ทะลุมิติไปเป็นช่างเสริมสวยยุค 80 650 แต่ละวิชาชีพล้วนมีผู้เชี่ยวชาญ

ตอนที่ 650 แต่ละวิชาชีพล้วนมีผู้เชี่ยวชาญ

ตอนที่ 650 แต่ละวิชาชีพล้วนมีผู้เชี่ยวชาญ

หลังจากเฉินเจียซิ่งเมาหลับไปแล้ว คุณลุงคุณอาของหยางหงเสียก็เอาแต่ตำหนิติติงหล่อน

บอกว่าหล่อนช่างไม่รู้ความ ไม่รู้จักคุมเฉินเจียซิ่งให้ดี รีบจัดการให้เฉินเจียซิ่งหาทางช่วยเหลือตระกูลหยาง

ขณะที่หยางหงเสียถูกตำหนิอยู่ ก็เห็นเฉินเจียซิ่งลืมตาขึ้นมาสีหน้ากรุ่นโกรธ

หล่อนกดมือเฉินเจียซิ่งเอาไว้โดยไม่ส่งเสียง แล้วอดทนอดกลั้นต่อคำพูดของคุณลุงคุณอา

ต่อมา พอพวกเขาเห็นว่าเฉินเจียซิ่งเมาหลับไปแล้ว จึงแยกย้ายกลับไปด้วยความผิดหวัง

พอคนไป พ่อของหล่อนก็คะยั้นคะยอให้เฉินเจียซิ่งดื่มเหล้า

ดังนั้น แท้จริงแล้วคนที่มอมเหล้าเฉินเจียซิ่งคือพ่อของหล่อนต่างหาก

พอเฉินเจียซิ่งถามหล่อนว่าเขาได้รับปากญาติ ๆ ของหล่อนส่งเดชหรือไม่ หยางหงเสียจึงสามารถตอบได้อย่างหนักแน่นว่า “เปล่าค่ะ”

เฉินเจียซิ่งลอบถอนหายใจโดยไม่รู้ตัว โชคดีที่ตอนนั้นเขาแกล้งเมาคอพับไป ไม่อย่างนั้นหลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง เขาก็ไม่กล้ารับประกันเลยจริง ๆ

เฉินเจียซิ่งมองเฉินเจียวั่งด้วยสีหน้าเย่อหยิ่ง “ได้ยินแล้วใช่ไหม? ฉันไม่ได้เลอะเลือนขนาดนั้น พี่สะใภ้รองของนายก็ไม่ได้เลอะเลือนขนาดนั้น พวกเราแค่ดื่มเหล้าตอนไปเยี่ยมบ้านหงเสีย”

แววตาที่ผู้เฒ่าเฉินมองหยางหงเสียเต็มไปด้วยความเมตตาชื่นชม

เฉินเจียซิ่งเป็นคนเลินเล่อไม่รอบคอบ แต่งงานกับหยางหงเสียที่เป็นคนเงียบ ๆ จิตใจละเอียดอ่อน แต่ละด้านชดเชยส่งเสริมกัน เฉินเจียซิ่งก็ก้าวหน้าไปมาก

“เอาล่ะ ขึ้นห้องไปพักผ่อนเถอะ ดูซิว่าดื่มไปเยอะขนาดไหนถึงต้องให้หงเสียประคองกลับมาเนี่ย”

“ครับ ถ้าอย่างนั้นพวกผมขอตัวขึ้นไปนอนก่อน”

รอจนเฉินเจียซิ่งกับหยางหงเสียขึ้นไปชั้นบนแล้ว พวกเฉินเจียเหอก็จะไปพักผ่อนเหมือนกัน แต่คุณย่าเฉินเรียกพวกเขาเอาไว้

คุณย่าเฉินมองเฉินเจียวั่งที่ทำโมเดลสถาปัตยกรรมอยู่ตรงนั้นแล้วทอดถอนใจกล่าวว่า “เจียเหอ เธอกับเซี่ยเซี่ยช่วยพูดกับเจ้าสามหน่อยสิ เขากับอวี่เฟยเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ? วันนี้ให้เขาไปสวัสดีปีใหม่บ้านอวี่เฟย เขากลับยืนกรานไม่ยอมไป ถามว่าจะไปวันไหนเขาก็ไม่บอก เอาแต่อยู่กับพวกคนแก่อย่างฉันทั้งวันแบบนี้คงได้อุดอู้ตายพอดี”

เฉินเจียวั่งกำลังทำโมเดลห้องเรียนแบบตะวันตก ได้ยินคำพูดของคนเป็นย่า มือก็พลันหยุดชะงัก มองคุณย่าเฉินอย่างไม่พอใจ

คุณย่าเฉินแค่นเสียง “จ้องฉันทำไม? ฉันพูดผิดงั้นรึ?”

“ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ย่าพูดต่อเถอะ”

เฉินเจียวั่งพูดจบก็หันไปทำโมเดลของเขาต่อ

หลินเซี่ยตวัดสายตามองเฉินเจียวั่งที่ก้มหน้าต่อโมเดล เธอยิ้มพูด “อีกไม่กี่วันฉันก็จะไปสวัสดีปีใหม่บ้านอวี่เฟยแล้ว ให้เจียวั่งไปกับฉันก็ได้ค่ะ”

“วันไหน?” เฉินเจียวั่งพลันเงยหน้าขึ้นมาถาม

หลินเซี่ยตอบ “วันมะรืนก็แล้วกัน”

“ได้” เฉินเจียวั่งตอบรับอย่างรวดเร็ว

ท่าทางของเฉินเจียวั่งต่างจากเมื่อครู่ก่อนราวคนละคนจนหลินเซี่ยหมดคำจะพูด

“คุณย่า ดูท่าทางกระตือรือร้นของเขาสิคะ ไปคนเดียวคงเขินเลยไม่กล้าไปล่ะสิ”

ได้ยินคำพูดของหลินเซี่ย คุณย่าเฉินค่อยถึงบางอ้อ “ที่แท้ก็เป็นแบบนี้ ย่านึกว่าพวกเขาเลิกกันแล้วเสียอีก กลุ้มใจแทบแย่”

คุณย่าเฉินอารมณ์ดีขึ้น ดวงตาของเฉินเจียวั่งก็เป็นประกายอย่างเห็นได้ชัด

……..

วันที่สามของปีใหม่ เฉินเจียเหอกับหลินเซี่ยไปบ้านตระกูลเซี่ย บ้านตระกูลเซี่ยถือว่าเป็นบ้านน้าชายของเธอ ตามธรรมเนียมแล้ว วันที่สามต้องมาสวัสดีปีใหม่คุณตากับน้าชาย

น้าชายกับแม่ของเธอเพิ่งมาเจอกันทีหลัง แต่ในสายตาของหลินเซี่ย เขาก็เป็นเหมือนน้าแท้ ๆ ของเธอ

คุณแม่เซี่ยกับเซี่ยเหลยจะไปสวัสดีปีใหม่ผู้อาวุโสเย่ที่บ้านของเย่ไป๋ เซี่ยไห่ตัดสินใจพาลินดาไปบ้านตระกูลเซี่ยเพื่อไปทักทายญาติ ๆ

แค่คิดเขาก็รู้แล้วว่าถ้าวันนี้ไปบ้านตระกูลเย่จะเผชิญหน้ากับอะไร

จะต้องเป็นการกดดันให้แต่งงานอีกแน่นอน

ตัวเขาเองอย่างไรก็ได้ กลัวก็แต่คุณนายบ้านเขาเอาแต่พูดกดดันไม่หยุด ถ้าลินดารู้สึกกดดันแล้วทิ้งเขาไปก็แย่น่ะสิ

ลินดาจัดการเรื่องราวรวบรัดเด็ดขาดแค่ไหน เขาเคยได้รับการสั่งสอนมาแล้ว

การมาถึงของเฉินเจียเหอกับหลินเซี่ยก็ได้รับการต้อนรับจากคนตระกูลเซี่ยเป็นอย่างดี

หลินเซี่ยสามารถมาเยี่ยมที่นี่ในช่วงเวลานี้แสดงชัดว่าเธอเห็นพวกเขาเป็นญาติแท้ ๆ ของตนเอง

เห็นว่าเซี่ยไห่ก็มาด้วย พวกเขายิ่งดีใจมาก

แต่เมื่อเห็นลินดาที่ยืนอยู่ข้างกายเขาก็ประหลาดใจอยู่บ้าง

เซี่ยไห่คล้องแขนลินดา แนะนำด้วยสีหน้าขัดเขิน “อาเซี่ย น้าเซี่ย นี่คือลินดา แฟนผมเองครับ เป็นผู้จัดการของพี่สาวผม คนฮ่องกง”

เมื่อได้ยินว่าเป็นแฟนของเซี่ยไห่ ดวงตาของผู้เฒ่าเซี่ยก็สว่างวาบ เขายิ้มเอ่ยกับลินดา

“แม่หนู พวกเราเคยเจอกันมาก่อน ที่แท้เธอก็เป็นแฟนของเซี่ยไห่นี่เอง?”

ผู้เฒ่าเซี่ยไม่กล้าบอกว่าตอนเจอลินดาที่งานเปิดร้านของหลินเซี่ย เขาเข้าใจว่าหล่อนเป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งเสียอีก

คิดไม่ถึงว่าเป็นผู้หญิง ทั้งยังเป็นแฟนสาวของเซี่ยไห่

เซี่ยไห่พูดมาตลอดว่าจะไม่มีแฟนและไม่แต่งงาน

ท่าทางเหมือนคนไม่เคยชอบใครมาก่อน

ผู้หญิงที่แต่งตัวแบบนี้ในเมืองไห่เฉิงมีน้อยมากจริง ๆ

ไม่ง่ายเลยกว่าเซี่ยไห่จะมีแฟน ผู้เฒ่าเซี่ยย่อมต้องพูดชมเซี่ยไห่ต่อหน้าแฟนสาวให้มากหน่อย เขามองลินดาพลางเอ่ย “แม่หนู เธอตาแหลมจริง ๆ เซี่ยไห่เป็นเด็กดี หาเงินเก่ง นิสัยเปิดเผยร่าเริง วันหน้าถ้าใช้ชีวิตร่วมกับเขาจะต้องครึกครื้นมากแน่นอน”

ลินดาตอบยิ้ม ๆ “ใช่ค่ะ อยู่กับเขาแล้วครึกครื้นดีจริง ๆ”

เซี่ยไห่ได้ยินแล้วมุมปากกระตุกยิบ ชั่วขณะนั้นไม่รู้ว่าสองคนนี้กำลังชมเชยเขาหรือนินทาเขาอยู่กันแน่

“มา ทุกคนมานั่งลงเถอะ”

ทุกคนเข้ามาสวัสดีปีใหม่ผู้เฒ่าเซี่ยกับภรรยา ผู้เฒ่าเซี่ยยังเตรียมอั่งเปาไว้ให้ บรรยากาศเป็นพิธีรีตองอย่างมาก

ลินดามองอั่งเปาที่ผู้อาวุโสให้มาแล้วก็ทั้งดีใจและซาบซึ้งใจ

“ขอบคุณค่ะคุณตา คุณยาย”

“ขอบคุณตาทวดกับยายทวดครับ” หู่จือโขกศีรษะคำนับผู้อาวุโส รับอั่งเปาด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว ท่าทางน่ารักน่าชัง

คุณครูจางแม่ของเซี่ยหลานเมื่อก่อนเป็นคนเข้มงวดมาก แต่พอคนแก่ตัวลงก็ชอบเด็ก ๆ นางลูบศีรษะหู่จืออย่างปลื้มใจ สีหน้าเมตตาปรานี

สำหรับหลินเซี่ย เมื่อก่อนนางแค้นใจที่เหล็กไม่เป็นเหล็กกล้า ต่อมาเป็นเพราะการสอนการบ้านให้หลินเซี่ยนั้นน่าเหนื่อยหน่ายเกินไป บวกกับงานยุ่ง จึงไม่ได้มาสนใจเรื่องการเรียนของหลินเซี่ยอีก

หลินเซี่ยไม่ได้ประสบความสำเร็จด้านการเรียน แต่ชีวิตในตอนนี้กลับเกิดความเปลี่ยนแปลงใหญ่หลวง อาศัยทักษะวิชาชีพจนประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน ทั้งยังมีครอบครัวที่มีความสุขของตัวเอง คุณครูจางจึงเริ่มมองหลินเซี่ยใหม่อีกครั้ง รวมถึงเริ่มทบทวนวิธีการสั่งสอนของตัวเองใหม่

สามร้อยหกสิบวิชาชีพ ทุกวิชาชีพล้วนมีผู้เชี่ยวชาญของด้านนั้น บางทีที่ผ่านมาพวกตนอาจใช้วิธีการผิดไป ทุกคนล้วนมีความสามารถ ขอเพียงวางคนผู้นั้นไว้ในตำแหน่งที่ถูกต้อง

เทียบกับความรู้แล้ว ในฐานะที่พวกตนเป็นคุณครู สิ่งแรกที่ควรสอนพวกเด็ก ๆ ก็คือ…การเป็นคน

คุณครูจางมองหลินเซี่ย รู้สึกปลื้มปีติจากใจจริง เด็กคนนี้เป็นคนที่ตาของเธอสั่งสอนมา ถือว่าไม่ได้ทำให้พวกเขาขายหน้า

ในความทรงจำของหลินเซี่ยกลับไม่ได้ใกล้ชิดกับคุณยายผู้นี้สักเท่าใด

ตอนยังเด็กเธอกลัวคุณยายมาก ไม่กล้าเข้าใกล้คุณยายที่แสนเข้มงวดผู้นี้

ตอนนี้ จิตใจของเธอแข็งแกร่งแล้ว สามารถเผชิญหน้ากับทุกคนได้อย่างเป็นธรรมชาติ

แต่ต่อหน้าคุณยายก็ยังคงไม่เป็นตัวของตัวเอง เพราะฝ่ายตรงข้ามเคร่งขรึม เธอไม่กล้าแสดงตัวร่าเริงเกินไปนัก ไม่รู้ว่าควรคุยกันเรื่องอะไรดี

ทักทายง่าย ๆ ไปไม่กี่ประโยค หู่จือก็ดึงมือเธอบอกว่าอยากออกไปแล้ว

“แม่ครับ พวกเราไปหาน้าเล็กคนนั้นกันเถอะ”

ระหว่างทาง หลินเซี่ยบอกหู่จือแล้วว่าวันนี้จะต้องไปพูดคุยกับน้าเล็กที่นอนอยู่บนเตียงคนนั้น

หลังจากหู่จือเห็นมือของเสิ่นอวี้หลงขยับที่บ้านผู้อาวุโสเย่คราวนั้น หลินเซี่ยก็ไม่ได้พาเขาไปหาเสิ่นอวี้หลงอีก

“ได้ เดี๋ยวแม่พาลูกไปสวัสดีปีใหม่คุณน้ากันนะ”

หลินเซี่ยจะไปหาเสิ่นอวี้หลงจึงเรียกเซี่ยหลานไปด้วย

เสิ่นอวี้หลงนอนอยู่ตรงนั้น เซี่ยหลานเปลี่ยนชุดใหม่ให้เขาแล้ว ข้างหัวเตียงยังมีซองแดงที่ผู้เฒ่าเซี่ยกับเซี่ยตงให้เขาวางอยู่

แม้เสิ่นอวี้หลงจะยังไม่รู้สึกตัว แต่ความรักและความปรารถนาดีที่ผู้ใหญ่ในบ้านมีให้เขาก็ไม่ได้น้อยลงไป

สิ่งที่เด็กคนอื่นได้รับ เขาก็ได้รับเช่นกัน

แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ก็ยิ่งชวนให้คนพบเห็นรู้สึกเศร้าใจ

ถ้าเขาแค่เพียงนอนหลับไปจะดีแค่ไหนกัน ถ้าเขาหลับไปชั่วคราวแล้วตื่นขึ้นมา เอาเงินอั่งเปานี้ไปจับจ่ายใช้สอยก็คงดี

ช่วงปีใหม่แบบนี้หลินเซี่ยไม่อยากคิดถึงเรื่องเศร้า แต่ก็รู้สึกตื้อในอกอย่างอดไม่ได้

โดยเฉพาะเมื่อเห็นเซี่ยหลานที่มีสีหน้าอิดโรยฝืนทำตัวเข้มแข็ง เธอก็ยิ่งรู้สึกจนปัญญา

ถ้าเป็นปัญหาอื่น เธอยังสามารถช่วยแก้ไขแบ่งเบาภาระได้

แต่เรื่องการรักษาคนแบบนี้ เธอทำได้เพียงมองดูอย่างจนปัญญา

ช่วยเหลืออะไรไม่ได้เลย

…………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

อวี้หลงจะฟื้นขึ้นมาตอนไหนกันน้า อยากให้ฟื้นขึ้นมาใช้ชีวิตอย่างคนอื่นๆ แล้ว

ไหหม่า(海馬)