน่นอน"

"ค่ะ" พยักหน้ารับ

หลังทานมื้อเย็นภพก็เข้าไปนั่งดูหนังเป็นเพื่อนมิคภายในห้องนอนบนเตียงกว้าง ทั้งสองคนนั่งพิงหัวเตียงมองจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ด้วยความตื่นเต้นกับตัวละครในหนังที่กำลังห่ำหันกันอย่างดุเดือด

"คิดว่ามุกเขาจะชอบหมอนนท์บ้างไหม" ภพหันไปเอ่ยถามมิคอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

"อะไรนะครับ" เด็กหนุ่มหันไปถามภพย้ำอีกครั้ง

"คิดว่ามุกเขาจะชอบหมอนนท์ไหม"

"ไม่แน่ใจครับ"

"งั้นเหรอ" ภพหันไปจดจ่อกับหนังต่อ

"มุกขอดูด้วยคนนะคะ" ร่างบางเปิดประตูเดินเข้ามาในห้อง

"ครับ" มิคยิ้มขานรับพี่สาวทันที

"มานั่งตรงนี้สิ" ภพขยับพื้นที่ข้างตนเองให้หญิงสาวนั่งลง

ทันทีที่ร่างบางทิ้งตัวนั่งลงข้างกายหนาเธอก็ถูกท่อนแขนชายหนุ่มตวัดโอบร่างเข้าไปแนบกายโดยที่เจ้าตัวยังคงจ้องมองอยู่ตรงหน้าจอเบื้องหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มุกมองใบหน้าอันหล่อเหลาแล้วค่อยๆ ซบศีรษะลงบนไหล่กว้างด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

ทั้งสามคนนั่งดูหนังด้วยกันจนจบมุกจึงส่งมิคเข้านอนส่วนภพยืนรออยู่ตรงหน้าประตูห้อง มองหญิงสาวห่มผ้าบอกฝันดีน้องชายที่เห็นจนชินตาซึ่งทำให้เขาอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก พอเห็นว่ามิคหลับตาลงร่างบางจึงเดินเข้าหาชายหนุ่มแล้วพากันตรงไปยังห้องนอนถัดไป

"ฉันจะไม่อยู่ตั้งหลายวัน คืนนี้เธอช่วยสละเวลานอนให้ฉันหน่อยแล้วกัน" ภพพูดพลางถอดเสือยืดโยนลงบนเตียงกว้างเผยให้เห็นมัดกล้ามแน่นอันแข็งแรง

"ได้สิคะ" ร่างบางส่งยิ้มให้ชายหนุ่มที่จ้องเธอตาเป็นมันพลางเกี่ยวปลดสายเดี่ยวชุดนอนออกจากไหล่เนียนทั้งสองข้างพร้อมกันจนชุดร่วงหล่นลงไปกองกับพื้นเผยให้เห็นเรือนร่างอันสมส่วนล่อตาล่อใจชายหนุ่ม

"หึ เธอนี่มันนางเสือร้ายชัดๆ " ภพก้าวขาเรียวยาวเข้าไปคว้าร่างบางเปลือยเปล่าเข้ามากอดพร้อมกับประกบจูบบดขยี้ริมฝีปากบางอย่างดูดดื่มหิวกระหาย อุ้มพาร่างเธอวางลงบนเตียงนุ่มบรรเลงบทรักอันเร่าร้อนอย่างมีความสุข

สองวันต่อมา

มุกอ่านข่าวในมือถือผ่านสื่อออนไลน์ด้วยใบหน้าเศร้าหมอง ภาพภพกับซินดี้กอดนัวเนียกันในผับต่างจังหวัดมันยิ่งตอกย้ำว่าเธอไม่มีวันได้เข้าไปอยู่ในหัวใจของชายหนุ่มอย่างแน่นอน ยิ่งเนื้อหาของข่าวที่เชียร์ให้ทั้งคู่คบกันจริงจังก็ยิ่งทำให้เธอเสียใจ

มุกพยายามติดต่อหาชายหนุ่มแต่กลับไม่มีการตอบรับหรือติดต่อกลับใดๆ ซึ่งต่างจากเมื่อวานโดยสิ้นเชิง เธอไม่คิดเลยว่าห่างกันแค่สองวันชายหนุ่มจะเป็นข่าวกับซินดี้นางแบบสาวชื่อดังได้ เธอนั่งรอแล้วรอเล่าชายหนุ่มก็ไม่โทรกลับมา แต่กลับเป็นสายจากหมอนนท์ที่อาสามารับเธอกับน้องไปทานข้าวข้างนอก

มุกออกจากคอนโดตรงลงไปหาหมอนนท์ที่รออยู่ด้านล่างคอนโดด้วยความว้าวุ่นในใจ ไม่นานทั้งสามคนก็ไปถึงห้างชื่อดังใจกลางเมือง ภายในร้านอาหารร้านหนึ่ง มุกนั่งทานข้าวไปด้วยอาการจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนึกถึงแต่ข่าวภพกับซินดี้ที่กอดแนบชิดกัน

"มุกเป็นอะไรหรือเปล่า อาหารไม่ถูกปากเหรอ" หมอนนท์เอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

"เปล่าค่ะ อร่อยดี"

"มีอะไรไม่สบายใจ บอกผมได้นะ"

"มุกแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยค่ะ ไม่มีอะไร"

"เพราะข่าวนั่นใช่ไหม"

"หมอรู้"

"ครับ ผมรู้ บางทีมันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราเห็นก็ได้นะครับ ในที่แบบนั้นมันก็ต้องมีบ้างเวลาเมาควบคุมสติไม่อยู่ อาจจะเผลอลืมตัวทำอะไรไปโดยไม่รู้ตัวก็ได้"

"ค่ะ"

"พี่มุกถึงคิดพี่ภพเหรอครับ" มิคที่นั่งทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยหันมาถามพี่สาว

"เปล่าจ้ะ "

"เดี๋ยวพี่ภพก็กลับมาครับ อีกแค่วันเดียวเอง" มิคเอ่ยบอกพี่สาว

"อร่อยใช่ไหม กินเยอะๆ เราน่ะ " หมอนนท์ลูบศีรษะมิคด้วยความเอ็นดู

"ครับ อร่อยมากเลย"

ครืด ครืด โทรศัพท์มือถือที่วางบนโต๊ะอาหารสั่นขึ้น มือบางจึงรีบหยิบขึ้นมารับสายทันทีที่เห็นเป็นสายของภพโทรเข้ามา

"ฮัลโหลค่ะ" กรอกเสียงใส่ปลายพลางลุกเดินออกไปคุยอีกทาง

"โทษทีนะ ที่ฉันไม่ได้รับสาย พอดีเพิ่งตื่นน่ะ เมื่อคืนปาร์ตี้ดึกไปหน่อย"

"คุณเห็นข่าวตัวเองแล้วใช่ไหมคะ"

"อืม เห็นแล้ว มันก็แค่เรื่องบังเอิญน่ะ พอดีซินดี้เขารู้จักลูกค้าที่ฉันกำลังคุยงานด้วย นักข่าวเขาเอาไปแต่งเอาไปเขียนเอง"เอ่ยน้ำเสียงราบเรียบ

"แต่ภาพที่ออกมาคุณกำลังกอดกับคุณซินดี้อยู่นะคะ"

"แล้วยังไง ฉันไม่แคร์หรอก จะเอาอะไรนักหนากับคนเมา"

"ตอนนี้คุณซินดี้อยู่กับคุณใช่ไหมคะ"

"มันจะมากไปแล้วนะ เธอไม่มีสิทธิ์มาถามเรื่องส่วนตัวของฉัน!"

"ขอโทษค่ะ คุณจะกลับวันมะรืนใช่ไหมคะ" เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ฉันจะอยู่ต่ออีกสักสองวันน่ะ งานยังไม่เสร็จ"

"ค่ะ มุกขอโทษนะคะ ที่โทรไปรบกวนคุณ จริงอย่างที่คุณว่ามุกไม่ควรเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของคุณ มุกไม่มีสิทธิ์เข้าไปก้าวก่าย" เอ่ยตัดพ้อด้วยความน้อยใจ

"รู้ตัวก็ดี ทำไมเสียงดังจัง เธออยู่ที่ไหน"

"มุกอยู่ห้างค่ะ แค่นี้ก่อนนะคะ"

"เดี๋ยวก่อน!" เสียงทุ้มเอ่ยน้ำเสียงไม่พอใจ

"มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"เธอไปทำอะไรที่ห้าง ไปกับใคร"

"มุกมาทานข้าวกับมิคและหมอนนท์ค่ะ"

"มันไปรับถึงที่สินะ" ภพขบกรามแน่น

"เดี๋ยวเราก็กลับแล้วค่ะ"

"หึ ฉันไม่อยู่แค่สองวัน ก็พากันไปทานข้าว ไม่รู้ว่าต่อไปจะพากันไปทำอะไรอีก" ปลายสายเอ่ยประชดประชัน

"คุณคงจะเริ่มเบื่อมุกแล้วใช่ไหมคะ ถึงได้พูดแบบนี้กับมุก ทำตามที่คุณต้องการเถอะค่ะ จะให้มุกย้ายออกจากคอนโดเมื่อไหร่ก็บอกนะคะ คุณจะได้สบายใจขึ้น"

"เธอพูดอะไร!"

"ภพขา" เสียงซินดี้ลอดเข้ามาในสายสนทนา

"แค่นี้ก่อนนะ ฉันต้องไปแล้ว" ชายหนุ่มกดวางสายทันที

มุกมองโทรศัพท์ในมือน้ำตาคลอเบ้าเสียงนางแบบสาวเรียกชายหนุ่มยังคงก้องอยู่ในหู ไม่ว่าความสัมพันธ์ระหว่างชายหนุ่มกับซินดี้จะเป็นยังไงเธอรับได้เสมอ ขอแค่เธอได้อยู่ใกล้ๆ ชายหนุ่มแค่นี้เธอก็พอใจแล้วตราบใดที่ชายหนุ่มยังคงยังต้องการเธออยู่

มุกกลับไปนั่งทานอาหารต่อที่โต๊ะอีกคำสองคำ สักพักก็ออกจากร้านไปเดินดูของร้านต่างๆ แล้วพากันกลับ รถคันหรูแล่นเข้าไปจอดสนิทตรงลานจอดตรงหน้าคอนโด ทั้งสองคนพี่น้องจึงพากันลงจากรถ ระหว่างที่เดินเคียงข้างกันไปข้างหน้าอยู่ๆ มิคก็เกิดสลบล้มลงไปกองกับพื้นด้วยความรวดเร็ว โชคดีที่ทุกอย่างอยู่ในสายตาหมอนนท์ทั้งหมด

"มิค! ไม่นะมิค! ตื่นสิ! " มุกรีบลงไปยกศีรษะน้องชายขึ้นจากพื้นมาวางลงบนตัก

"ไป! ผมจะพาไปส่งโรงพยาบาลเอง" หมอนนท์รีบวิ่งเข้ามาตรวจจับชีพจรเด็กหนุ่มที่เต้นอ่อนลงเรื่อยๆ พร้อมกับหอบอุ้มตรงไปยังรถคันหรู

"มิคจะต้องไม่เป็นอะไรนะ " มุกพูดพลางปล่อยน้ำตาไหลอาบแก้มเข้าไปนั่งในรถมองน้องชายที่ไร้สติด้วยความใจหาย

ทันทีที่ไปถึงโรงพยาบาลมิคก็ถูกส่งตัวเข้าไปในห้องฉุกเฉินด้วยความรวดเร็วโดยมีหมอนนท์ตามเข้าไปติดๆ มุกยืนรออยู่หน้าห้องด้วยความร้อนใจได้แต่ภาวนาให้น้องชายปลอดภัยเหมือนเช่นก่อนหน้านี้ เธอหวังว่ามิคจะไม่เป็นอะไรมากไปกว่านี้ เวลาผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมงหมอนนท์ก็ออกจากห้องฉุกเฉินเดินตรงมาทางเธอด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

"มิคเป็นยังไงบ้างคะ"

"ฟื้นแล้วครับ แต่ยังต้องใช้เครื่องช่วยหายใจอยู่"

"ทำไมคะ"

"ตอนนี้ร่างกายของมิคอ่อนแอลงมาก จึงทำให้เกิดภาวะแทรกซ้อนจากโรคต่างๆ เข้ามารุมเร้า หมออยากให้มุกเผื่อใจเอาไว้บ้างนะ"

"ไม่ค่ะ หมอต้องรักษามิคให้ดีขึ้นนะคะ นะคะหมอ มุกขอร้อง" ร่างบางร้องไห้สะอึกสะอื้นทรุดตัวลงกับพื้นอย่างคนสิ้นหวัง

"มุก" หมอนนท์คว้าร่างบางเข้ามากอดปลอบโยนด้วยความเห็นใจ

"หมอต้องช่วยมิคนะคะ" กอดร่างหมอหนุ่มเพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ

"ครับ ผมจะทำให้ดีที่สุดนะ" หมอนนท์เอ่ยด้วยสีหน้าเป็นกังวล

Favorite