ดั่งรักบันดาล 49

คิดมาถึงตอนนี้ หร่วนซือซือก็ใจฝ่อเล็กน้อย

ก่อนหน้าที่อวี้อี่มั่วกำชับชัดเจนให้เธอพักผ่อนที่โรงพยาบาล เธอก็ยังตอบรับ แต่ตอนนี้เธอกลับหนีมา ก็รู้สึกผิดเล็กน้อย

หม่าเฮ่อเฟิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าเห็นเธอไม่รับสายโทรศัพท์เป็นเวลานานแล้ว อดไม่ได้ที่จะยิ้มถาม“ผู้ช่วยหร่วนทำไมไม่รับสายโทรศัพท์ล่ะ？”

หร่วนซือซือมือสั่น กดตัดสายโทรศัพท์“……อ๋อ ไม่เป็นไร พวกโทรศัพท์มาก่อความวุ่นวาย”

พูดพลาง เธอรีบนำโทรศัพท์เก็บไว้ ยิ้มให้กับหม่าเฮ่อเฟิง“ประธานหม่า สำหรับเงื่อนไขของขวัญครั้งนี้ ฉันอยากจะยืนยันอีกครั้ง…”

ในเวลาเดียวกัน ชั้นบนสุดของอาคารอวี้กรุ๊ป อวี้อี่มั่วกำลังนั่งอยู่ในห้องทำงานที่สว่างไสว มองดูสายโทรศัพท์ของตัวเองที่ถูกตัดสาย อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้น

ผู้หญิงคนนี้ ตัดสายโทรศัพท์ของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ช่างกล้าหาญ!เป็นภูมิแพ้ยังไม่หายดี ยังกล้าหนีออกจากโรงพยาบาล ดูเหมือนว่าจะขาดการลงโทษ!

“ฮัดชิ่ว!”หร่วนซือซือจามขึ้นมากะทันหัน เธอขยี้จมูก อดประหลาดใจไม่ได้

หรือว่าอวี้อี่มั่วด่าเธอ?

เธอส่ายศีรษะ นำความคิดแปลกๆในสมองทิ้งไป หลังจากนั้นก็ลุกขึ้นยืน มองไปที่ผู้ช่วยของหม่าเฮ่อเฟิง“งั้นพวกเรากลับกันเถอะ？”

หม่าเฮ่อเฟิงยังมีงานอย่างอื่นที่ต้องจัดการ ก็ให้ผู้ช่วยพาหร่วนซือซือไปที่โรงงานเพื่อดูตัวอย่างของขวัญที่ทำตามคำขอของเธอ ถ้าหากไม่มีอุบัติเหตุใหญ่ๆ ก็เริ่มผลิตสินค้าจำนวนมากได้

เมื่อเริ่มการผลิต ก็ใช้เวลาไม่นานแล้ว ของขวัญเทศกาลวันหยุดก็สามารถถึงจุดหมายปลายทาง ก่อนหน้าที่จะถึงเทศกาลวันหยุด ก็สามารถเตรียมพร้อมได้แน่นอน งั้นงานผู้ช่วยชิ้นแรกของเธอก็สำเร็จไปด้วยดี

สภาพแวดล้อมของโรงงานเปรียบเทียบไม่ได้กับในบริษัท หร่วนซือซือมาถึงโรงงาน ระหว่างที่เดิมตามผู้ช่วยหนึ่งรอบก็เดินผ่านเครื่องจักรที่กำลังทำงานเสียงดังมาก ก็รู้สึกว่าท่วมตัวไม่ค่อยสบาย

เดิมทีเธอเป็นภูมิแพ้ยังไม่หายดี ผิวหนังได้สัมผัสกับอากาศและฝุ่นในโรงงาน เป็นธรรมชาติที่จะไม่เหมาะสม

ประมาณว่าดูตัวอย่างของขวัญแล้ว หลังจากแน่ใจแล้วว่าไม่มีปัญหาอะไร หร่วนซือซือจึงออกจากโรงงาน

เธอวิ่งทำงานจนถึงช่วงบ่าย เสียงท้องร้อง ไม่สามารถจะกลับไปทานข้าวที่บ้านทันแล้ว ทานบะหมี่ร้อนๆร้านที่อยู่ใกล้ๆ จึงนั่งรถกลับบ้าน

เธอเข้ามาในบ้าน มองเห็นป้าหรงเฝ้าอยู่ที่ห้องรับแขก

“คุณนาย คุณกลับมาแล้ว?”

เห็นการแสดงออกของป้าหรงไม่ปกติ หร่วนซือซือรีบถาม“เป็นอะไรคะ?”

ป้าหรงลดเสียงพูดเตือน“คุณชายกลับมาแล้ว กลับมาก็ถามว่าคุณอยู่ไหน ได้ยินว่าคุณไม่อยู่บ้าน เหมือนจะโมโห”

โมโหแล้ว?

หรือว่าเป็นเพราะว่าเธอไม่ได้รับสายโทรศัพท์ของเขา?หรือว่าเป็นเพราะว่าผิดนัด?ถึงอย่างไรเธอก็พูดว่าอยากทานข้าวเย็นด้วยกันกับเขา…

รู้สึกได้ว่าบนร่างกายที่เป็นภูมิแพ้เริ่มคันขึ้นมา หร่วนซือซือก็ไม่ได้สนใจคิดอะไรเยอะอีก เธอมองไปที่ป้าหรง พูดเสียงเบา“ป้าหรง ฉันกลับห้องไปอาบน้ำก่อน หลังจากครึ่งชั่วโมงป้ามาที่ห้องนอนช่วยฉันทายาภูมิแพ้ได้ไหมคะ?”

ป้าหรงพยักหน้า“ได้ค่ะ”

เห็นป้าหรงตอบรับ หร่วนซือซือจึงรีบวิ่งขึ้นชั้นบน กลับไปห้องนอน

เธอวุ่นอยู่กับงานทั้งวัน ก็ไม่ได้มีเวลาทายา เวลานี้เหนื่อยล้ามาก อยากจะอาบน้ำนอนแล้วขึ้นเตียงนอนหลับ

เมื่ออาบน้ำร้อน หร่วนซือซือทั่วทั้งร่างกายก็ผ่อนคลายลงเยอะมาก เธอเช็ดผม ห่อด้วยผ้าขนหนู ตรงเข้าไปล้มนอนลงที่เตียงใหญ่ที่นุ่มนวล

ในห้องไม่หนาวแม้แต่น้อย เธอนอนคว่ำอยู่บนเตียง ไม่นานก็รู้สึกง่วงนอนมาก พอดีกับเวลาที่เธอกำลังสะลึมสะลือ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้

เธอขี้เกียจเงยหน้ามอง ก็เปิดปากพูดพึมพำ“ป้าหรง ยาวางอยู่บนโต๊ะ ป้าช่วยฉันทายาหน่อยสิ…”

เวลานี้ เธอเพียงแค่อยากจะนอนหลับ ก็ไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติใดๆ

อวี้อี่มั่วยืนอยู่ที่เตียง มองดูผู้หญิงที่ใส่ผ้าขนหนูนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง แผ่นหลังครึ่งหนึ่งเปิดเผยให้เห็นผิวเป็นเงาวาวและสะอาดหมดจด ขาวจนทำให้สะดุดตา

มองเห็นยาขี้ผึ้งที่วางอยู่บนโต๊ะ เขาเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมา เดินไปนั่งลงบนเตียงด้านข้าง ลังเลเล็กน้อยว่าจะช่วยเธอทายาดีไหม คาดไม่ถึงว่าเธอ…

หร่วนซือซือไม่ได้ยินเสียงอะไรเป็นเวลานานมาก อดไม่ได้ที่จะเร่ง“รีบหน่อย…”

ถ้าหากว่าผ่านไปอีกสักพัก เกรงว่าเธอจะนอนหลับไปจริงๆ

เร็วหน่อย?

อวี้อี่มั่วสมองร้อนรุ่ม ได้ฟังคำพูดของเธอ แปลความหมายบิดเบือนเป็นอย่างอื่นทันที ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ใช่เด็กที่บริสุทธิ์ มองเห็นเธอเปลือยเปล่าแบบนี้ต่อหน้าของตัวเอง ก็ยากที่จะไม่คิดมาก

อวี้อี่มั่วหมุนฝาครอบยาขี้ผึ้งออก หาสำลีไม่เจอ บีบยาลงบนมือ ใช้ปลายนิ้วทาที่จุดแดงเล็กๆที่หลังคอของเธอเบาๆ หลังจากนั้นเป็นกระดูกหัวไหล่…

กลิ่นน้ำนมของสบู่เหลวอาบน้ำบนตัวผู้หญิงส่งกลิ่นหอมโชยมาในจมูกเขา เขาพยายามตั้งสมาธิ ไม่ให้ตัวเองฟุ้งซ่าน

หร่วนซือซือหลับตาลง รู้สึกถึงความจั๊กจี้ที่แผ่นหลัง ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย นิ้วที่ทายาให้เธอหยาบกร้าน แต่มันเกิดความรู้สึกสบายจนบรรยายออกมาไม่ได้

เธอถามอย่างแปลกใจ“ป้าหรง…นิ้วของป้าหยาบเพราะว่าทำงานมาตลอดทั้งปีเหรอ?”

อวี้อี่มั่วหยุดการกระทำไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าควรจะตอบดีไหม ทันใดนั้นหร่วนซือซือก็ลืมตาขึ้น ค่อยๆหันหน้ากลับไปมอง

เวลาที่มองเห็นชัดเจนว่าคนที่ทายาให้เธอคืออวี้อี่มั่ว หร่วนซือซือก็เหมือนกับถูกไฟช็อต ดีดตัวขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว

“ทำไม…เป็นคุณ!”

เธอรีบดึงผ้านวมมาปกปิดร่างกายของตัวเองเอาไว้ ความง่วงของเมื่อกี้หายไปทันที

มองเห็นผู้หญิงมีท่าทีโต้ตอบแบบนี้ อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วขึ้น ความลำบากใจที่มีอยู่ถูกแทนที่ด้วยความไม่พอใจ เขาขมวดคิ้วขึ้นโดยไม่ตั้งใจ“ทำไมจะเป็นผมไม่ได้？”

เขาเป็นสามีของเธอ ช่วยเธอทายาทำไมจะไม่ได้?

สังเกตเห็นความไม่พอใจของอวี้อี่มั่ว หร่วนซือซือกระพริบตา ระงับความลุกลี้ลุกลน“ไม่…ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ฉันคิดว่าเป็นป้าหรง…”

เธอหายใจเข้าลึกๆ ค่อยๆปรับอารมณ์ให้สงบลง

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วขึ้นเป็นปม สั่งด้วยเสียงเย็นชา“เข้ามา นอนคว่ำลง”

หร่วนซือซือลุกลี้ลุกลนขึ้นมา“หา?”

อวี้อี่มั่วพูดอย่างไม่พอใจ“ยังทายาไม่เสร็จ คุณอยากจะวิ่งไปไหน?”

“อ้อ…”

หร่วนซือซือตอบรับอย่างลังเล ค่อยๆกลับมานอนคว่ำลงบนเตียงอีกครั้ง แต่ทั่วทั้งร่างกายขึงตึงมาก

ไม่แปลกใจเลยที่เมื่อกี้เธอรู้สึกว่านิ้วมือที่ทายาให้เธอหยาบ เดิมทีก็เป็นเขา

อวี้อี่มั่วยกมือขึ้น กดลงไปที่ไหล่ของเธอ ให้เธอผ่อนคลายร่างกาย หลังจากนั้นจึงทายาให้เธอต่อ

นึกถึงเรื่องช่วงบ่าย เขาอดไม่ได้ที่จะเล่นงานเธอ“ไม่ใช่ให้คุณอยู่ที่โรงพยาบาลนอนพักผ่อนเหรอ?ใครอนุญาตให้คุณออกจากโรงพยาบาล?”

หร่วนซือซือพูดอธิบายอ้ำๆอึ้งๆ“ฉัน…ช่วงบ่ายฉันมีธุระ”

“งั้นสายโทรศัพท์ของผมก็ไม่รับ?”

เธอพูดโกหกออกมาทันที“ฉัน…ฉันไม่ได้ยิน”

“ไม่ได้ยิน”อวี้อี่มั่วหยุดการกระทำไปชั่วขณะ ทันใดนั้นก็ก้มตัวลงไป ใกล้ริมหูเธอ“คุณแน่ใจว่าคุณไม่ได้ตัดสาย？”

เขาไม่ใช่คนโง่ ยังสามารถแยกได้ชัดเจนว่าสายโทรศัพท์ของตัวเองไม่มีคนรับสายหรือถูกตัดสาย

เขาเข้ามาใกล้อย่างกะทันหัน หร่วนซือซือได้กลิ่นหอมอ่อนๆบนตัวของเขา ทันทีหลังจากนั้น ร่างกายของเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นมา“ฉัน…”

มองเห็นใบหน้าผิวขาวนวลละเอียดอ่อนมีชีวิตชีวาของผู้หญิง อวี้อี่มั่วยื่นมือบีบแก้มของเธอโดยไม่ลังเล เหมือนกับเป็นการเตือน“ครั้งต่อไปห้ามตัดสายโทรศัพท์ผม”

หร่วนซือซือรีบรับปาก“ค่ะ ค่ะ”

เห็นเธอรับปาก อวี้อี่มั่วจึงปล่อยมือ ทายาจนเสร็จโดยไม่พูดจา หลังจากนั้นก็พูดเบาๆ“ด้านหน้า ยังต้องให้ผมช่วยคุณทาไหม？”

บนหน้าอกของเธอยังมีจุดเล็กแดงๆอีกเยอะ ตอนนี้แผ่นหลังทาเสร็จแล้ว เป็นธรรมชาติที่ต้องหมุนเวียนมาที่ด้านหน้า

หร่วนซือซือไม่ได้ตอบสนองกลับมาในตอนแรก ทันทีที่ตระหนักถึงคำพูดของเขา แก้มก็เหมือนกับถูกไฟไหม้ ร้อนจนสามารถลวกคนได้

กลัวมากว่าเขาจะเข้าใจผิด เธอรีบตอบ“ไม่…ไม่ต้อง ฉันทำเอง”