ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวยบทที่ 1309 เห็นใจเขา

บทที่ 1309 เห็นใจเขา

บทที่ 1309 เห็นใจเขา

“อย่ากังวลไปเลยอวี้เอ๋อร์ หากเจ้าคิดถึงพี่สาวก็จงไปหานางที่สวนกู้”

“ลูกเอ๋ย แม้ว่าเจ้าจะอาศัยอยู่ในสวนกู้ แต่ข้าก็อยากจะบอกว่าสวนกู้เป็นของเจ้าของที่ดิน เจ้าและฉือโถวอาศัยอยู่ที่นั่นก็ควรคิดถึงสถานะของตนเองด้วย อย่าทำให้เจ้าของที่ดินโกรธรู้หรือไม่?” เมื่อฟ่านต้าฉวีนึกถึงกู้เสี่ยวหวาน นางผู้นั้นมีสถานะเป็นถึงเสี้ยนจู่ระดับห้าซึ่งเป็นขุนนางระดับสูง

อย่าได้ทำให้นางโกรธเคืองเป็นอันเด็ดขาด

ฟ่านหลิงรู้ว่ากู้เสี่ยวหวานเป็นคนอย่างไร กู้เสี่ยวหวานจะไม่โกรธนางเพราะเรื่องนี้

อย่างไรก็ตาม เพื่อให้ฟ่านต้าฉวีมั่นใจ ฟ่านหลิงยังคงพยักหน้า “ท่านพ่อไม่ต้องกังวล ข้าจะใส่ใจกับคำพูดและการกระทำของตัวเองอย่างแน่นอน”

“เมื่อเจ้าไปถึงสวนกู้ก็ควรจะขยันขันแข็งเพื่อให้พ่อแม่สามีชอบเจ้ามากขึ้น เจ้าเข้าใจหรือไม่” ฟ่านต้าฉวียังคงพูดอย่างจริงจัง

ถ้าภรรยาของตัวเองยังอยู่ที่นี่ เขาคงไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องนี้ด้วยตัวเอง แต่…

เฮ้อ…

ฟ่านหลิงจดจำคำพูดของฟ่านต้าฉวีไว้ในใจ เมื่อนางคิดว่าตัวเองกำลังจะออกจากบ้านหลังเก่าและไปอาศัยอยู่ในสถานที่ใหม่ ก็รู้สึกว่าน้ำตากำลังจะไหลออกมาอีกครั้ง

ขณะที่ทั้งสามคนกำลังจะร้องไห้ ก็มีน้ำเสียงเร่งรีบดังขึ้นมาด้านนอก “ท่านลุงฟ่าน ท่านลุงฟ่าน อยู่หรือไม่”

ก่อนที่ฟ่านต้าฉวีจะตอบสนองก็มีคนวิ่งเข้ามา เมื่อเห็นพวกเขากำลงเช็ดน้ำตาจึงรู็สึกสงสัยเล็กน้อย จากนั้นอ้าปากค้างและพูดว่า “ท่านลุงฟ่าน รีบออกไปดูข้างนอกสิ มีมากมายเลย”

“มีอะไรมากมาย?” เมื่อเห็นว่าคนผู้นี้ใช้เวลานานและไม่ได้พูดอะไรนอกจาก ‘มีมากมาย’ ฟ่านต้าฉวีก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลและรีบถาม

“มีคนมาที่นี่มากมาย และพวกเขานำสิ่งของมากมายมาด้วย ตระกูลจาง ตระกูลจางมาที่นี่”

คนผู้นั้นถอนหายใจด้วยความโล่งอก รีบชี้นิ้วออกไปแล้วพูดในขณะที่กำลังเหนื่อยหอบ

เมื่อฟ่านต้าฉวีได้ยินสิ่งนี้ เขาและฟ่านหลิงก็มองหน้ากัน แล้วมุ่งหน้าไปที่คันนา เมื่อมาถึงก็เห็นผู้ชายจำนวนมากกำลังขนสิ่งของมามากมายเพื่อส่งมันมายังบ้านของพวกเขา

บนไม้คานหาบมีกล่องไม้หวงฮวาหลีกล่องหนึ่ง มันหนักมากเสียจนไม้หาบเสียรูปทรง

ฟ่านหลิงรู้สึกหนักใจเล็กน้อยและไม่รู้จะทำอย่างไร ฟ่านต้าฉวีเองก็เช่นกัน ในกลุ่มคนนั้นมีผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมา ถ้าไม่ใช่ฉือโถวแล้วจะเป็นใครได้อีก

ฉือโถวเข้ามาพร้อมถือกล่องผ้าไว้ในมือ เขาเดินไปหาฟ่านหลิงด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

เมื่อเดินไปด้านหน้าฟ่านหลิง ฉือโถวก็ทักทายฟ่านต้าฉวีและฟ่านอวี้อย่างสุภาพ จากนั้นหยิบกล่องผ้าในมือออกมาแล้วส่งให้หญิงสาว ชายหนุ่มก้มศีรษะลงเล็กน้อยเพราะไม่กล้ามองฟ่านหลิง และพูดอย่างเขินอายว่า “นี่สำหรับเจ้า โปรดรับไว้”

ฟ่านหลิงหยิบมันขึ้นมาเปิดออก และเห็นชุดเครื่องประดับทองคำที่ประดับด้วยมรกต เครื่องประดับทองที่สวยงามไม่มีใครเทียบได้ และไม่ว่าใครก็สามารถบอกได้ว่าของสิ่งนี้มีมูลค่ามากเพียงใด

ฟ่านหลิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “สิ่งนี้คือ…”

“มันคือสินสอดสำหรับเจ้า” ฉือโถวคิดเกี่ยวกับเรื่องที่กู้เสี่ยวหวานพูดกับตัวเอง ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยสิ่งที่จะพูดกับฟ่านหลิง

ฟ่านหลิงมองไปที่เครื่องประดับทองอันบอบบางในมือของนาง จากนั้นเมื่อได้เห็นสินสอดทองหมั้นมากมายที่ถูกนำเข้ามา ความรู้สึกต่าง ๆ พลันแล่นเข้ามาในหัวใจของนาง

“เสี่ยวหลิง ข้าอยากคุยกับเจ้า” ฉือโถวรวบรวมความกล้า และในที่สุดเขาก็พูดสิ่งที่คิดออกมา

ฟ่านหลิงหน้าแดงเมื่อฉือโถวพูดจบ เมื่อรู้ว่าเขาเองก็เขินอาย นางจึงตอบตกลงและเดินตามฉือโถวเข้าไปในห้องของนาง

ภายในบ้านเป็นระเบียบเรียบร้อยและมีกล่องใหม่เอี่ยมหลายใบอยู่ข้างใน เดาว่าน่าจะเป็นสินสอดที่ตระกูลฟ่านเตรียมไว้ให้ฟ่านหลิง

“เสี่ยวหลิง ข้าฉือโถวขอสาบานว่า ในชีวิตนี้ข้าจะปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดีและซื่อสัตย์ ตลอดชีวิตนี้ ข้าจะปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดีที่สุด” หลังจากเข้ามาในห้องก็มองบ้านที่เป็นระเบียบเรียบร้อย และคิดว่าตัวเองมาที่นี่ตามที่ท่านแม่และกู้เสี่ยวหวานพูดกับตัวเอง

“พี่ฉือโถว วันนี้เป็นวันรับของหมั้น หากท่านไม่ต้องการส่งของขวัญสินสอดที่เตรียมไว้เหล่านี้ด้วยตนเอง ข้ากลัวว่าฟ่านหลิงจะคิดมาก เหตุใดท่านไม่ไปปลอบนางล่ะ”

“ฉือโถว เสี่ยวหวานพูดถูก วันนี้ทำไมเจ้าไม่ไปด้วยตัวเองล่ะ บ้านเราไม่มีใครจะเหมาะสมเท่าเจ้าอีกแล้ว” ป้าจางเอ่ยเกลี้ยกล่อมลูกชาย

เมื่อทั้งสองคนพูดอย่างนั้น ฉือโถวก็มีบางอย่างจะพูดกับฟ่านหลิงด้วยเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงมาที่นี่ด้วยตนเอง

ระหว่างทางมาที่นี่ ฉือโถวครุ่นคิดหลายสิ่งหลายอย่างในใจ และมีเรื่องมากมายที่ต้องการพูดกับฟ่านหลิง แต่เมื่อเขาเจอกับฟ่านหลิงตามลำพังจริง ๆ ก็รู้สึกพูดไม่ออก

“ข้าจะปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดีไปตลอดชีวิต และข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าต้องทนทุกข์ทรมานแม้แต่น้อย” ฉือโถวไม่สามารถสรรหาคำพูดที่ดีกว่านี้ได้อีกแล้ว ทว่าสิ่งที่เขาพูดทำให้สีหน้าของฟ่านหลิงเปลี่ยนไป

นางไม่รู้ว่าฉือโถวจะมามอบของหมั้นด้วยตนเอง และไม่คาดคิดว่าเขาจะมาสาบานว่าจะปฏิบัติต่อตนเองอย่างดี

ฟ่านหลิงรู้สึกตื่นเต้น หญิงสาวยกมือขึ้นปิดปากเพื่อป้องกันไม่ให้ตนเองร้องไห้ออกมา

นางนึกถึงเรื่องราวในค่ำคืนนั้นที่ฉือโถวและป้าจางออกไปจากงานเลี้ยงเป็นเวลานาน และยังไม่มีวี่แววที่จะกลับมา นางจึงรู้สึกเป็นห่วงพวกเขา ฟ่านหลิงจึงอาสาออกไปตามหาพวกเขา

แต่นางจะรู้ได้อย่างไรว่าขณะที่นางอยู่นอกห้องเก็บฟืน จะบังเอิญได้ยินบางอย่างเข้า

ฉือโถวชอบเสี่ยวหวาน และแอบชอบนางมาหลายปีแล้ว

เมื่อฟ่านหลิงได้ยินเช่นนั้น นอกจากความหวั่นไหวแล้วก็ไม่ได้มีความรู้สึกโกรธเคืองเลยแม้แต่น้อย

กู้เสี่ยวหวานเป็นคนแบบไหน นางเองนั้นรู้ดี

นางเป็นคนที่สง่างาม สูงศักดิ์ และมีความสามารถ นับประสาอะไรกับฉือโถว หากนางเป็นผู้ชาย เกรงว่านางเองก็จะตกหลุมรักกู้เสี่ยวหวานเช่นกัน

ฟ่านหลิงไม่แปลกใจเลยที่ได้ยินว่าฉือโถวชื่นชอบกู้เสี่ยวหวาน แต่เนื่องจากฉือโถวแอบรักกู้เสี่ยวหวานมานานหลายปี และสุดท้ายก็ไม่มีข้อสรุปใด ๆ ในความสัมพันธ์นี้ ตอนนี้จึงถึงเวลาแล้วที่การแอบรักจะต้องจบลง

ฉือโถวรู้สึกโศกเศร้าและฟ่านหลิงก็เช่นกัน

………………………………………………….