ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi 229 จบศึก

–มุมมองเอเกอร์–

「พวกนายตั้งแคมป์กันข้างนอกก่อนตอนนี้ พลเมืองจะไม่สงบถ้าทหาร 9000 คนมาเข้าเมืองกระทันหัน」

「ฉันจะไม่บ่น ถึงจุดนี้แล้วฉันไม่มีที่ให้กลับไปอยู่ดี」

ผมปล่อยเบเซกไว้นอกเมืองหลังจากปลดอาวุธเขาและทหารทั้งหมด

ความปลอดภัยแบบน้อยสุดควรพอแล้วที่จะคอยให้พวกเขาอยู่นิ่ง

พวกเขาจะไม่มีที่อื่นให้ไปถ้าพวกเขาก่อจลาจล

อืม พวกเขาดูไม่มีแรงพอทำอะไรสักอย่างด้วยซ้ำ

「ตอนนี้ ฉันจะต้องปรึกษากับอดอล์ฟว่าเราจะเติมพวกเขาเข้าไปในกองทัพหรือกระจายพวกเขาตามดินแดนที่พร้อมพัฒนา」

ลีโอโพลต์และอดอล์ฟจัดการที่เหลือได้

เมื่ออผมกลับไปคฤหาสน์ นนน่าและคนอื่นๆพร้อมกับสาวๆในอาคารเสริมมาเพื่อทักทาย

「ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะ เอเกอร์ซามะ」

คนแรกนนน่าอ้าแขนและเรากอดกัน

สาวๆคนอื่นดูเหมือนเคารพเธอโดยให้เธอได้เริ่มก่อน

「หนูกังวล」

เมื่อเธอกอดผม หน้าอกใหญ่ยักษ์อัดอกผม

พวกมันเป็นนมแห่งปาฏิหาริย์ แน่นพร้อมหนักแต่นุ่มและเป็นทรง ไม่แสดงถึงอาการว่าจะหย่อนยาน

หลังจากกอดกันอย่างมีไฟและจูบกัน มิตี้และมาเรียมาต่อ

ผมเห็นว่าจากเหล่าภรรยาทั้งหมดสองคนนี้เป็นคนที่ใส่เสื้อผ้าหลวมกว่า จากนั้นผมเข้าใจ

「พวกเธอคิดว่ามีแล้วเหรอ?」

「หนูท้องลูกคนที่สอง」

「อออุ…… หนูรู้ แต่หนูกลัวอ่ะ」

ผมกอดมาเรียที่ลูบท้องอย่างมีความสุข และมิตี้ที่วิตกกังวลเล็กน้อย

ผมจะบอกไม่ได้แม้ว่าผมจับท้องพวกเธอ

「ถ้าหนูกลัวแค่ถามสาวๆคนอื่นรอบๆหนูนะ」

เพราะคฤหาสน์นี้เต็มไปด้วยผู้หญิงของผม

พวกเธอทั้งหมดส่วนใหญ่จะคลอดแล้วไม่คนหนึ่งก็สองคน

「แค่ผ่อนคลายและมีลูกของพี่」

ผมจูบมิตี้เบาๆหลายครั้งก่อนทำกับมาเรียเหมือนกัน

จำนวนลูกผมเพิ่มขึ้นอีกแล้ว มันเป็นเรื่องดีที่ผมรอดมา

「อืม…… เราด้วยสิ……」

ผู้หญิงหลายคนจากอาคารเสริมเดินเข้ามา

พวกเธอบางคนมีท้องใหญ่ระหว่างคนอื่นมีลูกอยู่ในมือแล้ว

ผู้หญิงอายุน้อยที่ผมดูแลไว้รอบผมไม่ใช้ยาคุมเมื่อเราซั่มกันดังนั้นลูกจะเด้งออกมามากขึ้นแน่นอนอยู่แล้ว

ครั้งนี้  พวกเธอท้องกันอีกสี่คนและสามคนคลอดออกมาแล้ว

ผมตั้งชื่อลูกและจูบบรรดาแม่อย่างเร่าร้อน

「ที่ว่างตำแหน่งแม่บ้านต้องถูกเติมแล้วตอนนี้」

แต่อย่างสร้างปัญหาให้ริต้าแล้วกัน

สาวๆอัดกันรอบผม บอกเรื่องนู้นนี้กับผมของความสุขเมื่อผมไม่อยู่ตอนเรามีความสุขกับมื้ออาหารด้วยกันในห้องโถงทานอาหาร

「คฤหาสน์ใหม่เสร็จแล้วตอนนี้มันเลยต้องการเครื่องเรือน」

「เธอไม่ต้องหาอะไรเว่อร์วังเกินไป ฉันรู้ว่าเธอจะไปซื้อของสุดแพงถ้าให้เธอทำอะไรก็ได้」

「ฉ-ฉันไม่เอาอะไรหรูจัดหรอกน่า แต่มันยังต้องเป็นเครื่องเรือนชั้นหนึ่ง หรือมันจะลดค่าภาพลักษณ์ของคฤหาสน์」

「ถ้าเป็นแบบนั้น ให้เซบาสเตียนเลือก ฉันรู้น่าว่าเดี๋ยวเธอก็ไปซื้อพวกของปลอมมาอีก」

「ชชชี่! เดี๋ยวเอเกอร์ซามะได้ยินเธอ」

คาร์ล่าและนนน่าคุยกันเรื่องเครื่องเรือนคฤหาสน์ใหม่อยู่

ผมแค่ได้ยินอดอล์ฟอย่างเดียวตอนนี้ ที่พูดเกี่ยวกับเราจะได้เงินกันมากเท่าไหร่หลังจัดการกับของเก็บจากสงคราม

「แม่ แม่ดูสวยกว่าปรกติวันนี้…… ทำไมเป็นอย่างนั้น」

「เมื่อแม่ได้ยินว่าเอเกอร์ซังจะกลับมา แม่อาบน้ำเมื่่อคืนและใส่น้ำมันหอมเยอะแยะเลย」

「อะแฮ่ม!」

ผิวเมลดูนุ่มมากๆ

เธอควร 40 แล้ว แต่เธอไม่ได้ดูต่างจากคุที่อายุ 22 มากเลย

เมื่อผมลูบหน้าเธอเบาๆ เธอยิ้มและเกี่ยวแขนกับแขนผม…… รอยยิ้มใส่เสน่ห์นั้นเหมาะกับอายุเธอ มันเซ็กซี่มาก

「และจากนั้นอัศวินหญิงสร้างรักกับนักรบ!」

「ฟุมุฟุมุ…… ความรักบนสมามรบที่คลุ้มคลั่งก็สดชื่นด้วย」

โยกุริถามอิริจิน่าเกี่ยวกับว่ามันเป็นอย่างไรบนสนามรบ เธอน่าจะหาแหล่งอ้างอิงให้บทละคร

「และจากนั้นพวกเขาทำให้คู่เขาเงียบกันด้วยการจูบในรถม้า!」

「ซ่อนเสียงอย่างลับๆ…… มันอาจนิยมในหมู่คุณนาย」

โกหกน่า เอาจริงๆหนูตะโกนเสียสุดเสียงแทนอยู่เงียบๆ

「และจากนั้น รถม้าก็พัง!!」

「ทำไมกันเล่า!? ทำไมอยู่ดีๆมันก็ไม่สมจริงขึ้นมา」

「แต่มันเกิดขึ้นจริงอ่ะดิ……」

ถ้าเธอเขียนเรื่องแปลกๆ สุดท้ายมันจะสร้างข่าวลือแปลกๆกับผม

มันก็ดูเหมือนคาร์ล่าบ่นเรื่องบางอย่างอยู่ แม้แน่นอนว่าหูที่ดีของนนน่าฟังได้ยิน

(พายเนื้อ~ ซุปฟักทอง~ อุฟุ่ฟุ่ฟุ่ฟุ่)

หลังเคซี่กินส่วนของเธอเสร็จ เธอเล็งจานสาวคนอื่น

พื้นฐานแล้วเธอขโมยอะไรที่เธอต้องการก็ได้จากคนที่ไม่เห็นเธอได้แต่ถ้าเธอทำอย่างนั้น……

「โอ้ เหล้าหมดแล้ว มันได้เวลาเติมแล้วสิ!」

อิริจิน่ายืนและก้าวไปข้างหน้าเพื่อเอาเหล้าเพิ่ม

เคซี่ที่กำลังแอบเอาอาหารจานโยกุริวางเท้าอยู่ข้างล่าง

(กย๊าาาาาาา!! เท้าหักแล้ววว)

นั่นไง เหมือนผมเห็นล่วงหน้าเลย

แต่มันไม่ได้หักสักหน่อย มันแบนต่างหาก

「นี่เป็นบางอย่างที่หนูทำ แต่หนูไม่คิดว่ามันหรูพอมาอยู่บนโต๊ะทานอาหารขุนนางหรูๆ」

อาหารที่นำมาเสิร์ฟหน้าเรามิเรลเป็นคนทำ

หมูและผักโขมผสมชีสเยอะๆแล้วนำไปอบ

แน่นอนมันดูเหมือนบางอย่างที่เราจะกินเมื่อเราไปตั้งแคมป์กันข้างนอก……

「พี่ชอบ ……รสชาติมันคุ้นปาก」

「จริงเหรอ!? งั้นมันรสชาติเหมือนกับกลับไปตอนนั้นถ้าอย่างนั้น!」

มันทำให้นึกถึงความหลังเมื่อหลังจากจากลากับป่าของลูซี่ ผมจำได้ว่ากินอาหารมิเรลไม่นานหลังเจอเธอ

「เราเคยสู้ด้วยกันและตอนนี้ หนูถูกทิ้งไว้ลำพัง มันเหงาอ่ะ」

มิเรลจับช้อนตักอาหารพามาใส่ปากผม

ผมจะพาเธอไปล่าสัตว์หรืออะไรเทือกๆนั้นครั้งต่อไป

「ฮาร์ดเลตต์ซามะ ถ้าท่านหิวหนูเอาอาหารมาให้อีกได้」

มันดูเหมือนริต้ารับไม่ได้ที่เห็นผมกินอาหารบ้านๆของมิเรล

เธอเอาอาหารมากองเป็นภูเขาและป้อนใส่ปากผม

เดี๋ยวสิ มันยังร้อนจัดๆเลยนี่ เดี๋ยวอย่ายัดมัน!

「พ่อเลี้ยง หนูจะเทเครื่องดื่มให้」

「โออ้ ขอบคุณ」

สเตฟานีเติมเหล้าแก้วผมขณะปากผมเต็มไปด้วยอาหาร

เพิ่มเติม มาเซลีนกับเฟลิซีดันตัวเองใส่ผมจากทั้งสองข้าง ให้ผมมีความสุขกับความนุ่มนมพวกเธอ

「เรียกเขาว่าพ่อเลี้ยง…… ไม่ใช่เธอแก่กว่าเอเกอร์เหรอ」

คาร์ล่าพูดตะลึงเมื่อแม่ลูกจากเทรียล้อมผม แม้สเตฟานีไม่ได้ดูเหมือนใส่ใจ

「เขาเป็คนคนรักของแม่ ดังนั้นพ่อเลี้ยงอ่ะเหมาะแล้ว」

「พ่อเลี้ยงจ๋า หนูรักพ่อ」

สเตฟานีและเฟลิซีชิดใกล้ผมมากขึ้น จากนั้นมาเซลีนเอามือผมไปตัวแดงๆเธอที่ท้อง

「มันจริงๆ…… บางอย่างน่าอายสำหรับผู้หญิงอายุมาก……」

เธออายุ 46 แม้อย่างนั้น เธออยากให้ผมจับท้องกลมๆของเธอ

「โอ้? ท้องเหรอ?」

「ใช่…… หนูท้องโดยชายหนุ่มที่เป็นลูกหนูได้」

นนน่าและคนอื่นๆส้อมกับมีดร่วงเหมือนไม่เชื่ออะไรที่ได้ยิน

「อสุจิฮาร์ดเลตต์ซามะว่ายข้างในมดลูกที่ไม่ได้ถูกใช้มา 16 ปี…… และชิงไข่หนูไปหนึ่งใบ」

มาเซลีนมองหน้าผมอย่างแดงๆและเอามือเธอไว้ที่คอผมอย่างยั่วยวน

คุณนายซุกซนคนนี้อดไม่ได้ที่จะภูมิใจว่าไข่เธอโดนผมชิงไป

เอ็นผมแข็งจากความสำเร็จที่เพิ่มเข้ามา

「อุปกรณ์ของฮาร์ดเลตต์ซามะ…… มันไม่ได้แค่ใหญ่มันก็เชี่ยวชาญในการทำให้คุณนายท้องด้วย หนูแน่ใจว่าเดี๋ยวลูกหนูก็ท้องเร็วๆนี้」

「เราอยากได้ลูกของพ่อเลี้ยงด้วยเหมือนกัน」

「แม้ว่าไม่รีบ ไข่ควรจะพร้อมฟักถ้าแค่ฝากกายไว้กับเขา」

สเตฟานีและเฟลิซีแนบติดกับร่างผมยิ่งมากขึ้นกว่าเดิม ทำให้นนน่าไม่สามารถรับได้แล้ว แล้วเอาตัวเองมางัดระหว่างเราและเอานมผลักพวกเธอถอยไป

「มีลูกก็ดีแหละ…… แต่อย่าไปพูดบางอย่างแบบนั้นเปิดเผย! มันจะสร้างข่าวลือว่ามีสัมพันธ์กับลูก」

นนน่าจ้องสาวๆด้วยหน้าตาดุ

แต่ผมชอบการถูกเรียกว่าพ่อระหว่างสร้างรัก

พูดถึงพ่อ……

「ฮ่าาา……」

「ซีเลียจัง อารมณ์ดีขึ้นหน่อยน่า นายท่านไม่ได้รับบาดเจ็บ」

ไกลจากเอะอะอย่างตื่นเต้น ลีอาห์พยายามให้กำลังใจซีเลียที่หดหู่

「แม้ว่าฉันสมควรปกป้องเอเกอร์ซามะ…… ทุกอย่างที่ฉันทำคือทำให้เขาอ่อนแอลง เพราะฉัน เขาแม้แต่เสียหอกที่มีค่าไป อออออุ」

เธอกัดอาหารที่ลีอาห์ยืนให้คำเล็กๆและเก็บคอไว้ให้ตกอยู่อย่างนั้น

การปกป้องซีเลียมันเป็นธรรมชาติสำหรับผม ผมเลยไม่ถืออย่างมากๆที่ทำมัน

หอกมันสำคัญแต่หอกทำมาใหม่ก็ใช้ได้เหมือนกัน แต่ไม่มีอะไรแทนที่หนูได้

ผมเข้าหาจากข้างหลังและขยี้เส้นผมของเธอ

「ว้าา ว้าา ผมหนู」

ตอนซีเลียรีบหันมา ผมจูบปากเธอเพื่อใส่เหล้าเข้าปากเธอนิดหน่อย

แค่สำหรับวันนี้ เธอเมาและหลับไปได้ จากนั้นเธอจะตื่นมารู้สึกร่าเริงขึ้นพรุ่งนี้

「พูดถึง เกิดอะไรขึ้นกับแคทเธอรีนและบริดเจ็ต?」

มันอยู่ในใจตั้งแต่เริ่มแล้ว

ผมไม่เห็นพวกเธอทั้งสองคน

ถ้าพวกเธอรู้สึกไม่สบาย อย่างน้อยพวกเธอก็บอกให้ผมรู้ได้

「อ……เอิ่ม……」

「เอ่อ……」

นนน่าและมาเซลีนมองไปทางอื่นอย่างกระอักกระอ่วน

อย่าบอกนะว่าบางอย่างเกิดขึ้นกับพวกเธอ

「พี่จะไปที่ห้องพวกเธอ」

ผมยืน

พวกเธอคือผู้หญิงของผมและแคทเธอลีนก็มีลูกผมแล้วด้วย

ถ้าบางอย่างเกิดขึ้น ผมจะช่วยพวกเธอแก้ปัญหา

ผมหนีออกจากสาวๆที่พยายามหยุดผมและทันทีเมื่อผมเปิดประตูห้องโถงทานอาหาร……

「ฮ่าา ฮ่าา……」

「ฮ่าา…… ฮ่าา……」

「……โอ้พวกเธอไม่เป็นอะไรเหรอ?」

แคทเธอรีนและบริดเจ็ตยืนอยู่ข้างหลังประตู

พวกเธอแต่ละคนมีแม่บ้านเกาะอยู่ที่เอว กอดอย่างสุดความพยายาม ผมสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

「อาา…… หนูบอกพวกเธอว่าอย่าให้พวกเธออกจากห้องก่อนกลางคืน……」

ริต้าถอนหายใจเบาๆ เธอล็อกพวกเธอไว้ในห้องหรือ?

ทำไมเธอจะทำแบบนั้นเล่า?

「เฮ้ พี่กลับมาแล้ว」

ผมทักพวกเธอและเคลื่อนที่เข้าไปเพื่อกอดพวกเธอแต่พลาด

พวกเธอสองคนงอตัวก้มและลอดใต้แขน

จากนั้น พวกเธอกอดเอวและต้นขาผม

「อา- เอ็นผู้ชาย……」

「มันเนิ่นนาน…..เอ็น……เอ็นใหญ่ด้วย……」

ตาพวกเธอดูเหมือนจับจุดมองไม่ได้ตอนพวกเธอฝังหน้าในหว่างขาผม

ผมพยายามฉีกตัวออก แต่พวกเธอจับผมและไม่ปล่อยผมไป

「ขออภัยอย่างมากมาย เมื่อพวกเธอได้ยินว่าฮาร์ดเลตต์ซามะจะกลับมา พวกเธอสองคนเสียเหตุผลไป…… พวกเธอไม่ได้อยู่ในสภาพใจคนปรกติที่จะกิน นนน่าซามะเลยสั่งหนูให้เอาพวกเธอไว้ในห้องจนกว่าจะค่ำ」

「เจี๊ยว…..」 「ซั่มซั่มฉัน……」

พวกเธอสองคนเลียหว่างขาผมบนกางเกง

สาวๆคนอื่นและแม่บ้านไม่ได้ดูเหมือนขัดใจ

พวกเธอรู้เกี่ยวกับแคทเธอรีนแล้ว ดังนั้นพวกเธอไม่ได้ตกใจเมื่อได้รู้ว่าบริดเจ็ดลามกเท่ากัน

เมลิสซ่าทำตัวเป็นชายเพื่อให้พวกเธอหายเงี่ยนจนเครียดแต่ตอนนี้เธออยู่ในเมืองหลวง

มาเรียท้องอยู่ตอนนี้เธอเลยเล่นบทนั้นไม่ได้ด้วยเหมือนกัน ผมเลยเดาว่าความเงี่ยนจนโกรธพวกเธอในที่สุดก็ทำให้สมองทำงานเพี้ยน

「มันช่วยไม่ได้แล้วที่มันเป็นอย่างนี้ นี่เป็นหน้าที่ผู้ชายที่ต้องทำให้หญิงเงี่ยนสุขี ไปที่ห้องนอนกันนะ」

「พี่จะโอบกอดเราเหรอ?」 「เร็วเข้า…… กีหนูจะพาหนูคลั่งแล้ว!」

ขณะพวกเธอสองคนเริ่มแก้ผ้าตรงนั้น ผมอุ้มพวกเธอทั้งสองคนขึ้นไหล่และไปที่ห้องนอน

「นนน่าหนูและคนอื่นตามสบายกันนะหลังกินเสร็จ แล้วมาที่ห้องพี่ด้วย」

สาวๆในห้องโถงกินข้าวดูเหมือนไม่มีสุข

ผมจะให้พวกเธออารมณ์ดีขึ้นกันบนเตียง

ผมอุ้มแคทเธอรีนและบริดเจ็ตไปที่ห้องนอนแล้วโยนพวกเธอขึ้นเตียง

มันเป็นครั้งแรกที่เรามีเซ็กส์กันระหว่างอารมณ์มันไม่เข้าบรรยากาศเลยแม้แต่น้อย ผมแน่ใจว่าพวกเธอสองคนไม่ถือเกี่ยวกับมันตอนนี้

「ในที่สุด…… หนูก็จะได้เอ็นแล้ว」 「หนูยังไม่ได้นำอะไรเลยแต่หนูกำลังจะน้ำแตกแล้ว」

ผมโยนเสื้อผ้าผมทิ้งและเปิดเอ็นค่อนข้างโด่ ทำให้สองสาวเชียร์วี้ดว้าย

「ใหญ่มั่กๆ! อา หนูโคตรดีใจ!」 「กลิ่นปลายหัว….. มันน่าทึ่งที่สมชายแค่ไหนนี่」

「งั้นใครอยากได้ก่อน?」

「หนูเป็นเมียน้อย! เอาให้เมียก่อนมันเป็นธรรมชาติ!」

「แต่หนูเด็กกว่าอ้ะ! มาซั่มรูฟิตๆก่อนดีกว่าเปล่าพ่อจ๋า」

เมื่อพวกเธอสองคนจ้องกัน ผมตัดสินใจเริ่มด้วยแคทเธอรีน

「คุ……. ดูอะไร บื้อ」

บริดเจ็ตเริ่มตกเบ็ดแบบไร้สุขระหว่างแคทเธอรีนยิ้มและแหกขา

ผมจับขาขาวๆของแคทเธอรีนและเลียให้ดีก่อนขี่ขึ้น

「อ๊าน! หนูอยากได้ลึกๆได้โปรด และทักมดลูกหนูด้วยหวัดดีด้วย」

「ทักหวัดดีเหรอ?」

เธอพูดอะไร?

「ใช่ ทักลูกพี่ในมดลูกหนูด้วย」

แคทเธอรีนพูดเหมือนไม่มีอะไรมันเลยไม่เข้าหัวผมทันที

ผมหยุดเกือบไม่ทันก่อนไม้เนื้อเข้าไปในเธอ

「หนูท้องเหรอ!?」

「ใช่ หนูเชื่อว่ามันตอนที่เราแต่งใหม่ๆ……」

นั่นไม่เป็นไร มีลูกยิ่งเยอะยิ่งดี

ถึงอย่างไร ผมไปกระแทกเอ็นใส่เธอไม่ได้ถ้าเธอท้อง

ยิ่งกว่านั้นเมื่อผมรู้ว่าเอ็นผมจะเข้าลึกถึงมดลูก เพราะมันอาจมีผลกระทบกับลูก

การตัดสินใจแคทเธอรีนอาจขุ่นมัวเพราะความเงี่ยนจนโกรธ

เธอเป็นผู้หญิงที่ใจดีที่จะเสี่ยงชีวิตเธอเพื่อลูกเมื่อเป็นปรกติ

「มันจะไม่เป็นไร ถ้ามันเอ็นพี่ ถ้าอย่านั้นลูกจะ-…… เดี๋ยวดิ! อย่าไปน้า!!」

ผมถอยก่อนแทงเธอและแคทเธอรีนกอดผมอย่างสุดกำลัง

「พี่มีแค่มีเซ็กส์กับผู้หญิงท้องไม่ได้ พี่จะเกลียดมากถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเด็ก」

「ถ้าอย่างนั้นเอาตูดหนู! พี่ซั่มตูดหนูได้ มาแกว่งเอ็นหน้าหนูแล้วไม่ให้มันโหดร้ายเกินไปแล้ว!」

แคทเธอรีนอยากได้สุดๆและมันทำให้ผมมีสุขนิดหน่อยที่เธอเอาเอ็นผมเป็นที่ยึดเหนี่ยว

「พี่ไม่ถือ แต่หนูไม่ได้เตรียมไว้นี่ใช่มั้ย?」

ผมชำเลืองบริดเจ็ต

「ถ้าพี่ใช้ตูดเธอ มันจะทำให้เอ็นเลอะ! หนูจะเอาก่อนถ้าอย่างนั้น」

นั่นจริง

ถ้าผมสอดใส่ตูดโดยไม่เตรียมไว้ ผมจะรู้สึกเสียใจกับบริดเจ็ตเมื่อผมแทงเข้าไปในช่องคลลอดเธอ

「ไม่…….」

บริดเจ็ตฉีกขาพร้อมฉีกยิ้ม นมเธอไม่ได้ใหญ่มากแต่ทั้งตัวเธอที่เหลือมีน้ำมีนวลแน่นๆ

เอ็นผมแข็งตั้ง

「ไม่ต้องเร้าอารมณ์ใช่เปล่า?」

「พี่คิดยังไงล่ะ?」

ผมว่านั่นไม่จำเป็น

มีน้ำเงี่ยนไหลเยิ้มที่หว่างขาเธอจนเอากระบวยมาตักได้

「ถ้าอย่างนั้น ใส่ล่ะนะ」

「ได้โปรดขอลึกๆอึ้ดๆ」

รับคำขอบริดเจ็ดผมจับขายั้งไว้แล้วขี่เธอจ้องจะสอดใส่เอ็นลึกสุดเจี๊ยวใส่เธอ

「นึน…… ซอรรรย่าาา!」

「อ๊า!」

เอ็นผมแทงรูเธอสะท้านมดลลูกเธอ

บริดเจ็ตจิกเล็บใส่ไหล่ผมและหงายหัวไปข้างหลัง เธอไม่ร้องดังเกินปรกติ

ผมคิดว่าเธอเงี่ยนมากกว่านี้แต่บางทีผมคาดหวังผิดๆ

「ไม่หรอก…… เธอแตกแล้ว」

แคทเธอรีนแซมเข้ามาอย่างไร้สุขตอนเธอเอานิ้วสะบัดคลิตอริส

「อาา เธอถึงจุดสุดยอดโดยไร้เสียง」

ตอนนี้เมื่อดูเธออีกครั้ง ลิ้นเธอห้อย ขาเธอเกร็งและจิกเล็บใส่หนังผม

เห็นได้ชัดว่าหนึ่งแทงไปสุดกี

「อะอออู๋…… อ่าอออู๋…… ฮ่าา……」

เพราะเธอตอบสนองอย่างน่าสนใจ ผมพยายามบดสะโพกใส่ระหว่างผมค้างอยู่ลึกๆ

「อั่กก๊า! ฮ่าอออออออออออู๋!!」

ผมทำเธอน้ำพุ่งทันที

มีเยอะด้วย

「ว้าาาา เหมือนน้ำพุเลยอ่ะ」

เพื่อเปลี่ยนท่าผมถอนเอ็นออก แต่บริดเจ็ตน้ำแตกไม่หยุด

ผมไม่ได้แตะร่างเธอและเธองอเหมือนกุ้งและเด้งสะโพกระหว่างน้ำพุ่งแตกไปทุกที่

「เงี่ยนค้างมาแค่ไหนเนี่ย? พี่เพิ่งจะแทงเอง」

「เธอไม่มีสติแล้วแหละ มาซั่มหนูได้แล้วมา……」

แคทเธอรีนน่าจะพูดถูกว่าสติเธอบินเรียบร้อยแล้ว แต่ผมรู้สึกไม่ดีที่ปล่อยเธอไว้หลังหนึ่งแทงเอง

ผมนั่งขอบเตียงและยกบริดเจ็ตผู้แตกจนเหนื่อยหมดแรง เป็นบริดเจ็ตผู้ที่ยังฉีดน้ำแตกไม่หยุด ผมทิ้งเธอใส่เอ็นบนท่านั่งหันหลังใส่ตักและเธอครางอีกครั้ง

「อ๊าาาาาา…… สุดหนา….. สุดแข็ง…… แถมผิวไม่เรียบและขรุขระจัดๆด้วย…..」

ผมไม่ต้องยั้งเอ็นด้วยตัวโตแล้วของบริดเจ็ต

เธอไม่ได้ผอมบวกกับเธอสูงประมาณ 160 ซม.ด้วย เธอเลยจะไม่แตกหักง่ายๆ

ผมจับต้นขานุ่มๆและกระแทกสะโพกเร็วพอให้เตียงร้อง

「ฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮี๊! หนูจะตาย! จะตายแย้วววววว! 」

เธอร้องและสัญชาตญาณของเธอทำให้เธอวิ่งหนี

ผมไม่ให้การต่อต้านของเธอแยกสองเราให้จากลากัน

ผมจะสั่นจิ๊ด้วยสุดแรงแทง

เมื่อเห็นเธอเงี่ยนขนาดนี้มันทำให้เอ็นผมขยายตัวยิ่งๆขึ้นไปและยิ่งกระตุ้นบริดเจ็ตมากขึ้นอีก

「หนูคิดว่าเธอจะถึงขีดจำกัดแล้วแหละ」

ช่องคลอดเธอขมิบรัดตั้งแต่เริ่มแต่ตอนนี้เริมกระตุกแบบคุมไม่ได้

ถ้าผมทำอีก เธออาจตายจริง

「พี่รักหนูนะ บริดเจ็ต ฝันดี」

ผมดูดคอสร้างรอยพิสูจน์รักเราและดันสะโพกใส่เธอแรงๆ

「กึ่กกกฮึ่กกกก!!」

อีกการน้ำแตกและร้องไร้เสียง เมื่อน้ำแรกหายไปสู่ความว่างเปล่า น้ำอีกชุดที่สีออกทองลอยโค้งจากหว่างขาสู่พื้น

บริดเจ็ตหมดสติและล้มพับไปข้างหน้าเหนื่อยๆเละๆเทะๆ

「โว่ว นั่นเกือบแล้ว」

หน้าเธอเเกือบจิ้มแอ่งที่เธอสร้าง

ระหว่างจับตัวเธอยกขึ้น ผมให้เธอกินน้ำโดยส่งผ่านจูบ

ผมไม่อยากให้เธอตัวแห้งหลังน้ำแตกมากมาย

「ฟุ่ฟุ่ สาวคนนั้นยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ เธอมาหมดสติโดยไม่ให้พี่แตกได้ไง」

มันดูเหมือนระดับความลามกแคทเธอรีนสูงกว่าบริดเจ็ต

「มา มาซั่มตูดหญิงท้องเถอะ หนูเตรียมปวดแล้วดังนั้นแค่เด้าแรงๆข้างในเลย」

เธอโค้งไปพิงกำแพกและเอามือแหกรูตูด

「ให้ตายน่า พี่ไม่อยากทำเด็กสะเทือนมากพี่เลยแรงไปไม่ได้หรอก」

ผมจับแก้มก้นและดันเอ็นใส่ตูดเธอ

「อ๊าา…… หนาโค้ตร…… มันเหมือนจะฉีกตูดแหกเลยอ่ะ……」

เมื่อส่วนหนาที่ปลายผ่านไป ผมได้ยินเสียงฉีกก่อนเห็นหน้าแคทเธอรีนยู่

「มันจะฉีกจริงถ้าแบบนี้ พี่ว่าพี่จะให้ชินกับหัวก่อนตอนนี้……」

ตอนผมกำลังจะดึงออกชั่วคราว แคทเธอรีนจับผมไว้

「ไม่ๆ เรากำลังจะเข้า……. ถึงจุดเสียวๆแล้ว!!」

เธอเอาสะโพกเล็งแล้วดันตูดใส่ผมไกลขึ้น

มันรู้สึกเหมือนผมฉีกเธออยู่ตอนเอ็นผมถูกกลืนโดยรูทวาร

「เฮ้ยเฮ้ย」

「มันเจ็บ! แต่มันเสียวอ้ะ!!」

เธอรู้ว่าเดี๋ยวเธอปวดตูดแน่ แต่เธอยังสะบัดสะโพกอย่างมีสุข

เหมือนที่พูดก่อนหน้า บริดเจ็ตยังอ่อนอยู่ นี่คือหน้าตาผู้หญิงลามกของจริง

「ตูดหนูกำลังพอใจ…… หนูท้องแต่รูตูดกำลังถูกซั่ม…… ไม่สิ ตูดหนูถูกทำให้บานระหว่างท้องและมันทำให้หนูมีความสุขมาก!」

แคทเธอรีนโยกใส่ระหว่างตะโกนอย่างสุขใจ

ผมรู้สึกผิดนิดหน่อยเมื่อผมเห็นเลือดไหลแต่เมื่อเห็นว่าผู้หญิงที่ลามกขนาดนี้ต้องการผมอยู่มันเป็นความรู้สึกที่ต้อต้านไม่ไหว

「ขอโทษนะ พี่ยั้งไว้ไม่ได้แล้ว พี่จะขยับด้วย」

「แน่นอน! เด้าหนู ซั่มหนูเลย」

ผมไม่กังวลว่าเอ็นผมจะเลอะหรือตูดเธอจะฉีกแล้ว

สองเราเอากันเหมือนสัตว์เด้า โยกสะโพกใส่กันจนกว่าเราจะสุด

「พี่จะแตกแล้ว แคทเธอรีน!」

「แตกเลย! ซั่มรูตูดหนู!!」

สองเรากดสะโพกหากันระหว่างแทงสุดท้ายหนึ่งครั้งและเสียงน้ำฉีดเป็นจังหวะก้องตอนผมน้ำแตก

「ความรู้สึกนี้…… อาา ความรู้สึกนี้เท่าไหร่ก็ไม่พอ ที่ได้น้ำหวานร้อนๆในท้อง อาา ท้องหนูร้องแล้วตอนนี้…… แต่นี่อาจดีด้วยเหมือนกัน」

แคทเธอรีนดื่มด่ำความสุขที่รับน้ำแตกระหว่างมีหน้าหลงเสน่ห์บนหน้าเธอและแม้แต่ดูมีความสุขจากท้องเจ็บๆที่เกิดจากน้ำเชื้อเยอะฉีดเข้าไปในท้องเธอ

เธอทำให้แน่ใจว่าเด็กในครรภ์เธอไม่ได้รับอันตราย แต่จ่ายด้วยตูดฉีกแทน

ผมจะต้องทายาทาทีหลัง

「หนูจะจัดการมันก่อน」

เมื่อกลับมามีสติ แคทเธอรีนหยิบถังและออกจากห้องอย่างเขินๆระว่างผมตอบแบบไม่เต็มใจ

เติมเต็มตูดเธอด้วยอสุจิมากพอขยายท้องเธอดูเหมือนค่อนข้างสร้างปัญหาให้เธอ

แต่ถึงอย่างไร เธอสามารถเดินเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้ว่าหลังจากทั้งหมดนั้น

ท่าเดินของเธอไม่ได้ไม่เป็นท่าด้วยซ้ำ

ผมลูบบริดเจ็ตที่ยังสลบอยู่และน้ำแตกต่ออยู่เป็นช่วงๆ

「เส้นทางมันลามกและลำบากจริงๆ」

–มุมมองบุคคลที่สาม–

ศึกเมืองสีขาว ②

การระดมยิงทางน้ำในแม่น้ำเทียรี่เหนือ

กองเรือจักรวรรดิ เรือธง เลวีอาธาน

「แซพเนสเป็นชายที่โง่อย่างคิดไม่ถึงอยู่แล้วเหรอ?」

「ใช่ครับ เขาพยายามชิงดีชิงเด่นโดยเอาความสำเร็จไว้คนเดียว」

ลูกน้องผู้ชายหลายคนเรียงกันต่อหน้าเซกริตขณะเธอออกความคิดเห็นในน้ำเสียงไม่สนใจ

「ในท้ายที่สุด นายพลแซพเนสไปถึงเท้าของท่านผู้นำไม่ได้……」

เซกริตจ้องผู้บัญชาการหน้าใหม่ที่พูดอย่างนั้น

「อาา……」 「โง่มาก……」

คนมากประสบการณ์ถอนหายใจด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง

พวกเขารู้ว่านายพลหัวใจเย็นชาไม่รับฟังความพยายามเลียแข้งขาไม่ว่าจะรูปแบบใด

คำพูดเหล่านั้นไร้ความหมายและจะลดค่าใครก็ตามที่ใช้พวกมัน

มาตรฐานเดียวที่เธอใช้ประเมินลูกน้องนั้นขึ้นอยู่กับผลงาน

「ฉันไม่สนว่าใครทำให้เมืองสีขาวแตก ความหวังเดียวของฉันคือการได้เห็นเมืองนั้นไหม้วายวอดด้วยตาของฉันเอง ฉันจะไม่เข้าร่วมการแข่งขันไร้จุดหมาย ทุกคน เข้าตำแหน่งต่อสู้」

「「ครับแหม่ม!」」

มันเป็นคำสั่งเดียวจากเซกริต กองเรือเริ่มเคลื่อนไหวสู่ขบวนแถวเพื่อระดมยิงเมืองสีขาว

มีท่าเรือติดอยู่กับเขตใต้ของเมืองสีขาว ดังนั้นปืนใหญ่กองเรือควรไปถึง

ปืนใหญ่บกสร้างรอยบนกำแพงเมืองสีขาวไม่ได้ แต่ชุดการยิงจากปืนใหญ่ที่ใหญ่กว่าที่อัดอยู่บนเรือคิดว่าสามารถทำลายพวกมันได้

「เราเกือบเตรียมการเสร็จแล้ว!」

เซกริตพยักหน้าเงียบๆ

กองเรือจักรวรรดิเข้าใกล้กำแพงสามชั้นฝั่งใต้เมืองสีขาว

ท่าเรือข้างนอกกำแพงถูกทำลายไม่นานหลังการต่อสู้เริ่มขึ้น

ตอนนี้เธอจะเล็งกำแพงโดยตรง

「เริ่มยิง!」

「ระเบิดมันทิ้งซะ!」

เรือเล็กที่มีระยะสั้นกว่าอยู่ใกล้กับพื้นดินมากกว่าระหว่างเรือใหญ่ที่ระยะไกลประจำตำแหน่งใกล้ตรงกลางแม่น้ำ พวกมันทั้งหมดเริ่มยิงปืนใหญ่ทันที

แม่น้ำเต็มไปด้วยควัน สะเก็ดกำแพงกระจายอีกครั้งโดยการยิงและสร้างหลุมบนผิว

「……มันไม่โค่น」

「ยังไงก็ตาม มันมีประสิทธิภาพ」

กำแพงเมืองสีขาวไม่ได้ทลายจากการยิงปืนใหญ่ของกองเรือจักรวรรดิ

แต่ไม่เหมือนความเสียหายน้อยนิดที่สร้างโดยปืนใหญ่บนบก การระดมยิงจากกองเรือขุดหลุมในกำแพงได้ลึกอยู่หลายที่และทำลายป้อมปืนที่ตั้งอยู่บนกำแพงมากมาย

ทหารข้างในกำแพงรีบพยายามโจมตีสวนโดยยิงปืนใหญ่ของพวกเขาเอง

มันไม่ง่ายที่จะยิงให้โดนกองเรือที่เคลื่อนไหวหลังยิงชุดแรก

แม้แต่ตอนนี้ มีกระสุนปืนใหญ่แค่ไม่กี่ลูกโดนเป้าหมาย

「ความเสียหายระดับกลางกับเรือประจันบานโลชาร์!」 「เรือประจันบานเล็กคัดจิสถูกยิง มันเริ่มจมแล้ว!」

เจ้าหน้าที่ระดับสูงชำเลืองมองเซกริต แต่เธอไม่ได้เคลื่อนไหว

「นี่จะไม่ทิ้งแม้แต่รอย ส่งเต่าออกไปด้วย」

「ครับแหม่ม!」

การยิงใส่กันดำเนินต่อไป

กองเรือจักรวรรดิเสียเรืออยู่เรื่อยๆ อย่างไรก็ตามกำแพงเมืองสีขาวก็เริ่มกระเทาะด้วยเหมือนกัน

โดยเฉพาการโจมตีที่เน้นยิงส่วนบนของกำแพงสร้างความเสียหายหนักและ ลดความเข้มข้นการยิงสวนของสหพันธรัฐอย่างช้าๆ

「เต่าอยู่ในตำแหน่งแล้วครับ!」

เจ้าหน้าที่ระดับสูงส่งเสียเชียร์

เรือที่พิเศษสำหรับการระดมยิงที่เรียกว่าเต่า ด้วยปืนใหญ่ที่ใหญ่พิเศษควรสามารถทำลายได้แม้แต่กำแพงหนาของเมืองสีขาว

「ยิง」

เซกริตสั่งในน้ำเสียงเย็นชาไม่สนหน้าใคร

ตามด้วยเสียงคำรามดังมากกว่าเสียงอื่นที่แยกได้แม้แต่ในกลุ่มเสียงบูมดังก้องจากการยิงปืนใหญ่แลกกัน กระสุนยิงจากปืนใหญ่ขนาดยักษ์ที่ติดตั้งบนเรือแปดลำทำลายกำแพง

ทันทีที่ลูกปืนใหญ่โดนกำแพง มันสร้างเสียงที่ต่างกันจากการระดมยิงก่อนหน้า

「โอออ้! มันทลาย!」

กระสุนที่โดนส่วนบนของกำแพงทำลายส่วนใหญ่ไปส่วนหนึ่งและทำให้เศษหินร่วงลง

มากกว่านั้น กระสุนปืนใหญ่ที่โดนกลางกำแพงเปิดรูใหญ่และทะลุไปอีกฝั่ง

ในที่สุดกำแพงเมืองสีขาวก็มีรู ซึ่งเป็นเมืองสีขาวที่ตั้งไว้ปกครองทวีปและเป็นกระดูกสันหลังของสหพันธรัฐโอลก้า

「ท่านผู้นำ…… ท่านทำได้แล้ว!!」

「สหพันธรัฐจบสิ้นแล้ว!」

เจ้าหน้าที่ระดับสูงส่งเสียงเชียร์ แต่เซกริตไม่ได้ยิ้มมุมปากด้วยซ้ำ

「ระดมยิงต่อไป เราสร้างแค่รูเท่านั้น นอกจากนี้ยังมีกำแพงตั้งอยู่อีกสองกำแพง」

รอยยิ้มบนหน้าของทุกคนยกเว้นผู้หญิงไม่หายไป

พวกเขาแค่ต้องทำลายกำแพงด้วยการยิงปืนใหญ่มากกว่านี้

อย่างไรก็ตาม บางอย่างเกิดขึ้นเมื่อคำสั่งถูกมอบอย่างรู้สึกมีชัย

มันเป็นเสียงบางอย่างวิ่งผ่านลมและจากนั้นแถวใหญ่ของน้ำระเบิดกระทันหัน สร้างคลื่นกระแทกที่ทำให้เรือเล็กคว่ำ

「นั่นอะไร!?」

「มันใหญ่กว่าปืนใหญ่มากบนเต่าด้วยซ้ำ!」

กระสุนปืนใหญ่ขนาดยักษ์อีกลูกตกมาจากท้องฟ้า

เรือใหญ่ที่ป้องกันข้างเลวีอาธานถูกยิงตรงกลางและเรือแตกครึ่งทันที สองส่วนจมลงไปในน้ำ

「ร-เรือประจันบานอูรอน…… จม…… เป็นไปไม่ได้……」

กระสุนปืนใหญ่มากๆพวกนั้นบินผ่านอากาศและจมเรือจักรวรรดิเรื่อยๆ

ทหารที่ตื่นเต้นและมั่นใจชัยชนะเมื่อครู่ที่แล้ว กลายเป็นซีดอย่างเร็ว

「เต่าจม! ปืนใหญ่ศัตรูมันอยู่ที่ไหนกันเนี่ย……」

「เสากระโดงเรื่องเเบโรดหัก มันล่องเรือต่อไม่ได้!」

「พวกมันยิงมาเป็นแนวตั้งระหว่างกำแพง ดูตรงนั้น」

น้ำเสียงเซกริตเหมือนเดิมเทียบกับลูกน้องที่ตื่นตกใจ

บนส่วนที่พังของกำแพงที่เธอชี้ ธงน้ำเงินแดงโบกสะบัดข้างในกำแพง

「พวกเขาน่าจะใช้นั่นเพื่อส่งสัญญาณตำแหน่งและการเคลื่อนไหวเรา」

กองเรือจักรวรรดิระดมยิงต่อแม้แต่ตอนนี้ แม้ว่ามันไม่ได้นานที่เต่าสี่ลำกระจายเป็นชิ้น รีบทำให้เซกริตสั่งถอยทัพ

「ฉันว่านั่นไกลเท่าที่เราไปได้ เราเปิดเส้นทางที่ทิศใต้แล้ว ที่เหลือมันขึ้นอยู่กับแซพเนส」

ด้วยคำสั่งถอยทัพที่ถูกมอบ กัปตันเรือหลายลำรู้สึกโล่งใจและรีบเพื่อเป็นคนแรกที่ไปกลางแม่น้ำเพื่อให้ไกลจากเมืองสีขาว

นั่นคือที่การโจมตีเมืองสีขาวระลอกสองจบลง

คืนนั้น

「มันไม่ได้ราบลื่น แต่แม้อย่างนั้น พวกสหพันธฐรัฐจะรอดโดยไม่มีกำลังเสริมกันอีกนานแค่ไหน?」

มุมปากเซกริตโค้งขึ้นขณะเธอโยนสาวที่มีปลอกคอเหล็กรอบคอเธอขึ้นบนเตียง

สาวคนนั้นมาจากสหพันธรัฐและถูกทำให้เป็นนักโทษสงครามหลังเมืองที่เธออาศัยถูกทำลาย

「อา…… อออุ…… ได้โปรดอย่ารุนแรง……」

เซกริตเอาดิลโด้ออกมาเงียบๆ

มันไม่ได้แค่ใหญ่เกินไปสำหรับสาวน้อย มีปุ่มแหลมนับไม่ถ้วนอยู่เต็มลำแท่งด้วย เอามาสร้างความเสียวอย่างชัดเจน

「ให้ฉันได้ฟังเธอกรีดร้อง」

「หยุดนะ…… หยุดน้า ม่ายยยยยยยยยยยย!!!」

สาวร้องก้องในเลวีอาธาน

สหพันธรัฐ ปะทะ จักรวรรดิ – เทียบกำลังทหาร (บุคลากรจะเพิ่มขึ้นเพราะการเกณฑ์)

สหพันธรัฐโอลก้า

ความแข็งแกร่งกองทัพ – ปัจจุบัน: 500 000, เคลื่อนพลเต็มอัตรา: 2 550 000, สูญเสีย: 1 120 000, เหยื่อพลเมือง: 920 000

จักรวรรดิการ์แลนด์

ความแข็งแกร่งกองทัพ – ปัจจุบัน: 2 220 000, เคลื่อนพลเต็มอัตรา: 3 100 000, สูญเสีย: 880 000 (ไม่รวมทหารทาส)

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูใบไม้ร่วง

สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย เจ้าศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ เพื่อนของราชาแห่งอเลส

พลเมือง: 163,000  เมืองหลัก – ราเฟน: 24,000 ลินต์บลูม: 4500

ครอบครัว: นนน่า (นนน่าผู้งดงามสุดขีด), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), มิตี้ (ภรรยาน้อย ท้อง), มาเรีย (ภรรยาน้อย ท้อง), แคทเธอรีน (ภรรยาน้อย ท้อง), คุ (คนรัก), รุ (คนรัก), มิเรล (คนรัก), ลีอาห์ (คนรัก), เคซี่ (ผี), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้าน), โยกุริ (นักแต่งบทละคร), ปีปี้ (คนรัก), อลิส (สาวน้อยเวทมนตร์)

มาร์เซลีน (คนรักที่ตั้งท้อง), ลูกสาว – สเตฟานี่ (คนรัก), บริดเจ็ต (น้ำพุ), เฟลิซี่ (คนรัก)

เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), โดโรเธีย (คนรัก ในเมืองหลวง), เมลิสซ่า (คนรัก ไปเมืองหลวง), อัลม่า (ไปเมืองหลวง)

ลูก: ซู, มิว, เอคาเทรีน่า, อมาต้า, อนาสตาเซีย (ลูกสาว); แอนโตนิโอ, คลอดด์, กิลบาร์ด, ไรเนอร์, บาร์โตโลม (ลูกชาย); โรส (ลูกสาวบุญธรรม)

ไม่ใช่มนุษย์: แลมมี่ (คนรักที่เป็นงู), มิรูมิ (นางเงือก), ??? (ต้นไม้ประหลาด)

ลูกน้อง: ซีเลีย (สลดใจ), กิโด้ (หน่วยติดตามคุ้มกัน), ครอล (พระขอทาน), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ ), รูบี้, ไมล่า (เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย), โพลเต้ (ผู้จัดการฝึกหัด), เกรเทล (ผู้ฝึกทำกิจการภายใน), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่ระดับสูง), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), ทริสตัน (เจ้าหน้าที่ระดับสูง B), แคลร์ & ลอรี่ (แม้ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวอร์ซ (เหนื่อย), ลิเลียน (ดาราหญิง)

กองทัพ: 14,200 คน

ปืนใหญ่:10 กระบอก, ปืนใหญ่มาก: 10 กระบอก

ทรัพย์สิน: 450 ทอง (งานฉลองเล็กๆ -20)

คู่นอน: 233, ลูกเกิดแล้ว: 54 + ปลา 555 ตัว

แปลโดย: wayuwayu

tipme : tipme.in.th/wayuwayutl

patreon (Ebook): patreon.com/wayuwayu

ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ด้วยการช่วยเหลือของท่านจะทำให้แปลต่อไปได้เรื่อยๆ ขอบคุณครับ

ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: ​http://linktr.ee/wayuwayu