ทาสรักทาสหัวใจ 19 แค่เธอปลอบใจ

วันต่อมา

มุกกลับไปยังบ้านเช่าเพื่ออาบน้ำแต่งตัวด้วยความรู้สึกวูบโหว่งในใจ ร่างบางนั่งปล่อยน้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้างอยู่เตียงนอนภายในห้องนอนที่เคยนอนเคียงข้างน้องชายทุกวันด้วยความเสียใจ เธอทำใจไม่ได้จริงๆ ถ้าจะเสียน้องชายคนเดียวไปตลอดกาล ภาพมิคนอนนิ่งอยู่ตรงพื้นมีไหลออกมาทางจมูกยังคงติดตาเธออยู่ แต่ภาพน้องชายนอนอยู่บนเตียงในห้องไอซียูโดยมีสายระโยงระยางช่วยยื้อลมหายใจติดตามตัวกลับยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดเสียใจให้เธอมากขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว ถ้าเป็นไปได้เธอขอเป็นคนเจ็บแทน

"มิคจะต้องฟื้นนะ อย่าเพิ่งทิ้งพี่ไป พี่ทำใจไม่ได้จริงๆ " ร้องไห้สะอึกสะอื้นใจแทบขาดทิ้งตัวลงนอนบนเตียง

ครืด ครืด โทรศัพท์มือถือของเธอสั่นขึ้นบนโต๊ะหัวเตียง มือบางเอื้อมมือไปรับทั้งน้ำตา

"ฮัลโหลค่ะ" กรอกเสียงใส่ปลายสายปนสะอื้น

"เย็นนี้ไปหาฉันที่คอนโดด้วย เธอเป็นอะไรทำไมเสียงแปลกๆ " ภพเอ่ยขึ้น

"เย็นนี้มุกไปหาคุณไม่ได้หรอกค่ะ" เอ่ยเสียงสั่นเครือ

"ทำไม! " ภพเอ่ยถามด้วยความไม่พอใจ

"คือมิคล้มไม่ได้สติตั้งแต่เมื่อวานค่ะ ตอนนี้อยู่ในห้องไอซียู มุกโทรลางานกับพี่บุษแล้วค่ะ" พูดพลางปาดน้ำตาทิ้ง

"เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมเธอไม่โทรบอกฉันเลย"

"มุกเกรงใจคุณค่ะ อีกอย่างมิคก็พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ว่ายังไม่ฟื้นก็เท่านั้นเอง"

"ฉันเสียใจด้วยนะ ไม่น่าเชื่อว่ามิคจะทรุดหนักขนาดนี้"

"ขอบคุณนะคะ"

"แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ที่โรงพยาบาลหรือเปล่า"

"มุกอยู่ที่บ้านค่ะ เพิ่งกลับมาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ กำลังจะกลับไปที่โรงพยาบาลอีกค่ะ"

"เดี๋ยวเย็นนี้ ฉันจะไปหาเธอที่โรงพยาบาลเลยแล้วกันนะ ว่าแต่โรงพยาบาลอะไร"

มุกได้ยินอย่างนั้นก็บอกชื่อโรงพยาบาลให้ชายหนุ่มรับทราบทันที จากนั้นเธอก็ตรงไปยังโรงพยาบาลเพื่อรอให้น้องชายฟื้นคืน มุกสวมชุดปลอดเชื้อเข้าไปเยี่ยมน้องชายที่นอนหลับไหลไม่รู้สึกตัวอย่างใกล้ชิดดวงตากลมโตเอ่อล้นด้วยหยาดน้ำตาแห่งความทุกข์ทรมานใจ มือบางจับกุมมือน้องชายไม่ยอมปล่อย

"มิคได้ยินพี่ไหม รีบๆ ตื่นขึ้นมาคุยกับพี่นะ พี่รออยู่รู้ไหม พี่สัญญาถ้ามิคตื่นขึ้นมาพี่จะตามใจมิคทุกอย่าง มิคอยากทำอะไรอยากจะไปเที่ยวที่ไหนพี่จะไม่ขัดใจเลย ขอแค่มิคตื่นขึ้นมาก็พอ ได้ยินพี่ไหม" ร้องไห้เสียงสะอึกสะอื้นน้ำตาไหลเป็นทางไม่ขาดสายใจแทบขาด

"โธ่ มุก" หมอนนท์คว้าร่างบางเข้ามากอดปลอบโยน

"หมอต้องทำให้มิคฟื้นให้ได้นะคะ" ร้องไห้อ้อนวอนแนบอกหมอหนุ่ม

"ครับ แต่ตอนนี้มุกต้องพักผ่อนบ้างนะ เดี๋ยวจะเป็นอะไรไปอีกคนนะ ผมเป็นห่วง" หมอนนท์เอ่ยขึ้น

"มุกไม่เป็นไรค่ะ"

"เชื่อผมเถอะนะ ไปทานข้าวแล้วกลับไปพักเอาแรงบ้าง เมื่อคืนก็ไม่ได้นอนเลยทั้งคืน"

"มุกหลับตาไม่ลงหรอกค่ะ มุกเป็นห่วงน้อง"

"ผมรู้ งั้นไปพักที่คอนโดของผมไหมอยู่แถวนี้เอง เดี๋ยวผมไปส่ง"

"อย่าดีกว่าค่ะ มุกเพิ่งจะกลับมาจากบ้านเมื่อกี้เอง ถ้าง่วงเดี๋ยวมุกนั่งงีบแถวนี้ก็ได้ หมอไปทำงานเถอะค่ะ มุกจัดการตัวเองได้" ผละออกจากอ้อมแขนชายหนุ่ม

"ครับ" มองหน้าหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง

หลังจากที่ออกมาจากห้องไอซียูมุกก็พาตนเองไปนั่งลงบนเก้าอี้หน้าห้องทั้งน้ำตา ตอนนี้เธออ่อนแอเหลือเกินเธอพยายามทำใจให้เข้มแข็งแล้วแต่มันก็ทำไม่ได้จริงๆ เธอไม่คิดเลยว่าอยู่ๆ มิคจะทรุดหนักขนาดนี้ทั้งๆ ก่อนหน้านี้ยังดีๆ อยู่เลย เธอหวังว่าจะมีปาฏิหารย์ทำให้น้องชายของเธอฟื้นกลับมาในเร็ววัน

"มุก" เสียงหญิงสาวรุ่นพี่เอ่ยขึ้น

"พี่ปราง" มุกหันไปทางหญิงสาวด้วยดวงตาแดงก่ำ

"มิคเป็นยังไงบ้าง"

"ยังไม่ฟื้นเลยค่ะ….อึก" ลุกขึ้นโผล่เข้าสวมกอดปรางทั้งน้ำตา

"แข็งเข้มไว้นะ มิคจะต้องไม่เป็นไร" ปรางลูบหลังปลอบมุกไปมาด้วยความสงสารจับใจ

"มุกกลัวค่ะ กลัวมิคจะทิ้งมุกไป" ร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวสั่นเทา

"มิคต้องดีขึ้นนะ พี่กับปรางจะเป็นกำลังใจให้" แม็กซ์เอ่ยขึ้นปลอบใจรุ่นน้องที่อยู่ในอ้อมแขนแฟนสาว

"ค่ะ พี่แม็กซ์ ขอบคุณมากนะคะ" ผละออกจากปรางหันไปมองทางชายหนุ่มรุ่นพี่

"ยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม ไปกินข้าวกับพี่นะ จะได้มีแรง"

"ค่ะ" มุกพยักหน้ารับ

ก่อนที่ปรางจะพามุกออกไปทานข้าวเธอกับแม็กซ์ก็พากันใส่ชุดปลอดเชื้อเข้าไปเยี่ยมมิคที่นอนหลับไหลไม่ได้สติอยู่บนเตียงด้วยความสงสารจับใจ ปรางมองเด็กชายที่ควรจะมีอนาคตและชีวิตที่ดีทั้งน้ำตาโดยมีแม็กซ์ยืนใช้มือหนาตบไหล่บางอยู่ข้างๆ ด้วยความรู้สึกไม่ต่างกัน

ภายในร้านอาหารใกล้โรงพยาบาลมุกนั่งเขี่ยข้าวในจานไปมาเพราะทานไม่ลง โดยมีปรางกับแม็กซ์นั่งมองด้วยความเห็นใจ

"ฝืนใจกินซะหน่อยนะ พี่ขอร้อง" ปรางเอ่ยขึ้น

"หรือว่ามุกอยากกินอย่างอื่นพี่จะสั่งให้เพิ่ม" แม็กซ์เอ่ยขึ้น

"ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้ก็เยอะแล้ว" พูดพลางฝืนใจตักข้าวเข้าปากหนึ่งคำ

"คืนนี้ไปนอนที่คอนโดกับพี่ไหม" ปรางเสนอตัว

"ไม่เป็นไรค่ะ มุกกลับไปนอนที่บ้านดีกว่า"

"แน่ใจนะ ว่านอนคนเดียวได้" ปรางถามเพื่อความแน่ใจ

"ค่ะ"

"ว่าแต่ภพเขารู้เรื่องนี้หรือยัง"

"เอ่อ…รู้แล้วค่ะ"

"พี่ขอถามอะไรมุกตรงๆ ได้ไหม"

"ได้ค่ะ"

"ระหว่างมุกกับภพมันเป็นยังไงกันแน่ พี่ไม่อยากจะก้าวก่ายหรอกนะ แต่พี่เป็นห่วง"

"คุณภพเขาเป็นลูกค้าประจำของมุกค่ะ เงินค่ารักษาพยาบาลมิคก็มาจากเขาทั้งนั้น " ตอบออกไปตามความจริง

"มุกพี่ขอโทษนะ ที่ถามเรื่องส่วนตัวแบบนี้"

"อย่าคิดมากเลยค่ะ มุกเป็นคนเลือกที่จะทำแบบนี้เอง "

"จ้ะ กินเยอะๆ นะ จะได้มีแรง" ปรางมองหญิงสาวรุ่นน้องด้วยความเห็นใจ

หลังจากที่ปรางกับแม็กซ์กลับไปมุกก็พาตนเองไปนั่งรอน้องชายฟื้นอยู่ตรงหน้าห้องจนเวลาล่วงเลยถึงตอนเย็นบุษบากับทิพก็มาเยี่ยมและให้กำลังใจเธอไม่นานก็พากันกลับไป ด้วยความที่เธอไม่ได้นอนมาทั้งคืนจึงทำให้ง่วงเธอจึงนั่งหลับอยู่ตรงเก้าอี้ไปเสียอย่างนั้น จนหมอนนท์ผ่านมาเห็นเข้าชายหนุ่มจึงนั่งลงข้างๆ ให้เธอเอนศีรษะลงบนไหล่เขาแทน

หมอนนท์นั่งมองใบหน้าเนียนที่หลับสนิทซบอยู่ตรงไหล่ด้วยความเผลอไผลมือหนาหมายจะยื่นไปจับปอยผมที่ปกลงมาบนหน้านวลออก แต่กลับต้องชะงักชักมือกลับเพราะเป็นจังหวะเดียวกับที่โทรศัพท์มือถือของเธอสั่นขึ้นพอดี ร่างบางลืมตาตื่นขึ้นแอบตกใจเล็กน้อยที่พบว่าตนเองกำลังซบศีรษะอยู่บนไหล่ของชายหนุ่มอยู่ มือบางหยิบมือถือขึ้นมากดรับสายพร้อมกับลุกขึ้นเดินไปคุยอีกมุมหนึ่ง

"ฮัลโหลค่ะ " กรอกเสียงใส่ปลายสาย

"ฉันมาถึงแล้ว อยู่ตรงทางเดินด้านนอก ออกมาหาฉันหน่อย" เอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

"ค่ะ" กดวางสายแล้วเดินออกไปตรงทางเดินด้านนอก

ร่างบางเดินไปหยุดอยู่ทางด้านหลังเจ้านายหนุ่ม เธอไม่เข้าใจว่าทำไมว่าชายหนุ่มไม่เข้าไปหาเธอด้านในแต่กลับมายืนอยู่ตรงด้านนอกคนเดียวแบบนี้

"ทำไมคุณไม่เข้าไปข้างในคะ" เสียงหวานเอ่ยถามขึ้น

"ฉันไม่อยากจะขัดจังหวะของใคร"

"จังหวะอะไรคะ" มุกถามกลับด้วยความงงวย

"น้องเธอเป็นยังไงบ้าง" ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องคุยทันควัน

"อาการทรงๆ ยังไม่ฟื้นเลยค่ะ"

"ฉันขอเข้าไปเยี่ยมหน่อยแล้วกัน" พูดจบก็เดินผ่านหน้าหญิงสาวเข้าไปข้างใน พอเห็นหน้าหมอนนท์ก็อดที่จะหงุดหงิดรำคาญขึ้นมาไม่ได้

ภพเข้าไปเยี่ยมมิคด้วยความสงสารจับใจเขาไม่เคยคิดเลยว่าเด็กที่กำลังจะโตเป็นผู้ใหญ่ในวันข้างหน้าและมีอนาคตที่ดีจะต้องมาทุกข์ทรมานกับโรคร้ายที่อยู่ในระยะอันตรายแบบนี้ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้นไม่มีสัญญาณเตือนอะไรเลยยังเล่นสนุกสดใจร่าเริงตามวัยอยู่ ร่างหนาพาตนเองออกมาจากห้องไอซียูพร้อมกับมองหน้ามุกกับหมอนนท์สลับกันไปมา ภาพหญิงสาวนอนหลับซบไหล่หมอหนุ่มยังคงติดตาของเขาอยู่

"ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ ตามฉันมา" ภพเอ่ยพลางเดินนำออกไป

"มีอะไรเหรอคะ" ร่างบางเดินตามหลังไปติดๆ

"ระหว่างนี้ฉันว่าเธอไปเก็บเสื้อผ้าไปอยู่ที่คอนโดของฉันจนกว่ามิคจะดีขึ้นดีกว่านะ จะได้สะดวกเวลามาเยี่ยมด้วย"

"อะไรนะคะ!" มุกตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

"ทำไม เธอไม่อยากจะอยู่ก็บอกฉันมาตรงๆ เถอะ เสียเวลาชะมัด"

"เปล่านะคะ มุกไม่คิดว่าคุณจะใจดีกับมุกถึงขนาดนี้"

"ตกลงจะไปไม่ไป"

"ไปค่ะ"

เมื่อทั้งสองคนตบปากรับคำกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว มุกก็เข้าไปเอ่ยลาหมอนนท์และไม่ลืมเน้นย้ำให้หมอหนุ่มติดต่อเธอทันทีหากมีเหตุฉุกเฉินเกิดขึ้นกับน้องชายของเธอ หมอนนท์ยืนมองหญิงสาวเดินเคียงข้างชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้านายออกไปจนลับสายตาด้วยความกังวลใจ

ภพแล่นรถพามุกไปเก็บเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ถึงที่บ้านเช่า หลังจากนั้นก็แล่นรถตรงไปยังคอนโดหรู ระหว่างที่มุกกำลังจัดแจงเสื้อผ้าตนเองเข้าตู้ชายหนุ่มก็ออกกำลังกายอยู่ห้องข้างๆ ร่างบางถือขวดน้ำเปล่าเดินตรงเข้าไปหาชายหนุ่มที่ถอดเปลือยท่อนบนเผยให้เห็นมัดกล้ามที่แข็งแรงโชกไปด้วยเหงื่อ

"น้ำค่ะ" ยื่นขวดไปตรงหน้าชายหนุ่ม

"ขอบใจ" รับมาเปิดฝาดื่มทันที

"ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรที่คุณให้มุกมาอยู่ที่นี้กับคุณ มุกขอบคุณมากนะคะ"

"ฉันแค่เห็นว่าบ้านเช่าเธออยู่ไกล มาอยู่ที่นี้จะสะดวกกว่าเวลาไปหาน้องชายเธอที่โรงพยาบาลก็เท่านั้น"

"ค่ะ "

"อยู่ที่นี้ เธอก็อย่าคิดมากล่ะ ถือซะว่าเป็นบ้านของตัวเองก็แล้วกัน และฉันหวังว่าจะไม่เห็นเธอคุยโทรศัพท์กับหมอนั่นบ่อยๆ นะ แต่ถ้าจะให้ดีย้ายมิคไปรักษาที่โรงพยาบาลอื่นก็จะดี"

"ไม่เป็นไรค่ะ อีกไม่นานมิคก็คงจะดีขึ้น หมอนนท์รับปากมุกแล้ว"

"หึ ดูท่าทางเธอจะชื่นชมไอ้หมอนั่นจังเลยนะ"

"เปล่านะคะ"

"ฉันขอเตือนเธอนะ ว่าอย่าคิดไปค้างคืนที่อื่นเด็ดขาด นอกจากที่นี้กับฉัน"

"ค่ะ มุกไม่เคยคิดแบบนั้นอยู่แล้ว แต่ถ้าเป็นไปได้ มุกอยากจะอยู่ใกล้คุณตลอดไปเลย"

"หึ งั้นช่วยตอบแทนฉัน ด้วยการอาบน้ำให้ฉันหน่อยสิ" รวบร่างบางเข้าไปแนบกายจนเหงื่อซึมเปียกเสื้อของเธอ

"จะดีเหรอคะ"

"ทำไม ไหนบอกอยากจะอยู่ใกล้ฉันไม่ใช่หรือไง"

"ค่ะ มุกอยากจะอยู่ใกล้คุณ " กอดรัดร่างหนาที่โชกไปด้วยเหงื่อเอาไว้แน่น

ทั้งสองคนพากันตรงไปยังห้องน้ำโดยที่มุกทำตามที่ชายหนุ่มต้องการทุกอย่างจนชายหนุ่มพอใจ จากนั้นก็แยกย้ายกันแต่งตัว เวลาต่อมาก็พากันไปทานมื้อเย็นร้านใกล้ๆ แถวคอนโด จนตกดึกทั้งสองก็เข้านอนด้วยความอ่อนเพลีย เวลาล่วงเลยไปถึงกลางดึกอยู่ๆ มุกก็สะดุ้งตื่นน้ำตาอาบแก้มด้วยฝันว่าน้องชายจากไปไม่มีวันกลับ

"มิค!" ผวาลุกขึ้นนั่งน้ำตาอาบแก้ม

"มุกเธอเป็นอะไร!" ภพตกใจลุกขึ้นนั่งหันไปถามหญิงสาวข้างกายที่นั่งตัวสั่นเทา

"มุกฝันเห็นมิค จากไปไม่กลับมาหามุกอีกแล้ว " ร้องไห้สะอึกสะอื้นกอดตัวเองไว้

"มิคจะไม่เป็นไร เธออย่าคิดมากสิ มันก็แค่ความฝัน" รวบร่างบางเข้ามากอดปลอบพร้อมกับเช็ดคราบน้ำตาที่แก้มให้เธออย่างเบามือ

"ฮือๆๆ แต่มุกกลัว กลัวมิคจะทิ้งมุกไป" กอดรัดร่างหนาเอาไว้แน่นเป็นหลักยึดเหนี่ยวหัวใจ

"ไม่ต้องกลัวนะ ฉันอยู่ข้างๆ เธอแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ" ลูบแผ่นหลังบางปลอบให้เธอสงบลงช้าๆ

"คุณอย่าทิ้งมุกไปนะ"

"อืม ฉันไม่ทิ้งเธอหรอก นอนได้แล้วนะ วันพรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปเยี่ยมมิคเอง" ร่างหนาค่อยๆ ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงพร้อมกับร่างบางที่กอดรัดไม่ยอมปล่อย ทั้งคู่จึงนอนหลับสู่ห้วงนิทราด้วยท่ากอดกันไปทั้งอย่างนั้น

Favorite