ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐีบทที่ 54 ฉันเป็นคนรวยจริงๆ

บทที่ 54 ฉันเป็นคนรวยจริงๆ

เฉินเกอพอเห็นว่าหยางเสว่มาเป็นพนักงานต้อนรับของวิลล่าก็รู้สึกเหนือความคาดหมาย

ไม่น่าล่ะที่เธอหายไปหลายวัน ความรู้สึก ผ่านมาถึงที่นี่

แต่สิ่งที่มากกว่านั้นก็คือ เฉินเกอรู้สึกดีใจแทนหยางเสว่ด้วย

จะว่ายังไงดี ถึงแม้ว่าตอนนี้ท่าทางของหยางเสว่ดูเหมือนจะเป็นศัตรูกับตัวเอง แต่ว่า หลังจากที่หยางเสว่ได้ผ่านประสบการณ์นั้น ไม่ได้ตกต่ำลง แต่กลับมาหางานทำ

ตั้งใจทำงานหาเงิน

เมื่อเทียบกับผลลัพธ์อื่นๆ เฉินเกอหวังให้มันเป็นอย่างนี้มากกว่า

“เฉินเกอ ทำไมแกถึงมาอยู่ที่นี่ได้！ที่นี่ไม่ใช่ที่ๆแกควรจะมา?แกไสหัวออกไปเลยเดี๋ยวนี้！”

หยางเสว่พูดด้วยเสียงที่เย็นชา

“ไง！เสี่ยวเสว่ เธอรู้จักคนๆนี้ด้วยเหรอ?”

คนที่ยืนอยู่ข้างๆหยางเสว่ หนักงานหญิงสองสามคนที่อายุพอๆกับเฉินเกอค่อยๆเดินออกมา

มันชัดเจนมากว่า พวกเธอน่าจะอายุพอๆกับหยางเสว่ ปีสามแล้ว ต้องเผชิญกับการฝึกงาน จึงอยากมาหาเงินที่วิลล่า

เหตุผลหลักๆที่ได้ยินมาก็คือที่นี่ มีโอกาสได้เข้าใกล้พวกคนใหญ่คนโตมากมาย

จากนั้น พอเห็นเฉินเกอ ใบหน้าของพวกเธอก็เต็มไปด้วยวามสงสัย

เสื้อผ้าและการแต่งตัวของคนๆนี้ ไม่มีส่วนไหนที่คล้ายกับพวกลูกชายคนรวยเลยแม้แต่น้อย เพราะงั้นตอนที่พวกเธอเห็นครั้งแรกจึงสงสัยว่าคนๆนี้คงจะอยากมาดูว่าโลกทางฝั่งนี้เป็นยังไง

ตอนนี้วิลล่ามีกฎอยู่ว่า พวกที่มาก่อกวน ล้วนไม่ให้เข้าไปข้างใน！

“เฮิง แน่นอนว่าฉันรู้จักคนๆนี้อยู่แล้ว เขาก็คือแฟนเก่าที่ฉันเคยเล่าให้ฟัง！”

หยางเสว่มองเฉินเกอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น

“อะไรนะ? เสว่เสว่ เขาก็คือคนที่ทิ้งแกหลังจากที่ถูกลอตเตอรี่งั้นเหรอ แถมยังเที่ยวอย่างสนุกสนานจนลืมนามสกุลตัวเองอย่างผู้ชายเลวๆคนนั้นงั้นเหรอ?

“ให้ตายเถอะ หน้าตาทุเรสแบบนี้ พอถูกลอตเตอรี่ก็ใช้จ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่ายเลยงั้นเหรอ? บนโลกใบนี้ คนที่มีอำนาจและร่ำรวยกว่าเขามีอีกต่างเยอะแยะ อย่างเช่นคุณชายคังเป็นต้น คนเขามีเงินมากขนาดนั้น ก็ยังไม่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเลย ช่างเป็นคนที่เชยจริงๆ！”

“คนแบบนี้จะเอามาเทียบกับคุณชายคังได้ยังไง เสว่เสว่ โชคดีแล้วที่แกเลิกกับผู้ชายเลวๆแบบนี้ได้ ไม่ได้เอาครั้งแรกของตัวเองให้กับคนแบบนี้ ไม่งั้นแกคงจะเสียใจไปจนวันตาย……”

ผู้หญิงสวยๆสองสามคน กำลังด่าเฉินเกอโดยที่ไม่มีความเกรงใจ

ฐานะของพวกเธอถึงแม้จะไม่ได้ยิ่งใหญ่มาก แต่ว่า ตอนนี้พวกเธอทำงานอยู่ที่วิลล่าเวินฉวนซาน แถมช่วงนี้ ก็ได้รู้จักกับพวกคนใหญ่คนโตอยู่ไม่น้อย

สายตาจึงเต็มด้วยความเย่อหยิ่ง จิตใจเองก็เช่นกัน

สำหรับคนที่มีหน้าตาบ้านๆอย่างเฉินเกอ แน่นอนว่าพวกเธอไม่จำเป็นต้องไวหน้าอะไรอยู่แล้ว！

เฉินเกอถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้

เขากำลังอยากจะถามว่าเจิ้งยวี่คนนั้นทำไมถึงไม่อยู่ที่นี่

รึว่าจะออกไปแล้ว?

แต่ว่าหลังจากที่ถูกผู้หญิงพวกนี้ด่าก็อึ้งจนพูดไม่ออก

หยางเสว่แต่งเรื่องใส่ร้ายตัวเองได้เก่งจริงๆ ไม่ใช่เพราะว่าเธอเองงั้นเหรอที่เป็นคนหักหลังตัวเอง?

แต่เฉินเกอก็ขี้เกียจจะมาเถียงเรื่องพวกนี้กับหยางเสว่แล้ว

ไม่ว่าหยางเสว่จะพูดยังไง ตอนนี้ทั้งสองก็ได้เลิกกันแล้ว

ถึงแม้ว่าหยางเสว่สำหรับเฉินเกอแล้วจะยังมีความรู้สึกบางอย่างอยู่ แต่ก็ไม่มีความคิดที่ว่าจะขอคืนดีกับเธอเลย

พอเป็นแบบนี้ ต่อให้เธอจะพูดอะไรก็ไม่เป็นอะไรแล้ว！

“เฉินเกอ ฉันจะบอกแกให้นะ อย่าคิดว่าแค่ถูกลอตเตอรี่แล้วจะอวดเก่งได้นะ ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้วจริงๆ ตั้งแต่แรก เป็นเพราะว่าฉันยังไม่รู้จักโลกนี้ดีพอ พอถูกแกแกล้งทำดีด้วยหน่อย ฉันก็หวั่นไหวจนตอบตกลงคบกับแกไป！ฮ่าๆ หลังจากนั้น ฉันจึงหันไปคบกับลู่หยางคนนั้น ฉันรู้สึกว่าเขาเหนือกว่าแก สามารถทำให้ฉันเป็นผู้หญิงที่มีความสุขได้ แต่แล้วเป็นไง?”

“เมื่อก่อนฉันหยางเสว่คนนี้ก็เหมือนกับกบในกะลา สายตาจึงต่ำต้อยถึงเพียงนั้น จนกระทั่งฉันได้มาที่วิลล่าเวินฉวนซาน แกรู้อะไรไหม ราวกับว่าได้เปิดโลกใบใหม่ แกเฉินเกอไม่ต้องบอกว่าต่อให้ถูกรางวัลหนึ่งล้าน ตอนนี้ต่อให้เป็นห้าล้าน หรือสิบล้าน สำหรับฉัน แกก็เป็นแค่คนที่ได้เงินมาเพราะโชคช่วยเท่านั้นเอง！”

“เพราะงั้น แกอย่านึกว่าตัวเองนั้นเก่งกาจ ในสายตาของฉันหยางเสว่ แกก็เป็นแค่ผู้ชายเลวๆคนนึง！”

หยางเสว่พูดด้วยอารมณ์

ไม่กี่วันก่อน คนที่ติดหนี้ลู่หยางหนึ่งแสนอย่างเธอ เคยไปขอร้องให้เฉินเกอช่วย เงื่อนไขก็คือจะคืนดีกับเฉินเกอ แถมทั้งตัวของเธอก็จะเป็นของเขา

แต่ว่า กลับถูกเฉินเกอปฏิเสธ

บวกกับคนหน้าตาบ้านๆอย่างเฉินเกอที่เธอทิ้งไปจู่ๆก็มีเงินขึ้นมา

ทำให้หยางเสว่อายจนไม่รู้จะอายยังไง

ตอนนี้ จึงใช้โอกาสนี้ ระบายความอัดอั้นในใจของเธอออกมาจนหมด

แกเฉินเกอคิดว่าเป็นใครกัน！ยิ่งใหญ่มาจากไหนกัน！

“เฮิง ผู้ชายเลวๆอย่างแก รีบไสหัวออกไปเถอะ ถ้ายังไม่ไปอีก จะเรียกรปภ.มาอัดแกให้ตายเลย！”

พวกผู้หญิงพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ที่นี่เป็นถึง……อ่า！ เสว่เสว่ พวกแกดูเร็ว คุณชายคังมาแล้ว！

ทั้งๆที่กำลังหัวเราะเยาะเฉินเกอ จู่ๆพวกเธอก็ชี้ไปทางประตูด้วยความตื่นเต้น

เห็นเพียงแค่รถหรูมาจอดอยู่คันนึง

คนที่ออกมาจากข้างในก็คือหนุ่มหน้าตาดีคนนึง สวมชุดสูทสีน้ำเงิน

มือข้างนึงล้วงกระเป๋าอยู่ เดินเข้ามาข้างในอย่างสง่างาม

“คุณชายคัง！”

พวกพนักงานหญิงโบกมือด้วยท่าทางที่โลดเต้น

ส่วนหยางเสว่ พยายามยับยั้งชั่งใจ พยายามทำตัวเป็นผู้หญิงที่น่ารัก

“เสว่เสว่ พวกเธอกำลังยุ่งอยู่เหรอ

คุณชายคังเดินเข้ามา พูดด้วยรอยยิ้ม

“ไม่ได้ยุ่งอะไรคุณชายตู้คัง พวกเรากำลังห้ามคนบ้านๆคนนึง กลัวว่าเขาจะไปก่อความวุ่นวายข้างใน แล้วไปรบกวนการประชุมพวกคุณพ่อของคุณ！”

หยางเสว่พูดไป พร้อมกับค่อยๆขยับเข้าไปยืนอยู่ข้างๆตู้คัง

ส่วนตู้คัง ก็ค่อยๆโอบไหล่ของหยางเสว่เบาๆ ตอนนี้ก็หันหน้ามามองทางที่เฉินเกอยืนอยู่

“แกมาจากที่ไหนกันน่ะ ที่นี่ไม่ใช่ที่ๆแกควรจะมา? ไสหัวไปซะ！”

ตู้คังตะโกนใส่เฉินเกอ

ส่วนเฉินเกอยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น

แน่นอนว่าไม่ได้ตกใจเพราะตู้คัง

แต่ตกใจเพราะหยางเสว่

ดูเหมือนว่าตัวเองจะเข้าใจเธอผิดไป ตอนแรกคิดว่าหลังจากที่หยางเสว่ผ่านเรื่องนั้นมา จะเปลี่ยนเป็นคนที่ไม่มองคนที่ภายนอก

แต่นึกไม่ถึงว่า จะร้ายแรงกว่าเดิม

ที่เธอมาที่วิลล่า ที่แท้ก็เพื่อมาจับลูกคนรวย

พูดตรงๆ เมื่อกี้ตอนที่เฉินเกอได้ฟังพวกหยางเสว่หัวเราะเยาะตัวเอง ก็กะจะไม่เปิดเผยฐานะของตัวเอง

แบบนั้น หยางเสว่ถึงจะยังเหลือหน้าอยู่บ้าง

แต่ว่าพอเป็นแบบนี้ เฉินเกอจึงตัดสินใจไม่ยอมใจอ่อนอีกต่อไป

“หยางเสว่！มีอยู่เรื่องหนึ่ง ฉันปิดปังเธอมาโดยตลอด วันนี้ฉันตัดสินใจแล้ว จะบอกเบื้องหลังที่แท้จริงให้เธอได้รู้！”

เฉินเกอยิ้มเบาๆ

“อ่า เบื้องหลังที่แท้จริง? เฉินเกอ แกมีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรกัน? แกอย่าบอกฉันนะว่า ความจริงแกคือลูกคนรวย คนที่ปิดปังตัวตนว่าเป็นลูกคนรวยน่ะ? ฮ่าๆๆ ถ้าเกิดเป็นแบบนั้นจริงๆ เฉินเกอ ฉันคงจะต้องเสียใจขึ้นมาจริงๆ！”

หยางเสว่ใช้ร่างกายตัวเองค่อยๆขยับเข้าไปใกล้คนที่ชื่อว่าคุณชายคัง พูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ย

“ถูกแล้ว ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี เรื่องนิ้ ฉันรู้หลังจากที่เลิกกับเธอได้สามวัน ความจริงฉันเป็นลูกคนรวย มีเงินค่อนข้างเยอะ ฮ่าๆ……”

“ฮ่าๆๆๆ……”

หยางเสว่หัวเราะเสียงดังขึ้นมา

“เฉินเกอ ฉันนับถือแกจริงๆ ฉันรู้แกมีทิฐิสูง กลัวคนอื่นดูถูกแกที่สุด แต่ฉันนึกไม่ถึงว่า ตอนนี้แกจะโกโหได้หน้าด้านๆแบบนี้ แกเป็นลูกคนรวยงั้นเหรอ? งั้นฉันจะบอกแกให้นะ ฉัน หยางเสว่แท้จริงแล้วเป็นคุณหนูที่ร่ำรวย！”

“ผู้ชายเลวๆคนนี้ เพื่อรักษาหน้าทิ้งได้แม้แต่ศักดิ์ศรีของตัวเอง คนแบบเขาเนี่ยนะ กล้าพูดว่าตัวเองเป็นลูกคนรวยงั้นเหรอ ก็แค่ถูกลอตเตอรี่ไม่กี่ใบไม่ใช่เหรอ?”

“พวกเธองั้นจะยังไม่รู้ว่า ผู้ชายเลวๆพันธุ์นี้ อาจจะเห็นว่าตอนนี้เสว่เสว่สวยขนาดนี้ แถมยังเป็นที่โปรดปรานของคุณชายคัง เพราะงั้นจึงหึงขึ้นมา จึงบอกว่าตัวเองเป็นลูกคนรวย เพราะงั้นจึงพูดแบบนี้ อยากให้เสว่เสว่หันกลับมาหาตัวเอง จากนั้นค่อยทิ้งเสว่เสว่เป็นการแก้แค้น วิธีเลวๆของผู้ชายพันธุ์นี้ ฉันเห็นมานับต่อนับ！”

“ฉันเป็นลูกคนรวยจริงๆ หยางเสว่ เรื่องมาถึงขนาดนี้ฉันไม่อยากจะหลอกเธออีก ฉันไม่เพียงแค่มีเงิน แถม ห้างสรรพสินค้าทั้งแถว ร้อยละเจ็ดสิบ ล้วนเป็นชื่อของฉัน！”

เฉินเกอยิ้มอย่างขมขื่น

ตัวเองพูดความจริง ทำไมพวกเธอถึงไม่เชื่อกันเลย?