ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวยบทที่ 1311 แต่งงานด้วยความสบายใจ

บทที่ 1311 แต่งงานด้วยความสบายใจ

บทที่ 1311 แต่งงานด้วยความสบายใจ

เมื่อเห็นฉือโถวมาที่นี่ในวันนี้และพูดกับนางด้วยความจริงใจหลายคำ เพียงเพื่อให้นางแต่งงานด้วยความสบายใจ เขาสัญญาว่าจะปฏิบัติต่อนางอย่างดีไปตลอดชีวิต ไม่ว่าจะมีเรื่องอื่นเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ก็ตาม แต่หลังจากแต่งงานกับเขาแล้ว นางจะเป็นหญิงเพียงคนเดียวในชีวิตของเขา

ฟ่านหลิงรู้สึกประทับใจจนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองฉือโถวด้วยดวงตาสีดำกลมโต

ฉือโถวยังจ้องมองที่นางอย่างตั้งใจ ดวงตาสีเข้มคู่นั้นราวกับจะดูดกลืนนางเข้าไป

“สวรรค์ ผู้หญิงคนนี้จากตระกูลฟ่านไม่ได้มีความโดดเด่น ตระกูลจางเป็นครอบครัวที่ดี และดูเหมือนว่าพวกเขาจะชอบลูกสะใภ้คนนี้มาก”

“ถูกต้อง ตระกูลจางมีลูกชายคนเดียว และน้องสาวของเขาก็เป็นเสี้ยนจู่ ไม่ต้องพูดถึงว่าสินสอดจะเยอะหรือไม่ เพียงเพราะภูมิหลังครอบครัวของเขาก็มีผู้คนมากมายอยากแต่งงานด้วย เพียงแต่เขาไม่ชอบเท่านั้น

“ข้าไม่รู้ว่าทำไมครอบครัวนี้ถึงสนใจผู้หญิงจากตระกูลฟ่าน นางแก่เกินไปและหน้าตาก็ไม่ดี” บางคนมองไม่เห็นฉากที่สวยงามเช่นนี้ และเริ่มพูดจาประชดประชัน

แต่ชาวบ้านจำนวนมากที่นี่ได้รับการดูแลโดยกู้เสี่ยวหวานและตระกูลจาง เหตุการณ์สำคัญเช่นนี้ จะปล่อยคนขี้อิจฉาเหล่านี้มาทำลายได้อย่างไร ดังนั้นจึงมีคนโต้แย้งขึ้นทันที “เหอะ! กินองุ่นไม่เป็น แต่เที่ยวไปบอกว่าองุ่นเปรี้ยว ข้าจำได้ว่าปีที่แล้วมีคนไปบ้านตระกูลจางและแนะนำลูกสาวของตัวเองให้ แต่น่าเสียดาย ไม่ว่านางจะสวยแค่ไหน คนตระกูลจางก็ไม่ชอบ ตระกูลจางไม่ใช่คนประเภทมองคนที่ใบหน้า สาวน้อยตระกูลฟ่านถึงจะอายุมากไปหน่อย แต่ใคร ๆ ก็รู้ว่าทำไมนางถึงแต่งงานในวัยนี้ นางขยัน กตัญญู นางมีดีกว่าคนที่มีหน้าตาดีเสียอีก”

“หากข้ามาจากตระกูลจาง ข้าก็จะแต่งงานกับผู้หญิงจากตระกูลฟ่านผู้นี้”

คนที่พูดประชดประชันเมื่อครู่รู้สึกละอายใจมากที่ถูกชาวบ้านโต้กลับ เขาจะทนอยู่ต่อได้อย่างไร เมื่อได้ยินเช่นนั้นจึงรีบวิ่งหนีเตลิดออกไป

ฟ่านต้าฉวีได้สติคืนกลับมาจากที่เห็นสินสอดหมายมากมาย เขารีบดึงฉือโถวเข้ามาใกล้ และถามอย่างตื่นตกใจว่า “ฉือโถว ของเหล่านี้คือ…”

“ท่านลุงฟ่าน ท่านไม่ต้องห่วง นี่เป็นของหมั้นสำหรับเสี่ยวหลิง”

“แต่ในหมู่บ้านของเราไม่เคยมีแบบนี้มาก่อน” ฟ่านต้าฉวียังคงสับสนเล็กน้อย เขาไม่มีความสุขเลยที่ได้รับสินสอดมากมาย กลับกันเขาค่อนข้างรู้สึกกังวล

ตระกูลจางมอบสินสอดให้มากมาย แต่เขาไม่สามารถหาสินสอดที่เหมาะสมมาได้เลย

เมื่อเห็นท่าทางกังวลของฟ่านต้าฉวี ฉือโถวดูเหมือนจะเดาได้ว่าอีกฝ่ายกำลังกังวลเรื่องอะไร จึงรีบพูดว่า “ท่านลุงฟ่านไม่ต้องเป็นกังวลไป สิ่งเหล่านี้เป็นของเสี่ยวหลิง ท่านสามารถตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรกับพวกมัน”

ฉือโถวไม่ใช่คนที่รักในเงินทอง เขาเคยมีชีวิตอย่างลำบากมาก่อน และเขาก็รู้ว่าถ้าเขาอยากรวย เขาสามารถพึ่งพาความขยันขันแข็งของตัวเองได้เท่านั้น

สุขภาพของฟ่านต้าฉวีไม่ค่อยนักดี เขาต้องไปพบหมอและรับยาตลอดทั้งปี แต่เขาไม่สามารถจ้างหมอที่ดีมารักษาอาการป่วยของเขาได้ ดังนั้นจึงผัดวันประกันพรุ่งมาเนิ่นนานปี ไม่ว่าตระกูลฟ่านจะทำงานหนักแค่ไหนก็ชดเชยสิ่งเหล่านั้นไม่ได้

นั่นเป็นเหตุผลที่ฉือโถวนำสินสอดทองหมั้นมามากมาย อย่างไรก็ตาม เมื่อถึงเวลานั้น เสี่ยวหลิงจะนำอะไรมาเพื่อแต่งงานกับเขา เขาจะไม่ปริปากบ่นเลยสักคำ

เมื่อเห็นความเอื้ออาทรของฉือโถว ฟ่านต้าฉวีก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ หลังจากที่ฉือโถวส่งมอบสินสอด เขาก็ขอตัวกลับทันที อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันแต่งงานของเขากับฟ่างหลิง และในช่วงเวลานี้พวกเขาไม่สามารถเจอกันได้อีก

เมื่อเดินไปที่คันนา ฉือโถวดูเหมือนจะครุ่นคิดอะไรบางอย่างได้จึงมองย้อนกลับไป เขาเห็นฟ่านหลิงยืนอยู่ที่บริเวณประตู มองตัวเองเหมือนเมื่อก่อนโดยไม่แม้แต่จะขยับเขยื้อน

เปรียบเหมือนภรรยาที่เฝ้ารอสามีที่ประตู รอคนที่นางรักกลับบ้าน

กระแสน้ำอุ่นไหลผ่านหัวใจของเขา ฉือโถวยกมือขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจและโบกมือไปทางฟ่านหลิงด้วยรอยยิ้มกว้าง

ฟ่านหลิงก็เห็นเช่นกัน นางก็ยกมือขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า

ความจริงที่ว่าฉือโถวกำลังจะแต่งงานเร็ว ๆ นี้ทำให้เกิดความปั่นป่วนในเมือง เมื่อพวกเขาได้ยินว่าตระกูลจางมอบของขวัญสินสอดทองหมั้นสามสิบหกชิ้นให้กับตระกูลฟ่าน ดวงตาของทุกคนก็เบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ทุกคนชื่นชมความเอื้ออาทรของตระกูลจาง

กู้เสี่ยวหวานไปที่ร้านหรูอี้เพื่อทำเสื้อผ้า และไปที่ร้านลี่เฝิ่นเพื่อซื้อชาด เนื่องจากบังเอิญว่าวันนี้ฉินเย่จือว่าง เขาจึงขอติดตามนางไปด้วย

พวกเขามาถึงร้านหรูอี้ เมื่อเยว่เหนียงเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานมาถึงที่นี่ ตนเองจึงออกไปทักทายอีกฝ่ายด้วยตัวเอง และแนะนำวัสดุที่ดีที่สุดที่ร้านหรูอี้ที่นำเข้ามาในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาให้กู้เสี่ยวหวาน

กู้เสี่ยวหวานชื่นชอบผ้าสีขาว สีคราม และสีแดงสด ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นผ้าที่ดีที่สุดในร้านหรูอี้ เมื่อขอให้เยว่เหนียงห่อให้ตนเอง เยว่เหนียงก็ตกตะลึงไปชั่วขณะและพูดว่า “เสี้ยนจู่ สีครามนี้เข้มเกินไป ข้าว่ามันไม่ค่อยเหมาะกับท่านนัก”

“ข้ารู้” กู้เสี่ยวหวานพูดอย่างสบาย ๆ “ข้าไม่ได้ทำเสื้อผ้าให้ตัวเอง ข้าทำให้เขา”

ฉินเย่จือไม่มีเสื้อผ้าใหม่มานานแล้ว และเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่อยู่ก็เป็นของปีที่แล้ว แม้ว่าเสื้อผ้าจะไม่ได้เก่ามาก แต่หลังจากซักมาหลายครั้ง เสื้อผ้าก็ดูเก่าลง อีกอย่างเขาจะไปเมืองหลวงในไม่ช้า ดังนั้นนางจึงต้องการทำเสื้อผ้าอีกสองสามชุดให้เขา

อาจั่วที่อยู่ข้างหลังดึงแขนเสื้อของอาโม่ และพูดเสียงเบาที่ได้ยินกันเพียงสองคนเท่านั้น “ดูสิว่าคุณหนูใจดีกับนายท่านแค่ไหน”

“ถูกต้อง ทั้งคู่ดีต่อกันมาก” อาโม่ขยิบตาให้อีกฝ่าย

จากนั้นก็เห็นฉินเย่จือที่มีท่าทางดีใจเมื่ออยู่ต่อหน้ากู้เสี่ยวหวานหันศีรษะและมองไปทางด้านหลัง ท่าทางดีใจนั้นไม่มีอีกแล้ว ดวงตาเรียวยาวของเขาแสดงความเย่อหยิ่ง หลังจากอาจั่วและอาโม่เห็นท่าทางนั้นพอดี พวกเขาทั้งสองจึงไม่กล้าพูดอะไรและก้มหน้าลง