ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐีบทที่ 3 ลูกค้าระดับพรีเมียม

บทที่ 3 ลูกค้าระดับพรีเมียม

“เฉินเกอนายเสแสร้งอะไรกัน?” หยางเสว่พูดด้วยความดูถูก

แต่ว่า หลังจากที่พนักงานจางหรูเห็นเฉินเกอล้วงบัตรสีดำทองออกมาเช่นนั้น นิ่งไปครู่หนึ่ง

บัตรระดับลูกค้าพรีเมียมที่ใช้ในร้านแบรนด์เนมได้ทั่วโลกมีเพียงครอบครัวใหญ่เท่านั้นที่มีในครอบครอง

ไม่มีอะไรสงสัย ผู้ที่มีในครอบครองจริงเป็นคนร่ำรวยที่แท้จริง!

ส่วนหวังเสี่ยวเฟยที่อยู่ข้างๆ หยิบเครื่องรูดบัตรมาแล้ว

เฉินเกอกดรหัสบัตรที่เป็นวันเกิดตัวเอง แสดงว่าบัตรรูดสำเร็จ จริงๆ

เสร็จสิ้นการทำธุรกรรม!

“ตึ้ง!”

ทุกคนที่อยู่ในนั้นต่างก็ตกตะลึงกันหมด

“ให้ตายเถอะ แอร์เมสราคา3แสน6หมื่นเลยนะ! ร่ำรวยเหลือเกิน!”

“หรือว่าคนๆนี้จะเป็นทายาทเศรษฐีที่ซ่อนตัวไว้?”

สายตาของผู้หญิงหนึ่งกลุ่มที่มองไปยังเฉินเกอเต็มไปด้วยความร้อนแรงเล็กน้อย

ลู่หยางเบิกตากว้างยิ่งพูดอะไรไม่ออก

คนจนนี้ ทำไมถึงมีเงินขนาดนี้? เขารู้สึกว่าเจ็บที่ใบหน้าของตัวเองนิดหน่อย

เมื่อครู่นี้ตัวเองยังโชว์ความรู้ของสินค้าแบรนด์เนมหลากหลายแบบที่อยู่ในนี้

ดูท่าแล้วตอนนี้ ก็เหมือนกับตัวตลก!

สีหน้าที่แสดงความตื่นเต้นมากที่สุดก็ยังเทียบไม่ได้กับหยางเสว่ในตอนนี้แล้ว

“นาย……นาย…… เฉินเกอ บัตรนี้นายเอามาจากไหน?”

กระเป๋าใบละ3แสน6หมื่นเลยนะ จะซื้อก็ซื้อเลย และเฉินเกอยังมีบัตรช๊อปปิ้งสินค้าแบรนด์เนมทั่วโลกระดับพรีเมียม แค่บัตรนี้ ก็มีมูลค่าที่มากแล้ว!!!

ถ้าหากกระเป๋านี้ซื้อให้ตัวเอง

นาทีนี้ ก็จะทำให้ทุกคนมองมาด้วยสายตาที่เคารพไม่ใช่เหรอ

เฉินเกอมองไปที่หยางเสว่หนึ่งครั้ง เขาขี้เกียจตอบ

แต่รู้สึกเจ็บใจเล็กน้อย คิดในใจว่า: พี่สาวก็เกินไป ให้บัตรช๊อปปิ้งมาทั้งที ให้มาจำกัดวงเงินขั้นต่ำ3แสน!

“คุณผู้ชายที่เคารพ ฉันเอาไปห่อให้ท่านก่อน ! ขอให้ท่านนั่งรอสักครึ่งชั่วโมง!”

นี่เป็นสินค้าแบนรด์เนม การห่อก็จะต้องพิถีพิถันเป็นพิเศษ

และเมื่อเฉินเกอมองดูนักศึกษาชายหญิงกลุ่มหนึ่งมองมาที่ตัวเองด้วยความตกตะลึง รู้สึกเขินอายมาก

จึงพูดไปว่าไม่เป็นไร แล้วหยิบกระเป๋าเดินออกไปเลย!

“รอก่อน! นายหยุดเลยนะ!”

ลู่หยางที่มีสีหน้าดูไม่ดีทันใดนั้นเดินไปดักหน้าเฉินเกอเอาไว้

“นายมีธุระอะไร?” เฉินเกอพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ลู่หยางยิ้มฮึๆขึ้นมา ชี้ไปยังบัตรสีดำทองที่อยู่ในมือ เฉินเกอ: “ผมสงสัยว่าบัตรสีดำทองของนายนี้ขโมยมา ปัจจุบัน การขโมยรหัสผ่านของคนอื่นไม่ใช่เรื่องยากแล้ว!”

พูดจบก็มองที่จางหรูที่ยืนอยู่ข้างๆ: “พี่จางหรู ผมแนะนำให้คุณติดต่อไปที่ผู้บังคับบัญชาของพวกคุณ เมื่อเรื่องแบบนี้ถูกเปิดเผยออกไป จะส่งผลกระทบที่รุนแรงกับชื่อเสียงของทางร้านนะ!”

หยางเสว่ก็ได้สติกลับคืนมา: “ถูกต้องพี่จางหรู คนจนขนาดนี้จะมีปัญญาซื้อกระเป๋าที่แพงขนาดนี้ได้อย่างไรกัน ทั้งยังมีบัตรระดับพรีเมียมแบบนี้อีก!”

หยางเสว่ไม่อยากยอมรับความจริงนี้เลยจริงๆ

เมื่อจางหรูได้ฟัง เหมือนจะสมเหตุสมผลนะ

ทันใดนั้น เธอก็หันไปบอกกับเฉินเกอว่า “นายรออยู่ตรงนี้สักครู่ ผู้จัดการของพวกเราใกล้จะมาถึงแล้ว!”

เมื่อพูดจบก็เหมือนกับป้องกันโจร กั้นเส้นทางเดินออกของเฉินเกอเอาไว้!

เฉินเกอคาดไม่ถึงว่าตัวเองมาซื้อกระเป๋าหนึ่งใบก็สามารถทำให้เกิดความวุ่นวายมากมายขนาดนี้ขึ้นมาได้

ดูท่าแบบนี้แล้ว แม้อยากจะออกไปก็ไม่สามารถออกไปได้

ทำได้เพียงรอผู้จัดการของพวกเขาอย่างเงียบๆ

ไม่นานนัก ผู้หญิงสวมชุดฟอร์มอายุ30กว่า หน้าตาสวยงาม บุคลิกท่าทางสง่างามมากเดินเข้ามา

จางหรูรีบเล่าเรื่องที่สงสัยว่าเฉินเกอเป็นคนขโมยบัตรให้ผู้จัดการฟัง

ผู้จัดการมองดูเฉินเกอแวบหนึ่ง จากนั้นยิ้มแบบมืออาชีพ : “คุณคะ ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ พวกเราขอตรวจสอบบัตรใบนี้ของคุณได้ไหมคะ?”

เธอให้ความเคารพอย่างมาก ไม่ว่าจะจริงหรือเท็จ ผู้จัดการคนนี้ก็ไม่ใช้แววตาที่มีความคิดส่วนตัวในการมองคนอื่น

เฉินเกอลำบากใจมาก จึงทำได้เพียงยื่นบัตรสีดำทองให้เธอ

เห็นผู้จัดการหญิงหยิบเครื่องสำหรับอ่านบัตรโดยเฉพาะออกมา

จากนั้นวางบัตรไว้ข้างในด้วยความชำนาญการ

“คุณคะนามสกุลอะไรคะ? ขอบัตรประชาชนด้วยได้ไหมคะ”

ผู้จัดการหญิงถาม

“ผมชื่อเฉินเกอพี่สาวของผมชื่อเฉินเสี่ยว!”

แม้ว่ารหัสบัตรจะเป็นวันเกิดของตัวเอง แต่เฉินเกอไม่แน่ใจว่าใช้ชื่อพี่สาวในการทำบัตรหรือเปล่า ทันใดนั้น หยิบบัตรประชาชนของตัวเองออกมาให้เธอด้วย

“ฮึ คนยากจน ดูว่าเขาจะจบอย่างไร!” ลู่หยางยิ้มเย็นชาอยู่ข้างๆ ล้วงมือโทรออกมา พร้อมโทรแจ้งตำรวจทุกเมื่อ

และผู้จัดการหญิงตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว

ทันใดนั้นในดวงตามีแววตาที่น่าตกใจ บนนั้นปรากฏว่า เฉินเกอเป็นผู้ถือกรรมสิทธิ์บัตรสีดำทองนี้จริงๆ

เป็นสมาชิกระดับพรีเมียมทั่วโลก ส่วนแหล่งกำเนิด แน่นอนว่าต้องมาจากครอบครัวที่ใหญ่มากๆแน่นอน

ผู้จัดการหญิงเหงื่อเย็นออก จางหรูบ้าเอ้ย ทำให้ตัวเองเป็นปรปักษ์กับเจ้าพ่อใหญ่ท่านนี้!

จากนั้นเธอเอาบัตรออกมา เดินไปข้างหน้าเฉินเกอโค้งคำนับ90 องศา

“คุณเฉินเกอที่เคารพ ขอท่านยกโทษให้พวกเราสำหรับความไม่สุภาพเมื่อครู่นี้! นี่คือบัตรสีดำทองของท่านเอง!”

“อะไรนะ!!!”

ทุกคนต่างก็ตกใจ

จางหรูยังอยู่ในท่าทางกางมือออกกันไว้ไม่ให้เฉินเกอออกไป ทันใดนั้นรู้สึกเก้ๆกังๆอย่างมาก

“ผู้……ผู้จัดการ เข้าใจผิดหรือเปล่าคะ? คนๆนี้……เป็นผู้มีกรรมสิทธิ์ในการถือบัตรดำจริงหรอ? ”

ผู้จัดการหญิงเงยหน้าขึ้นมาด้วยความรวดเร็ว เดินเข้าไปก็ตบจางหรูหนึ่งครั้ง: “ยังไม่วางมือเธอลงมาอีก!”

จางหรูเอามือปิดหน้าไว้ถอยไปอยู่ข้างๆ

ส่วนลู่หยางและหยางเสว่ ตอนนี้ก็ยังสับสนอยู่บ้าง

ผู้จัดการหญิงรู้ว่าเธอทั้งสองคนน่าจะรู้จักกับเฉินเกอและชอบเยาะเย้ยเฉินเกอไปทั่ว

คิดในใจว่าเป็นการดีที่มอบความเป็นมิตรให้คุณเฉินเพื่อลบภาพลักษณ์ไม่ดีที่วันนี้เขามีต่อแอร์เมสสาขาของพวกเรา!

เธอเดินไปข้างหน้าลู่หยางกับหยางเสว่: “ขอสอบถามท่านทั้งสอง เมื่อครู่นี้ที่เธอทั้งสองคนชักนำให้พนักงานของพวกเรากระทำความไม่สุภาพต่อลูกค้าที่สูงศักดิ์ของพวกเรา หมายความอย่างไรกันแน่?”

ลู่หยางจ้างและพูดว่า: “ผมแค่อยากให้พวกคุณตรวจสอบสักหน่อย เป็นการหวังดี!”

“โอเค ความหวังดีของพวกเธอทางเรารับไว้ แต่ตอนนี้ ถ้าหากเธอทั้งสองไม่ได้มาซื้อของ ก็เชิญออกไป!!!”

สี่คำสุดท้ายที่ผู้จัดการหญิงพูด แทบจะตะโกนออกมา

ออกคำสั่งไล่ลูกค้าโดยตรง!

หยางเสว่ส่งสายตาไปที่ลู่หยาง หวังว่าเขาจะโต้ตอบกลับไป

แต่ลู่หยางเหงื่อท่วมหัว แม้ตอนนี้จะจำใจซื้อกระเป๋าใบละหนึ่งหมื่น ต่อหน้าเฉินเกอก็ไม่มีความสำคัญอะไรเลยสักนิด!

เขาเป็นถึงลูกค้าระดับพรีเมียม!

“พวกเราไป!”

ลู่หยางหน้าตึงจนเจ็บปวดมากแล้ว กัดฟัน แล้วดึงหยางเสว่เดินออกไปด้วยความไม่เต็มใจ

จางหรูตอนนี้ก็หันไปที่เฉินเกอยิ้มแล้วโค้งคำนับเล็กน้อย “คุณเฉินขอโทษค่ะ!”

เธอเสียใจแทบแย่ อันที่จริงคนนี้เป็นลูกค้าของเขา!

เฉินเกอทำเหมือนไม่ได้ยิน หันไปยิ้มกับหวังเสี่ยวเฟยแล้วพูดว่า: “พี่ วันนี้รบกวนเธอแล้ว แต่ว่าไม่ต้องห่อนะ ผมยังมีธุระอีก ลาก่อน!”

การเผชิญหน้ากับการถูกสายตาร้อนแรงของนักศึกษาผู้หญิงทั้งหมดที่อยู่ในสถานที่เกิดเหตุมองมาที่ตัวเอง เฉินเกอเดินลงไปด้วยความรู้สึกเขินอายเป็นอย่างมาก

นี้เป็นครั้งแรกที่เขาใช้เงินอย่างบ้าคลั่ง

ที่จริงไม่สอดคล้องกับนิสัยของเขาเลย โดดเด่นด้วยความหรูหรา คิดว่าก็มีเพียงพี่สาวเท่านั้นที่ทำได้

เฉินเกอเขา หวังเพียงตัวเองสามารถเป็นคนธรรมดาที่ไม่ต้องกังวลเพราะเงินก็พอแล้ว!

เดินออกจากร้าน โทรศัพท์ของเฉินเกอก็ดังขึ้น ครั้งนี้หม่าเสี่ยวหนานโทรมา

เมื่อรับสายขึ้นมาก็ได้ยินเสียงรีบร้อนของหม่าเสี่ยวหนาน: “เฉินเกอรีบมาสิ ฉันจะบอกนายนะ ฉันไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองนายอย่างไร อย่างไรก็ตามนายเป็นเพื่อนสนิทของฉัน วันเกิดของฉัน นายจะต้องมา! คนในหอพักของนายก็มาหมดแล้ว!”

เฉินเกอยิ้มพยักหน้า: “ผมจะไปเดี๋ยวนี้เลย!”

“ใช่แล้วใช่แล้ว แต่งกายดูดีหน่อยนะ วันนี้ฉันจะแนะนำสาวคนหนึ่งให้นายรู้จักสักหน่อย!”

หม่าเสี่ยวหนานย้ำเฉินเกอหนึ่งประโยค

เฉินเกอตอบกลับด้วยความลำบากใจ กระเป๋าห้ามถือไปแบบนี้ เฉินเกอไปซื้อถุงพลาสติกขนาดใหญ่สีแดงราคา2เหมา ในตลาดที่อยู่ข้างๆเพื่อใส่กระเป๋าเข้าไป

รีบนั่งรถแท็กซี่ไปที่ภัตตาคารหรูยี่

ตอนนี้ ในห้องอาหารของภัตตาคารหรูยี่

หม่าเสี่ยวหนานวางโทรศัพท์ ยิ้มและพูดกับผู้หญิงผมยาวที่ถือได้ว่าเป็นระดับเทพธิดาที่นั่งอยู่ข้างเธอว่า: “ยีฟาน เฉินเกอเป็นเพื่อนสนิทของฉัน นิสัยดีมาก และตั้งใจเรียนมาก เดี๋ยวเขามาถึง พวกเธอรู้จักกันสักหน่อย!”

จ้าวยีฟานใส่หูฟัง ยกขาขนาดเล็กที่ขาวผ่องขึ้นมา แกว่งไปมา

สดใสสวยงามมาก

“โอเค!”

จ้าวยีฟานกับหม่าเสี่ยวหนานรู้จักกันตั้งแต่เด็ก และเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยเดียวกัน แต่ไม่ได้เรียนคณะเดียวกัน

วันนี้ฉลองวันเกิดของหม่าเสี่ยวหนาน หม่าเสี่ยวหนานก็ชวนเพื่อนในหอพักของจ้าวยีฟาน แล้วก็เพื่อนในหอพักของเฉินเกอมาร่วมด้วยกันทั้งหมด

คล้ายกับการเชื่อมความสัมพันธ์ในหอพัก!

ในขณะเดียวกันหม่าเสี่ยวหนานรู้ว่า ช่วงนี้ จ้าวยีฟานเทพธิดาที่อยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่มัธยมปลาย กำลังจะหาแฟนหนึ่งคน

จ้าวยีฟานดื่มน้ำผลไม้อย่างสง่า ทันใดนั้น

ห้องอาหารถูกเปิดออก……