–มุมมองเอเกอร์–
ควันจำนวนมหาศาลพวยพุ่งสู่ท้องฟ้าจากภูเขาดาร์ดจนย้อมท้องฟ้าเป็นสีเทา
ทหารพวกกันและศัตรูยืนข้างกันเพื่อจ้องมองภาพไม่เหมือนภาพจากโลกนี้เหมือนคนโง่เง่าพร้อมปากเปิดอ้า
「……ทหารสู้ต่อไม่ได้แล้วแบบนี้」
ชายคนหนึ่งที่ปรากฏว่าเป็นผู้บัญชาการกองทัพแวนโดเลียมองผมอย่างอึดอัดใจ
「ฉันก็ว่าไม่ มาหยุดจนกว่ามันจะสงบลงก่อนเถอะ」
ผมตอบระหว่างคิดว่าผมเคยเห็นหน้าเจ้าคนนี้ที่ไหนมาก่อน
ถ้าเราสู้ต่อตอนนี้ มันจะเหมือนการฝึกชาวบ้านไม่มีกำลังใจให้เป็นทหาร
สายตาผู้บัญชาการศัตรูคมและจ้องหน้าผม
「ใครจะคิดว่าฉันจะเจอนายและคุยกับนายอีกครั้ง……」
「อุมุ ใช่มันนานแล้วตั้งแต่ตอนนั้น」
ผมหันหาซีเลียที่อยู่ข้างผม
เขาเป็นใครแล้วเนี่ย?
「เขาเป็นผู้บัญชาการของกองทัพรุกรานแรก หนูเชื่อว่าชื่อเขาคือเบเซก…… ท่านรู้มั้ย คนที่ท่านยึดนักโทษสงครามมากับเขาอ่ะ」
「โอ้ ตั้งแต่ตอนนั้นนี่เอง มันเป็นการเจอกันใหม่ที่น่าประทับใจ」
「……ฉันแค่คนไม่สำคัญอะไร」
เขาทำตัวไม่ค่อยกล้าหลังจากผมพยายามเสียเต็มที่เพื่อจำเขาให้ได้
เขาเห็นแก่ตัวมาก
โอ้มาเปลี่ยนประเด็นดีกว่า
「ไม่ว่ายังไง นี่เป็นครั้งแรกสำหรับฉัน อะไรแบบนี้…… ไม่ได้ดูเหมือนมันเกิดขึ้นบ่อยในแวนโดเลีย」
「แน่นอนว่าไม่ ฉันไม่เคยได้เห็นไฟและควันเป่าขึ้นภูเขาดาร์ดมากแม้ว่าจากตำนาน! ไม่ว่ามันเป็นความเกรี้ยวของพระเจ้าหรือเจ้าปีศาจฟื้นคืนชีพ……. การคาดเดาของนายก็พอๆกันกับฉันแหละ」
「ความเกรี้ยวพระเจ้าเหรอ นั้นเป็นวิธีพูดจากความเชื่อ แต่มันก็ฟังดูน่าเชื่อ」
ควันพวยพุ่งขึ้นไปและขนาดใหญ่ขึ้นอย่างเดียว ฝั่งทิศใต้ของภูเขาดาร์ดปกคลุมด้วยควันสีเถ้าถ่านแล้วและมันมองเห็นผ่านเมฆมืดได้ยาก
มันรู้สึกเหมือนหมอกควันที่พุ่งขึ้นไปจะซ่อนท้องฟ้ามิด
「อะไรเกิดขึ้นก็ได้ระหว่างพวกกันและศัตรูติดกันใกล้แบบนี้ มาแยกก่อนสำหรับตอนนี้เถอะ」
「แน่นอน……」
เบเซกและผมตะโกนใส่ทหารที่จ้องภูเขาไม่ทำอะไร เราฝืนแยกกองทัพเราไปเหนือและใต้
เราพยายามกลับไปสู่ขบวนแถวกันไว้ก่อน แต่มันไม่ได้เป็นไปได้ดี
ผมดูสภาพพวกเดียวกันระหว่างการหยุดโจมตีก่อนแบบเร็วๆนี้และพวกเขาอยู่ไม่สุขอย่างหนักเหมือนที่คิดไว้
คนที่เป็นผลมากที่สุดเป็นทหารม้าธนูและผู้บัญชาการลูน่า
「ภ-ภูเขาโกรธา เราไปทำให้มันเกรี้ยวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน……」
ลูน่าที่ปรกติไม่แสดงอารมณ์ตอนนี้กอดตัวเองสั่นในความกลัว
ผมโอบกอดเธอเพื่อให้เธอมั่นใจแต่เธอไม่ได้หยุดสั่น
เมื่อเห็นว่าไม่มีทางเลือกอื่นผมยื่นนิ้วไปที่หว่างขาเธอ แต่ชัดเจนว่าเธอปฏิเสธเหมือนพูดว่านี่ไม่ใช่เวลาที่ถูก
มันทำให้ผมเศร้านิดหน่อย
มันช่วยไม่ได้ มาคิดว่าควรทำอะไรต่อเถอะ
「นายคิดว่าเราควรทำยังไง?」
「……」
ลีโอโพลต์กับทริสตันคิดวิธีรับมือกับสถานการณ์ไม่ปรกตินี้
และพวกเขาทั้งสองคนมาถึงข้อสรุปที่ต่างกัน
「ผมเชื่อว่าเราควรเดินทัพไปข้างหน้าไม่ว่าเหตุการไม่ปรกติสงบลงหรือเหตุการจะเหมือนเดิมหรือไม่」
「เราควรถอยก่อนตอนนี้เราทำเป้าหมายเดินทัพมาใต้มอลต์สำเร็จแล้ว」
ลีโอโพลต์ยืนกรานว่าเราเดินหน้าระหว่างทริสตันอยากถอย
「ทหารศัตรูแค่อยู่ไม่สุขแล้ว ซึ่งมันหมายถึงมันง่ายที่เราจะยึดเมืองหลวงตอนนี้เมื่อแวนโดเลียทั้งหมดได้รับผลเหตุการณ์ไม่ปรกติ นี่ไม่ใช่โอกาสที่เราจะปล่อยผ่าน」
「มันไม่ใช่เวลาที่ถูกต้องที่จะพนันชีวิตเมื่อบางอย่างที่ไม่รู้เกิดขึ้น เราควรถอยกลับไปเส้นใต้มอลต์และดูว่าทุกอย่างมันออกมาเป็นยังไงก่อน นอกจากนี้เรายังไม่ต้องกังวลว่าศัตรูจะไล่ตามเราด้วย」
กลางเหตุการณ์แปลกกระทันหันนี้ เราควรไล่ตามผมลัพธ์ที่ยิ่งใหญ่กว่าให้เร็วหรือเราควรแค่เก็บผลลัพธ์กลับบ้าน มาฟังข้อสรุปหลังจากปรึกษามากกว่านี้เถอะ
「「อืมงั้น เราถามลอร์ดฮาร์ดเลตต์ว่าเขาคิดยังไงดีมั้ย?」」
คนพวกนี้แค่เขวี้ยงกลับมาอัดหน้าผมในท้ายที่สุด
พวกเขาคิดว่างานนี้เป็นของใครกันเนี่ย
「การตัดสินใจสุดท้ายเป็นงานที่เป็นของลอร์ดฮาร์ดเลตต์อย่างแน่นอน」
……ได้ เข้าใจแล้ว
「……ถ้าอย่างนั้นถอยเถอะ เราทำเป้าหมายเราเสร็จแล้ว」
นั่นโกหก
เหตุผลจริงไม่ใช่เพราะเป้าหมายเราสำเร็จ
แน่นอนทริสตันโล่งอกน่าจะเพราะเขาแค่อยากกลับบ้านเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้
ในทางกลับกันสีหน้าลีโอโพลต์ไม่เปลี่ยนและคำพูดเดียวที่เขาพูดออกมาคือ “รับทราบ”
แต่ผมบอกได้
เขาน่าจะงอนอยู่ในใจ
ผมเรียกลีโอโพลต์ทันทีที่เขากำลังจะเตรียมเอากองทัพถอย
「มันทำให้นายอารมณ์เสียมั้ยที่ฉันเลือกทำตามคำแนะนำทริสตันแทน?」
「การลงมือตัดสินใจเป็นงานลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ถ้านั่นเป็นทางที่คุณเลือก ผมทำได้แค่เคารพเท่านั้น」
ฟุมุ ผมว่าผมควรบอกเหตุผลจริงให้กับเขา
「เห็นเปล่าว่าฉันไม่ได้เลือกคำแนะนำของทริสตันจริงๆหรอก ฉันกำลังคิดว่าถอยทัพดีกว่าตั้งแต่แรกแล้ว」
มีแค่ตาลีโอโพลต์ที่เลื่อนมาหาผม
「และเหตุผลที่คิดแบบนนั้นคือ?」
ผมยิ้มและตอบระหว่างจัดคอเสื้อเครื่องแบบทหารลีโอโพลต์
「ฉันรู้สึกไม่ดี แค่นั้น」
ตั้งแต่ไฟเริ่มมาจากภูเขา ผมมีความเสียวสันหลังแปลกๆและผมหยุดคิดไม่ได้ว่าบางอย่างไม่ดีจะเกิดขึ้น
นานแล้วและแม้แต่ตอนนี้ ผมหยุดสั่นไม่ได้
「……ไม่มีเหตุผลอื่นนอกจจากลางเหรอ?」
ลีโอโพลต์ถามระหว่างจัดคอเสื้อของเขาเอง
「ไม่มีอะไรยกเว้นสัญชาตญาณ ตอบแบบนั้นไม่สบอารมณ์เหรอ?」
ผมยกคอเสื้อเครื่องแบบลีโอโพลต์ขึ้นอีกครั้ง เขาจัดมันกลับทันทีและเงียบครู่หนึ่งสั้นๆ
「ไม่ ลอร์ดฮาร์ดเลตต์มีโชคเทพถ้าไม่ใช่อย่างอื่นไปเลย ผมควรยอมรับการตัดสินของคุณอย่างเชื่อฟังมากกว่าทำตามข้อสรุปของการคาดคะเนแบบไม่ค่อยจะดี」
「ขอโทษ ……แป๊ปดิ」
คนนี้ เขาเพิ่งพูดว่าอย่างเดียวที่ผมมีคือโชคถูกไหม?
「ต้องขออภัย คุณก็มีพลังดิบเถื่อนด้วย ตอนนี้ผมจะขอตัว ผมจะไปทำการเตรียมการ」
ลีโอโพลต์ขอตัวหลังพูด
กล้าดีอย่างไรที่มาหัวเราะใส่ฉันข้างในระหว่างภายนอกยังคงไร้สีหน้า
ไม่นานหลังจากนั้น หลังจากถูกมอบคำสั่ง ผมรู้สึกบางอย่างโดนหลังผม
มันคือปีปี่ที่วิ่งเข้าใส่ผม
「หัวหน้า! ภูเขา…… ภูเขา……」
ถ้าอย่างนั้นปีปี้กลัวกับเหตุการณ์ไม่ปรกติบนภูเข้าเหมือนลูน่าหรือ?
ผมจะแค่ปลอบเธออย่างอ่อนโยน……
「ไม่ใช่อย่างนั้น! บางอย่างมันดูไม่ถูกต้องกับควัน! มันสั้นลง! มันถูกดูดกลับเข้าไปในภูเขา!」
「ควันเรอะ?」
ควันควรกระจายไปทั่ว
ถ้ามันถูกดูดเข้าไปข้างใน ควรมีพระเจ้ายักษ์หรือบางอย่าง
ผมเพ่งสายตาไปทางภูเขาแต่ควันหนาที่รายล้อมอยูรอบๆทำให้มันมองเห็นยาก มันดูเหมือนควันบางกลุ่มไม่ได้ขึ้นไปสูงอีกแล้ว
「อย่ากังวลปีปี้ เราจะกลับไปทางเหนืออีกครั้ง」
ผมกอดเธอและทำให้ใจเธอผ่อนคลาย แต่การตะโกนเกิดขึ้นต่อ
「เอเกอร์ซามะ ควันมันเหนียวขึ้นบนผิวภูเขา!」
นั่นแหละซีเลีย
ผมตั้งใจมองและเห็นควันที่พุ่งขึ้นมาทำลายส่วนหนึ่งของผิวภูเขาแทนกระจายไปในอากาศและส่วนหนึ่งของภูเขาดาร์ดถูกพาลงมา
「ภูเขาดาร์ดไม่ใช่ภูเขาเล็กใช่มั้ย!?」
ภูเขาที่ไม่ใช่แค่ภูเขาที่เจอได้ทั่วไปแม้ว่าดูในแผนที่
ภูเขามันคร่อมพรมแดนอัลแตร์และแวนโดเลียและมีขนาดใหญ่มาก
มันควรสูงเป็นพันเมตรด้วย
「ต-แต่ควันมันไปถึงครึ่งทางแล้ว!」
ความเสียวหลังแรงขึ้น ควันม้วนลงที่ความเร็วมากจนน่ากลัว กระนั้นมันยังเกือบมองไม่เห็น
อย่างที่คาดยังคงมีระยะอยู่บ้างจนกว่ามันจะมาถึงเรา บวกกับนี่คือที่ราบดังนั้นมันไม่ควรไปไกล……
ความสับสนอยู่แค่วินาทีเดียว
「ลีโอโพลต์! หยุดการเตรียมทั้งหมดและให้ทุกคนหนีไปเหนือ!」
「ได้ครับ…… เราควรไปทันทีมั้ย?」
ผมไม่มีเจตนนาคุยต่อ
「ทิ้งเต็นท์กับของหนัก ไม่มีความจำเป็นต้องรักษาแถวและถ้าทิ้งอาวุธอุปกรณ์ก็ไม่เป็นไร คนของเราทั้งหมดจะอพยพ…… ไม่ วิ่งหนี!!」
ลีโอโพลต์มองภูเขาเร็วๆแม้ว่าเขาไม่ได้พูดอะไรอื่นและสั่งแบบผมสั่งใส่คนอื่น
ทริสตันที่ปรกติบ่นตลอดเวลากลายเป็นผู้ส่งสาส์นเหมือนกันและสั่งพวกเดียวกันของเรา
「ถอย…… งั้นเราไม่ต้องรักษาขบวนแถวเหรอ?」 「วิ่งตามสบาย…… นั่นหมายถึงอะไร?」 「อย่าบอกนะว่า เราแพ้เหรอ?」
ทหารผสมหน่วยกันและวิ่งไปทางเหนืออย่างไม่เป็นระเบียบ
พวกเขาถูกบอกให้อย่าหนีไปอย่างไม่เป็นระเบียบระหว่างการฝึกเมื่อผมเขาเห็นผมพวกเขาทั้งหมดเลยชะลอเพื่อถามผมว่าผมขอให้พวกเขาทำอย่างนั้นจริงไหม
「เลิกร่ำไรได้แล้ว!? วิ่งสุดชีวิตที่ทำได้!!」
เมื่อผมตะโกนใส่พวกเขา พวกเขาทั้งหมดเริ่มรีบวิ่งให้เร็วขึ้นและวิ่งสุดกำลังไป
เมื่อผมหันไปดูภูเขาก้อนควันมันไปถึงตีนเขาแล้ว
นั่นเป็นความเร็วน่ากลัว
「ฮ-เฮ้ ศัตรูวิ่งหนี」
「ทำไมล่ะ…… ไม่ใช่เราหยุดโจมตีเหรอ?」
「ไม่มีทาง เราชนะเหรอ?」
ทหารศัตรูที่อยู่ใต้ไปเล็กน้อยก็สับสนด้วย
หน้าเบเซกก็เหมือนบอกด้วยว่าเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นด้วย
ผมยกหอกและชี้มันไปสู่ภูเขา
ทหารศัตรูมองงตามที่หัวหอกชี้และได้รับรู้ว่ามีก้อนกลุ่มควันเคลื่อนไหวลงจากภูเขา ไม่นานพวกเขาก็เริ่มร้องโวยวายและวิ่งเหมือนที่เราทำทุกอย่าง
「ร-เราชนะ…… อุโออออออ้ เราชนะ! โอ๊ยย!!」
「ไอ้โง่! วิ่งสิโว้ย!!」
ทหารศัตรูคนหนึ่งเชียร์โดยไม่ได้อ่านบรรยากาศ และถูกตีหัวแล้วเอาแขนลากไป
ทหารพวกเดียวกันไม่รู้ว่าพวกเขาวิ่งหนีจากอะไรตอนแรก แต่ก็เริ่มวิ่งหนีเมื่่อควันเข้าหาอย่างช้าๆและสุดท้ายวิ่งสุดตัว
「หัวหน้า! มันจะมาถึงที่นี่แน่ๆ!」
นั่นไม่ใช่ควัน
กำแพงสีเข้าเข้าใกล้เราเรื่อยๆ
กำแพงที่ไหลลงภูเขาไม่ได้ช้าลงแม้บนพื้นราบ
「มันเร็วกว่าม้าด้วยซ้ำ…… ความเร็วมันเหลือเชื่อ!」
เราวิ่งเต็มกำลังกระนั้นกำแพงมันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
ทหารราบกรีดร้องเพราะพวกเขาวิ่งไม่เร็วพอหนีและสุดท้ายไต่ขึ้นหลังทหารม้า
「ดูนั่น!!」
ซีเลียชี้ไปที่หมู่บ้านทำฟาร์มระหว่างอยู่บนหลังม้า
ชาวบ้านของถิ่นฐานใกล้ๆมองดูสนามรบเพื่อคิดให้ได้ว่าชะตาแบบไหนที่รอพวกเขา
「พวกเขาถูกกลืน……」
ทั้งหมู่บ้านพร้อมป่าที่อยู่ติดกันถูกกำแพงสีเทากลืนในพริบตา
จากนั้นทิ้งไฟที่ลุกไหม้ตามเส้นทางที่มันไหลไป
「ควันนั้นมันร้อนพอทำให้สิ่งต่างๆติดไฟเหรอ……?」
นั่นหมายถึงชาวบ้านทั้งหมดตายไปอย่างโชคร้ายแล้ว
ถ้าเรายืนดูนิ่งๆเราน่าจะมีชะตาแบบเดียวกัน
「ถ้าคนนึงทำให้จิตว่าง ไฟก็ควรจะ……」
「เงียบเหอะน่า!」
ผมจับคอตอนเขาพึมพำขยะไร้ความหมายอะไรสักอยากและวิ่งกับเขา
เราวิ่งไปเริ่มไกลจากเหนือแล้วแต่กำแพงยังคงไล่ตามเรา
มันเคลื่อนที่ไปข้างหน้า เผาทุกป่า, เผาทุกนา, และแม้แต่เผาถิ่นฐานเล็กๆตามทางด้วย
「อะไรเกี่ยวกับกับพระเจ้ากำลังดื่มกันมันไร้สาระ นี่เป็นลมหายใจปีศาจของจริง」
ผมมองข้างหลังผมและเห็นทหารแวนโดเลียส่วนหนึ่งหยุดแล้วไปซ่อนหลังหิน
「เจ้าโง่เอ๊ย…… นี่ไม่ใช่ลมแรง นี่เป็นลมหายใจที่ร้อนพอทำให้สิ่งต่างๆติดไฟ」
แน่นอน เสียงร้องแห่งความตายได้ยินมาได้ทันทีเมื่อควันไหลไปบริเวณหินเยอะ
แม้ว่ามันเงียบอีกครั้งอย่างรวดเร็ว
เมื่อในที่สุดเราก็ได้สนใจว่ามันใกล้แค่ไหนไปแล้วข้างหลังผม ผมได้ยินการร้องเสียงเล็กๆ
「ซีเลีย!」
ม้าซีเลียขาตกรูและม้วนตัว
ม้าไม่ได้เป็นม้าที่พลาดแบบนั้นปรกติแต่ขามันอาจเพี้ยนเนื่องจากแรงกดดันข้างหลัง
「จึ!」
ผมรีบหยุดม้าอย่างเร็ว
ไมล่าที่วิ่งข้างผมก็หยุดด้วย
「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์! ถ้าพี่หยุดตอนนี้มันจะมาทัน!!」
「หนูไปก่อนเลย พี่จะไม่เป็นไร」
「ต-แต่……」
ผมจ้องไมล่าที่กำลังจะพูดบางอย่าง
มันอาจเป็นครั้งแรกที่ผมมองผู้หญิงแบบนี้
ไมล่าพยักหน้าพร้อมน้ำตาอยู่ที่ดวงตาและวิ่งจากไป
ขอโทษ พี่รู้ว่าหนูกังวลเกี่ยวกับพี่
แต่พี่คิดภาพตัวเองที่ทิ้งซีเลียไว้ข้างหลังไม่ได้เลย
「ไป! ไป!」
พวกเดียวกันกลุ่มใหญ่หนีไปเหนือแล้ว ผมผลักทหารแวนโดเลียที่ตื่นตกใจไปตามทางที่รีบไปช่วยซีเลีย
「เป็นอะไรมั้ย?」
「ม-ไม่เป็นอะไร…… แต่ม้า……」
มันไม่ได้ดูเหมือนตัวซีเลียเองบาดเจ็บใหญ่ แต่ขาม้าหัก
「เราไม่มีเวลา ขึ้นมา」
ผมรับซีเลียและเอาเธอไว้บนม้าหน้าผม
ผมเหลียวมองหลัง
ควันมันอยู่ระยะใกล้แล้วเพราะผมหยุดไปข้างหน้า
「วิ่งเต็มที่ชวาร์ซ ฉันไม่สนถ้านานต้องเตะม้าหน้านาย」
พูดตรงๆ มีโอกาสแค่เล็กน้อยเท่านั้นที่เราจะวิ่งเร็วกว่าควันเมื่อคิดว่ามันไหลเร็วแค่ไหน
แต่การทิ้งซีเลียไม่เคยอยู่ในตัวเลือก
ผมจะทำเท่าที่ผมทำได้
ชวาร์ซร้องเบาๆและวิ่งเหมือนลมดำ
มันรู้สึกเหมือนทหารราบและทหารม้าที่วิ่งกันอยู่ข้างหน้าอยู่นิ่งๆ
และไม่มีม้าที่เทียบความเร็วเจ้านี่ได้
ด้วยความเร็วนี้ เราน่าจะไปถึงสหพันธรัฐในวันเดียว
แม้อย่างนั้น……
「มันไล่มาทัน……」
ควันสีเทาเร็วยิ่งกว่าเดิม
ผมหันไปดูไม่ได้แล้ว แต่ผมแน่ใจว่าควันจะอยู่ด้านหน้าแบบใกล้สุดถ้าผมทำ
ผมเริ่มได้ยินเสียงร้องโหยหวนของทหารแวนโดเลียหลังผมแล้ว
บึงที่ผ่านหน้าผมพริบตาหนึ่งเข้ามาในใจ แต่ผมปฏิเสธความคิด
สัญชาตญาณของผมบอกผมว่ามันไม่ได้ผล
ผมทำได้แค่เชื่อชวาร์ซว่าเขาสสามารถวิ่งหนีควันได้
ชวาร์ซหันหาผมระหว่างรักษาความเร็ว
หน้าเขาดูแย่มากและมีฟองออกมาจากปากเมื่อเขาพยายามบอกบางอย่างกับผมด้วยดวงตา
มันรู้สึกเหมือนเขาพูดว่า “หนัก”
「ซีเลีย ขอมีด」
โดยไม่รอคำตอบ ผมหยิบมีดจากเอวเธอแล้วตัดสายหนังที่ผูกเกราะม้าเข้าด้วยกันพร้อมขนคอเขาและโยนมันทิ้ง
ผมถอดเกราะตัวเองและโยนมันด้วย
เมื่อเห็นว่าผมทำอะไร ซีเลียทำตามแและเอาเกราะเธอพร้อมเสื้อผ้าออกด้วย เหลือแค่กางเกงในไว้
เกราะหลายกิโลลดน้ำหนักบนหลังชวาร์ซและเพิ่มความเร็วอีกระดับหนึ่ง
มันรู้สึกเหมือนเวลาหยุดลงสำหรับทหารที่อยู่รอบข้างตอนเราวิ่งผ่านพวกเขาอย่างเร็วสุด
「ยังไม่พอเรอะ!?」
ควันไม่ได้ดูเหมือนลดลง
มันดูเหมือนมันเร็วกว่าชวาร์ซที่เร่งความเร็วด้วยซ้ำและเกือบไม่มีช่องว่างระหว่างเรากับมัน
ผมรู้สึกได้ว่าลมร้อนๆกำลังล้อมเรา
ชวาร์ซหันหัวใส่ผมอีกครั้ง
มันยังหนักเกินไปหรือ?
「โยนหนูลง! มันเพราะหนูเอเกอร์ซามาเลยจะตาย!」
ซีเลียพยายามกระโดดออกแต่ผมกดเธอไว้และถูตูดเธอระหว่างผมคิด
แอ่งคู่มันะเบาดังนั้นนั่นไม่ใช่ปัญหา
「โอ้ มันคือนี่……」
หอกดวอร์ฟหนักกว่า 30 กิโลกรัมได้ง่ายๆ
ผมค่อนข้างชอบมันเล็กน้อยและมันก็เป็นข้อพิสูจน์ความเป็นมิตรระหว่างผมกับดวอร์ฟ……
「มันจะไม่มีความหมายอะไรถ้ากลายเป็นถ่านระหว่างถือมัน」
ผมโยนหอกไปข้างหลัง
ตอนนี้ผมแค่ต้องปล่อยทุกอย่างไว้ให้ชวาร์ซ
ผมลูบหัวดำๆของเขาเบาๆก่อนกอดซีเลียและทำให้ตัวอยู่ต่ำลง
มันรู้สึกเหมือนเราเร็วขึ้นนิดหน่อย
ผมได้ยินเสียงร้องแห่งความตายอยู่รอบๆผมและความร้อนมันแรงขึ้น จากนั้นผมรู้สึกเหมือนทรายละเอียดโดนร่างกายผม
ผมไม่รู้ว่ามันตามผมถึงแล้วไหม แต่ควันมาอยู่ข้างหน้าผมและภาพที่เห็นเปลี่ยนเป็นสีดำแล้ว
ผมไม่อยากตายก่อนได้เจอลูซี่
ในที่สุดซีเลียก็กลายเป็นคุณนายสวยๆด้วย มันเสียเปล่าที่เธอจะไหม้ไป
เมื่อผมกอดซีเลียที่กอดผมในน้ำตา ภาพหน้าผมชัดเจนขึ้น
ผมหันและเห็นการท่วมของควันหยุดเคลื่อนไหว ในท้ายที่สุดแตกออกอย่างช้าๆ
「มันดูเหมือนฉันยังมีโอกาสเจอลูซี่」
ผมให้ซีเลียรูว่าเราปลอดภัย
「แงงง…… ว้าาาาาาาาาา! หนูขอโทษ…… ที่สะดุด……. และทำให้เอเกอร์ซาม้าอยู่ในอันตราย!!」
แน่นอนว่าซีเลียร้องไห้และบอกผม
ไมล่าและอิริจิน่าก็วิ่งมาทางนี้ในนน้ำตาด้วย
มันไม่ได้ดูเหมือนมีทหารคนไหนที่อยู่ข้างหลังผมรอดชีวิต
「กันไว้ก่อน ไปทางเหนือไกลกว่านี้ก่อนยืนยันจำนวนผู้เสียหาย」
ลีโอโพลต์ไม่ได้ตอบสนองกับอะไรที่เกิดขึ้นมากเกินไป
อย่างน้อยให้เห็นว่านายสนหน่อยก็ได้
「นายพลควรเป็นคนแรกที่หนี ได้โปรดระด้วยครั้งหน้า」
อย่าเป็นแบบนั้น นายทำให้ซีเลียร้องไห้หนักขึ้น
ผมรอด ดังนั้นทั้งหมดมันผ่านแล้ว
ลีโอโพลต์หันไปหลังจากพูดอย่างนั้นเร็วๆและทริสตันคุยกับเขา
「นายถอนหายใจโล่งใจใหญ่เลยเมื่อกี้ไม่ใช่เหรอ จริงๆแล้วนายกังวลไม่ใช่เหรอ?」
「กองทัพจะแตกทัพถ้านายพลล้มตาย มันเป็นเเรื่องธรรมชาติที่กังวล」
「นายอยากกลับไปทำอีกครั้งไม่ใช่เหรอ มันไม่ได้ดูเหมือนนายที่สงบที่ปรกติเป็นเลย」
「……」
พวกเขาคุยกันเกี่ยวกับบางอย่าง
อ๊ะ ลีโอโพลต์เพิ่งปัดขาทริสตันล้ม
พวกนาย อย่ามาสู้กันเอง
จากอะไรที่ผมเห็น กองทัพผมไม่ได้เสียสักคนไป ทุกคนสามารถวิ่งหนี
「หนูขอโทษ…… หนูขอโทษจริงๆ…… ฮิ๊ก」
ตอนนี้ผมแค่ต้องปลอบซีเลียที่ร้องไห้
ผมถอนหายใจเบาๆขนะมองดินแดนไปทางใต้ที่กลายเป็นสีเทาหมดแล้ว
กองทัพแวนโดเลียและผมมุ่งหน้าไปทางเหนือสักพักเพื่อยืนยันสถานการณ์ปัจจุบันด้วยกัน
เบเซกเห็นด้วยว่ามันโง่ถ้าเราสู้กันโดยใช้หินกับไม้แถมหน้าเปื้อนขี้เถ้าหลังจากเสียเกราะและอาวุธของเรา
「มันเป็นยังไง?」
「ทหารเราได้รับผู้เสียชีวิตไม่กี่คน มีแค่คนเป็นสิบที่สะดุดและถูกกลืนไป กองทัพลอร์ดบริวารก็ค่อนข้างปลอดภัยด้วย」
นั่นโชคดีมันน่าจะเป็นความคิดดีที่เตรียมหนีแม้มันเกือบสายไป
ผมดึงหางไหม้ๆของชวาร์ซและฟังรายงานลีโอโพลต์
「ในทางกลับกัน แวนโดเลียแยกไม่ได้ว่าใครบ้างที่ถูกฆ่าในการต่อสู้…… หนึ่งในสามของกองทัพเขาหายไป」
「เข้าใจแล้ว…… แต่พวกเขาอยู่ใต้มากกว่าเรา พวกเขาควรดีใจที่ 10,000 คนรอดชีวิต」
อ๊ะ! ขนหางเขาถูกดึงออก
……โอ้ ช่างมัน มันแค่ส่วนที่ไหม้ที่หลุดออก นั่นทำให้ผมกลัวครู่หนึ่งเลย
โอ๊ย อย่ากัดหัวฉันชวาร์ซ มันเจ็บ
「หน่วยสอดแนมถูกส่งเพื่อยืนยันบริเวณที่ไกลออกไปแล้ว」
มันน่าจะไม่ได้เป็นการรายงานที่ดี
「ควัน…… มันน่าจะดีกว่าที่เรียกว่ากลุ่มก้อนเถ้าถ่านร้อน ของแบบนั้นเห็นได้ชัดว่าไหลไปทั่วทุกทิศของภูเขา ความเสียหายที่มันก่อมีเยอะมากและเรียกมันได้ว่าหายนะ」
ผมพยักหน้าและฟังรายงานลีโอโพลตที่รวมการค้นพบทั้งหมดของหน่วยสอดแนม
มันทำให้ผมนึกหมู่บ้านที่โดนเผา
「เมืองและหมู่บ้านในระยะไหม้โดยไม่มีข้อยกเว้นและถูกฝังอยู่ในถ่าน ภูเขาดาร์ดยังคนพ่นถ่านจากยอดขณะเราพูด ไฟแดงดวงใหญ่ก็เห็นได้ใกล้กับยอดเขาด้วยเหมือนกัน」
ลีโอโพลต์และผมฟังได้อย่างสงบ แต่พูดเหมือนกันสำหรับกองทัพแวนโดเลียไม่ได้
มันไม่ต้องสงสัยว่าเพราะการรายงานคือการรายงานว่าหมู่บ้านทำนาของพวกเขาเองถูกกวาดล้าง
「บริเวณใกล้กับภูเขามีเถ้าถ่านอยู่หนาและความร้อนตกค้างอยู่ดังนั้นการสืบยังคงทำไม่ได้ แต่ไม่ควรมีความจำเป็นแล้ว」
ถ้าวงนอกมันแย่เท่าอะไรที่เราเห็นไม่มีจุดหมายที่จะเข้าไปข้างในไกลขึ้น น่าจะไม่มีคนรอดชีวิต
「……เละจริงๆ บางอย่างแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไง……」
เบเซกห่อไหล่เล็กน้ออย
ทหารเขาก็โยนอาวุธและชุดเกราะเพื่อทำให้วิ่งหนีง่ายกว่าด้วย
รูปลักษณ์ของเขาที่นั่งลงพร้อมเถ้าถ่านทาอยู่ฝั่งหนึ่งของหน้าทำให้เขาดูเหมือนผีมากกว่าทหารที่แพ้
「เถ้าถ่านกระจายออกเป็นวงกลมรอบภูเขา มันไม่ได้ยืนยัน แต่มันน่าจะไม่ได้แค่ไหลมาทางแวนโดเลียอย่างเดียว แต่ก็ฝั่งอัลแตร์ด้วย」
ถ้าอย่างนั้น นี่จะเป็นหายนะที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
「ใช่ จะมีความผันผวนเยอะที่จะมีผลกับตัวตนเหมือนชาติทางใต้」
แผนทั้งหมดที่เราเตรียมมาอาจกลายเป็นไร้ประโยชน์แล้วตอนนี้
「ฉันว่าเราจะกลับ」
ไม่มีความจำเป็นต้องคุยกันนาน
มันไม่ได้ดูเหมือนการเจรจาหยุดโจมตีหรือทำสงครามต่อเป็นไปได้กับแวนโดเลีย
ทหารน่าจะอยากกลับเหนือเร็วเท่าที่เร็วได้แล้ว
ถ้าผมบอกพวกเขาว่าเราจะข้ามภูเขาเถ้าถ่านและรุกรานต่อ พวกเขาบางคนอาจอยากวิ่งหนี
「พวกนายจะทำอะไร?」
ผมพูดกับเบเซก
「แวนโดเลียไกลพอจากภูเขา…… เถ้าถ่านไม่น่าจะท่วมมันดังนั้นเราต้องรายงาน อย่างไรก็ตาม……」
เหมือนที่ผมคิดการออกเดินทางรบมันไม่ได้ปรกติ
「มันอาจเป็นความคิดห่วงที่ไม่จำเป็นแต่-」
ลีโอโพลต์ก้าวไปหน้าเบเซก
「แวนโดเลียเท่าที่เทียบกับโกลโดเนียของเราเรามองพวกนายเป็นกลุ่มทหารหนีทัพและชาติเราบอกเราว่าพวกเขาจะไม่แทรกแซง」
เบเซกไม่ได้ตกใจเมื่อเขาถูกบอกข่าวนี้
「ทหารหนีทัพ……อย่างนั้นหรือ? ฉันคิดว่ามันเป็นบางอย่างแบบนั้น เราแค่กลับไปพร้อมชีวิตไม่ได้อยู่ดีตั้งแต่แรก」
เบเซกและทหารรอบๆเขาคอตกและมองพื้นอย่างน่าเศร้า
ผมโทษพวกเขาไม่ได้เพราะพวกเขาไม่มีบ้านให้กลับทันทีเมื่อเขาออกเดินทางแล้ว
「มาที่ดินแดนฉัน ไม่ใช่ว่านายจะทำอะไรก็ได้ อย่างไรก็ตามนายจะถูกปฏิบัติดีกว่าที่นั่นมากกว่ากลับไปดินแดนพ่อ」
ทหารบางคนยกหัว
แต่หัวเบเซกยังคงคอตกเหมือนเดิม
「มันเสียเกียรติที่ทรยศแดนพ่อ…… ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันว่ามันไม่สำคัญแล้วตอนนี้」
เขามองดูดินแดนที่ถูกฝังในเถ้าถ่าน
「บ้านเกิดของฉัน…… อยู่ตีนเขาดาร์ดด้วยเหมือนกัน ฉันพยายามเต็มที่ที่สุดเพื่อจะไม่ให้ครอบครัวเสียเกียรติ แต่มันทั้งหมดจบแล้วตอนนี้」
เบเซกหันมา
「คนนั้นที่อยากกลับบ้านเรากลับไปได้ แม้จะพูด มันไม่ได้ง่ายที่จะกลับตอนนี้…… พวกนายต้องอ้อมไปทางตะวันออกอย่างเยอะ……」
「นายจะได้อาหารที่อยู่ได้ไม่กี่วัน」
เบเซกเติมตอนท้าย
「คนพวกนนั้นที่อยากตามฉันไปโกลโดเนียอยู่ที่นี่ได้ ลอร์ดฮาร์ดเลตต์น่าจะไม่ทำกับเราแย่ๆ」
ทหารแวนโดเลียพูดกันพึมพำๆก่อน 10% ของทหารเอาอาหารและมุ่งหน้าไปตะวันออกระหว่าง 90% ที่เหลือยังคงอยู่
มันไม่ปรกติที่วิ่งด้วยกันกับศัตรูเพื่อหนีไฟที่ออกจากภูเขาหลังจากศึกแห่งความตายกับพวกเขา
ช่างเป็นโชคชะตาที่แปลก
「ฉันจะแค่คิดเกี่ยวกับการปฏิบัติกับนายเมื่อเรากลับไป หัวนายจะถูกตัดถ้าทำอะไรไม่ดี แต่นายควรไม่เป็นไรถ้าเชื่อฟัง」
「หิมะ…… แต่มันยังฤดูใบไม้ร่วงนี่」
ของสีขาวที่ตกมานี้…… มันไม่ควรเป็นไปได้ระหว่างฤดูใบไม้ร่วงแม้ว่าเราอยู่ใต้ไกลจากที่ราบกลาง
เมื่อผมพยายามจับมันและบีบ มันส่งกลิ่นที่แย่มากโดยไม่ละลาย
「โอ้ มันถ่าน…… แต่มันไม่ร้อน」
「มันกองขึ้นมากขึ้นเรื่อยๆ」
เหมือนที่ไมล่าพูด เถ้าถ่านเหมือนหิมะตกและสะสมอยู่บนพื้น, แม่น้ำ, และที่ราบ เราเดินหน้าไปเหนือแม้ว่าจำนวนเถ้าถ่านตกมาไม่ลดลง
ไม่นานป่าและแม่น้ำก็ปกคลุมไปด้วยของสีเทา
ผมแปรงกองเถ้าถ่านบนหัวผมอยู่เรื่อยๆขณะเราเดินทัพขึ้นเหนือเพื่อออกจากโลกไร้สีนี้
มันเป็นสงครามที่ไม่ได้ปิดฉาก แต่มันจบแล้ว
เขตใต้ตอนนี้เปลี่ยนไปตลอดกาล
「โอ้ใช่ ซีเลียใส่เสื้อผ้าหน่อยเถอะ」
「คนโง่ๆอย่างหนูสมควรเปลือยอยู่แบบนี้ล่ะ……」
ซีเลียกอดผมในกางเกงใน
มันดูเหมือนเธอยังขัดใจที่ทำให้ผมเข้าสถานการณ์เกือบตาย
「หนูไม่ต้องกังวลมันมากน่าเพราะสุดท้ายเราถูกช่วย เฮ้ คริสตอฟจะเห็นเธอนะแบบนี้」
ผมดึงกางเกงในเธอไปด้านข้างเพื่อแหย่เธอ
เขาน่าจะเห็นตูดเธอแล้ว รู้ไหม
「คนโง่ๆอย่าหนูสมควรถูกคริสตอฟเห็นและใช้เป็นภาพไว้ช่วยตัวเอง」
ซีเลียเศร้าระหว่างกอดผม
ผมเตะคริสตอฟไปเมื่อเขาพยายามแอบมองและปิดซีเลียด้วยผ้าห่ม
เธอกลายเป็นน่าสงสารดูไม่ได้เลย
ผมจะทำอะไรกับเธอดีล่ะเนี่ย
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูใบไม้ร่วง
สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย เจ้าศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ เพื่อนของราชาแห่งอเลส
พลเมือง: 163,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 24,000 ลินต์บลูม: 4500
ครอบครัว: นนน่า (นนน่าผู้งดงาม), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), มิตี้ (ภรรยาน้อย), มาเรีย (ภรรยาน้อย), แคทเธอรีน (ภรรยาน้อยอัดอั้นทางเพศ ++), คุ (คนรัก), รุ (คนรัก), มิเรล (คนรัก), ลีอาห์ (คนรัก), เคซี่ (ผู้ต้องสงสัย K), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้าน), โยกุริ (นักแต่งบทละคร), ปีปี้ (คนรัก), อลิส (สาวน้อยเวทมนตร์)
มาร์เซลีน (คนรัก), ลูกสาว – สเตฟานี่ (คนรัก), บริดเจ็ต (อัดอั้นทางเพศ +++), เฟลิซี่ (คนรัก)
เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), โดโรเธีย (คนรัก ในเมืองหลวง), เมลิสซ่า (คนรัก ไปเมืองหลวง), อัลม่า (ไปเมืองหลวง)
ลูก: ซู, มิว, เอคาเทรีน่า, อมาต้า, อนาสตาเซีย (ลูกสาว); แอนโตนิโอ, คลอดด์, กิลบาร์ด, ไรเนอร์, บาร์โตโลม (ลูกชาย); โรส (ลูกสาวบุญธรรม)
ไม่ใช่มนุษย์: แลมมี่ (คนรักที่เป็นงู), มิรูมิ (นางเงือก), ??? (ต้นไม้ประหลาด)
ลูกน้อง: ซีเลีย (หดหู่), กิโด้ (หน่วยติดตามคุ้มกัน), ครอล (พระขอทาน), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ ), รูบี้, ไมล่า (เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย), โพลเต้ (ผู้จัดการฝึกหัด), เกรเทล (ผู้ฝึกทำกิจการภายใน), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่ระดับสูง), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), ทริสตัน (เจ้าหน้าที่ระดับสูง B), แคลร์ & ลอรี่ (แม้ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวอร์ซ (ม้า ไหม้), ลิเลียน (ดาราหญิง)
กองทัพ: 14,200 คน
ทหารราบ:7150 คน, ทหารม้า 800 คน, พลธนู: 950 คน, ทหารม้าธนู: 3900 คน (กองทัพลอร์ดบริวาร: 1400)
ปืนใหญ่:10 กระบอก, ปืนใหญ่มาก: 10 กระบอก (ทิ้งปืนใหญ่ที่แนวหน้า)
กองทัพแวนโดเลีย?: 9000
ทรัพย์สิน: 470 ทอง
คู่นอน: 233, ลูกเกิดแล้ว: 48 + ปลา 555 ตัว
แปลโดย: wayuwayu
tipme : tipme.in.th/wayuwayutl
patreon (Ebook): patreon.com/wayuwayu
ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: http://linktr.ee/wayuwayu
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
