ภายในห้องพักฟื้นปกคลุมไปด้วยความเงียบทันทีหลังจากที่มิคหลับไป มุกหันไปทางภพกับหมอนนท์ที่ยืนอยู่คนละมุมห้องด้วยบรรยากาศตึงเครียดร่างบางจึงเดินไปหยุดตรงหน้าภพ
"คืนนี้มุกขอนอนเป็นเพื่อนน้องนะคะ"
"ได้สิ" ภพเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"งั้นมุกขอไปเก็บของใช้จำเป็น แล้วค่อยกลับมาใหม่ หมอมุกฝากมิคด้วยนะคะ" หญิงสาวหันไปทางหมอหนุ่ม
"ครับ" หมอนนท์ส่งยิ้มให้เธอ
"จะไปก็รีบไปสิ" ภพเอ่ยพลางเดินนำหน้าหญิงสาวไปฉับพลัน
หมอนนท์มองตามหลังร่างบางที่เดินตามหลังภพไปติดๆ ด้วยความเป็นห่วงที่ได้แต่เก็บเอาไว้ในใจ ดูจากท่าทางของหญิงสาวแล้วเหมือนเธอกำลังตกเป็นเบี้ยล่างให้กับผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้านายอยู่ด้วยความเต็มใจ
ภพแล่นรถพามุกกลับไม่นานนักก็ถึงคอนโดระหว่างที่เธอกำลังก้มหน้าเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าผ้าอยู่นั้น ชายหนุ่มก็กอดอกยืนมองเธอด้วยความไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นักยิ่งได้เห็นสายตาที่หมอนนท์มองหญิงสาวตรงหน้ายิ่งทำให้เขาขุ่นเคืองใจอย่างบอกไม่ถูก
"เธอจะกลับมานอนที่คอนโดอีกเมื่อไหร่" เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้น
"ยังไม่รู้เลยค่ะ ดูจากอาการมิคแล้วคงจะได้นอนโรงพยาบาลอีกนานเลยค่ะ"
"เธอพูดอย่างนี้ แสดงว่าถ้ามิคจะต้องนอนโรงพยาบาลเป็นอาทิตย์หรือเป็นเดือน เธอก็จะนอนเฝ้าน้องชายเธอทุกวันเลยสินะ"
"คงไม่นานขนาดนั้นหรอกค่ะ คุณไม่ต้องไปส่งมุกแล้วนะคะ" ร่างบางทำท่าจะเดินผ่านหน้าชายหนุ่มไป
"ฉันจะจ้างพยาบาลพิเศษเฝ้าน้องเธอเอง" ร่างหนาดักขวางทางมุกเอาไว้
"ไม่เป็นไรค่ะ มุกเฝ้าน้องเองได้"
"ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงน้องเธอนะ แล้วฉันล่ะ เธอลืมไปแล้วเหรอ"
"มุกไม่ลืมค่ะ แต่ว่า…."
"เธอจะไปนอนเฝ้ามิคฉันไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ แต่เธอต้องแบ่งเวลาให้ฉันด้วย อย่างเช่นคืนนี้ไปเฝ้าน้องชายเธอ แต่คืนพรุ่งนี้เธอต้องอยู่กับฉันทั้งคืน ส่วนมิคก็ให้พยาบาลเฝ้าไปสลับกันไปมา เธอว่าดีไหม" ภพรีบชิงพูดขึ้นก่อนที่มุกจะพูดจบเพื่อเป็นการตัดบทเธอ
"ถ้าคุณต้องการแบบนั้นก็ได้ค่ะ มุกตามใจคุณ"
"โอเค ไป ฉันจะไปส่งเอง"
"ค่ะ"
ภพเดินตามร่างบางจนไปถึงห้องพักฟื้นพอเข้าข้างในห้องก็เจอหมอนนท์กำลังนั่งคุยเล่นกับมิคอย่างสนุกสนานรอยยิ้มเปื้อนหน้า ภพมองสบตากับหมอหนุ่มแวบแล้วหันไปอีกทาง
"พี่มาแล้ว หมอไปก่อนนะ ไว้จะมาหาใหม่" หมอหนุ่มลูบศีรษะมิคด้วยความเอ็นดู
"ครับ"
เมื่อภพเห็นว่าหมอนนท์ออกไปพ้นจากห้องแล้ว ชายหนุ่มก็เอ่ยขอตัวกลับรีบเดินตามหลังหมอนนท์ไปติดๆ
"หมอผมขอคุยด้วยหน่อย" ภพเอ่ยเรียกตามหลังหมอนนท์
"ครับ" หมอนนท์หันไปทางภพด้วยความจำใจ
"ผมอยากจะขอให้คุณหมอช่วยหาพยาบาลพิเศษมาเฝ้ามิคเวลาที่มุกไม่ว่างหน่อยน่ะ"
"ผมว่าเรื่องนี้คุณควรจะถามมุกก่อนจะดีกว่านะ"
"เราตกลงกันแล้ว อีกอย่างมุกเป็นคนของผม ผมไม่ปล่อยให้ต้องลำบากหรอก"
"มุกเขาไม่น่าจะลำบากหรอกน้องชายทั้งคน มุกเขาเป็นห่วงมิคจะตาย หรือว่าคุณไปบังคับอะไรมุกเขา"
"คุณไม่คิดบ้างเหรอ ว่ามุกเต็มใจ คนเราถ้าไม่ชอบอะไรก็มักจะเดินหนีไม่เข้าใกล้ แต่กลับตรงกันข้ามถ้าเราชอบอะไรมากๆ ต่อให้สิ่งนั้นจะทำให้เราต้องลำบากแค่ไหนก็จะวิ่งตาม"
"หมายความว่ายังไง" หมอนนท์ขมวดคิ้วเข้าหากัน
"คุณไม่ต้องห่วงมุกหรอก ถ้าวันไหนไม่มาแสดงว่าเธออยู่กับผมเอง" พูดจบชายหนุ่มก็รีบเดินออกไป
หมอนนท์ได้แต่มองตามหลังภพจนชายหนุ่มลับสายตาไปด้วยความผิดหวังเท่านั้น คำพูดทุกคำที่ออกมาจากปากภพเมื่อกี้มันเป็นการบอกเป็นนัยๆ ว่ามุกเป็นคนของใคร ห้ามเขาเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเธอถึงแม้จะไม่ได้บอกตรงๆ แต่ทุกคำพูดล้วนแต่เป็นการสื่อออกมาให้เขารับรู้ไว้อย่างจงใจ
ภายในห้องพักฟื้นมิคนอนมองพี่สาวที่กำลังจัดแจงเช็ดตัวให้ตัวเองไปเงียบๆ ทั้งสองคนส่งยิ้มให้กันอย่างมีความสุข ต่างคนต่างดีใจที่ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง
"ผมรักพี่นะครับ"
"จ้ะ พี่ก็รักมิค" ก้มหน้าลงจูบหน้าผากน้องชายทีหนึ่ง
"พี่มานอนเฝ้าผมแบบนี้ พรุ่งนี้จะตื่นไปทำงานไหวเหรอครับ" มิคถามพี่สาวด้วยความเป็นห่วง
"พี่ลาออกจากงานแล้วจ้ะ" เธอเพิ่งจะลาออกจากบริษัทเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา เพื่อจะได้ดูแลน้องชายเต็มที่โดยไม่ต้องกังวลเรื่องอะไรอีก
"เพราะผมใช่ไหม พี่ถึงต้องลาออกจากงาน"
"เปล่าสักหน่อย พี่ได้งานใหม่แล้วต่างหาก"
"งานอะไรเหรอครับ"
"งานดูแลทำความสะอาดคอนโดให้คุณภพเขาน่ะ อาจจะมีบางคืนนะที่พี่ไม่ได้มานอนค้างคืนกับมิค แต่ช่วงเช้าพี่จะมาหาทุกวันเลย มิคเข้าใจพี่นะ"
"ครับ ผมเข้าใจ"
"มิคไม่ต้องห่วงนะ ถ้าคืนไหนพี่ไม่มาจะมีพยาบาลพิเศษมาอยู่ดูแลเป็นเพื่อนมิคเอง"
"ครับ" มิคพยักหน้ารับ
เวลาล่วงเลยไปจนถึงกลางดึกของวันภายในห้องนอนกว้างในคอนโดหรู ภพกำลังนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงด้วยอาการนอนไม่หลับ ชายหนุ่มพยายามข่มตาให้หลับแต่กลับนึกถึงหญิงสาวที่ให้ไออุ่นและความสุขบนเตียงกับเขาผุดขึ้นมาในหัวอยู่ตลอดเวลาจนข่มตาไม่ลง
ภพลุกขึ้นนั่งเอื้อมมือไปหยิบมือถือบนโต๊ะหัวเตียงนั่งชั่งใจอยู่นานสุดท้ายเขาก็กดต่อสายหาคนที่มาอยู่ในความคิดโดยไม่รู้ตัว
"ฮัลโหล มุกเธอนอนหรือยัง" เสียงทุ้มกรอกเสียงใส่ปลายสาย
"ยังเลยค่ะ คุณภพมีอะไรหรือเปล่าคะ" มุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
"เปล่า แล้วมิคล่ะ นอนหรือยัง"
"หลับไปแล้วค่ะ "
"อืม วันพรุ่งนี้ทำมื้อเย็นให้ฉันทานหน่อยนะ"
"ได้สิคะ แล้วคุณอยากทานอะไรเหรอคะ"
"แล้วแต่เธอจะทำเถอะ ฉันทานได้หมดแหละ"
"ค่ะ มุกจะทำให้สุดฝีมือเลย"
"งั้นแค่นี้ก่อนนะ ดึกมากแล้วเธอควรจะนอนได้แล้ว"
"มุกยังนอนไม่หลับหรอกค่ะ" หญิงสาวเอ่ยเสียงอ่อน
"ทำไม"
"มุกคิดถึงคุณ" พูดความรู้สึกที่มีต่อชายหนุ่มออกไปตรงๆ
"หึ งั้นเหรอ" ภพหัวเราะกลบเกลื่อนความรู้สึกที่มีข้างใน
"มุกรู้ค่ะ ว่าคุณไม่รู้สึกอะไรกับมุกเลย แต่ขอแค่มุกได้อยู่ใกล้ๆ คุณ ไม่ว่าจะในสถานะอะไรมุกก็เต็มใจ แค่คุณคอยช่วยเหลือมุกกับมิค มุกก็ดีใจมากแล้ว ฝันดีนะคะ"
"อืม" ชายหนุ่มเอ่ยสั้นๆ แค่นั้นก็กดวางสายจากหญิงสาวทันทีพร้อมกับถอนหายใจยาวๆ ส่วนมุกก็ล้มตัวลงนอนพยายามข่มตาหลับสู่ห้วงนิทราในที่สุด
วันต่อมา
ภายในห้องพักฟื้นมุกยืนมองหมอนนท์กำลังตรวจร่างกายมิคโดนมีพยาบาลสาวยืนอยู่ด้วย มิคยังคงต้องอยู่โรงพยาบาลต่ออีกไม่มีกำหนดเพราะยังคงมีอาการแทรกซ้อนบวกกับร่างกายที่อ่อนแอลงไปเรื่อยๆ ต้องอยู่ในการดูแลของหมอต่อไปจะเป็นการที่ดีที่สุด
"เรียบร้อยแล้วครับ" หมอนนท์ส่งยิ้มให้มุก
"ขอบคุณค่ะหมอ" มุกส่งยิ้มให้หมอหนุ่มเช่นกัน
"คุณออกไปก่อนไป" หมอนนท์หันเอ่ยกับพยาบาลที่ยืนอยู่ข้างๆ
"ค่ะ" พยาบาลสาวร่างบางรีบเดินออกไปทันที
"เย็นนี้ไปทานข้าวกับผมนะ" หมอนนท์เอ่ยชวนมุกทันทีที่พยาบาลออกไปจากห้อง
"ขอโทษนะคะหมอ พอดีมุกไม่ว่างค่ะ"
"เพราะมุกมีนัดกับเขาใช่ไหม"
"มุกไม่ว่างจริงๆ ค่ะ"
"เมื่อกี้เขาเพิ่งจะโทรมาย้ำให้เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลหาพยาบาลมาเฝ้ามิคคืนนี้"
"มุกขอไปคุยข้างนอกนะคะ" ร่างบางเดินนำออกไปจากห้อง
"จริงๆ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของมุก ผมไม่มีสิทธิ์จะถามด้วยซ้ำ อย่าถือสาอะไรผมเลยนะ" ทันทีที่ออกมาข้างนอกหมอนนท์ก็เอ่ยขึ้นเพื่อคลายความอึดอัดใจระหว่างกันขึ้น
"ไม่เป็นไรค่ะ แต่มุกจะบอกเท่าที่บอกได้นะคะ"
"ครับ"
"มุกลาออกจากงานที่บริษัทแล้วค่ะ ตอนนี้มุกเป็นแม่บ้านดูแลความเรียบร้อยในคอนโดให้คุณภพและพักอยู่ที่นั่น"
"หมายความว่ามุกอยู่ร่วมคอนโดกับเขาสองต่อสองงั้นเหรอ"
"ค่ะ ถ้ามิคออกจากโรงพยาบาลมุกก็จะพามิคไปอยู่ด้วย เพราะมุกคืนบ้านเช่าให้เขาไปแล้ว"
"มุกชอบเขาใช่ไหม ถึงได้ย้ายไปอยู่กับเขาแบบนี้"
"ค่ะ มุกชอบคุณภพ" ติดสินใจตอบออกไปตรงๆ
"ในเมื่อมุกพูดมาขนาดนี้แล้ว ผมคงต้องถอยสินะ"
"แต่เรายังเป็นเพื่อนกันได้นะคะ"
"ครับ เป็นเพื่อนก็ยังดีดีกว่าไม่ได้เป็นอะไรเลย" หมอนนท์ยิ้มหัวเราะยอมรับความจริงด้วยรอยยิ้ม
ตกเย็นมุกออกจากโรงพยาบาลตรงไปจ่ายตลาดเพื่อซื้อวัตถุดิบทำมื้อเย็น โดยก่อนหน้านั้นภพต่อสายหาเธอบอกว่ากำลังจะกลับจากงานใกล้ถึงคอนโดแล้ว มุกหอบหิ้วข้าวของเต็มมือทั้งสองข้างลงจากแท็กซี่หน้าคอนโด ระหว่างที่กำลังจะเดินเข้าไป เธอก็ถูกหญิงสาวสวยร่างสูงมาขวางทางเอาไว้
"ไงจ้ะ มุก"
"คุณซินดี้" มุกตกใจเล็กน้อยที่อยู่ๆ นางแบบสาวโผล่มา
"มีความสุขมาสินะ ที่ได้มาอยู่คอนโดหรูกับภพ"
"มุกขอตัวนะคะ"ทำท่าจะเดินเลี่ยงออกไป
"ทำไม! ทำไม! ต้องเป็นเธอด้วย ทำไม! ไม่เป็นฉัน! เธอมีอะไรดีนักหนา!" ซินดี้พูดพลางผลักมุกจนล้มลงไปกองกับพื้นคอนกรีตจนข้าวของในมือกระจัดกระจายเต็มพื้น
"โอ้ย!" มุกร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่สะโพกกระแทกพื้นและหัวเข่าถลอกจนเลือดซิบ
"หึ สมน้ำหน้า! อยู่ห่างๆ ภพซะ! ถ้าไม่อยากเจ็บตัว!" ซินดี้ถลึงตาใส่มุก
"มุกไม่เคยไปทำอะไรให้คุณ ทำไมคุณต้องมาทำร้ายกันด้วย" มุกพูดพลางยันตัวลุกขึ้นยืน
"อย่ามาตอแหล ลาออกจากงาน แต่กลับมาอยู่สุขสบายที่นี้ คงจะใช้ข้ออ้างน้องชายป่วยทำให้ภพสงสารสินะ"
"เปล่านะคะ มุกไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นเลย คุณภพเขาช่วยเราสองคนด้วยความเต็มใจ"
"ยังจะมาตีหน้าชื่ออีก ฉันอยากจะรู้จริงๆ ว่าถ้าเธอโดนฉันตบ ยังจะทำหน้าชื่อได้อีกไหม" ซินดี้ง้างฝีมือขึ้นปรี่เข้าไปจะตบหน้ามุก
"หยุดนะ!" เสียงทุ้มที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้นได้จังกวะพอดี
"ภพ!" ซินดี้ตกใจชักมือกลับทันที
"ซินดี้คุณมาทำอะไรที่นี้" ภพมองหน้านางแบบสาวด้วยความไม่พอใจ
"ซินดี้มาหาภพค่ะ "
"แต่ที่ผมเห็นมันไม่ใช่แบบนี้นะ ที่ผมเคยเตือนคุณมันไม่เข้าหูเลยสินะ สงสัยอยากจะลองดี " พูดพลางมองของที่ตกเกลื่อนอยู่บนพื้นไปด้วย
"ซินดี้ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ไม่เชื่อก็ถามมุกสิ ใช่ไหมมุก"
"มุกไม่เป็นไรค่ะ"
"เห็นไหมคะ คุณอย่ามองซินดี้ในแง่ร้ายนักสิ"
"กลับไปซะ! ก่อนที่ผมจะให้รปภ.ลากตัวคุณออกไป"
"ก็ได้ค่ะ ไว้เจอกันใหม่นะคะ" ซินดีี้พยายามเก็บอารมณ์โกรธเอาไว้แล้วบึ่งรถออกไป
คล้อยหลังซินดี้ออกไปภพก็ช่วยมุกเก็บของขึ้นจากพื้นแล้วยื่นส่งให้เธอถือพร้อมกับให้เธอขึ้นห้องไปก่อน จากนั้นชายหนุ่มก็เอารถไปเก็บแล้วตามเธอขึ้นห้องไป พอมุกเข้าไปถึงห้องเธอก็รีบเข้าครัวหุงข้าวทำมื้อเย็นสองสามอย่างเพื่อให้ภพทานทันที ระหว่างที่ทำไปเธอก็เก็บอาการเจ็บแสบตรงหัวเข่าข้างขวาเอาไว้
"เธอทำอะไร หอมจัง" ร่างหนาเดินเข้าไปยืนข้างๆ ร่างบางที่กำลังก้มหน้าผัดผักในกะทะ
"ผัดผักรวมค่ะ" ส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม
"แล้วหม้อโน้นล่ะ"
"ต้มยำกุ้งค่ะ"
"ก่อนหน้าที่ฉันจะไปถึง ซินดี้เขาทำอะไรเธอกันแน่ ทำไมข้าวของตกเกลื่อนพื้นอย่างนั้น"
"มุกทำหล่นเองค่ะ" จำใจโกหกออกไป
"ฉันไม่เชื่อ บอกฉันมาซินดี้เขาทำอะไรเธอ"
"ไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะ คุณจะไปอาบน้ำก่อนหรือว่าจะทานข้าวก่อนคะ ใกล้จะเสร็จแล้ว"
"ไม่มีอะไร แล้วแผลที่เข่าเธอมันคืออะไร" ภพมองสำรวจร่างกายหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้าจดสะดุดตากับแผลที่หัวเข่าข้างขวาที่ชายกระโปรงปิดไม่ถึง
"คือมุกหกล้มเองค่ะ แค่นิดเดียวเอง คุณไม่ต้องมาสนใจหรอกค่ะ"
"ตามใจ เธออยากจะปกป้องคนผิดก็ตามใจ ฉันไปอาบน้ำก่อนล่ะ"
"ค่ะ"
ทันทีที่อาหารเสร็จมุกก็จัดแจงจัดโต๊ะอาหารไว้ให้ชายหนุ่มอย่างสวยงาม จากนั้นก็พาตัวเองไปยังห้องนั่งเล่นเพื่อทำแผลที่หัวเข่าของตนเอง มุกอดกังวลไม่ได้ว่าซินดี้จะมาก่อกวนหรือทำร้ายหาเรื่องคุกคามเธออีกไหม แต่มันคงจะเลี่ยงไม่ได้เพราะเธอเลือกที่จะอยู่ใกล้ชิดชายหนุ่มเอง ใช้เวลาไม่นานภพก็อาบน้ำชำระร่างกายเสร็จ พอเดินไปยังโต๊ะอาหารก็พบว่าอาหารพร้อมกับข้าวหนึ่งจานถูกจัดเตรียมให้เขาอย่างเรียบร้อย แต่กลับไม่มีข้าวอีกจานของหญิงสาว
ภพเห็นอย่างนั้นก็เกิดความไม่พอใจมุกขึ้นมาเขาจึงเดินไปตามเธอที่ห้องนั่งเล่น ชายหนุ่มจึงเห็นร่างบางกำลังนั่งเก็บอุปกรณ์ทำแผลใส่กล่องพอดี
"เธอทำอะไร" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นด้วยความไม่พอใจมองเข่าที่ปิดด้วยผ้าพันแผลชิ้นเล็ก
"มุกทำแผลเสร็จแล้วค่ะ คุณรีบไปทานข้าวเถอะ เดี๋ยวจะเย็นเสียก่อน" พูดพลางถือกล่องยาลุกขึ้นยืนหมายจะเอาไปเก็บ
"เธอจะบอกฉันดีๆ ไหม" จ้องมองใบหน้าเนียนไม่วางตา
"บอกอะไรคะ"
"เธอรู้ไหมว่ากำลังยั่วโมโหฉันอยู่ จะบอกดีๆ ไหม" จับรวบร่างบางเข้ามาแนบกายไว้แน่น
"คุณภพ มุกเจ็บนะ" นิ่วหน้าต่อว่าชายหนุ่มที่กอดรัดเธอไว้แน่น
"ถ้าเธอยังไม่ปริปากยอมพูดความจริง ก็โยนอาหารบนโต๊ะทั้งหมด ในหม้อด้วยทิ้งถังขยะให้หมด ฉันไม่กิน"
"ไม่ได้นะคะ มุกตั้งใจทำให้คุณสุดฝีมือเลย เสียดายแย่"
"ไม่บอกก็ไม่ต้องบอก ฉันไปล่ะ" ชายหนุ่มผละออกจากร่างบางพร้อมกับหันหลังให้เธอ
"คุณซินดี้เขาผลักมุกล้มลงพื้นค่ะ" ยอมเอ่ยความจริงออกมาเพราะกลัวชายหนุ่มไม่ทานอาหารฝีมือของเธอจริงๆ ตามที่พูด
"ก็แค่นี้อะไรนักหนา ไปทานข้าวได้แล้วไป ฉันหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว"
"ค่ะ" มุกรับคำเสียงอ่อย
หลังทานมื้อเย็นเสร็จภพก็ตัดสินใจต่อสายหาลูกค้าบริษัทที่จ้างซินดี้เป็นพรีเซ็นเตอร์รวมถึงงานเดินแบบให้เลิกจ้างเธอพร้อมกับบอกเหตุผลที่เธอทำตัวไม่เหมาะไปด้วย ด้วยภพเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงและความน่าเชื่อถือทำให้ลูกค้าเชื่อใจและไว้ใจเป็นอย่างมากจึงทำให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่ชายหนุ่มต้องการ ในเมื่อซินดี้ไม่ยอมหยุดเขาจะทำให้เธอได้รับบทเรียนเสียบ้าง
ภพกลับเข้าไปในห้องนอนก็เจอมุกที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จสวมชุดนอนกระโปรงผ้าซาตินนั่งหวีผมอยู่ตรงหน้ากระจก ชายหนุ่มจึงเดินไปหยุดอยู่ตรงด้านหลังของเธอพร้อมกับมองจ้องหน้า
"เจ็บแผลไหม" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
"นิดหน่อยค่ะ" หลบสายตาคมกริบที่ส่งมา
"ทีหลังอย่าคิดจะโกหกอะไรฉันอีก มีอะไรก็บอกมาตรงๆ ฉันจะได้ช่วยเธอถูก"
"ค่ะ" รับคำพร้อมกับลุกขึ้นยืน
"ไปนอนกันเถอะ" ช้อนอุ้มร่างบางขึ้นจากพื้นตรงไปที่เตียง
ร่างหนาขึ้นคร่อมทาบทับร่างบางพร้อมกับจูบไซ้ซอกคอขาวเนียนเพื่อปลุกเร้าอารมณ์สาวขึ้นมาตามความปรารถนาภายในกาย จากนั้นก็เลื่อนขึ้นไปประกบจูบริมฝีปากอวบอิ่มอย่างดูดดื่มต่างคนก็ต่างตวัดเกี่ยวพันลิ้นกันไปมาอยู่ในโพลงปากกันและกัน ไม่นานทั้งสองร่างก็หลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียวโดยไร้อาภรณ์ใดๆ ปกปิดกาย สองกายแนบชิดบรรเลงบทรักไปด้วยความเร้าร้อนเสียงครวญกับเสียงเนื้อกระทบกันดังก้องไปทั่วห้องอย่างมีความสุข ไม่กี่อึดใจทั้งสองคนก็จับจูงมือกันไปฝั่งฝันอย่างพร้อมเพรียงกัน ความเสียวกระสันแผ่ซ่านไปทั่วร่างกกกอดกันแนบแน่นไม่ยอมห่าง จึงก่อเกิดบทพิศวาสบทแล้วบทเล่าตลอดทั้งคืน
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
