ดั่งรักบันดาล 34

พอนึกได้ว่าต้องไปดูคุณยาย หร่วนซือซือก็ตบหน้าผากตัวเองเบาๆ อยู่ๆเธอก็นึกอะไรได้ หลังจากนั้นก็รีบลงจากเตียง ใส่รองเท้าเเตะเเละวิ่งออกไปจากห้องทันที

อวี้อี่มั่วชะงักไปเล็กน้อย เขายังไม่รู้ว่าเธอคิดจะทำอะไร เธอก็วิ่งออกไปก่อนเเล้ว

หร่วนซือซือวิ่งลงมาด้านล่างเเละรีบพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว " ป้าหรง วันนี้พัสดุของหนูมาถึงหรือยังคะ ป้าเห็นบ้างหรือเปล่า? "

ป้าหรงได้ยินดังนั้นก็รีบพยักหน้าทันที " ได้รับเเล้วค่ะ รับมาเยอะอยู่เเละทั้งหมดได้วางอยู่ที่ระเบียงเล็กเรียบร้อยเเล้วค่ะ "

หร่วนซือซือได้ยินดังนั้น เธอก็ไม่พูดอะไรเเละรีบวิ่งไปที่ระเบียงเล็กทันที

พอมาถึงที่ระเบียงเล็ก เธอก็เห็นพัสดุเเต่ละอัน ตอนนี้เธอถึงจะแอบโล่งใจขึ้น

นี่เป็นของขวัญที่เธอซื้อให้คุณยาย เพราะไม่รู้ว่าอันไหนเหมาะบ้าง เธอจึงซื้อมาหลายแบบ

อวี้อี่มั่วตามลงมาด้านล่าง พอถึงระเบียงเล็ก เขาก็เห็นหร่วนซือซือกำลังแกะพัสดุอย่างขมักเขม้น ทันใดนั้นเขาก็เผยใบหน้าจนปัญญาออกมา " คุณกำลังทำอะไรอยู่? "

หร่วนซือซือได้ยินดังนั้น เธอก็รีบหันกลับมาเเละใช้ร่างกายของตัวเองบังพัสดุไว้ทันที เเละเธอก็ได้พูดขึ้นอย่างไม่มีความมั่นใจ " ฉัน…นี่เป็นของขวัญที่ฉันซื้อให้คุณยาย "

เห็นเธอในท่าทางแบบนี้ อวี้อี่มั่วก็รู้สึกสนุกขึ้นมาทันที " ของขวัญอะไร? "

" ไม่บอกคุณหรอก พรุ่งนี้คุณก็รู้เเล้ว "

หร่วนซือซือพูดจบ เธอก็ยื่นมือไปผลักเขาให้เดินออกไปข้างนอก

พอเห็นพฤติกรรมแบบสาวน้อยของหร่วนซือซือ อวี้อี่มั่วก็ยิ้มอย่างจนปัญญา " ได้ ผมจะรอดู "

พอเห็นเขาเดินออกไป หร่วนซือซือถึงจะรู้สึกโล่งใจ เธอกลับมาที่ระเบียงเล็กเเละทำการเเกะพัสดุต่อ เธอนำสิ่งของทั้งหมดใส่กล่องของขวัญ พอเตรียมทุกอย่างเสร็จ เธอถึงจะถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก

ทุกอย่างเตรียมเสร็จเเล้ว ตอนนี้ก็เหลือเเค่รอไปพบคุณยายในวันพรุ่งนี้

เช้าวันต่อมา นาฬิกายังไม่ดัง หร่วนซือซือก็ตื่นก่อนเเล้ว เธอรีบไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว ตอนเช้ามาเธอรู้สึกใจเต้นเเละตื่นเต้นไม่เเพ้กับการเข้าสอบ

พอทำทุกอย่างเสร็จเเล้ว หร่วนซือซือถึงจะลงไปกินอาหารเช้าข้างล่าง เพิ่งลงมาถึงข้างล่าง เธอก็เห็นอวี้อี่มั่วกำลังนั่งอยู่ที่หน้าโต๊ะกินข้าว เขากำลังดื่มกาแฟไปด้วยเเละกำลังฟังตู้เยี่ยรายงานอะไรบางอย่าง

พอเห็นเธอเดินเข้ามา อวี้อี่มั่วก็พยักหน้าเล็กน้อย ตู้เยี่ยเข้าใจได้ทันที หลังจากนั้นก็เดินออกไป

อวี้อี่มั่วพูดขึ้นเสียงเบา " กินอาหารเช้าให้เสร็จ เสร็จเเล้วก็ค่อยออกเดินทาง "

" อ้อ "

หร่วนซือซือนั่งลงหน้าโต๊ะอาหารอย่างใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เผชิญหน้ากับอาหารน่าทาน เเต่เธอกลับไม่รู้สึกอยากอาหาร เธอเพิ่งหยิบขนมปังขึ้นมากัดสองคำ อวี้อี่มั่วก็วางกาแฟลงเเละจ้องเธอยิ้มๆ เเต่ไม่ได้พูดอะไร

หร่วนซือซือตอบสนองกลับมาเเละรีบจับแก้มตัวเองอย่างรวดเร็ว " ทำไมหรอ? มีอะไรติดหน้าฉันหรือเปล่า? "

คล้ายกับว่าอวี้อี่มั่วกำลังอารมณ์ดี เขาจึงถามกลับ " คุณตื่นเต้นหรอ? "

" เปล่า…เปล่าสักหน่อย " หร่วนซือซือปฏิเสธอย่างลืมตัว เเต่ใครจะรู้ว่าการกระทำที่กำลังคนกาแฟของเธอจะดูลนลานขึ้นแบบนั้น

อวี้อี่มั่วพูดขึ้นยิ้มๆ " วางใจได้ คุณยายอ่อนโยนมาก เธอไม่กินคุณหรอกน่า "

พูดเสร็จเขาก็ลุกขึ้นเเละมองตู้เยี่ยที่อยู่ด้านข้าง

ตู้เยี่ยเข้าใจ หลังจากนั้นก็หยิบเสื้อผ้าข้างๆมาให้ " คุณหญิง ถ้าคุณทานข้าวเสร็จเเล้วก็ไปเปลี่ยนเป็นชุดนี้นะครับ "

ชุดสูทสีชมพูกลิ่นหอมอ่อนๆ สง่างามตามแบบฉบับของคุณหนูผู้ร่ำรวย

หร่วนซือซือกัดไข่ต้ม เเละก้มลงมองเสื้อเชิ้ตสีขาวบนตัวของตัวเองเเละถามกลับ " ที่ฉันใส่มันน่าเกลียดมากเลยหรอ? "

ตู้เยี่ยตอบตามความจริง " ไม่น่าเกลียด เพียงเเต่คุณท่านอาจจะชอบสไตล์นี้มากกว่านะครับ "

พอได้ยินเขาพูดแบบนั้น หร่วนซือซือก็รีบยัดไข่ต้มที่เหลืออยู่ครึ่งลูกเข้าไปในปากทันที หลังจากนั้นก็รับชุดนั้นมา " ฉัน…ฉันจะไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้! "

มองเธอที่วิ่งกลับไปที่ห้องนอน ในตาของอวี้อี่มั่วก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาทันที

ตู้เยี่ยที่ยืนอยู่ข้างๆก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวเเละพูดขึ้นเสียงเบา " ประธานอวี้ครับ เกรงว่าคุณหญิงจะควบคุมสไตล์นี้ไม่ได้น่ะสิครับ "

อวี้อี่มั่วได้ยินดังนั้น สีหน้าของเขาก็ขรึมขึ้น เขาหันไปมองตู้เยี่ยเเละพูดขึ้นเสียงเย็น " นายรู้? "

พอตู้เยี่ยรู้ตัวว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป เขาก็รีบก้มหน้าลงเเละไม่ได้พูดอะไรอีก

ไม่เกินสิบนาที หร่วนซือซือก็เปลี่ยนชุดเสร็จและลงมาจากชั้นสอง เธอเดินไปด้วยเเละดึงชายกระโปรงไปด้วย เธอรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองสักเท่าไหร่

น้อยครั้งมากที่เธอจะใส่กระโปรง เเต่ต่อให้ใส่ก็จะเป็นกระโปรงยาว เเต่ท่อนล่างของชุดนี้คือกระโปรงสั้นเหนือเข่า เธอจึงรู้สึกเขินอายแปลกๆ

พอได้ยินเสียงฝีเท้าที่บันได ตู้เยี่ยก็ได้เงยหน้าขึ้นมาก่อน ในวินาทีที่เห็นหร่วนซือซือ เขาก็ตะลึงไปทันที " ประธานอวี้ครับ…คุณหญิงเปลี่ยนชุดเสร็จเเล้วครับ "

พออวี้อี่มั่วได้ยินดังนั้น เขาก็เงยหน้าขึ้น ในวินาทีที่เห็นหร่วนซือซือ เขาก็ตะลึงไปเหมือนกัน

ไม่คิดว่าเธอจะใส่ชุดนี้ได้เหมาะสมขนาดนี้!

ในวันธรรมดาเธอมักจะใส่กางเกงขายาวซึ่งทำให้ซ่อนหุ่นที่ดีของเธอเอาไว้อย่างมิดชิด เเต่วันนี้เธอโชว์ขาเรียว ร่างกายของเธอได้สัดส่วนและสูงเพรียว แต่แก้มที่ไม่ได้ทาสีชมพูดูเหมือนจะแดงเพราะความกังวล คิ้วของเธอบางเเต่กลับดูดีเป็นพิเศษ

หร่วนซือซือเดินไปตรงหน้าอวี้อี่มั่วอย่างแปลกๆ เธอดึงชายกระโปรงเเละพูดขึ้น " สวยไหม? ทำไมฉันรู้สึกแปลกๆ "

พอเธอเดินเข้ามาใกล้ อวี้อี่มั่วก็รู้สึกได้ถึงความหอมหวานบนร่างกายของเธอเเละมันทำให้รบกวนจิตใจของเขา

เขาวางแท็บเล็ตในมือลง หลังจากนั้นก็มองไปทางอื่นเเละพูดขึ้นนิ่งๆอย่างตั้งใจ " ก็พอใช้ได้ "

พูดเสร็จ เขาก็หมุนตัวเดินออกไปทันที " ไปกันเถอะ "

อยู่กับหร่วนซือซือทั้งวันทั้งคืนเป็นเวลาหลายวัน เขารู้สึกเเค่ว่าเธอน่ารักบริสุทธิ์ เเต่เขากลับไม่เคยรู้มาก่อนว่าบนตัวของเธอจะมีกลิ่นเฉพาะของผู้หญิงเหมือนกัน

เห็นอวี้อี่มั่วเดินออกไปด้านนอก หร่วนซือซือก็นึกถึงของขวัญที่เตรียมไว้ เธอจึงรีบเดินไปที่ระเบียงเล็กอย่างรวดเร็วเเละทำการถือกล่องของขวัญมากมายออกไป

เธอวางกล่องของขวัญลงที่ด้านหลังรถเสร็จก็เดินไปขึ้นรถ

พอรถขับออกไป เธอก็หันไปมองอวี้อี่มั่วอย่างรอไม่ไหวเเละได้พูดขึ้น " คุณยายมีนิสัยอะไรที่ฉันต้องใส่ใจเป็นพิเศษไหม? "

อวี้อี่มั่วรู้สึกขำ " ไหนคุณบอกว่าไม่ตื่นเต้นไง? "

พอหร่วนซือซือถูกเขาถามแบบนี้ เธอก็พูดอย่างตะกุกตะกักทันที " ฉัน…ไม่ได้ตื่นเต้นจริงๆ เเต่สิ่งที่ควรถามให้เข้าใจก็ต้องถามไง "

อวี้อี่มั่วยกยิ้มมุมปากเเละพูดขึ้นนิ่งๆ " ไม่มีอะไรต้องใส่ใจเป็นพิเศษ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการถูกโฉลก "

พอได้ยินอวี้อี่มั่วพูดแบบนี้ หร่วนซือซือก็ยิ่งตื่นเต้น

ถ้าคุณยายมีความชอบที่เฉพาะเจาะจง เธอยังพอที่จะได้ใส่ใจเเละพยายาม เเต่เรื่องการถูกโฉลกนี่เธอบอกไม่ถูกจริงๆ

มีหลานดีเด่นขนาดนี้ คุณยายก็คงจะดีเด่นไม่เเพ้กัน เเต่เธอธรรมดาแบบนี้ ไม่รู้ว่าจะได้รับการยอมรับจากคุณยายหรือเปล่า

หร่วนซือซือไม่มีความคิดใดๆไปชั่วขณะ เธอเอนตัวพิงเบาะรถเเละมองไปนอกหน้าต่างรถอย่างหดหู่

ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง รถก็มาถึงเขตคนรวยแถวชานเมือง ขับวนไปรอบๆทางลาดสองสามรอบ ในที่สุดรถก็มาจอดที่หน้าคฤหาสน์บนเนินเขา

มองออกไปนอกหน้าต่างรถ พอหร่วนซือซือเห็นคฤหาสน์ด้านนอกที่เป็นแบบดั้งเดิม เธอก็อดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้างเเละถอนหายใจออกมา

แน่นอนว่าโลกของคนรวยเป็นสิ่งที่เธอนึกไม่ถึง

พอเปิดประตูลงจากรถ หร่วนซือซือก็เดินมาที่ด้านหลังรถ เเละหยิบของขวัญที่ตัวเองเตรียมไว้ออกมา

ตู้เยี่ยเดินเข้ามาช่วย พอเขาเห็นกล่องมากมายที่มีขนาดเเตกต่างกัน เขาก็อดไม่ได้ที่จะสบถออกมา " คุณหญิง คุณเอาอะไรมาครับเนี่ย! "

" ของขวัญที่เอามาให้คุณยายไงคะ! " หร่วนซือซือพูดอย่างตั้งใจ " มีเครื่องนวด พรมขนสักหลาดเเละยังมีอ่างเเช่เท้า ดูเอาใจใส่มากเลยใช่ไหม? "

ตู้เยี่ยรู้สึกงุนงง เขาอดไม่ได้ที่จะถามเธอกลับ " คุณหญิง นี่คุณเอาจริงใช่ไหมครับ? "