ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวนบทที่ 313 รังหมาป่า

บทที่ 313 รังหมาป่า

บท​ที่​ 313 รัง​หมาป่า​

จางซิ่ว​เอ๋อ​รู้​ว่า​ต้อง​กิน​ให้​อิ่ม​ถึงจะมีแรง​หนี​

แต่​เวลานี้​จางซิ่ว​เอ๋อ​ก็​ไม่อยาก​กิน​อะไร​ที่​ไม่รู้​ที่มา​ที่​ไป​

ใน​ที่​แบบนี้​ ใคร​จะรู้​ล่ะ​ว่า​คน​พวก​นี้​จะเอา​อะไร​ให้​พวก​นาง​กิน​บ้าง​?

โดยเฉพาะ​เพื่อ​ให้ได้​ค้าประเวณี​ต่อไป​ มัน​มีวิธี​มากมาย​เลย​ล่ะ​ที่​ป้องกัน​ไม่ให้​สตรี​เหล่านี้​ตั้งครรภ์​! ถึงแม้จางซิ่ว​เอ๋อ​จะไม่เคย​เผชิญ​เรื่อง​แบบนี้​ แต่​นาง​ก็​เคย​เห็น​อะไร​มามาก​ รู้​ว่า​ถ้าเป็นไปได้​ก็​อย่า​กิน​ของ​พวก​นี้​ดีกว่า​

แน่นอน​ว่า​เป็น​เพราะ​จางซิ่ว​เอ๋อ​ไม่รู้สึก​หิว​ด้วย​ ถ้าหิว​จน​หมดแรง​จริง ๆ​ นาง​คง​ไม่คิด​อะไร​มากมาย​แบบนี้​

จางซิ่ว​เอ๋อ​นั่ง​ดู​สตรี​พวก​นั้น​เข้าไป​รับ​ถ้วย​มาทีละ​คน​อยู่​ข้าง ๆ​ ก่อน​จะตัก​ข้าว​เต็ม​ถ้วย​และ​ส่งเข้า​ปาก​ตัวเอง​

เห็นชัด​ว่า​แม่เล้า​เจิ้งคน​นี้​เลี้ยง​สตรี​เหล่านี้​เหมือน​หมู​ จุดประสงค์​ก็​เพื่อให้​พวก​นาง​ขาว​ขึ้น​อวบ​ขึ้น​ ฟังจาก​ที่​ผู้ดูแล​เจิ้งพูด​ สตรี​ลักษณะ​แบบนี้​เรียก​ลูกค้า​ได้​ง่าย​กว่า​

หลังจาก​ทุกคน​กินกัน​เสร็จ​แล้ว​ ชาย​คน​นั้น​ก็​หิ้ว​ถังและ​ถ้วย​ออก​ไป​

แม่เล้า​เจิ้งโยน​ชุด​ผ้า​โปร่ง​อัน​เบาบาง​ให้​จางซิ่ว​เอ๋อ​อีก​ชุด​

จางซิ่ว​เอ๋อ​รู้สึก​ต่อต้าน​กับ​ชุด​ผ้า​โปร่ง​แบบนี้​มาก​ “ข้า​ไม่ใส่”

“ถ้าเจ้าไม่ใส่ ข้า​ก็​มีวิธี​ทำให้​เจ้าต้อง​ใส่” แม่เล้า​เจิ้งพูด​พลาง​ยิ้ม​บาง​

จางซิ่ว​เอ๋อ​ได้​ฟังก็​ลังเล​อยู่​ครู่หนึ่ง​ รู้​ว่า​ต่อให้​ตน​ไม่ใส่ สุดท้าย​ก็​ต้อง​ใส่อยู่ดี​ และ​อาจจะ​ต้อง​ทนทุกข์ทรมาน​อีกด้วย​

นาง​จึงได้​แต่​รับ​ชุด​นั้น​มา

แม่เล้า​เจิ้งกล่าว​เสียง​เย็น​ “เปลี่ยน​สิ”

จางซิ่ว​เอ๋อ​เหลือบ​ซ้าย​แล​ขวา​ ภายใน​ห้อง​ล้วน​มีแต่​ผู้คน​ แต่​โชคดี​ที่​คนใน​ห้อง​นี้​ล้วน​เป็น​สตรี​ และ​ไม่มีใคร​มอง​มาทาง​ตน​เลย​

จางซิ่ว​เอ๋อ​ถอด​ชุด​ตัว​นอก​ของ​ตน​ออก​ รุ่ย​เซียง​เหมือน​มองออก​ว่า​จางซิ่ว​เอ๋อ​กำลัง​รู้สึก​อับอาย​ จึงช่วย​กาง​ชุด​ตัว​นอก​ไว้​เพื่อ​บดบัง​สายตา​ของ​ทุกคน​

แม่เล้า​เจิ้งแค่น​เสียง​เย็น​ “ข้า​จะคอย​ดู​ว่า​เจ้าจะไว้ตัว​แบบนี้​ได้​ถึงเมื่อใด​?”

จางซิ่ว​เอ๋อ​เงียบ​ไป​ ถ้าต้อง​อยู่​ใน​ที่​แบบนี้​ไป​เรื่อย ๆ​ หลังจากนี้​คง​ไม่อาจ​ไว้ตัว​เช่นนี้​ได้​ตลอด​จริง ๆ​

จางซิ่ว​เอ๋อ​สวม​ชุด​ผ้า​โปร่ง​เสร็จ​แล้วก็​ปลอบใจ​ตัวเอง​ ตอน​อยู่​ยุคปัจจุบัน​นาง​เคย​ใส่พวก​เสื้อ​ตัว​สั้น​กางเกงขาสั้น​มาหมด​แล้ว​ ชุด​ผ้า​โปร่ง​ตัว​นี้​ถ้าเป็น​สมัยปัจจุบัน​ก็​เป็น​เพียง​เสื้อผ้า​ที่​โป๊​ไป​หน่อย​เท่านั้น​

แม้ว่า​คน​ทั่วไป​ไม่ใส่ แต่​ก็​ใช่ว่า​จะไม่มีคน​ใส่

หลังจาก​ปลอบใจ​ตัวเอง​แล้ว​ จางซิ่ว​เอ๋อ​ก็​กระชับ​ชุด​ผ้า​โปร่ง​สีม่วง​นั้น​แนบ​กับ​ตัว​เล็กน้อย​ และ​นั่งลง​โดย​โอบ​แขน​ตัวเอง​ไว้​

แม่เล้า​เจิ้งขู่​สตรี​พวก​นั้น​เสียง​ดุ​อีกครั้ง​ “พวก​เจ้าจงเข้านอน​เสีย​! ถ้าข้า​พบ​ว่า​มีใคร​ไม่ยอม​นอน​ ข้า​จะจัดการ​พวก​เจ้า!”

จางซิ่ว​เอ๋อ​ได้​ฟังก็​ถอนหายใจ​ นาง​เดา​ถูก​จริง ๆ​ แม่เล้า​เจิ้งเลี้ยง​คน​พวก​นี้​ให้​เป็น​หมู​จริง ๆ​ ด้วย​

จางซิ่ว​เอ๋อ​หลับตา​ลง​พลาง​คิดในใจ​ นาง​อยู่​ที่ไหน​กัน​นะ​ ไม่รู้​ว่า​ชุน​เถารู้ตัว​หรือยัง​ว่า​นาง​ยัง​ไม่กลับ​ ไม่รู้​ว่า​มีคน​รู้​ไหม​ว่า​นาง​หายตัว​ไป​ หรือ​จะมีคน​ออก​ตามหา​นาง​ไหม​

ใน​เมื่อ​ดึก​ขนาด​นี้​แล้ว​จางซิ่ว​เอ๋อ​ยัง​ไม่กลับ​ ก็​ไม่มีทาง​ที่​จางชุน​เถาจะไม่รู้ตัว​!

จางชุน​เถายืน​อยู่​ตรง​ปาก​ทางเข้า​ป่า​ผีสิง​และ​ชะเง้อ​มอง​ไป​ด้านนอก​ รู้สึก​กระวนกระวาย​อย่าง​สุด​แสน​ ทำไม​พี่สาว​นาง​ถึงยัง​ไม่กลับมา​อีก​นะ​ ตอนที่​พี่สาว​ออก​ไป​ก็​บอก​ไว้​แล้ว​ว่า​ขากลับ​จะเอา​ของกิน​มาฝาก​

แน่นอน​ว่า​จางชุน​เถาไม่ได้​นึกถึง​เพียง​ของกิน​หรอก​ นาง​กำลัง​นึกถึง​จางซิ่ว​เอ๋อ​ รู้​ว่า​ใน​เมื่อ​จางซิ่ว​เอ๋อ​พูด​แบบนี้​แล้วก็​ไม่มีทาง​ไป​แล้วไป​ลับ​ไม่กลับมา​ ต่อให้​มืด​แล้ว​จางซิ่ว​เอ๋อ​กลับมา​ไม่ทัน​ขึ้น​รถลาก​ของ​ตา​เฒ่าห​ลี่​ นาง​ก็​ต้อง​หาทาง​จ้างรถลาก​กลับมา​อยู่ดี​

อีก​คน​ที่​ร้อนใจ​ไม่แพ้​จางชุน​เถาก็​คิอ​เนี่ย​หย่วน​เฉียว​

ทีแรก​เนี่ย​หย่วน​เฉียว​ยัง​พอ​ทำตัว​นิ่ง​ไหว​ รู้สึก​เพียง​ว่า​จางซิ่ว​เอ๋อ​แค่​กลับมา​ช้าไป​นิดหน่อย​

แต่​ครั้น​รอ​จน​ฟ้ามืดสนิท​แล้ว​จางซิ่ว​เอ๋อ​ก็​ยัง​ไม่กลับ​ และ​ไม่มีใคร​มาส่งข่าว​ เนี่ย​หย่วน​เฉียว​ก็​อด​ร้อนใจ​ไม่ได้​

ต่อให้​นาง​อยู่​กับ​คุณชาย​ฉิน​ แต่​ด้วย​ความห่วงใย​ที่​จางซิ่ว​เอ๋อ​มีให้​น้องสาว​ตัวเอง​ นาง​ก็​ต้อง​ส่งคน​มาส่งข่าว​บ้าง​

ทว่า​จด​บัดนี้​แล้วก็​ยัง​ไม่มีข่าวคราว​อะไร​

เนี่ย​หย่วน​เฉียว​เดิน​มาอยู่​ด้านหลัง​จางชุน​เถา มอง​จางชุน​เถาและ​กล่าว​ขึ้น​ “เจ้ากลับ​ไป​เถอะ​ เด็กผู้หญิง​คนเดียว​ไม่อยู่​บ้าน​ใน​ยาม​กลางคืน​กลางค่ำ​มัน​อันตราย​”

“แต่ว่า​พี่​…”​ จางชุน​เถาร้อนใจ​จน​ตาแดง​

ไม่ทัน​ได้​พูด​จน​จบ​ นาง​ก็​ได้ยิน​เสียง​ของ​เนี่ย​หย่วน​เฉียว​ที่​เอื้อนเอ่ย​อย่าง​หนักแน่น​ “ข้า​จะไป​ตามหา​นาง​เอง​”

ไม่รอ​ให้​จางชุน​เถามีปฏิกิริยา​อะไร​ เนี่ย​หย่วน​เฉียว​ก็​ออก​ไป​อย่าง​เร่งรีบ​ เนื่องจาก​เขา​ผ่าน​ไป​ทาง​หมู่บ้าน​ไม่ได้​ จึงต้อง​อ้อม​ไป​ทางป่า​

เถี่ย​เสวียน​ตามหลัง​เนี่ย​หย่วน​เฉียว​พร้อม​หายใจ​หอบ​ “เจ้านาย​ รอ​ข้า​ด้วย​”

เขา​ว่าแล้ว​! ว่าแล้ว​! แม้เจ้านาย​จะไม่พูด​อะไร​กับ​เขา​ แต่​เขา​ก็​เดา​ได้​ว่า​เจ้านาย​ต้อง​ออก​มาตามหา​จางซิ่ว​เอ๋อ​แน่นอน​

นี่​อย่างไร​ล่ะ​ สิ่งที่​เขา​คาดเดา​ได้​กลายเป็น​ความจริง​แล้ว​

เนี่ย​หย่วน​เฉียว​เดินทาง​มาถึงนอก​หมู่บ้าน​และ​เดิน​เข้า​เมือง​อย่าง​เร่งรีบ​ตาม​ทาง​กลับ​หมู่บ้าน​ชิงสือ​ หาก​เป็น​แบบนี้​ก็​จะไม่คลาด​กัน​กับ​จางซิ่ว​เอ๋อ​ที่​เดินทาง​กลับ​

แต่​มาถึงเมือง​แล้ว​ เนี่ย​หย่วน​เฉียว​ก็​ยัง​ไม่พบ​ร่องรอย​ของ​จางซิ่ว​เอ๋อ​

เนี่ย​หย่วน​เฉียว​จึงไป​ยัง​เรือน​หลัง​น้อย​ของ​ตระกูล​ฉิน​อย่าง​รู้ทาง​

ใช่แล้ว​ เนี่ย​หย่วน​เฉียว​คุ้นเคย​กับ​สภาพแวดล้อม​ของ​เมือง​นี้​มาก​ เขา​ไม่ต้องการ​ใคร​อื่น​ก็​รู้​ได้​ว่า​เรือน​หลัง​น้อย​ของ​ตระกูล​ฉิน​อยู่​ที่ไหน​

ส่วน​เถี่ย​เสวียน​ เวลานี้​โดน​เนี่ย​หย่วน​เฉียว​ส่งไป​สืบ​ข่าว​ที่​อิ๋งเค่อจ​วี​แล้ว​

หลังจาก​เนี่ย​หย่วน​เฉียว​มาถึงเรือน​หลัง​น้อย​ของ​ตระกูล​ฉิน​ เขา​ก็​รู้สึก​ถึงความผิดปกติ​ของ​เรือน​ตระกูล​ฉิน​ ที่​แห่ง​นี้​ให้​ความรู้สึก​ร้าง​ไม่มีผู้ใด​อยู่​

ดี​ที่​สุดท้าย​เนี่ย​หย่วน​เฉียว​ก็​เจอ​ตวน​อู่​

ตวน​อู่​มอง​เนี่ย​หย่วน​เฉียว​ด้วย​ความ​อึ้ง​เล็กน้อย​ ก่อน​จะถามเสียง​แห้ง​ “คุณ​…คุณชาย​เนี่ย​ ไม่ทราบ​ว่า​ทำไม​ท่าน​ถึงมาอยู่​ที่นี่​ขอรับ​ ถ้าท่าน​มาหา​คุณชาย​ของ​ข้า​ต้อง​ขออภัย​ด้วย​ขอรับ​ คุณชาย​ของ​ข้า​ออกจาก​เมือง​ชิงสือ​ไป​แล้ว​”

“คุณชาย​ของ​เจ้าออก​ไป​ตอน​ไหน​?” เนี่ย​หย่วน​เฉียว​ถามเสียง​เข้ม​

เนี่ย​หย่วน​เฉียว​กังวล​ว่า​ตอน​คุณชาย​ฉิน​ออก​ไป​นั้น​ได้​พา​จางซิ่ว​เอ๋อ​ไป​ด้วย​

ถึงแม้เขา​ไม่มีสิทธิ์​แทรกแซง​ว่า​จางซิ่ว​เอ๋อ​ไป​กับ​ใคร​ แต่​เขา​ก็​ต้อง​ทำให้​ตัวเอง​แน่ใจ​ว่า​เรื่อง​นี้​มาจาก​เจตนารมณ์​ของ​ตัว​จางซิ่ว​เอ๋อ​เอง​

เรื่อง​ที่​เกิดขึ้น​ใน​ตอนนี้​เป็นตัว​พิสูจน์​ว่า​ต่อให้​คุณชาย​ฉิน​พา​ตัว​จางซิ่ว​เอ๋อ​ไป​ ก็​ไม่ใช่ความตั้งใจ​ของ​จางซิ่ว​เอ๋อ​เอง​ จางซิ่ว​เอ๋อ​จะไม่ทิ้ง​ข่าวคราว​อะไร​ให้​น้องสาว​ตัวเอง​ได้​อย่างไร​?

ตวน​อู่​ปริปาก​ “หลาย​วัน​แล้ว​ขอรับ​”

เนี่ย​หย่วน​เฉียว​ได้​ฟังก็​รู้สึก​เครียด​ขึ้น​มาทันที​ “หลาย​วัน​แล้ว​?”

ตวน​อู่​มอง​เนี่ย​หย่วน​เฉียว​อย่าง​ระแวง​ “ท่าน​ถามเรื่อง​นี้​ทำไม​หรือ​ขอรับ​? คุณชาย​ข้า​จะไป​ที่ไหน​ ไป​เมื่อใด​ ไม่น่าจะ​เกี่ยว​อะไร​กับ​ท่าน​นะ​ขอรับ​”

เนี่ย​หย่วน​เฉียว​หน้าเสีย​เล็กน้อย​ “จางซิ่ว​เอ๋อ​ได้มา​ที่นี่​ไหม​?”

ตวน​อู่​เห็น​เนี่ย​หย่วน​เฉียว​ถามถึงจางซิ่ว​เอ๋อ​ก็​มีสีหน้า​ดีขึ้น​ ไม่ได้มา​เพราะ​คุณชาย​ตัวเอง​หรอก​หรือ​ เขา​เอ่ย​ขึ้น​ “มาขอรับ​”

“นาง​อยู่​ที่​ไหนล่ะ​?” เนี่ย​หย่วน​เฉียว​ถามอีก​

ตวน​อู่​ตอบ​ “ไป​แล้ว​ขอรับ​ ไป​ตั้งแต่​ฟ้ายัง​ไม่มืด​ บอ​กว่า​จะกลับบ้าน​ แต่​ที่​ท่าน​ออก​มาตามหา​จางซิ่ว​เอ๋อ​ดึกดื่น​ป่านนี้​คง​ไม่ใช่เพราะ​จางซิ่ว​เอ๋อ​หายตัว​ไป​ ท่าน​จึงคิด​ว่า​นาง​แอบ​มาพบ​กับ​คุณชาย​ของ​ข้า​นะ​ขอรับ​?”

เนี่ย​หย่วน​เฉียว​มอง​เขา​ด้วย​สายตา​เย็นชา​ “พูดมาก​!”

ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน

ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน

Score 10

Options

not work with dark mode
Reset