ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐีบทที่ 158 ความสงสัยของหานเฟยเอ๋อ

บทที่ 158 ความสงสัยของหานเฟยเอ๋อ

นั่นเพราะสไตล์การแต่งตัวของหานเฟยเอ๋อในวันนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน ในอดีตเธอให้ความรู้สึกราวกับเป็นเทพธิดาและมีเสน่ห์ในตัวเธอเอง แต่ตอนนี้ เธอกลายเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น และแต่งตัวให้กลิ่นอายหญิงสาว

บอกตามตรง หานเฟยเอ๋อที่แต่เดิมก็หน้าตางดงามอย่างยิ่งอยู่แล้ว มาตอนนี้กลับยิ่งดูงดงามมากและมีเสน่ห์มากขึ้น

อย่างเช่นเฉินเกอ ตอนนี้ยังต้องตะลึงไป

ในขณะที่หานเฟยเอ๋อ เธอเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าอาชีพของเธอจะราบรื่นเช่นนี้

บางครั้งมันเป็นเรื่องของโอกาสจริงๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ผิงผัน เกรงว่าตอนนี้ตนเองคงจะยังเป็นแค่ผู้ประกาศข่าวพาร์ทไทม์เล็กๆ ที่ไม่เป็นไม่รู้จัก

แต่ตอนนี้ เพียงไม่กี่เดือน การเปลี่ยนแปลงนี้ก็เกิดขึ้น

การเป็นที่ยอมรับของคนหลายๆ คน เป็นเรื่องที่มีความสุขอย่างยิ่ง

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อบุคคลขึ้นไปยังระดับที่สูงขึ้น ลักษณะก็มักจะเปลี่ยนไปเช่นกัน ตอนนี้หานเฟยเอ๋อหยิ่งกว่าเมื่อก่อนมาก

ในอดีตเมื่อเห็นแฟนๆ ของเธอ เธอก็มักจะทักทายยิ้มให้ แต่ตอนนี้เธอไม่สนใจเสียด้วยซ้ำ

ประตูถูกเปิดออกให้นักเรียนเข้าไป

หานเฟยเอ๋อกอดอกและเอ่ย “คนมาหมดแล้วหรือยัง? ถ้ามาครบแล้วหวงเหมาคุณช่วยมอบหมายงานให้ทุกคนหน่อยแล้วกัน วันนี้ต้องช่วยฉันทำความสะอาดสตูดิโอ จะได้ไม่เสียเวลาเปิดกิจการวันพรุ่งนี้ นอกจากนี้คืนนี้ ตี้หวางKTVฉันเป็นคนเลี้ยง อยากกินอะไรดื่มอะไร ทุกคนสั่งได้ตามต้องการ! ”

“เย้!”

นักเรียนจำนวนมากโห่ร้องด้วยความตื่นเต้น

แม้ว่าตอนนี้หานเฟยเอ๋อจะดูเย่อหยิ่งโอ้อวด

และคำให้บางคนรู้สึกอิจฉาอยู่บ้าง

อย่างไรก็ตาม คนเย่อหยิ่งได้ก็เพราะมีดีให้เย่อหยิ่ง อย่างเช่นพี่ใหญ่ผิงผัน เพื่อเธอแล้ว ถึงกับซื้อแพลตฟอร์มการถ่ายทอดสดให้เธอ ใครจะมีดวงดีเช่นนี้กันเล่า

ดังนั้นอิจฉาก็แค่อิจฉา แต่ก็ไม่ถึงขั้นเกลียดชัง

บวกกับทุกคนแต่เดิมก็ชอบการสังสรรค์

โดยเฉพาะถนนการค้าจินหลิง

เมื่อได้ยินว่าสามารถกินดื่มได้เต็มที่ที่ตี้หวางKTVทุกคนย่อมตื่นเต้นขึ้น

หวงเหมาถือโอก่าอาศัยบารมีคนอื่นมาอวดเบ่ง เรียกว่ากระดิกหางได้อย่างมีความสุขที่สุด

คนผู้นี้ชำนาญด้านรวยทางลัด ตอนนี้เขาเอาใจเกาะขาหานเฟยเอ๋อ และตำแหน่งของเขาในชั้นเรียนก็คือตำแหน่งผู้นำอันดับสองมาโดยตลอด

ก็ใช่หวงเหมาทำงานให้กับหานเฟยเอ๋อ ราวกับกำลังทำงานให้กับครอบครัวของตนมิปาน

งานได้รับมอบหมาย ถูกทำอย่างเป็นระเบียบ

ส่วนนักเรียน มีบ้างบางคนที่ไม่อยากทำงานให้กับหานเฟยเอ๋อ แต่ว่า ทำแบบนั้นก็ดูออกจะไม่ไว้หน้าหานเฟยเอ๋อเกินไป และมันไม่คุ้มค่าที่จะทำให้หานเฟยเอ๋อขุ่นเคืองด้วยวิธีนี้

ดังนั้นทุกคนจึงให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี

“โอ๊ะ ลืมห้องน้ำไปได้ยังไง ต้องหาคนมาทำความสะอาดห้องน้ำ! ”

หลังจากแจกจ่ายหน้าที่ทั้งหมดหวงเหมาก็เกาหัวและขมวดคิ้ว

“หา? พี่หวง พวกเราไม่ไปทำความสะอาดห้องน้ำนะ! ถูพื้นก็ไม่เลว!”

เด็กผู้ชายหลายคนในชั้นเรียนกลัวว่าตัวเองจะโดนเลือก

ในตอนนี้เขารีบส่งบุหรี่ให้หวงเหมา

หวงเหมารับมาอย่างมีความสุข นักเรียนในชั้น เขาไม่ต้องการที่จะทำให้ใครขุ่นเคืองทั้งนั้น ยกเว้นคนหนึ่งที่ไม่สำคัญอะไร

“เฉินเกอ นายแล้วกัน ไม่ต้องทำความสะอาดกระจกแล้ว ห้องน้ำมอบให้นาย นั่นเป็นโลกอันแสนอิสระใบเล็กๆ เชียวนะ ฉันจะตรวจสอบหลังจากทำความสะอาดเสร็จแล้ว ฮ่าฮ่า! ”

หวงเหมาชี้ไปที่เฉินเกอที่กำลังถูผ้าเช็ดจาน

“พรูด!” นักเรียนทุกคนหัวเราะ

“ใช่เฉินเกอ การทำความสะอาดของเฉินเกอสะอาดกว่าของพวกเราทั้งหมด สมควรที่เฉินเกอจะทำความสะอาดห้องน้ำจริงๆ! ”

“อืมอืม เฉินเกอเป็นคนที่เหมาะสมที่สุด! ”

นักเรียนทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน

ส่วนเฉินเกอ แต่เดิมเขาก็ไม่ต้องการเช็ดกระจกให้หานเฟยเอ๋อ เธอเปิดธุรกิจ แต่ให้ตนมาทำงานให้ นี่มันเหตุผลอะไรกัน?

แต่เมื่อพวกหยางฮุยไม่ได้พูดอะไร เฉินเกอเองก็ไม่ใช่คนเรื่องมาก

ก็แค่ทำมัน

มาตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าหวงเหมาจงใจรังแกตัวเอง

ส่วนนักเรียนคนอื่นๆ เขาไม่ต้องการไปทำให้ขุ่นเคือง แต่กลับไม่กลัวที่จะทำให้เขาขุ่นเคือง นี่หากไม่เรือกว่าดูถูกตนแล้วจะเรียกว่าอะไรได้อีก?

เฉินเกอต้องการปฏิเสธ

“ยังจะนิ่งอยู่อีกทำไม? ให้นายไปทำความสะอาดก็ไปสิ? ไม่อย่างนั้นเย็นนี้ไม่ให้ข้าวนายกินนะ! ฮ่าฮ่าฮ่า!”

ในเวลานี้ นักเรียนหญิงที่ติดตามหานเฟยเอ๋อมา ก็เหน็บแนมเฉินเกอตามหวงเหมาไปด้วย

“ให้ตายเหอะนี่หมายความว่ายังไง คิดจะให้เฉินเกอล้างห้องน้ำให้พวกนาย?”

ในเวลานั้นเอง หลี่ถังรีบทิ้งผ้าเช็ดจานและพูดขึ้น

ครั้งที่แล้วหยางฮุยและเฉินเกอช่วยเขาแบบนั้น หลี่ปินจึงมองพวกเขาสำคัญยิ่งกว่าชีวิตของตนไปแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น อำนาจของเฉินเกอ หลี่ปินและหยางฮุยเองก็ยังไม่แน่ชัด แต่กลับรู้สึกได้ว่า เหล่าเฉินเป็นคนที่สุดยอดคนหนึ่ง

สามารถเรียกลมเรียกฝนได้

เมื่อเห็นพวกเขากำลังเย้ยหยันใส่เฉินเกอ แน่นอนว่าเขาย่อมไม่ยินยอม

“โย่วโย่วโย่ว หลี่ปินหยางฮุย เป็นอะไรไป? วันนี้เป็นวันเปิดสตูดิโอของเฟยเอ๋อร์ พวกนายสองคนไม่ช่วยไม่พอ แต่กลับยังคิดก่อความวุ่นวายงั้นหรือ?”

นักเรียนหญิงคนนั้นกอดอกเยาะเย้ย

“เธอ!”

“พอเถอะปินจื่อหยางฮุย พวกนายไม่ต้องรีบร้อน ฉันไปก็พอ!”

เฉินเกอหัวเราะขมขื่นขึ้น

เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ของตน แน่นอนว่าไม่จำเป็นต้องให้หลี่ปินและหยางฮุยไปทำให้พวกเธอขุ่นเคือง

ยิ่งไปกว่านั้น หากให้ตนเองบอกฐานะออกไปเพื่อตบหน้าคนเหล่านี้ก็ออกจะไม่คุ้มค่าอะไร เพียงแต่เฉินเกอแค่คิดว่าวิธีแบบนี้ออกจะหยาบคายเกินไปอยู่บ้าง!

ทำเพื่ออะไรกัน?

เหอะเหอะ！

ดังนั้นเฉินเกอจึงยอมทำเรื่องให้เล็กลงจะดีกว่า เมื่อเรื่องเล็กลงแล้ว ย่อมไม่มีปัญหา!

ดังนั้น เขาจึงไปล้างห้องน้ำ

ส่วนหานเฟยเอ๋อ ก็ทำเพียงแค่เหลือบมองดูเรื่องที่เกือบจะปะทุขึ้นอย่างเงียบๆ เท่านั้น

เฉินเกอเป็นแค่คนที่ผ่านไปมาสำหรับเธอ แม้กระทั่งเปลือกตาของหานเฟยเอ๋อยังไม่เหลือบขึ้นมอง

เมื่อเป็นเช่นนี้ เฉินเกอจึงไปทำความสะอาดห้องน้ำ

คนด้านนอกก็เล่นของพวกเขาไป เฉินเกออยู่ในห้องน้ำกลับรู้สึกสงบไม่น้อย

ในตอนนั้นเอง หลี่เจิ้นกั๋วก็โทรหาเขา

บอกตนว่าเรื่องของสวี่ต้าหยวนจัดการลงแล้ว กระดูกแขนขาของสวี่ต้าหยวนหัก คาดว่าจะต้องรักษาตัวอยู่บนเตียงไปอีกหลายเดือน และเรื่องนี้สวี่ต้าหยวนเองก็ไม่กล้าบอกกับสวี่ไห่ชาน

ทำไมน่ะหรือ?

นั่นเพราะในมือของหลี่เจิ้นกั๋วมีหลักฐานว่าไม่กี่ปีมานี้สวี่ต้าหยวนยักยอกเงินของลูกพี่ลูกน้องตนไป

ยังไงเสียตอนนี้ เขาก็ไม่สามารถก่อคลื่นลมอะไรได้อีกชั่วคราว

เฉินเกอถอนหายใจ จากนั้นจึงบอกเรื่องนี้กับถังหว่าน

แน่นอนว่าเขาไม่บอกว่าตนเป็นคนช่วย แต่บอกว่าบริษัทอสังหาริมทรัพย์ไห่ชานกรุ๊ปกำลังร่วมมือกับบริษัทการค้าจินหลิง กรุ๊ป และ เรื่องสวี่ต้าหยวนโนจัดการ เพื่อให้ถังหว่านสบายใจก็พอ

เมื่อวางสายลง

ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก

จากนั้นก็เห็นเป็นหานเฟยเอ๋อที่กำลังเดินคุยโทรศัพท์เข้ามาด้วยสีหน้าเย็นชา

“ฉันว่านายคงบ้าไปแล้วมั้ง นายจะไม่ยอมจบใช่ไหม ฉันบอกไปแล้วว่าฉันไม่สามารถเจอนายได้ อาศัยอะไรให้ไปพบนายกัน! นายคิดว่านายเป็นใคร?”

“เหอเหอ นายถือเป็นพี่ใหญ่ด้วยหรือไง? นายก็แต่จ่ายเงินแปดเก้าหมื่นให้ เอาเถอะ ไม่ได้จริงๆ นายเอาบัญชีมา ฉันโอนเงินคืนให้นายก็จบแล้ว ฉันจะให้นายหนึ่งแสน แล้วนายก็จงหายไปซะ ต่อหน้าฉันนายเป็นพี่ใหญ่อะไร? ตอนนี้ในแอพสตูดิโอเชาฟ๋านใครเคยได้ยินจิ่วเจียงชื่อของนายกัน เจ้าโง่! ไสหัวไป!”

หลังพูดจบหานเฟยเอ๋อก็ตัดสายทันที

ในเวลานั้นเอง นักเรียนหญิงที่ติดตามหานเฟยเอ๋อ ชื่อตู้หยู นับว่าเป็นพวกบูชาเงินจิตใจสกปรกคนหนึ่ง ก็ตามเข้ามาด้วยเช่นกัน

“เฟยเอ๋อร์ จิ่วเจียงคนนั้นตามตอแยเธออีกแล้วหรือ?”

ตู้หยูเอ่ยถาม

“อืมอืม ใช่ เขาบอกว่าจะมารับฉันที่มหาลัย เชิญฉันออกไปดื่มเหล้า บ้าเอ่ย เขาคิดว่าเขาเป็นใครกัน?”

หานเฟยเอ๋อพูดอย่างโมโห

“จิ่วเจียง? เขาไม่ใช่คนที่ระหว่างที่เธอกำลังถ่ายทอดสด ก็เอาแต่สนใจพี่ใหญ่ของฌธอหรอกหรือ ครั้งที่แล้วเธอPK เขาเองก็ให้ของขวัญกับเธอไม่น้อย? อีกทั้งยังให้อั่งเปาในวีแชทกับเธอส่วนตัวด้วย”

ตอนนั้นเอง เฉินเกอที่กำลังทำความสะอาดห้องน้ำก็เอ่ยขึ้น

จิ่วเจียง เฉินเกอพอจะมีความทรงจำเกี่ยวกับเขาอยู่บ้าง นั่นเพราะตอนนั้นพี่ใหญ่ของหานเฟยเอ๋อ คนหนึ่งก็คือตน ส่วนอีกคนคือจิ่วเจียง

เขารู้สึกว่าจิ่วเจียงคนนี้ ชอบหานเฟยเอ๋อยิ่งกว่าตนเองเสียอีก นั่นเพราะหานเฟยเอ๋อเคยบอกกับตนในวีแชท ว่าจิ่วเจียงอาจจะกำลังจีบเธอ และมักจะส่งอั่งเปาให้ แต่ตนเองไม่ได้รับ

อีกทั้งยังแคปรูปส่งให้กับเฉินเกอทั้งหมด เพราะอะไรน่ะหรือ?

หานเฟยเอ๋อต้องการยืนยันกับเฉินเกอ ว่าตนเองนอกจากเขาแล้ว ผู้ชายคนอื่นเธอล้วนไม่สนใจ

เพียงแต่ตอนนี้พอเฉินเกอได้ยินหานเฟยเอ๋อด่าเขาแบบนี้ ก็รู้สึกว่าหายเฟยเอ๋อออกจะทำเกินไปหน่อย ดังนั้นจึงอดเอ่ยขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

“แล้วยังไงกัน คนๆ นี้ไม่รู้จักเจียมตัวมานัดเฟยเอ๋อของพวกเราออกไป นายว่าสมควรโดนด่าไหม? อ้อใช่ เฉินเกอทำไมนายถึงรู้เรื่องถ่ายทอดสดของเฟยเอ๋อชัดเจนขนาดนั้น? คนขี้แพ้กระจอกอย่างนาย ก็ดูถ่ายทอดสดด้วย?”

ตู้หยูเอ่ยอย่างแปลกใจ

แม้กระทั่งหานเฟยเอ๋อเองก็เหลือบมองเฉินเกออย่างสงสัยอยู่บ้าง

เธอไม่ได้แปลกใจที่เฉินเกอดูการถ่ายทอดสดของตน แม้กระทั่งเฉินเกอเห็นธาตุแท้เธอ เธอก็ไม่แปลกใจ

แต่ที่เธอตกตะลึงก็คือประโยคสุดท้ายของเฉินเกอ

“นายรู้ได้ยังไงว่าจิ่วเจียงส่งอั่งเปามาให้ฉันเป็นการส่วนตัว?”

หานเฟยเอ๋อจ้องไปที่เฉินเกอ และถามด้วยสายตาสงสัย