ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi 237 ต้นไม้โต

–มุมมองเอเกอร์–

ราเฟน คฤหาสน์ใหม่

「เงินรวมมาถึง 50 000 ทอง」

ขณะลอรี่คุมงานแทนแคลร์ที่อยู่ในลินต์บลูม ชายมีกล้ามขนกล่องที่มีทองเต็มไปหมด

「โอ้ มันควรเงินรวม 100 000 ด้วยกันรวมภาษีถ้าฉันจำไม่ผิดถูกมั้ย?」

ลอรี่ยิ้มเล็กน้อย คิ้วเอียงข้างหนึ่งระหว่างปิดตา

เธอต้องล้อเล่นแน่ถ้าฉันบอกว่าจำนวนเท่านี้ไม่เป็นไร

มันได้เวลาสำหรับผมที่จะเห็นเธอทำท่านี้…… น่ารักจริงๆ

ผมลองเลียนแบบเธอแต่หน้าผมเกร็ง

อดอล์ฟกระโดดเข้ามาระหว่างเราพร้อมหน้าตื่นตัว

「ภาษีเหมืองได้ 70 000 ภาษีค้าขายได้ 35 000 รวม 105 000! มันจะเป็นผลดีถ้าฮาร์ดเลตต์ซามะพูดมันดังนั้นไม่ต้องพูดอีกแล้ว!!」

นายไม่ต้องโกรธขนาดนั้นหรอก

ทองที่จ่ายจะถูกขนไปคลังในคฤหาสน์ใหม่ที่ทนกว่าและแจกจ่ายไปตามฝ่ายจากที่นั่น

「เคลื่อนไหวทองเยอะขนาดนี้ตลอดเหรอ?」

รายได้เราประมาณ 100 000 แต่ธรรมชาติมันก็มากับค่าใช้จ่ายด้วยเหมือนกัน

ในอนาคต ผมจะต้องซื้ออุปกรณ์ใหม่และเสบียงอาหารให้ทหารพร้อมกับวัสดุก่อสร้างจากแคลร์ด้วยดันนั้นฝากเงินไว้ส่วนหนึ่งกับเธอดีกว่า

การให้พวกเขาขนทองไปที่นั่นและจากนั้นขนมันกลับมา…… มันเสียแรงเปล่า

「ปรกติก็ใช่ แต่ครั้งนี้เรารู้ว่ามันไม่มีประสิทธิภาพ」

ฟุมุ…… หมายความว่าอย่างไร?

「ข่าวลือนี้อยู่ในหมู่พลเมืองและพ่อค้าแม่ค้าพูดว่าเงินฮาร์ดเลตต์ซามะไม่มีแล้วเพราะทหารเสียอาวุธชุดเกราะระหว่างสงครามก่อนหน้ากับแวนโดนเลีย เพราะยังไม่ได้ใส่อะไรเลย ถ้าเป็นแบบนี้ มันจะมีผลกับความเชื่อมั่นและเป็นอุปสรรคกับการปกครองพวกเขา」

「งั้นนายจงใจโชว์เงินพวกเขา」

รถม้าแคล์หลายลำหยุดหน้าคฤหาสสน์และกล่องมากมายที่เต็มไปด้วยทองถูกขนออกมา

ยามคอยดูรอบข้างอย่างระวัง คนมากมายเลยไม่ได้หยุดมาจ้อง พวกเขาจะเดินผ่านคอยแอบโหม่ว่ามีอะไร

「ดูทั้งหมดนั่นสิ…… เงินเดือนฉันเท่าไหร่ได้?」

「ด้วยเงินเดือนน้อยๆของนาย มันจะต้องใช้มากกว่าหนึ่งชีวิตเพื่อให้ได้ขนาดนั้น」

「ใครเป็นคนที่เริ่มข่าวลือว่าเงินของเจ้าศักดินามีปัญหา? มันเป็นพ่อค้าบรอฟเหรอ? …… เพราะเขาเป็นพวกจอมโกหกล่ะนะ」

「มันดูเหมือนราเฟนจะไม่เป็นไร」

「ครั้งเดียวมันพอแล้ว ฉันอยากอาบอ่างเต็มไปด้วยทอง……」

「สำหรับคุณนาย หินนำโชคห้าเงินเป็นยังไง ท่านได้เงินเยอะกับโชคดีนะ」

ข่าวน่าจะไปทั่วเขตที่เหลือโดยพวกที่ได้ยินจากราเฟนพรุ่งนี้

「เราค่อนข้างย้ายมันเสร็จแล้ว คุณแค่ต้องเซ็นตรงนี้」

「ได้โปรดรอก่อน กล่องอยู่ที่นี่หมดแล้วแน่นอน อย่างไรก็ตามจำนวนเหรียญยังไม่ได้นับ」

「เราไม่ทำบางอย่างไม่ซื่อสัตว์แบบบั้น ถ้าท่านเทกล่องและนับทองใหม่ทั้งหมดมันจะใช้เวลาเยอะ」

「นี่ทำครั้งเดียวในฤดู ฉันไม่ถือดังนั้นได้โปรดทำมัน」

อดอล์ฟอย่ากเทกล่องทั้งหมดและดูจำนวนของทั้งหมด

ลอรี่ยืนกรานว่ามันทำโดยบริษัทเธอแล้วแต่เขาไม่ได้เชื่อ

「……ลอรี่ ฉันขอโทษแต่ให้อดอล์ฟทำที่อยากทำ เธอกินอาหารกับฉันได้」

แน่นอนหลังเรากินเราขึ้นเตียงด้วยกันได้

เสียงทองกระทบกันถูกเคลื่อนย้ายและวางพร้อมคนที่นับไปเรื่อยๆไม่หยุด

「อดอล์ฟ ฉันจะออกไปสักหน่อย」

ผมไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะอยู่ที่นี่ระหว่างนับเหรียญเป็นหมื่นๆทีละเหรียญ

「แน่นอน ถ้าเป็นไปได้ อยู่ข้างนอกจนกว่าผมจะเสร็จ」

ด้วยทุกเหรียญ อดอล์ฟใส่เครื่องหมายในเอกสารข้างเขา

เขาน่าทึ่งไปเลย…… ผมจะบ้าถ้าทำ

ประตูคลังปิดและจากนั้นผมยืดตัวตอนผมสำรวจคฤหาสน์ที่ว่างส่วนใหญ่

อาคารคฤหาสน์ใหม่เสร็จแล้ว

ผมอยากแต่งที่นี่ด้วยเฟอร์นิเจอร์และจากนั้นให้ทุกคนย้ายมาที่นี่ภายหลัง แต่ผมไม่มีเงินจนถึงตอนนี้

ด้วยคฤหาสน์ใหม่ที่ใหญ่กว่าหลายเท่ามากกว่าคฤหาสน์ที่เราอยู่ตลอด มันจะต้องใช้เงินเยอะที่จะวางเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดในห้อง ปิดพื้นด้วยพรมและใส่โคมระย้าให้เต็ม

เรามีชื่อเสียงต้องเก็บไว้เราเลยให้อะไรราคาถูกไปไม่ได้ด้วยเหมือนกัน

อย่างเป็นธรรมชาติ นนน่าอยากได้เฟอร์นิเจอร์ดีๆและแม้แต่เซบาสเตียนที่ผมถามก่อนหน้าก็พูดว่ามันดีกว่าที่จะมีเฟอร์นิเจอร์ดีๆ

การให้คฤหาสน์ใหม่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หยาบๆจะแค่บอกทุกคนว่าเราขาดเงิน

「อาวุธชุดเกราะทหารหรือเฟอร์นิเจอร์คฤหาสน์ใหม่…… ฉันเอาอะไรก่อนดี?」

「เฟอร์นิเจอร์แน่นอน!」

「โว่ว!」

บางอย่างเด้งดึ๋งหน้าผมและผมส่งเสียงตกใจ

「ในที่สุดเราก็ได้คฤหาสน์ใหม่แล้ว มันเลยเติมมันให้เร็วเท่าที่เป็นไปได้และตกแต่งภายในด้วย และจัดงานเลี้ยงใหญ่ฉลองการทำเสร็จ……」

โอ้ มันคือนนน่า…… อย่าทำให้พี่กลัวแบบนั้น

ผมคิดว่านมที่ผมโอบกอดระหว่างที่ผ่านมาเป็นวิญญาณและโจมตีผม

「ทำอะไรที่นี่?」

คฤหาสน์ใหม่ยังว่างเปล่าและไม่มีอะไรอยู่ที่นี่นอกจากทหารที่ลาดตระเวน

ไม่มีเหตุผลที่นนน่าจะมาที่นี่

「อ-อืม หนูได้ยินว่าเงินหนู…… หนูหมายถึงทรัพย์สินเอเกอร์ซามะถูกขนมา หนูเลยจะตรวจมัน」

「เจตนาจริงมันออกมาแล้ว! ฉันคิดว่าเธอดูสวยหลังๆนี้ แต่ปากของเธอมัน-!」

「ฟ่ะก๊าาา!」

คาร์ล่าดึงแก้มนนน่า

「ถ้าพี่ไม่สนใจ นนน่าอาจแอบไปเอาเงินเอง」

「ฉันไม่ทำบางอย่างแบบนั้นหรอกน่า! ฉันถูกเอเกอร์ซามะสอนและทำตัวใหม่แล้ว!」

พวกเธอสองคนตะโกนใส่กัน

「แต่ไม่ใช่คนในเมืองจะบ่นเหรอถ้าเธอขนเงินไปทั่วแบบนี้? เธออาจโดนปล้นด้วย」

ผมไม่คิดว่าผมจำเป็นต้องกังวล

นอกจากคนที่พนันและคนที่เจ๊งเพราะติดผู้หญิง ไม่มีใครที่นี่ที่ไม่มีอาหารกิน

จะมีคนที่อิจฉาตลอด แต่ผมไม่คิดว่าใครจะโง่พ่อสละชีวิตเพื่อปล้น

นอกจากนี้ คนส่วนใหญ่ที่ทำอย่างนั้นโดนแคลร์พาไปลินต์บลูมเพื่อทำเหมืองเหล็กหมดแล้วหรือไปล่าสัตว์ดำ

「โจร…… นั่นเป็นไปไม่ได้」

ผมเคาะประตูคลังที่การยืนยันเงินทำอยู่

คฤหาสน์ใหม่ใหญ่กว่าคฤหาสน์เก่าก็ใช้วัสดุไม่เหมือนกันด้วย

พื้นขาวและกำแพงขาวยังไม่ได้แต่ง แม้อย่างนั้นมันยังดูสวย

แต่เหมือนไม่สนรอบข้างมีบางอย่างไม่สมที่และสีไม่มีชีวิตชีวา…… นั่นคือคลัง

คลังไม่ได้ติดกับกำแพงนอกคฤหาสน์ดังนั้นการฝ่าจากข้างนอกเป็นไปไม่ได้และมีกำแพงสองชั้นแยกคลังกับห้องถัดไป

เพดาน พื้น และกำแพงทำด้วยหินทนทาน เน้นความทนและไม่สนความสวย ทำให้มันทำลายยาก

มันน่าจะต้องโดนเครื่องกระแทกหลายครั้งก่อนพัง

การเข้ามาเป็นไปไม่ได้ยกเว้นจะผ่านประตูที่ทำด้วยเหล็กทั้งหมดและเปิดโดยคนน้อยกว่าสองคนไม่ได้

มากกว่านั้น มันถูกกันด้วยล็อกสามชั้น แต่ละชั้นต้องใช้ช่างกุญแจเป็นเดือนเพื่อทำ

ยามก็ประจำการดังนั้นไม่มีเวลาให้ใครงัดล็อก

「แน่นอนนั่นน่าทึ่ง แต่ถ้าเอเกอร์เป็นคนถือกุญแจ ไม่ใช่มันจะไม่ไร้เทียมทานเหรอ」

「หมายความว่ายังไง?」

คาร์ล่ายิ้มอย่าซุกซน

「ถ้าเป็นผู้หญิงสุดสวย…… คนที่นมใหญ่และตูดสวยๆมาและพูด ‘เธอเปิดมันให้ฉันได้มั้ย?’ ล่ะ」

พูดอีกอย่างก็ลูซี่หรือ?

「หนู เปิดเซฟให้ฉันหน่อย มีบางอย่างที่ฉันอยากได้ อุฟุ่ฟุ่ ฉันจะให้แน่ใจว่าขอบคุณเธอหลังจากนั้น」

「มันช่วยไม่ได้ ฉันจะรอช่วงเวลาเข้มข้นกับเธอคืนนี้นะงั้นอ่ะ」

เซฟเปิดตอนผมหลงภาพเพ้อ

โอ้ คุณนายสวยๆสำคัญกว่าเงินอยู่แล้ว

「ฉันคิดว่าอย่างนั้น นั่นนอกจากผู้หญิงงูที่วุ่นวายในลานหน้าเมื่อกี้ เธอตะโกนเรียกนายเอเกอร์ ท่าทางค่อนข้างโกรธด้วย」

แลมมี่เรียกหรือ?

ฟุมุนั่นหายาก ผมจะไปดู

「สาวๆพี่จะ-……」

「หนูจะไปดูเงินเอเกอร์ซามะ」

「หนูจะไปดูคนนี้」

นนน่าและคาร์ล่าไปเถียงกันอีกแล้ว มันดีที่พวกเธอสนิทกัน

ผมว่าผมจะเอาสองคนนี้ไปเตียงทีหลัง

ผมพยายามหาแลมมี่หลังไปที่ลานหน้าแต่ผมหาเธอไม่เจอ

ดูดีๆอีกครั้ง ผมเห็นหางเธอออกมาจากบ้านที่อยู่ในลาน

「เฮฮฮฮ้แลมมี่ อยากเจอฉันเหรอ……」

ก่อนผมพูดจบประโยค ตัวแลมมี่รัดรอบเอวผมและดึงผมเข้าบ้าน

「โอ้ย ทำอะไรน่ะ?」

เธอทำผมหัวฟาดขอบหน้าต่าง

「!@#$%&!!」

「ใจเย็น ฉนไม่รู้ว่าเธอพูดอะไร」

ด้วยแลมมี่ที่ตะโกนไม่เข้าประเด็น ผมทำให้สงบโดยจับนมเธอ

「ท-ทางนี้…… ดูตรงนั้น! บางอย่างไม่น่าเชื่อโตที่นั่น!」

「อะไร!?」

ผมยกร่างแลมมี่แและแหวกอวัยวะเพศเธอด้วยนิ้ว

「……ทำอะไร?」

「ไม่ใช่เธอพูดแปลกๆเหมือนอะไรโต ‘ตรงนั้น’ เหรอ?」

ผมคิดว่าแลมมี่มีอะไรงอกข้างล่างนั่น นั่นจะเป็นปัญหามาก

ถ้าเธอเป็นผู้ชาย ผมจะสร้างรักกับเธอไม่ได้อีกแล้ว

แต่อะไรถ้าเธอมีเอ็นโตมาและเธอเก็บจิ๊เธอไว้ล่ะ?

ผมจะทำอย่างไร?

「อย่าพูดอะไรแปลกๆน่า หนูบอกว่าดูตรงนั้น」

แลมมี่จับหัวผมด้วยสองมือและหันหัวไปหน้าต่างเพื่อผมเลยมองออกไป

ที่ที่แลมมี่ปลูกเมล็ดต้นลึกลับ

ไม่ว่าจะฤดูหนาว ต้นไม้โตเขียวขจีและมีดอกไม้ตรงกลาง

「มันโตเมื่อฤดูหนาว ไม่ใช่นั่นดีเลยเหรอ? มันไม่ใช่บางอย่างที่ต้องเอะอะนี่」

「ดูใกล้ๆซี่!」

หัวผมยิ่งบิดไปอีก

หยุดที เธอจะทำมันหัก

ตาผมหรี่และโฟกัสไปตรงกลางดอกไม้บานและเห็นบางอย่างเล็กๆข้างใน……

「……แฟรี่เหรอ?」

「มันเป็นอราวเน่! ทำไมเจ้านั่นโตตรงนั้น!? หนูไม่ได้รดน้ำหรือดูมันเลย!」

ตอนนี้เมื่อเธอพูด ผมนึกออก

ใช่ ทรงนั้นมันเหมือนสัตว์ประหลาดที่ผมเจอและสู้ในป่าก่อนหน้า

ผมเอาเมล็ดไว้ในกระเป๋าหลังกำจัดมัน

「……งั้นเธอจำบางอย่างแบบนี้ได้」

「โชคร้ายที่เป็นอย่างนั้น」

แลมมี่เอาพลั่วให้ผม

「ขุดมันออก หนูนอนกับนั่นข้างหนูไม่ได้」

ผมดูมันดีๆ

แน่นอนมันดูเหมือนกันแต่เล็กกว่าที่เราเห็นก่อนหน้าเยอะ

มันทั้งตัวขนาดโต๊ะระหว่างตัวทรงมนุษย์ตรงกลางมันขนาดหมัด

มันดูน่ารักอย่างไม่ต้องถาม ทำให้ผมลังเลที่จะขุดมันทิ้ง

ทันใดนั้น กระต่ายเล็กๆหนีจากร้านขายเนื้อมาหรือ?

เทียบกับหญ้าเหี่ยวๆที่ทักทายการมาของฤดูหนาว กระต่ายต้องถูกดึงดูดมาที่ลานนี้ที่หญ้าสดรอบๆ อราวเน่

และจากนั้น…… มันถูกกิน

หนวดเหมือนเถาวัลย์รัดรอบกระต่ายและจากนั้นหนวดปลายกลมปล่อยน้ำย่อย

สัตว์ตัวเล็กๆละลายทั้งตัว

「……」

「……พี่เห็น ใช่มั้ย?」

แน่นอนมันตัวเล็กตอนนี้แต่มันจะมีปัญหาถ้าน้ำย่อยโดนคนและสาวๆกับคนรับใช้ในลานหน้าเหมือนกัน ผมเลยปล่อยมันไว้ไม่ได้

「ช่วยไม่ได้」

ผมเอาพลั่วและเข้าหาอราวเน่เล็กๆ

ผมสงสารมัน แต่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากขุดและเผามัน

แลมมี่ให้ผมรีบ

เมื่อผมใกล้อราวเน่ มันยกหนวดเหมือนเถาวัลย์เหมือนรู้สึกถึงภัยโดยสัญชาตญาณ

ครั้งสุดท้ายที่ผมเจอเจ้านี่ ผมตกใจความเร็วและพลังที่มันมีสำหรับต้นไม้ อย่างไรก็ตาม เจ้านี่เล็กเกินไปและไม่ได้ดูอันตราย

ผมปัดหนวดด้วยพลั่วและมือระหว่างเข้าใกล้ขึ้น

และเมื่อผมจับฐานต้นไม้ มันกลายเป็นเชื่อง

อย่างเดียวที่น่ากลัวคือน้ำย่อยของมัน

แน่นอนว่าหนวดบวมยืดมาหาผม

「ทำตัวดีๆ」

ผมจับส่วนกลางหนวดและเอากรรไกรตัด

「พิกกกกกกกกกกกี๊!」

มีเสียงร้องโหยหวนตอนผมตัดหนวดที่เหลือด้วยกรรไกร

และจากนั้น อราวเน่ตัวเล็กๆหดและเหี่ยว

ตัวมนุษย์ตรงกลางก็ร้องไห้ด้วย

「มันเหมือนฉันกำลังแกล้งสัตว์เล็กเลยอ่ะ」

「ถ้ามันโตมาอีกครั้งเล่า! รีบขุดมันออกเหอะ!」

โดนเสียงแลมมี่เร่ง ผมขุดฐานด้วยพลั่วและขุดมันออก

อราวเน่ที่ถูกขุดตะแคงม้วนตัวอยู่บนพื้นจับหนวดดิ้นๆเล็กๆอย่างโศกเศร้า

ผมคุยกับสาวขนาดหมัด…… ส่วนตรงกลาง

ผมรู้ว่ามันเพื่อล่อชายมาแต่มันรู้สึกคุยง่าย

「ขอโทษนะ ฉันควรคิดว่าปลูกเธอที่ที่ดีกว่านี้」

อราวเน่ส่งเสียงร้องเล็กๆ

「ถ้าเธอดูเซ็กซี่กว่านี้น้า」

ร่างประดิษฐ์เกือบดูเหมือนผู้หญิงเปลือยและไม่มีรายละเอียดอะไร

มันดูเหมือนงานแกะสลักผู้หญิงมากสุด

「ถ้าแค่เธอมีนมสวยเหมือนแลมมี่……」

ขณะผมพร้อมกองไฟ ผมได้ยินเสียงร้องเล็กๆอีกครั้ง

「ขอโทษ ยอมแพ้เถอะ…… โออ้ นี่อะไรเนี่ย?」

เมื่อผมหันออกจากอราวเน่ ส่วนนมของร่างมนุษย์เปลี่ยนไปดูเหมือนนมจริง

มันแม้แต่สร้างหัวนมตรงปลายเนินที่ยื่น

「สวย แต่มันเป็นไม้เห็นๆ ทำให้มันนุ่มกว่านี้ได้มั้ย?」

บริเวณนมรีบเปลี่ยนเป็นสีเขียว

ถ้าอย่างนั้นมันสร้างใหม่ด้วยใบไม้

ผมจับพวกมันและระหว่างมันไกลๆจากการใกล้เป็นของจริง พวกมันค่อนข้างนุ่ม

「และหว่างขา ทำบางอย่างเกี่ยวกับนั่นได้มั้ย?」

「เฮ้! ทำอะไร? เผามันเร็วเข้า」

ผมบอกให้แลมมี่รอ กล่อมเธอเพื่อที่ผมให้อราวเน่สร้างหว่างขาใหม่ได้ แต่อราวเน่แค่ร้องเบาๆ และจากนั้นขดตัว มันต้องถึงขีดจำกัดแล้วหลังจากถูกถอนขึ้นมา

「แลมมี่ ช่วยฉัน เราจะปลูกมันในมุมใหม่」

「เอออ๋!? พี่ไม่เผามันเหรอ!?」

「เจ้านี่เข้าใจว่าพี่พูดอะไร พี่แน่ใจว่ามันไม่เป็นไรถ้าเราสอนมารยาทมัน」

แลมมี่พองแก้มขณะเราปลูกอราวเน่ในมุมไม่มีคนของลานหน้าและรดน้ำมัน แม้ว่ามันยังเล็ก มันไม่ดีหลังจากถูกขุดออกหรือ……?

「ไม่มีอะไรเลย…… ไม่มีทางที่นี่จะทำได้เหรอ?」

「มันจะทำให้ฉันดีใจถ้ามันแค่เหี่ยวตายที่นี่」

และจากนั้นเหมือนออกแรงสุดท้ายเพื่อยืดหนวดหนึ่ง

หนวดนี้…… หนวดที่ดูดน้ำเชื้อจากชายที่มันดึงดูด ถ้าผมจำไม่ผิด

บางทีมันจะฟื้นถ้าผมฉีดอสุจิใส่มัน

「แค่รอ ฉันจะเอาพลังงานให้ทันที」

「……อุว้า คนนี้เอาเอ็นออกมาด้วย」

ผมเอาเอ็นและชี้ไปที่อราวเน่และชักมันอย่างดุดัน

เจ้านี้…… ไม่ สาวนี้ดูเหมือนอยากช่วยด้วย

มันขดหนวดและถูเอ็นผมและทำดีที่สุดเพื่อกระตุ้นผม

「โออ้…… นั่นถูกแล้วเธอกระตุ้นรูฉี่ฉันได้ นั่นดีหมุนมันข้างใน」

「……หนูหลับตาได้มั้ย? หนูไม่มีอารมณ์สุดๆ」

พี่จะชอบถ้าหนูดู

มันนานแล้วที่ผมช่วยตัวเองหน้าผู้หญิงและมันเงี่ยนดี

จริงๆแล้ว ผมไม่รู้ว่าครั้งสุดท้ายที่ผมช่วยตัวเองมันเมื่อไหร่

อืมผมว่านี่ไม่ได้เป็นการช่วยตัวเองตรงๆ หนวดชักผม

ระหว่างผมคิดเรื่องนั้น การชักในที่สุดก็ทำให้ผมถึงจุดสุดยอด

ระดับความเสียวไม่สูงเกินไปและบางทีมันดีพอเพื่อเอาอสุจิน้อยๆไปใส่เธอ

「พี่จะแตกแล้ว…… โอออออ้…… ออออุ แลมมี่!!」

「เอเกอร์แตกจากนั่นมันน่ารำคาญอ่ะ」

ช่วงเวลาสุดท้ายผมงอตัวครึ่งหนึ่งและแลมมี่อ้อมไปหลังผมและใส่ลิ้นยาวเข้าไปในตูดผม

ลิ้นงูดิ้นลึกในตูดผมกระตุ้นความเสียวมากขึ้นหลายครั้ทำให้ผมน้ำแตกอย่างดุดัน

「อุโออออออ้!!」

อสุจิผมฉีดออกด้วยกำลังมกกว่าที่คาด พ่นใส่กิ่งเธอโดยตรง

เวร…… ผมปิดฉากเธอ

อย่างไรก็ตามหลังกิ่งหักออกไป หนวดยืดออกและรวมอสุจิที่ผมฉีดไปทั่ว

สีเขียวกลับมาสู่ใม้ต้นอย่างช้าๆ และผมบอกได้ว่าอราวเน่ได้พลังงาน

「อ๊าาอ๊าา มันกลับมาอีกแล้ว」

「ได้เลย มันฟื้นแล้ว โว่ว เจ้านี่อันตราย」

ตามด้วยการฟื้นของต้นไม้คือหนวดใหม่ที่โตออกมา แต่อันนี้ไว้ปล่อยน้ำย่อย ผมเลยจับหนวดนี้เบาๆ เมื่อผมคิดว่าเจ้านี่จะโดนสาวผมมันจะอันตราย

「ฉันจะต้องตัดเธอถ้าปล่อยเจ้านี่ไว้ ทำอะไรสักอย่างไม่ได้เหรอ?」

อราวเน่ร้องเบาๆ จากนั้นไม่นานหนังจากนั้นมีแค่หนวดปล่อยน้ำย่อยเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลและเหี่ยวลงพื้น

ถ้าอย่างนั้นมันเข้าใจที่ผมพูด

「……มันรู้สึกเหมือนฉันฝันร้ายเลย」

แลมมี่จับหัวกังวลตอนเธอกลับไปในบ้านเล็กๆของเธอ

เธอน่าจะต้องการเวลาคิด

แต่ทุกอย่างไปได้ดี

「ฉันจะให้สารอาหารเธอดังนั้นไม่ต้องกังวล」

เมื่อผมลูบส่วนมนุษย์ มันรัดผมอย่างมีความสุข

「อืม กลับมาที่เรากำลังทำอยู่ ทำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับบริเวณหว่างขาได้มั้ย? ใช่ทำให้มันสวยกว่านี้…… นั่นดี! สร้างรูตรงกลางและใส่รอยพับเยอะๆข้างใน…… นั่นแหละ และจากนั้นใส่เนื้อไปที่ตูด…… โอ้ใช่ทำรูตูดด้วย」

และดังนั้นเอง สุดท้ายอราวเน่อยู่มุมลานหน้า

แลมมี่ต่อต้านตอนแรกแต่หลังจากรู้ว่ามันจะไม่อันตรายไปมากว่านี้ เธอตกลงที่จะรดน้ำมันเป็นอย่างน้อย

「ไม่ว่ายังไง…… เจ้านั่นมันดูทรงซุกซนกว่าเดิมแล้วตอนนี้」

「ฟุ่ฟุ่ฟุ่ ฉันตั้งตารอเมื่อมันโตขึ้น」

ตอนนี้มันตัวเล็กผมเลยทำได้แค่ถูหัวมันด้วยนิ้ว แต่เมื่อมันโตผมน่าจะ…… ฟุ่ฟุ่ฟุ่

「ลามก โอบกอดหนูมากกว่านี้เพื่อที่จะไม่ไปเส้นทางลามก~」

ผมรัดแขนรอบแลมมี่ที่แหย่ผมด้วยน้ำเสียงซุกซนและผมจูบเธออย่างมีไฟ

ผมผลักเธอลงพื้นใส่ตัวผมเข้าไปในรูเธอและจากนั้นเหวี่ยงสะโพก

「นื้ออ~ พี่ซั่มผู้หญิงดีๆแล้ว! ไปหลงต้นไม้แบบนั้น! นั่นไม่ดีนะ!」

อยู่ดีๆผมคิดอย่างสงบได้อีกครั้ง

ถูกรัดโดยตัวยาวๆของแลมมี่และกระแทกเอ็นกับตัวงอได้ง่ายๆของเธอและดูดกับลิ้นงูเธอ…… ไม่ใช่นั่นทำให้ผมเป็นพวกลามกแล้วหรือ?

ช่างมันเถอะ

มันรู้สึกดี

เรื่องราวข้างเคียง วัตถุดิบปีปี้

「หนูทำไข่ดาวให้ทุกคนได้!」

เมื่อปีปี้กลับคฤหาสน์ เธอมุ่งหน้าไปที่ครัวระหว่างกลิ้งบางอย่างบนพื้น

「นั่นอะไร?」

「มันไข่ใหญ่สุดสู้ดเลย! หนูได้มาจากดวอร์ฟในลินต์บลูม」

เฮฮฮฮ๋…… มันเหม็นมากๆ

ล้างมันก่อนเอาไปทำดีกว่า

แต่มันเป็นไข่ค่อนข้างใหญ่

ผมคิดว่าครึ่งตัวปี่ปี้ได้เลย

ไข่ตัวอะไรกัน

「หนูไม่รู้เลย แต่มันเป็นไข่! หนูจะทำมันตอนนี้และทำไข่ดาว ปีปี้อยากให้พ่อครัวกินด้วย」

ผมชอบไข่ดาวแต่ไม่ใช่เรามีสเต็กวันนี้หรือ?

มันจะมีปัญหาถ้าพ่อครัวเปลี่ยนเมนูกระทันหันด้วย

มากินไข่ครั้งหน้าเถอะ

「เข้าใจแล้ว…… มันช่วยไม่ได้ถ้าอย่างนั้น」

「มันหนาวในเวลานี้มันเลยจะไม่เน่าเร็ว มันจะไม่เป็นไรถ้าหนูเอาไว้ในห้องใต้ดิน…… ยังนานอยู่ก่อนกินอาหาร ปีปี้ อยากเดินเล่นกับพี่มั้ย?」

「แน่นอน! หนูจะเอามันไปเก็บดังนั้นรอหนูด้วย!」

และดังนั้นเอง ไข่ถูกลืม

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูหนาว

สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย เจ้าศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ เพื่อนของราชาแห่งอเลส ผู้กล้าผู้พิฆาตมังกร

พลเมือง: 174,000  เมืองหลัก – ราเฟน: 25,000 ลินต์บลูม: 5000

เมืองเฉพาะแวนโดเลีย: 9000

ครอบครัว: นนน่า (ภรรยาหลวง), คาร์ล่า (ภรรยาน้อยหน้าที่คอยดู), ปีปี้ (ไข่)

ไม่ใช่มนุษย์: แลมมี่ (คนรักที่เป็นงู), มิรูมิ (นางเงือก), ไม่มีชื่อ (อราวเน่ระหว่างโต)

ทรัพย์สิน: 35,700 ทอง

คู่นอน: 288, ลูกเกิดแล้ว: 54 + ปลา 555 ตัว

แปลโดย: wayuwayu

tipme : tipme.in.th/wayuwayutl

patreon (Ebook): patreon.com/wayuwayu

ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ด้วยการช่วยเหลือของท่านจะทำให้แปลต่อไปได้เรื่อยๆ ขอบคุณครับ

ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: ​http://linktr.ee/wayuwayu