ดั่งรักบันดาล 304

เมื่อเธอลงจากรถไฟใต้ดินและรีบไปที่เมืองแห่งภาพยนตร์และรายการโทรทัศน์ เธอก็มาถึงสถานที่จัดงานของประเทศจีน หร่วนซือซือคิดว่าในวันธรรมดาจะมีคนไม่มากนัก แต่เมื่อเธอเห็นสถานที่นั้นเธอก็ตระหนักถึงความไร้เดียงสาของเธอ

ผู้คนจำนวนมากรายล้อมไปทั่วทั้งสนาม เด็กสาววัยรุ่นและวัยยี่สิบรวมตัวกันเป็นกลุ่ม ถือป้ายและโทรศัพท์มือถือไว้ในมือคุยกันอย่างตื่นเต้น

หร่วนซือซือตระหนักว่ามันคืออะไร เมื่อเธอเห็นตัวอักษรขนาดใหญ่บนแบนเนอร์และภาพถ่ายบนจอแสดงผล

สาวๆเหล่านั้นล้วนเป็นแฟนคลับของเจียงฮ้วนเฉินและพวกเขาถูกล้อมรอบด้วยประตูทั้งด้านในและด้านนอก ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถมองเห็นเขาได้ เมื่อพวกเขากำลังรอให้เจียงฮ้วนเฉินออกมา

หร่วนซือซือไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะมีคนมากมายขนาดนี้ เธอเดินเข้าไปเบียดๆแต่เด็กสาวก็ไม่ยอมหลีกทาง เมื่อเห็นเธอมือเปล่าเธอก็ดูไม่เหมือนแฟนคลับเลยและเธอก็ปฏิเสธที่จะปล่อยให้เธอเดินไปข้างหน้า

หร่วนซือซือมองไปที่เวลานั้นรู้สึกกังวลเล็กน้อย

เธอไม่สามารถเข้าใกล้เจียงฮ้วนเฉินได้เลย เธอจะยังมีโอกาสพบเขาต่อหน้าได้อย่างไร จะหาโอกาสพูดคุยกับเขาได้อย่างไร?

หร่วนซือซือมองไปรอบๆ ทันใดนั้นก็เห็นเด็กผู้หญิงสองสามคนเดินออกมาจากห้องพักไม่ไกลพร้อมกับถือบัตรสนับสนุนที่มีรูปถ่ายของเจียงฮ้วนเฉินอยู่ในมือ

เธอมองเข้าไปใกล้ๆและรู้ว่าเป็นสถานที่ที่ทำป้ายและการ์ด เธอมีความคิดและเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เจ้าของเป็นชายวัยกลางคนรูปร่างผอม เขายิ้มเมื่อเห็นเธอและถามเธอ

หร่วนซือซือตกตะลึงมองไปที่บอร์ดแสดงรูปทรงต่างๆในห้องและตอบสนอง “เจียงฮ้วนเฉิน”

“ฮ่าๆ มีคนมากมายที่ติดตามเจียงฮ้วนเฉินวันนี้ฉันได้ผลิตสินค้าแบรนด์ของเขาหลายสิบชิ้นแล้ว!”

เจ้าของร้านชี้ไปที่ป้ายบอกเธออย่างเรียบร้อย “นี่ขนาดอื่น คุณต้องการขนาดไหน”

“ขอรูปที่ใหญ่ที่สุดให้ฉัน” หร่วนซือซือรีบเปิดรูปถ่ายในโทรศัพท์มือถือของเธอและแสดงท่าทางให้เจ้าของร้านดู “ฉันต้องการพิมพ์รูปนี้”

เจ้าของร้านพยักหน้าด้วยรอยยิ้มขอให้เธอโพสต์รูปลงคอมพิวเตอร์และเธอก็เริ่มยุ่ง

ภายในเวลาไม่ถึงสิบนาทีป้ายขนาดใหญ่ก็เสร็จสมบูรณ์และมีการพิมพ์รูปหล่อของเจียงฮ้วนเฉิน ป้ายกว้างหนึ่งเมตรและสะดุดตาจริงๆ

ตอนนี้หร่วนซือซือสังเกตในฝูงชนและพบว่าเด็กหญิงตัวเล็กๆถือป้ายๆอยู่ในมือสะดวกและง่ายต่อการยก ในทางกลับกันสิ่งที่เธอเพิ่งพิมพ์นั้นมีขนาดใหญ่กว่ามาก

แต่นี่ก็เป็นจุดประสงค์ของเธอเช่นกัน การยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนที่มีป้ายดังกล่าวเธอต้องเป็นคนที่สะดุดตาที่สุด แม้ว่าจะไม่มีทางคุยกับเจียงฮ้วนเฉิน แต่อย่างน้อยเขาก็จะสามารถสังเกตเห็นเธอได้

หร่วนซือซือรับป้ายขนาดใหญ่และจ่ายเงินรีบเดินเข้าไปหาฝูงชน ทันทีที่เธอเข้าไปใกล้เธอดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมาย เธอเดินไปยังสถานที่ที่มีคนน้อยที่สุดถือป้ายและเบียดเข้ามาและในไม่ช้า ไปอยู่แถวหน้า

คนข้างๆเธอมองมาที่เธอและหลายคนก็เริ่มกระซิบ

“เธอมีบางอย่างผิดปกติถือป้ายชิ้นใหญ่!”

“จงใจเพื่อที่จะให้เจียงฮ้วนเฉิน ดูเธอเกินไปจริงๆ”

“…”

เมื่อได้ยินคำพูดพล่ามบางอย่าง หร่วนซือซือก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เธอไม่มีความคิดใดๆเกี่ยวกับเจียงฮ้วนเฉินในฐานะเด็กสาว เธอแค่อยากจะพูดคุยเกี่ยวกับความร่วมมือกับเขา

หร่วนซือซือมองเข้าไปในศาลาของพรรครีพับลิกันหลังจากรอมานานไม่มีใครออกมา ในขณะนี้เสียงคำรามอย่างดูถูกมาจากด้านข้าง “ฉันคิดว่าเป็นใคร! ฉันไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเป็นคุณ!”

ทันทีที่เธอหันศีรษะไป เธอก็เห็นซ่งฉี เธอสวมเสื้อคาร์ดิแกนสีน้ำเงินและกางเกงหนังที่ท่อนล่างของเธอ เธอยังวาดรูปแมวป่าตัวน้อยซึ่งดูเหมือนเด็กผู้หญิงแปลกๆ

หร่วนซือซือตกใจและประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเธอเห็นการ์ดสนับสนุนในมือของเธอ เธอก็อดไม่ได้ที่จะเม้มริมฝีปาก “คุณซ่ง เป็นแฟนคลับเจียงฮ้วนเฉินด้วยเหรอ?”

“แน่นอนฉันเป็น!” ซ่งฉีพูดอย่างเย็นชาดวงตาของเธอเย็นชาเล็กน้อย “ฉันเป็นประธานแฟนคลับของเจียงฮ้วนเฉิน ทำไมฉันไม่รู้ว่าคุณชอบเขา! คุณไม่สามารถหลอกฉันได้!”

ซ่งฉีมองเธอขึ้นและลงดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย

หร่วนซือซือยิ้ม เธอไม่ได้คาดหวังว่าลูกสาวที่ร่ำรวยคนนี้จะเป็นแฟนตัวยงอันดับหนึ่งของเจียงฮ้วนเฉิน เธอกระซิบว่า ถ้าคุณชอบ คุณก็จะชอบมัน เจียงฮ้วนเฉินไม่ได้เป็นของคุณคนเดียว คุณอนุญาตให้ชอบได้คนเดียวเหรอ?”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมาใบหน้าของซ่งฉีก็จมลงและพูดอย่างโกรธๆ “ฉันไม่เคยเห็นคุณในงานอีเวนต์ก่อนหน้านี้มากมาย จู่ๆคุณก็เข้ามาและถือป้ายใหญ่ขนาดนี้ ใครจะรู้ว่าคุณเป็นแฟนคลับตัวจริงหรือแฟนคลับปลอม?”

เสียงของซ่งฉีดังและเธอมีอารมณ์ดีเมื่อเธอพูดคำเหล่านี้แฟนๆที่อยู่รอบตัวเธอก็มองไปที่หร่วนซือซือ

ชั่วครั้งชั่วคราวซ่งฉีหยิ่งมากขึ้นยกคางขึ้นและพูดอย่างดูถูกว่า “หร่วนซือซือ คุณคิดว่าแรคคูนเป็นมังสวิรัติทั้งหมดและไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นแฟนคลับตัวจริงหรือแฟนคลับตัวปลอม”

หร่วนซือซือไม่ต้องการโต้เถียงกับเธอ เธอยิ้มและกระซิบ “คุณซ่ง ถ้าฉันเป็นแฟนคลับตัวปลอม ทำไมต้องซื้อบัตรสนับสนุนปีแรกของเจียงฮ้วนเฉินจากเงินในกระเป๋าของฉันเอง”

เมื่อคำพูดเหล่านี้ออกมาซ่งฉีก็พูดไม่ออก

แฟนคลับคนหนึ่งที่อยู่ข้างเขายังพูดกับหร่วนซือซือ ว่า “ใช่ประธาน ฉันไม่คิดว่าเธอจะดูเหมือนแฟนคลับปลอม ป้ายที่ใหญ่ที่สุดมีราคาค่อนข้างแพงแฟนๆเจียงฮ้วนเฉินไม่ควรโง่ขนาดนั้นใช่ไหม?”

คนอื่นที่อยู่ใกล้ๆพยักหน้าตอบรับ

เมื่อเห็นสิ่งนี้ซ่งฉีไม่มีทางเลือกนอกจากระงับความไม่พอใจของเธอและทำให้หร่วนซือซือเย็นชาและไม่พูดอะไร

ในขณะนี้แฟนที่อยู่ใกล้ประตูมากที่สุดเริ่มปั่นป่วนและสักพักทุกคนก็มองไปที่นั่น

ไม่นานเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็ออกมาเคลียร์ทางปิดกั้นแฟนคลับทั้งสองฝั่งถนนเพื่อรักษาความสงบเรียบร้อย

ดูท่าทางเจียงฮ้วนเฉินน่าจะกำลังออกมา

หร่วนซือซือยืนเขย่งเล็กน้อยและมองไปที่นั่น ก่อนที่เขาจะเห็นร่างนั้นเขาได้ยินเสียงแฟนๆกรีดร้องอย่างกระตือรือร้น

“เจียงฮ้วนเฉิน เจียงฮ้วนเฉิน!”

“…”

ในทันใดนั้นเธอก็ถูกล้อมรอบไปด้วยเสียงร้องของสภาพแวดล้อม เมื่อเธอขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้เธอก็เห็นชายร่างสูงที่รายล้อมไปด้วยผู้คนมากมายที่ก้าวเข้ามาทางด้านนี้

เขาสวมหมวกปีกต่ำแต่ยังคงแสดงให้เห็นคางสีขาวที่บอบบาง เขาเดินออกไปดูและเหมือนจะช้าลง ยกมือขึ้นเพื่อกวักมือเรียกแฟนๆทั้งสองข้างเพื่อโต้ตอบ

หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆ มองไปที่เจียงฮ้วนเฉินและมองไปที่ผู้หญิงอ้วนตรงหน้าเขาผมสั้น ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นตัวแทน

เมื่อเห็นเจียงฮ้วนเฉินเข้ามาอย่างช้าๆ หร่วนซือซือก็หายใจเข้าลึกๆและไม่คิดว่าจะดึงดูดความสนใจได้ อย่างไรแฟนๆที่ยืนอยู่รอบๆเธอก็ทนไม่ได้อีกต่อไป

ผู้คนกำลังพลุกพล่านและพวกเขาต่างก็ถ่ายรูปด้วยโทรศัพท์มือถือของพวกเขา เธอถูกจับได้ที่ตรงกลางและต้องทำตามยิ่งไปกว่านั้นมีการ์ดเชียร์ขนาดใหญ่อยู่ตรงหน้าเธอ มันไม่สะดวกที่จะย้ายสถานที่จริงๆ

เจียงฮ้วนเฉินก้าวไปข้างหน้าเงยหน้าขึ้นมองด้วยรอยยิ้มที่สวยงามและดวงตาที่เรียวยาวภายใต้หมวก เขาหัวเราะเหมือนจิ้งจอกตัวน้อยและทำให้ทุกคนมีเสน่ห์

จู่ๆหร่วนซือซือก็เอะใจเล็กน้อยว่าทำไมเขาถึงมีแฟนคลับมากมาย ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่นทุกคนสามารถหลงใหลในรูปลักษณ์ของเขา

ซ่งฉียืนอยู่ข้างๆหร่วนซือซือเมื่อเธอเห็นไอดอลของเธอๆก็กรีดร้องดังที่สุด ด้วยความตื่นเต้นหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอเพื่อถ่ายภาพ แต่เนื่องจากหร่วนซือซือและป้ายที่เธอถืออยู่ เธอจึงไม่สามารถวิ่งไปที่แถวหน้าของได้ ซ่งฉีรู้สึกรำคาญเล็กน้อยและเมื่อเห็นหร่วนซือซือไม่พอใจมากขึ้นเรื่อย ๆ

ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็จมลงและด้วยผู้คนที่พลุกพล่านเธอเดินตรงไปที่หร่วนซือซือและผลักเธอไปข้างหน้า

หร่วนซือซือไม่ได้สังเกตเห็น เมื่อมีแรงผลักเธอไปข้างหน้าเธอตกใจและพยายาม แต่เธอถูกป้ายสกัดและล้มลง

“ปัง” ด้วยเสียงที่ดังหร่วนซือซือจึงล้มลงกลางถนนพร้อมกับป้ายในมือ