บทที่ 170 ช่วยชีวิต
ตี้หวางคาราโอเกะ
ในห้องทำงาน
เวลานี้ดูเคร่งเครียด
“ตรวจเจอแล้วครับคุณชายเฉิน ตามที่พนักงานรับหน้าที่ติดต่อของเราบอก เบอร์โทรศัพท์ของคุณหม่าเสี่ยวหนานโทรออกครั้งสุดท้ายอยู่ตึกร้างที่เมืองฝั่งตะวันตกครับ”
จ้าวจื่อซิ่งบอก
“คุณชายเฉิน”
ตอนนั้นเองประตูถูกเปิดออก หลี่เจิ้นกั๋วเดินเข้ามา
“เมื่อสักครู่ผมตรวจสอบอำนาจมืดในพื้นที่จินหลิงรวมทั้งบริษัทไห่ชาน กรุ้ปฝั่งนั้นด้วย ตามที่สายลับของเราได้บอกไว้ คืนนี้จูเจียงแปลกๆไป สองทุ่มเขาก็จัดเลี้ยงอาหาร เชิญเหล่าผู้นำแวดวงธุรกิจของจินหลิงมาทานข้าว ระหว่างนั้นออกไปคุยโทรศัพท์อยู่บ่อยๆ และเหล้าที่ใช้ ถูกเขาสั่งให้ใส่ยาก่อน แล้วสิบนาทีก่อนหน้านี้ ให้คนขับรถพาเขาออกไปแล้ว ตำแหน่งนั้นคือตึกโรงงานร้างของเมืองฝั่งตะวันตก”
หลี่เจิ้นกั๋วบอก
เฉินเกออดสงสัยไม่ได้ “ประธานหลี่ ทำไมคุณถึงคุ้นเคยกับที่นั่นดีจังเลยล่ะ”
หลี่เจิ้นกั๋วหัวเราะ “ไม่ปิดบังคุณชายเฉิน เพื่อป้องกันบริษัทไห่ชาน กรุ้ปเล่นตุกติก ผมได้ส่งคนของเราเข้าไปอยู่กับพวกเขาตั้งนานแล้ว หนึ่งในคนสนิทของจูเจียง ก็คือคนของเรา”
“อืมอืม แบบนี้ก็ถูกแล้ว คุณชายเฉิน คนเราเตรียมพร้อมแล้ว เรารีบออกเดินทางกันเถอะ”
จ้าวจื่อซิ่งเอ่ยขึ้นมา
“ไป”
รถออกเดินทาง มุ่งตรงเร็วไวไปยังเมืองฝั่งตะวันตก
เวลานี้ ณ ตึกโรงงานร้าง
“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่”
ลูกน้องกลุ่มหนึ่งเรียกขึ้นมา
“ฮ่าๆ สวยน้อยคนสวยของฉัน อยู่ที่ไหนนะ”
เสียงหัวเราะน่าเกลียดดังมา ก็มองเห็นจูเจียงเดินขึ้นบันไดมา
และเมื่อมองเห็นคนคนนี้ หานเฟยเอ๋อและเมิ่งไฉ่หรูก็เบิกตาโพลง
ครั้งก่อน ทั้งสองได้ล่วงเกินจูเจียงไปอย่างหนัก
ครั้งนี้ เขาตั้งใจมาเอาคืนชัดๆ
“ฮ่าๆ อยู่กับพร้อมหน้านี่ นี่ แกะเทปกาวบนปากของพวกเธอออก”
“จูเจียง แกไม่ต้องการชีวิตแล้วหรือไง แกรู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นผู้หญิงของใคร จะบอกอะไรนายให้นะ ฉันเป็นผู้หญิงของคุณชายเฉิน”
เมิ่งไฉ่หรูตะโกนบอก
ตัวเองมีความสัมพันธ์ยังไงกับคุณชายเฉิน ครั้งก่อนหลี่เฟยหงเป็นคนบอกเอง
แต่ตอนนี้ก็ไม่มีทางอื่นแล้ว เอาความสัมพันธ์นี้มาข่มขู่เขา
แต่การข่มขู่ครั้งนี้ ทำให้พวกหานเฟยเอ๋อตกใจไม่น้อย
มิน่าหลี่เฟยหงถึงได้นอบน้อมกับโค้ชขนาดนี้ ที่แท้พวกเขาก็ไปถึงขั้นนั้นกันแล้ว
หานเฟยเอ๋อเจ็บปวดอยู่ในใจเป็นที่สุด
“ฮ่าๆ ฉันรู้ว่าเธอมีคุณชายเฉินคุ้มหัว และมีหลี่เฟยหงคอยช่วยเหลือ แต่วันนี้ แม้จะเป็นราชาแห่งสวรรค์ก็ช่วยเธอไม่ได้”
“แม่ง ครั้งก่อนที่ตี้หวาง เธอทำให้ฉันขายหน้า วันนี้ ฉันจะเอาคืนเธอให้สาสม”
“ยังมีเธออีก เฟยเอ๋อ ตอนนั้นฉันสนับสนุนเธอขนาดไหน สุดท้ายล่ะ ฮ่าๆ ไม่คิดล่ะสิว่าจะมาตกอยู่ในกำมือของฉัน เธอยังตบหน้าฉันด้วย ไม่รีบ เดี๋ยวฉันจะทำให้เธอได้เห็นความร้ายกาจของฉัน”
พูดจบ จูเจียงคว้าไปที่หน้าอกของหานเฟยเอ๋ออย่างกระหาย
และเมื่อหานเฟยเอ๋อตกใจ ปากจึงกัดนิ้วมือของจูเจียงแน่น
“โอ้ย โอ้ย โอ้ย นังผู้หญิงชั้นต่ำ”
เพี๊ยะ!
ฝ่ามือฟาดลงไป
ปากของหานเฟยเอ๋อโดนตบจนแตกเป็นแผล
“เธอกล้าหรอ วันนี้ถ้าเธอกล้าทำแบบนี้กับพวกฉัน แม้ว่าคุณจะฆ่าพวกเรา ไม่นานพวกหลี่เฟยหงก็จะรู้ ถึงแกจูเจียงจะเก่งขนาดไหน ก็ไม่รอดแน่ อย่าโอหังไปเลย”
เมิ่งไฉ่หงด่า
“ฮ่าๆ แต่ว่าเธอวางใจได้ หลี่เฟยหงไม่รู้แน่ว่าฉันจูเจียงเป็นคนทำ เพราะอะไรรู้ไหม ตอนนี้ฉันน่ะ กำลังดื่มอยู่กับเหล่านักธุรกิจอยู่ไง แล้วไงต่อ เหล้าแรงเกินไป ดื่มมากแล้ว ฉันก็นอนพักอยู่ที่โรงแรมกับนักธุรกิจพวกนั้นไง”
“นักธุรกิจพวกนั้นเป็นพยายให้ฉันได้ ฮ่าๆ”
“เด็กๆ ตั้งกล้องถ่ายวิดีโอให้ฉันให้เรียบร้อย ฉันจะให้พวกเธอได้กลับมาดูความระเริงของตัวเอง ยังมีอีกอย่าง ฉันต้องเปิดหูเปิดตาให้ลูกพี่สวี่หน่อย ให้เขาได้สนุกไปด้วย”
จูเจียงพูดพลางกดเปิดวิดีโอคอล
กล้องฝั่งนั้น กลับมีสวี่ต้าหยวนนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ถูกมัดมือมัดเท้าสี่ทิศ
“หึหึ ประธานสวี่ วิธีของคุณยังเยี่ยมยอด ดูสิ วันนี้แค่หว่านแหไปครั้งเดียว ทอดได้ตั้งสี่สาวสวย ผมจะเริ่มทีละคนนะ”
“โห สวยขนาดนี้ เชี่ย เลวดีแท้ คนนั้นที่อายุมากหน่อย เดี๋ยวอีกหน่อยขอมุมพิเศษ ฉันจะให้พยาบาลมารูดให้”
สวี่ต้าหยวนบอกอย่างตื่นเต้น
“ได้ได้ได้ ฉันเริ่มแล้วนะ ฮ่าๆ”
ให้ลูกน้องถือโทรศัพท์ จูเจียงโผเข้าหาเมิ่งไฉ่หรู
เหล่าหญิงสาวรวมทั้งเมิ่งไฉ่หรูร้องไห้ขึ้นมา
พวกเธอคิดว่า แค่มีพี่ผิงผันอยู่ จะเที่ยวใช้อำนาจบาตรใหญ่ในจินหลงก็ไม่เป็นไร
แต่ไม่คิดว่า จะสิ้นหวังในที่ลึกแบบนี้
แถมยังถูกทำแบบนั้น
ตกใจกลัวแทบตาย
“พี่ใหญ่ โทรศัพท์ครับ”
ตอนนั้นเองลูกน้องเอ่ยบอก
“ไม่รับ ไม่เห็นหรอว่าฉันกำลังยุ่ง” จูเจียงถอดเสื้อผ้าพลางดุ
“แต่ว่า……..”บอดี้การ์ดกระซิบจูเจียงไม่กี่ประโยค
“อะไรนะ”
จูเจียงเหงื่อตก ทำไมถึงได้โทรมาตอนนี้
แต่ก็ไม่กล้าไม่รับ เมื่อฝืนรับแล้ว
“ท่านเข้าใจผิดแล้วครับ เป็นไปได้ยังไง…..ผม”
“อย่าพูดมากเลย คนของคุณอยู่ด้านล่างถูกควบคุมเอาไว้แล้ว ถ้ารู้จักเอาตัวรอด ก็ปล่อยพวกเธอออกมาดีๆ ไม่งั้นคืนนี้ แกต้องตาย”
คนในสายออกคำสั่ง
จูเจียงกลืนน้ำลาย
ทันใดนั้น พลันได้ยินเสียงเดินในตึก
แล้วมองเห็นกลุ่มคนกำลังรายล้อมเข้ามา
ล้วนเป็นบอดี้การ์ดชุดดำทั้งหมด
คนเป็นผู้นำนั้น เป็นเด็กหนุ่มผมขาว ใบหน้าไร้ความรู้สึก ใบหน้ามีรอยแผลเป็นยาว
ดูน่าหวาดกลัว
“นาย….นายเป็นใคร”
จูเจียงถามอย่างตระหนก
คนคนนี้ผมขาวไปหมด ดวงตาเต็มไปด้วยไอสังหาร แค่ดูก็รู้ว่าไม่ธรรมดา
แต่พวกเมิ่งไฉ่หรู เพียงมองชายหนุ่มผมขาวอย่างโล่งใจ
ความหวังทั้งหมดฝากไว้ที่เขา
“บุก”
และชายหนุ่มผมชาวออกคำสั่งเพียงคำเดียว บอดี้การ์ดจึงลงมือ เคลื่อนไหวรวดเร็ว แค่มองก็รู้ว่าได้รับการฝึกมาอย่างดี
กดคนของจูเจียงลงกับพื้น
“ทำอะไร พวกแกจะทำอะไร ฉันเป็นคนของบริษัทไห่ชาน กรุ้ปนะ จะทำอะไรต้องคิดถึงผลที่ตามมาด้วย”
พลั๊ก!
ชายหนุ่มผมขาวเตะเข้าที่ใบหน้า
ปล่อยให้มีสองคนจับเอาไว้
จูเจียงตีลังกากลางอากาศแล้วค่อยร่างลงบนพื้น
คางแตกแล้ว ฟันร่วงเต็มพื้น
ปากพ่นเลือดออกมากระจายบนพื้น
ลูกน้องหลายคน ตกตะลึงในทันใด
“กรี๊ด พี่ชาย คุณมาช่วยพวกเราใช่ไหม”
ตู้เยว่ร้องด้วยความดีใจ
แต่ใบหน้าของชายหนุ่มผมขาวยังคงนิ่งสนิทไร้ความรู้สึก กวาดตามองทั้งสี่ “พวกเธอใครคือคุณหม่าเสี่ยวหนาน”
“ฉันเอง”
หม่าเสี่ยวหนานบอก
“ตามคำสั่งของเบื้องบน พวกเรามาช่วยคุณก่อน ตอนนี้คุณไปกับเราเถอะ”
พูดจบ ชายหนุ่มผมขาวก็แก้มัดหม่าเสี่ยวหนานด้วยตัวเอง
จากนั้นจะพาหม่าเสี่ยวหนานไป
“นี่นี่นี่ พวกเราล่ะ ยังมีพวกเรานะ”
และหานเฟยเอ๋อและเมิ่งไฉ่หรูล้วนมึนงง
“ขอโทษด้วย เบื้องบนบอกแค่ว่าช่วยคุณหม่าเสี่ยวหนาน ไม่มีใครอื่น”
“บัดซบ เสี่ยวหนาน รีบพูดอะไรบ้างสิ ช่วยพวกเราไปด้วย”
หานเฟยเอ๋อรีบบอก สถานที่บ้าเนี่ยอยู่นานไม่ได้
และภาพของพวกเธอ เฉินเกอนั่งอยู่ในมายบัคด้านล่าง เห็นทุกอย่างผ่านหน้าจอโน้ตบุ๊คอย่างชัดเจน
นี่เป็นสิ่งที่เขาตั้งใจสั่งไป แค่ไม่อยากให้หานเฟยเอ๋อและเมิ่งไฉ่หรูเสแสร้งกับตัวเองอีกแล้ว
ดูท่าทางร้อนรนของพวกเธอ
เฉินเกอค่อยยกโทรศัพท์ขึ้นมา………
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
