ดั่งรักบันดาล 414

ขณะที่เธอพูดเธอเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆจ้องมองมาที่พวกเขาและหายใจเข้าลึกๆ “ผู้หญิงคนนี้ได้ปรึกษาเจ้าหน้าที่แล้วและพวกเขาอนุญาตให้ฉันพาเขาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ จะใช้เวลาห้านาทีและเราจะออกไปทันทีที่เราเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ”

เมื่อหญิงสาวได้ยินเช่นนี้เธอก็ยกมือขึ้นทันที ก้าวไปข้างหน้าจ้องมองไปที่หร่วนซือซือและพูดว่า “คุณไม่เข้าใจคำพูดของมนุษย์เหรอ? คุณควรนำสายรัดมาด้วย ที่นี่ทั้งหมดเป็นผู้หญิง!”

เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนั้นต้องการทำให้เรื่องแย่ลงเธอตะโกนและทุกคนที่อยู่ข้างๆเธอก็เอนตัวมาที่นี่ทีละคน

สายตาของทุกคนจดจ่อไปที่หร่วนซือซือ และเซินเซินซาซาเป็นครั้งคราว

หร่วนซือซือกัดฟันและความรู้สึกเศร้าก็เกิดขึ้นในใจ เธอย่อตัวลงและยังคงติดกระดุมเสื้อเชิ้ตหนาๆทีละเม็ดและช่วยเขาใส่กางเกงอย่างไม่เร่งรีบ

“ฉันบอกว่าคุณหน้าด้าน มีคนดูมากมาย”

เมื่อเห็นเช่นนี้ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ยอมแพ้และยังคงสาปแช่งต่อไป

หัวใจของหร่วนซือซือระเบิดด้วยความโกรธ เธออารมณ์ดีและพาเด็กน้อยทั้งสองออกมาพักผ่อน แต่เธอไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับคนที่ไม่น่ารังเกียจเช่นนี้เมื่อเธอมาถึงครั้งแรก

เมื่อมองไปที่เด็กตัวน้อยที่ทำผิดสองคน หร่วนซือซือสูดหายใจเข้าลึกๆระงับความโกรธในใจของเขา ถอดเสื้อผ้าอีกชิ้นและพาพวกเขาออกโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เธอไม่อยากทิ้งเซินเซินและซาซา ด้วยความประทับใจที่ไม่ดีที่เธอทะเลาะกับคนอื่นคำพูดและการกระทำของเธอถือเป็นสิ่งสำคัญสูงสุดของเธอเสมอ

เมื่อเดินออกจากพื้นที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเซินเซินก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “แม่ ทำไมเมื่อกี้ไม่โกรธละ?”

หร่วนซือซือยิ้มให้พวกเขาและกระซิบเบาๆ ว่า “ไม่จำเป็นต้องโกรธสำหรับคนที่ไม่คู่ควร คุณทั้งสองต้องเข้าใจความจริงนี้”

เซินเซินและซาซาพยักหน้าเหมือนเข้าใจโดยไม่พูดอะไร

อีกด้านหนึ่งฝูงชนที่กำลังดูความตื่นเต้นในบริเวณแต่งตัวได้แยกย้ายกันไป ผู้หญิงคนนั้นเดินไปรอบๆประตูห้องวีไอพีข้างๆ เธอเคาะประตูแล้วผลักเข้าไป

บสโซฟาในห้องวีไอพีเย่หว่านเอ๋อนั่งอยู่ที่นั่นกินผลไม้แบบสบายๆ

เธอเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงที่เดินเข้ามาและไม่พูด

ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้าและโค้งคำนับ “ฉันต้องการที่จะขับไล่ผู้หญิงคนนั้นและลูกสองคนออกไป”

เย่หว่านเอ๋อส่งเสียงอย่างเย็นชาและหยิบเงินจำนวนหนึ่งออกมาจากกระเป๋าสตางค์ข้างๆเขาและโยนให้เธอ

“ปิดปากของคุณ”

“เข้าใจ”

หญิงสาวรีบเก็บเงินบางส่วนเอามันไว้ในอ้อมแขนแล้วเดินออกไป

เย่หว่านเอ๋อเงยหน้าขึ้นมีร่องรอยของการดูถูกฉายผ่านดวงตาของเธอ

เห็นหร่วนซือซือนั่นคือเมื่อสิบนาทีที่แล้ว

เป็นเรื่องยากที่จะติดตามอวี้อี่มั่วเพื่อพบลูกค้ารายใหญ่สักครั้งและเธอไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับหร่วนซือซือที่นี่ซึ่งทำให้ท้อใจจริงๆ

ตอนที่หร่วนซือซืออยู่ที่นี่เธอไม่ต้องการทำให้เขาลำบากใจมันเป็นโอกาสที่ดีที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยงวันเกิดของคุณย่าครั้งที่แล้วทำให้เธอแทบคลั่ง เธอยังไม่ได้ชะลอตัวลงและตอนนี้เธอก็จะหายเป็นปกติ

ด้วยบทเรียนที่ได้เรียนรู้ในครั้งที่แล้วเธอจงใจดึงผู้หญิงแปลกหน้าเข้ามาหาข้อผิดพลาดในครั้งนี้และแม้ว่าเธอจะตรวจสอบแล้วเธอก็จะไม่พบเธออย่างแน่นอน

เมื่อเห็นหร่วนซือซือและลูกทั้งสองของเธอถูกขับออกไปเย่หว่านเอ๋อก็รู้สึกสดชื่นอย่างลับๆ เธอนั่งตัวตรงและโยนส้อมในมือลงบนจาน ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความเย็นชา

เธอไม่พอใจแค่ทำเรื่องแบบนี้ให้กับหร่วนซือซือวันนี้เธอต้องไม่พลาดโอกาสดีๆนี้!

สิบนาทีต่อมาเมื่อซ่งเย้อันออกมาหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้า

หร่วนซือซือไม่ได้พูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในบริเวณแต่งตัวในตอนนี้

เป็นเรื่องยากที่จะมีโอกาสที่ดีเช่นนี้สำหรับครอบครัวที่จะมีความสุขและเธอไม่ต้องการที่จะพูดสิ่งเหล่านี้ออกไปด้วยความเคืองโกรธ

ก่อนเข้าสนามม้า พนักงานจะพาพวกเขาไปยังพื้นที่วีไอพีก่อนซึ่งเป็นจุดชมวิวสามชั้นที่คล้ายกับดาดฟ้าสังเกตการณ์จากด้านบน คุณสามารถมองเห็นทิวทัศน์มุมกว้างของสนามแข่งที่อยู่ถัดจากนั้นและคุณสามารถมองเห็นได้ชัดเจน

ผู้คนในพื้นที่พักผ่อนต่างกระจัดกระจาย หร่วนซือซือเดินนำเด็กน้อยทั้งสองไปยังที่นั่งเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจเขาก็เห็นคนกลุ่มนั้นอยู่ไม่ไกล

มีรูปร่างที่โดดเด่นเป็นพิเศษ ในนั้นเขาสวมเครื่องแบบอัศวินสีดำผูกเน็คไทสีน้ำตาล รอบเอวเขาเป็นคนที่ฝึกฝนตนเองและพอดี พละกำลังอันสูงส่งในร่างกายของเขาไม่มีสิ่งกีดขวาง สิ่งที่น่าตื่นตาที่สุดจะหลั่งออกมาตามธรรมชาติทุกที่ทุกเวลา

หัวใจของหร่วนซือซือแน่นขึ้น

อวี้อี่มั่วอยู่ที่นี่ด้วย!

“ซือซือ คุณอยากดื่มอะไร?”

เสียงของซ่งเย้อันดังเข้าหูเธอและเธอก็กลับมามีสติอีกครั้ง “ฉันดื่มอะไรก็ได้”

เธอหายใจเข้าลึกๆเพียงเพื่อรับรู้ว่าการเต้นของหัวใจของเธอเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัว

เธอเงยหน้าขึ้นมองซ่งเย้อันชายคนนี้ในชุดอัศวินสีขาวเขาหล่อพอๆกันเมื่อเทียบกับอวี้อี่มั่ว เขาอ่อนโยนกว่าเล็กน้อยแต่มีความเป็นฮีโร่น้อยกว่า

หลังจากดื่มอะไรและพูดคุยกันสักพักเด็กน้อยทั้งสองก็ขอตัวลงสนามแข่งม้าด้วยความสนใจ หร่วนซือซือและซ่งเย้อัน ยิ้มให้กันและพาพวกเขาออกจากพื้นที่สันทนาการและไปที่สนามแข่งม้าทันที

อันดับแรกพวกเขามาถึงคอกม้าเพื่อเลือกม้าและม้าแถวหนึ่งมองดูเต็มไปด้วยพลังและผมของพวกเขาเปล่งประกาย

แต่มีม้าตัวหนึ่งที่โดดเด่นเป็นพิเศษมันสูงกว่าม้าธรรมดามีแผงคอสีดำและดวงตาที่สดใส

ซ่งเย้อันเหลือบมองเขาและบอกความตั้งใจของเขากับพนักงานที่อยู่ข้างๆเขาโดยตรง แต่พนักงานก็เขินและยิ้มอย่างเขินอาย “คุณซ่ง ม้าตัวนี้มีเจ้าของแล้ว”

“เจ้าของ?”

“ใช่ เขาชื่อเอ็ดเวิร์ดและเป็นม้าคู่ใจของประธานอวี้แห่งอวี้กรุ๊ปและเขาถูกกักขังเป็นพิเศษในฟาร์มม้าของเรา”

เมื่อได้ยินชื่อนี้ใบหน้าของซ่งเย้อันก็จมลง เงยหน้าขึ้นมองไปที่ม้าในคอกม้าจากนั้นก็หยุดและถามว่า “วันนี้เขามาเหรอ?”

เจ้าหน้าที่ตอบด้วยความเคารพว่า “ใช่วันนี้คุณอวี้อี่มั่วก็มาที่นี่ด้วย คาดว่าเขาจะลงสนามม้าในภายหลัง”

เมื่อได้ยินเช่นนี้มีคลื่นความผันผวนในดวงตาของซ่งเย้อัน สองวินาทีต่อมาเขาเงยหน้าขึ้นมองม้าตัวอื่นและในที่สุดก็เลือกม้าอีกตัว

หร่วนซือซือพาหนูน้อยสองคนไปอีกด้านหนึ่งเลือกม้าขนาดเล็กชาวเวลส์สองตัว จากนั้นเจ้าหน้าที่ก็จับเชือกเพื่อฝึกทักษะการขี่ม้าขั้นพื้นฐานที่สุดให้พวกเขา

ในเวลาเดียวกันซ่งเย้อันเลือกม้าสีขาวให้กับหร่วนซือซือชื่อเวนดี้ ด้วยบุคลิกที่ว่านอนสอนง่ายและมีขนาดที่เล็กเหมาะสำหรับผู้หญิงที่จะขี่

หร่วนซือซือไม่ได้คัดค้าน อันดับแรกให้ซ่งเย้อันขี่ม้าไปเดินเล่นจากนั้นดูเซินเซินและซาซาขี่ม้าและอดไม่ได้ที่จะถ่ายภาพจำนวนมากด้วยโทรศัพท์มือถือของเธอ

ในเวลาเดียวกันอวี้อี่มั่วยืนอยู่หน้าหน้าต่างกระจกใสกว้างในพื้นที่ VIP ของแท่นชมวิวมองไปที่ร่างของหญิงสาวที่อยู่ริมสนามม้าด้วยความรู้สึกที่หลากหลายในสายตาของเขา

เขาเคยเห็นหร่วนซือซือและคนอื่นๆในตอนนี้และเห็นครอบครัวของพวกเขาทั้งสี่คน หัวใจของเขาดูเหมือนจะถูกผูกมัดด้วยบางสิ่งบางอย่างซึ่งไม่สบายใจ

ในตอนนี้เขาไม่ได้ยินอะไรที่คนข้างๆพูด

เย่หว่านเอ๋อนั่งเฉยๆและสังเกตเห็นเขาเหม่อลอย เธอแสร้งทำเป็นว่าจะให้ไวน์อวี้อี่มั่ว เดินไปที่หน้าต่างและมองไปที่สายตาของชายคนนั้นและจำร่างนั้นได้ทันที

ทันใดนั้นคลื่นแห่งความโกรธก็พุ่งเข้ามาในหัวใจของเธอและเธอก็ถูกปกคลุมไปด้วยความหึงหวงที่แผดเผาในทันที

เธอคิดไม่ออกจริงๆว่าผู้หญิงคนนั้นมีอะไรดีที่ทำให้อวี้อี่มั่วไม่มีวันลืม!