เซียวหยวนที่หลบอยู่ข้างๆ ได้ฟังดังนั้น ก็แค้นจนกำหมัดแน่น
สตรีผู้นี้ ช่างไร้ยางอายเสียจริง
“เฮ้อ ไม่รู้จริงๆ ว่าเจ้าสี่กับภรรยาของเขาปกติสอนสั่งเช่นไร แค่ดูก็รู้ว่าเซียวหมิงจูถูกเอาอกเอาใจจนเสียคน ที่ผ่านมาคิดอยากได้สิ่งใดก็ได้สิ่งนั้น บัดนี้ก่อเรื่องเช่นนี้ขึ้น ชื่อเสียงของเซียวหมิงจูถือว่าหมดสิ้นแล้ว ต่อไปใครจะกล้าแต่งกับนางอีก! เฮ้อ…”
“อย่างไรเสียต่อไปใครแต่งกับนางก็ไม่เกี่ยวกับพวกเรา ที่สำคัญคือตอนนี้นางเอาแต่เกาะติดพี่ใหญ่ของข้า ทั้งยังบอกว่าต่อให้เป็นอนุก็จะแต่งกับพี่ใหญ่ของข้า พี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ใหญ่ได้แต่เดือดร้อนใจ เฮ้อ ไม่รู้จริงๆ ว่าควรทำเช่นไร! ”
“จะทำอะไรได้ ไม่ต้องสนใจนาง! จริงๆ เลย ทำไมเซียวหมิงจูผู้นี้ถึงไร้ยางอายนัก ดูไปแล้วก็เป็นสตรีที่ดีแท้ๆ เหตุใดถึงมีจิตใจชั่วร้ายเช่นนี้! ”
ทั้งสองคนเดินไปพลางคุยไปพลาง ไม่มีผู้ใดเห็นเซียวหยวนที่หลบซ่อนอยู่ข้างทาง
เซียวหยวนออกมาจากศาลบรรพชน ก็มุ่งตรงไปยังบ้านเซียวหมิงจู แต่ไม่พบนาง ในจังหวะที่กำลังจะไป ก็เห็นเซียวจื่อเซวียนและเซียวเอ้อเดินมาแต่ไกล
เดิมทีเขาคิดจะเข้าไปกล่าวทักทาย แต่ทั้งสองคนกำลังกล่าวถึงเซียวหมิงจู เซียวหยวนจึงซ่อนตัวอยู่ข้างๆ ฟังบทสนทนาของทั้งสองคน
ทั้งสองคนเดินผ่านตำแหน่งที่เขาซ่อนตัวอยู่ เซียวหยวนฟังจบแล้ว สีหน้าก็ดูถมึงทึง
“ข้ารับผิดแทนเจ้า ถูกขังอยู่ในศาลบรรพชนตั้งหลายวัน เจ้าไม่มาดูข้า กลับไปเกาะติดเซียวยวี่! เซียวหมิงจูนะเซียวหมิงจู เจ้าช่างเป็นคนใจร้ายใจดำนัก! ” เดิมทีเซียวหยวนยังคิดจะแสดงละครเป็นบุรุษรักมั่น พอคิดดูก็รู้สึกว่าไม่จำเป็นแล้ว
ตัวเองทุ่มเทไปมากถึงเพียงนี้ เซียวหมิงจูก็ควรชดใช้ให้เขาบ้างไม่ใช่หรือ?
สตรีที่สมควรตายนั่น วันนี้เป็นโอกาสอันดีที่จะเก็บแห
เซียวหยวนเดินออกไป เร่งฝีเท้าเดินไปทางบ้านเซียวยวี่
เซียวจื่อเซวียนหันกลับมาตอนนี้เอง เมื่อเห็นเซียวหยวนเดินตรงไปทางบ้านตัวเองด้วยอารมณ์โมโห จึงแสยะปากแย้มรอยยิ้ม
เซียวหมิงจูฆ่าตัวตายไม่สำเร็จ ทำให้ผู้คนรู้สึกสงสารนางยิ่งขึ้น
“เซียวยวี่ เจ้ารับไว้เลยก็แล้วกัน อย่างไรเสียมีสตรีเพิ่มหนึ่งคนก็แค่มีคนกินข้าวเพิ่มขึ้นหนึ่งคน เจ้าไม่เสียหายหรอก! ”
“จริงด้วย สตรีสองคนที่งดงามถึงเพียงนี้ หากเป็นข้าต่อให้หลับอยู่ก็คงต้องตื่น เจ้าจะอิดออดไปทำไม ไม่เคยพบผู้ใดที่ดื้อรั้นเช่นนี้มาก่อน! ”
เซียวยวี่กุมมือเซี่ยยวี่หลัวไว้แน่น ไม่เคยปล่อยมือแม้เพียงครู่เดียว ถึงแม้ชาวบ้านจะหยอกเย้าเขา เขาก็ไม่เคยปริปากกล่าวอะไรแม้แต่คำเดียว
แต่งกับเซียวหมิงจู?
จะเป็นไปได้อย่างไร!
เมื่อสัมผัสได้ถึงแรงจากมือของเซียวยวี่ เซี่ยยวี่หลัวนั่งอยู่บนเก้าอี้ มองเซียวยวี่พลางแย้มรอยยิ้ม
เซียวยวี่ก็มองนางด้วยแววตาแฝงความรักลึกซึ้ง แววตาฉายประกายยิ้มแย้ม
ต่อให้เป็นเทพธิดาบนสรวงสวรรค์ หรือองค์หญิงจากพระราชวัง เขาก็ไม่คิดแยแส!
เขามีเซี่ยยวี่หลัวเพียงผู้เดียวก็พอแล้ว!
“หมิงจู เจ้าเป็นอะไรไป?”
เวลานี้เอง จู่ๆ คนผู้หนึ่งก็เดินเข้ามาจากด้านนอก เอ่ยเรียกชื่อของเซียวหมิงจู พลางเดินเข้ามาด้วยท่าทางโซเซ
พอได้ยินเสียงของคนผู้นั้น ท่านป้าสี่ดวงตาพลันลุกวาว
เซียวหยวนมาแล้ว
แต่ไม่นาน แววตาของนางพลันมืดหม่นลง
สภาพการณ์ในตอนนี้ เซียวหยวนจะมาทำไม
เซียวจื่อเมิ่งเงยหน้ามองผู้ที่มา กะพริบตาทีหนึ่ง ตกอยู่ในภวังค์เลื่อนลอยเล็กน้อย
เซียวจิ้งยี่ก็มองเซียวหยวนด้วยท่าทีสงสัย ยังไม่ถึงกำหนดเวลาห้าวันเลย เขาออกมาได้อย่างไร?
เซียวหยวนเบียดเข้ามา เห็นเซียวหมิงจูล้มนั่งอยู่บนพื้น สีหน้าดูทุกข์ระทม “หมิงจู เจ้าเป็นอะไรไป? ข้าออกจากศาลบรรพชน ก็ไปหาเจ้าทันที แต่ไปที่บ้านไม่พบเจ้า ได้ยินว่าเจ้าอยู่ที่นี่ ข้าจึงตามมา”
ท่านป้าสี่ยิ้มแก้เก้อ “อาหยวน ที่นี่ไม่มีอะไร เจ้าลำบากมาหลายวัน กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ! ”
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมหมิงจูถึงมีสภาพเช่นนี้” เซียวหยวนทำท่าทางราวกับปวดใจแทบตาย
ท่านป้าสี่ไหนเลยจะกล้ากล่าวตามจริง ได้แต่ยิ้มเจื่อนแก้เก้อ
“นางจะแต่งเป็นอนุของเซียวยวี่!” ด้านนอกมีคนกล่าวพร้อมหัวเราะเฮฮา
ชาวบ้านที่มุงดูต่างรู้ว่าท่านป้าสี่หมายตาเซียวหยวนเป็นลูกเขยของนาง บัดนี้ลูกเขยที่หมายตาไว้ก็อยู่ที่นี่ เมื่อเห็นว่าที่ภรรยาของตัวเองดิ้นรนแทบเป็นแทบตายเพื่อจะได้แต่งกับบุรุษอื่น ไม่รู้ว่าภายในใจเซียวหยวนจะคิดเช่นไร
ทุกคนไม่เห็นประกายโมโหเกรี้ยวกราดจากใบหน้าเซียวหยวน แต่เขาจ้องมองเซียวหมิงจู เหมือนจะรู้ความในใจของเซียวหมิงจูแต่แรกแล้วอย่างไรอย่างนั้น “เขา ตอบตกลงหรือไม่?”
ราวกับข้ารักเจ้า แต่เจ้ากลับรักเขา ดูปวดใจถึงขีดสุด
ท่านป้าสี่ทอดถอนใจ ไม่รู้เลยว่าจะตอบอย่างไร
เซี่ยยวี่หลัวแย้มรอยยิ้ม “เขามีข้าอยู่แล้ว จะแต่งกับสตรีอื่นได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้น ขอเพียงข้ายังอยู่ ข้าก็จะไม่ปล่อยให้นางแต่งเข้ามาแน่ เว้นเสียแต่ข้าจะตาย!”
เซียวยวี่บีบมือนางทีหนึ่ง ไม่พอใจกับวาจาเมื่อครู่ของนาง ตายไม่ตายอะไรกัน! เซี่ยยวี่หลัวหันหน้ามาก่อนไหวคิ้วทีหนึ่ง เซียวยวี่รู้สึกหัวใจแทบละลาย
เซียวหยวนมองดูสภาพน่าเวทนาของเซียวหมิงจู รู้สึกอึดอัดใจเสียยิ่งกว่าอะไร “หมิงจู…”
ส่วนเซียวหมิงจูพิงอยู่ในอ้อมอกท่านป้าสี่ สีหน้าขาวซีดราวกับแผ่นกระดาษ นางถลึงตาจ้องมองเซียวยวี่ ทั้งรักทั้งแค้น
เซียวยวี่ไม่มองนาง ในสายตามีเพียงเซี่ยยวี่หลัวที่อยู่ข้างๆ
ข้างนอกร้อนจนแทบไม่มีลมพัดผ่าน เซียวยวี่หยิบร่มกระดาษน้ำมันมาหนึ่งคัน กางร่มบังแดดให้นางด้วยตัวเอง
ในห้วงภวังค์ของเซียวหมิงจูคิดถึงวาจาเมื่อครู่ของเซี่ยยวี่หลัว
จู่ๆ นางก็ชี้เซี่ยยวี่หลัวพลางตะคอกเสียงดัง “อาหยวน ท่านช่วยข้า ท่านช่วยข้าอีกสักครั้ง! ”
เซียวหยวนจับมือของเซียวหมิงจูที่เหวี่ยงไปมา “หมิงจู เจ้าอยากทำอะไร ข้าจะช่วยเจ้าทั้งหมด! ต่อให้ข้าต้องแลกด้วยชีวิต ข้าก็จะช่วยเจ้า”
ท่านป้าสี่ “อาหยวน เจ้าอย่าเหลวไหลตามนาง เจ้าเป็นเด็กดี ต้องโทษที่บุตรสาวของข้าไม่รู้ความ! ”
“ไม่เป็นอะไร ขอเพียงนางคิดว่าดี เช่นนั้นข้าจะเป็นอย่างไรก็ได้” เซียวหยวนกล่าวกับเซียวหมิงจูด้วยความรักลึกซึ้ง “หมิงจู เจ้าอยากให้ข้าทำเช่นไร?”
เซียวหมิงจูหัวเราะพลางกล่าวอย่างคลุ้มคลั่ง “ฆ่านางเสีย แค่ฆ่านางพี่อายวี่ก็เป็นของข้าแล้ว เจ้าช่วยข้าฆ่านางเสีย!”
เสียงตะคอกของเซียวหมิงจูประหนึ่งเสียงอสนีบาตฟาดลงมา ดังสนั่นจนทุกคนรู้สึกว่าในห้วงภวังค์มีแต่เสียงดังอื้ออึง
“ข้า… ข้าไม่ได้หูฝาด ข้าไม่… ไม่ได้ฟังผิดกระมัง? ”
“สวรรค์ทรงโปรด เซียวหมิงจูผู้นี้จิตใจชั่วร้ายเกินไปแล้วกระมัง? เพื่อให้ได้เซียวยวี่ สตรีผู้นี้…”
ท่านป้าสี่ก็ถึงกับผงะไป ก่อนตบใบหน้าเซียวหมิงจูหนึ่งฉาด “นางเด็กบ้า เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร? ”
เซียวหมิงจูไม่สนใจสิ่งอื่นใด เดินขึ้นหน้าจับมือเซียวหยวนไว้ กล่าวด้วยสีหน้าดุร้าย “พี่อาหยวน ท่านเคยบอกว่าไม่ว่าข้าพูดอะไรท่านก็จะช่วยข้า ขอร้องท่าน ช่วยข้าอีกครั้ง ช่วยข้าอีกครั้ง ท่านช่วยข้าฆ่าเซี่ยยวี่หลัวเสีย นางตายแล้วอายวี่ก็จะเป็นของข้า! ”
จู่ๆ นางก็หันขวับ จ้องมองเซี่ยยวี่หลัวที่อยู่ไม่ห่างนักด้วยสายตาอาฆาต
แทบอยากจะสับเซี่ยยวี่หลัวเป็นหมื่นๆ ชิ้นเสียเดี๋ยวนี้
เซียวยวี่ขวางอยู่ตรงหน้าเซี่ยยวี่หลัว เมื่อเซียวหมิงจูสบประสานกับสายตาของเซียวยวี่ที่ดูระแวดระวังและรังเกียจ ก็ยิ่งคลุ้มคลั่ง จับแขนเซียวหยวนพลางตะคอกเสียงดัง “เซียวหยวน ท่านช่วยข้าฆ่าเซี่ยยวี่หลัว ช่วยข้าฆ่านางเสีย!”
เซียวจิ้งยี่โมโหถึงขีดสุด “คนบ้านเซียวซื่อ เจ้าดูบุตรสาวที่เจ้าสอนสั่ง นี่… นี่ถึงขั้นจะฆ่าแกงกันแล้ว!”
ท่านป้าสี่เองก็ตกใจแทบแย่ ทุบเซียวหมิงจูสองที “นางเด็กบ้าเจ้าเสียสติแล้วกระมัง? รีบหุบปากเสีย!”
เซียวหมิงจูแผดเสียงด้วยความคลุ้มคลั่ง “ฆ่า ฆ่า ฆ่านางเสีย! ท่านไปจ้างคนมา จ้างคนมาฆ่านางเสีย!”
เซียวหยวนแสดงสีหน้าลำบากใจ มองดูเซียวหมิงจู ก่อนกล่าวด้วยท่าทางลำบากใจ “หมิงจู เรื่องนี้… จะจ้างใครเล่า? ครั้งก่อนเชิญซินแสสวี่มา เงินที่ข้ามีเพียงห้าสิบตำลึงก็ใช้ไปจนหมดแล้ว เจ้าเองใช่ว่าจะไม่รู้!”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
