ดั่งรักบันดาล 30

เมื่อเห็นเธอจ้องมองมาที่เขาด้วยความตกใจ อวี้อี่มั่วก็ขมวดคิ้ว และไม่คาดคิดว่าเธอจะตอบสนองมากอย่างนี้

อวี้อี่มั่วเลิกคิ้วขึ้น “บ้าของฉัน ถ้าฉันไม่อยู่ที่นี่ แล้วจะไปอยู่ที่ไหน？”

ในขณะที่พูดเขาก็ก้มลงหยิบเอกสารที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น หลังจากที่เห็นตัวอักษรขนาดใหญ่ เขาก็เข้าใจว่าเธอกำลังทำอะไร

“ฉัน…ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” แก้มของหร่วนซือซือแดงระรื่อ “จู่ๆคุณก็โผล่มา ทำฉันตกใจแทบแย่”

อวี้อี่มั่ววางเอกสารในมือลงบนโต๊ะ และมองท่าทางที่ตกใจของเธอ และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ขี้ตกใจขนาดนั้นเลยหรอ？”

หร่วนซือซือหยุดชะงัก เธอหน้าแดงและพูดอย่างเขินอายว่า “ฉันขี้ตกใจ…ที่จริงก็ไม่มาก แต่ก็ง่ายที่จะตกใจ”

“งั้นครั้งหน้าฉันจะระวัง” อวี้อี่มั่วเม้มริมฝีปาก “เรื่องงานเป็นยังไง จัดการได้ไหม ต้องการให้ฉันช่วยรึเปล่า？”

หร่วนซือซือตกตะลึง เมื่อเห็นว่าอวี้อี่มั่วเอาคางชี้ไปที่เอกสารบนโต๊ะ

“ไม่ต้อง” เธอส่ายหัว “ฉันอยากใช้ความสามารถของตัวเองทำงานให้สำเร็จ แล้วก็……ใช้โอกาสนี้พิสูจน์ตัวเอง”

เธอรู้ดีว่าบางทีเธออาจจะแก้ปัญหาตรงหน้าได้ด้วยคำพูดของอวี้อี่มั่วเพียงประโยคเดียว แต่เธอต้องการพิสูจน์ความสามารถของเธอให้ทุกคนเห็น

เมื่อเห็นสายตาที่มุ่งมั่นของเธอ อวี้อี่มั่วก็สบายใจ เขาเม้มริมฝีปากอย่างพอใจแล้วพูดเบาๆว่า “งั้นก็ตามใจเธอ”

หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเขาก็เคร่งขรึมและพูดเบาๆว่า “ฉันมาที่นี่เพราะมีเรื่องจะคุยกับเธอ วันเสาร์นี้ฉันจะพาเธอกลับไปที่บ้านเก่าคุณย่าอยากเจอเธอ”

“คุณย่า？”

ก่อนหน้านี้หร่วนซือซือเคยได้ยินคุณนายหลิวพูดถึงคุณย่าของอวี้อี่มั่ว การนัดดูตัวในครั้งแรกก็เป็นคุณนายหลิวกับคุณย่าของอวี้อี่มั่วปรึกษาหารือกัน แต่พวกเขาก็ยังไม่เคยเจอกัน

ตอนนี้จู่ๆอวี้อี่มั่วก็บอกว่าคุณย่าอยากเจอเธอ เธอรู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูก

“อืม คุณย่าได้ยินว่าเราจดทะเบียนกันแล้วก็เลยบอกให้ฉันพาเธอกลับไปให้คุณย่าดูหน่อย”

หร่วนซือซือจับมือทั้งสองไว้แน่น “แต่ฉัน……” ยังไม่ได้เตรียมตัว

เธอยังพูดไม่ทันจบก็คิดไปถึงฉากที่อวี้อี่มั่วอยู่กับศาสตราจารย์หร่วนในวันเกิดเมื่อไม่กี่วันก่อน เดิมที่เธออยากจะปฏิเสธแต่ก็พูดไม่ออก

แต่ไม่ว่ายังไงตอนนี้เธอกับอวี้อี่มั่วก็เป้นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย หากเธอไม่เต็มใจที่จะพบผู้อาวุโส มันก็จะดูไม่มีเหตุผล

หร่วนซือซือเงยหน้ามองอวี้อี่มั่ว “ฉันจะไปกับคุณ”

อวี้อี่มั่วพยักหน้า “โอเค เธอก็รีบพักผ่อน”

หลังจากที่พูดจบ เขาก็หันหลังเดินออกไปจากห้อง

เมื่อประตูถูกปิด ความเครียดของหร่วนซือซือก็ถูกปลดออกทันที เธอหมุนไปรอบๆอย่างกระวนกระวาย

เธอเคยมีความรักแค่ไม่กี่ครั้ง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเจอครอบครัว แต่ครั้งนี้ต้องไปเจอครอบครัวของอวี้อี่มั่ว เธอจะไม่ประหมาได้ยังไง！

ในเมื่อต้องเจอครอบครัว แน่นอนว่าต้องนำของขวัญไปให้เพื่อแสดงความจริงใจ แต่เธอยังไม่ได้เลือกของขวัญเลย！

หร่วนซือซือคิดไม่ออก เธอจึงเดินวนๆอยู่ในห้อง สุดท้ายก็ช่วยอะไรไม่ได้ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาเพื่อนสนิทของตัวเองที่อยู่ฝรั่งเศส

“ฮัลโหล อันอัน！”

ซ่งอวิ้นอันรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างประหลาดใจ “ซือซือ？ทำไมเธอถึงโทรหาฉันตอนนี้！”

“เรื่องเร่งด่วนมาก！อย่าเพิ่งถามอะไร เธอบอกฉันมาก่อนว่าถ้าต้องเจอกับผู้อาวุโส อย่างเช่นคุณย่า ให้ของขวัญอะไรถึงจะเหมาะสม？”

“คุณย่า？” ซ่งอวิ้นอันสับสน “คุณย่าอะไร？เธอคงไม่ได้จิตใจดีมีเมตตาจะไปเยี่ยมคนชราที่บ้านพักคนชราใช่ไหม？”

“ฉันซื่อสัตย์……”

หร่วนซือซือหยุดพูด และกลืนคำว่า “สามี” สองคำนี้ลงไป

ซ่งอวิ้นอันไปเรียนเพิ่มเติมด้านดนตรีที่ต่างประเทศ พวกเขาไม่ได้เจอกันมาเกือบครึ่งปีแล้ว เรื่องที่จดทะเบียนสายฟ้าแลบก็ยังไม่ได้บอกเธอ

ถ้าซ่งอวื้นอันรู้ว่าเธอกลายเป็นหญิงสาวที่แต่งงานแล้ว กลัวว่าเธอจะบินกลับมาจากอเมริกาเพื่อถามให้ชัดเจน

เรื่องจดทะเบียนรอให้เธอกลับมาก่อนแล้วค่อยบอกเธอต่อหน้าจะดีกว่า

หร่วนซือซือหยุดชะงัก แล้วรีบพูดว่า “เป็นคุณย่าของเพื่อนคนหนึ่ง？ฉันจะไปเยี่ยมเธอวันหยุดสุดสัปดาห์นี้”

“คุณย่าของเพื่อน？” ซ่งอวิ้นอันรับรู้กลิ่นได้อย่างว่องไว “เพื่อนคนไหน เพื่อนผู้ชายหรอ？”

“ไม่ใช่ เป็น…เพื่อนร่วมงานที่บริษัท” หร่วนซือซือประหม่า “เธอรีบบอกฉันมาว่าให้ของขวัญอะไรดีกว่ากัน”

“ฉันคิดก่อน……ในเมื่อเป็นคุณย่า ยิ่งนำไปใช้ได้จริงยิ่งดี เครื่องนวดเอย พรมสักหลาดเอย อะไรที่ดีต่อสุขภาพ แค่นี้ก็ได้แล้ว！”

เมื่อได้ยินสิ่งที่ซ่งอวิ้นอันพูด แววตาของหร่วนซือซือก็เป้นประกาย และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ใช่！ทำไมฉันถึงคิดไม่ได้นะ！”

“ถ้าาไม่ได้จริงๆก็ให้ชุดอุปกรณ์ครอบแก้ว！ผู้สูงอายุต้องชอบแน่ๆ！”

หร่วนซือซือพยักหน้า “ดีเลยๆ”

ทั้งสองคนพูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ไม่รู้ว่าคุยกันนานแค่ไหนจนเมื่อหร่วนซือซือวางสายก็เป็นเวลากว่าหนึ่งชั่วโมง หลังจากนั้นเธอเขียนรายการของขวัญที่เพิ่งคิดได้ เดิมทีเธอรู้สึกกังวล แต่ก็ผ่อนคลายลงแล้ว

ตอนนี้สิ่งสุดท้ายที่ต้องทำก็คือเตรียมของขวัญก่อนวันหยุดสุดสัปดาห์ และทุกอย่างก็จะเรียบร้อย！

หร่วนซือซือดูอุปกรณ์นวดทุกประเภทบนอินเทอร์เน็ต และดึกมากแล้วกว่าจะได้นอน ใครจะรู้ว่าวันต่อมาเธอจะตื่นสาย เธอออกจากคฤหาสน์ไปที่บริษัทด้วยตวามตื่นตระหนกจนเกือบจะสาย

หลังจากที่ผ่านช่วงเช้าไป หร่วนซือซือก็กลับมาที่ห้องทำงาน และเตรียมที่จะติดต่อซัพพลายเออร์หลายรายในวันพรุ่งนี้ เธอยังไม่ทันได้กดเบอร์โทรศัพท์ ใครจะรู้ว่าโทรศัพท์จะดังขึ้น

“ฮัลโหล？แผนกบริหารค่ะ”

“ฮัลโหล ผู้ช่วยหร่วนใช่ไหม ฉันเป็นแผนกต้อนรับ มีคนมาหาคุณค่ะ”

“มาหาฉัน？”หร่วนซือซือตกใจ “ใครอ่ะ？”

“คุณนายหยางกับคุณฉิน”

หากพูดว่าคุณนายหยางหรือคุณฉิน เธอก็ยังคิดไม่ออกว่าเป็นใคร แต่เมื่อเอยถึงนามสกุลของทั้งสองคน หร่วนซือซือก็รู้แล้วว่าใครมาหาเธอ

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หร่วนซือซือก็พูดอย่างเคร่งขรึมว่า “บอกให้พวกเขารอสักครู่ ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้”

ครั้งสุดท้ายที่โรงแรมนานาชาติเจียงโจว ถ้าอวี้อี่มั่วไม่ปรากฏตัวในเวลานั้น เธอก็คงจะถูกคนข่มเหง และหลังจากนั้นเธอก็ได้รับรู้ความจริงจากตู้เยี่ยว่าหยางเย่เสี้ยมสอนให้หวังเหล่ยพี่ลูกน้องของเธอ สมรู้ร่วมคิดกับประธานหยางก่อเรื่องดังกล่าว

ไม่คิดว่าตอนนี้หยางเย่กับฉินเสียนหลี่จะยังกล้ามาเจอเธอ！

หร่วนซือซือถอนหายใจด้วนความอึดอัดใจ เธอวางโทรศัพท์อย่างไม่ลังเล และเดินออกจากห้องทำงานไปที่ล็อบบี้ชั้นหนึ่ง เธอมองจากไกลๆก็เห็นหยางเย่กับฉินเสียวหลี่นั่งอยู่ที่โซฟาของล็อบบี้

เมื่อหยางเย่เห็นหร่วนซือซือ เธอก็ยิ้มและพูดว่า “ซือซือ ในที่สุดเธอก็มาแล้วเรารอเธออยู่นานแล้ว！”

เมื่อเห็นว่าหยางเย่ดูเปลี่ยนไป หร่วนซือซือก็ถึงกับอึ้ง ผู้หญิงคนนี้ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เธอขวดคิ้วอย่างไม่สบายใจ “พวกคุณมาหาฉัน มีเรื่องอะไร？”