ดั่งรักบันดาล 278

เสียงผู้ชายคนนั้นร้องลั่น เมื่อแขนเป็นอิสระแล้ว ก็รีบวิ่งหนีทันที แต่ผู้ชายอีกคนก็มาขวางไว้ ยื่นแขนมาจับเธอไว้ : "สาวน้อยยังกล้าจะหนีอีกเหรอ!"

"ปล่อยฉันนะ!" หร่วนซือซือกัดฟันแน่น สู้สุดแรงเกิด

ที่แบบนี้ ทำไมถึงมีคนน่ารังเกียจแบบนี้อยู่ได้นะ

คุณชายจังสีหน้าน่ากลัว ใช้แรงดึงเธอไปยังห้องน้ำชาย : "ปล่อยเหรอ? ฝันไปเถอะ!"

หร่วนซือซือสู้ขาดใจขนาดไหน ก็ยังสู้แรงผู้ชายสองคนไม่ได้ มองตัวเองที่โดนลากเข้าใกล้ห้องน้ำชายเข้าไปทุกที ทันใดนั้นก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้น : "หยุดนะ!"

หร่วนซือซือยังไม่ทันหันกลับไปมอง ก็มีเงาสูงใหญ่ที่เข้ามาด้วยความรวดเร็ว ยกขาถีบเข้าที่ท้องของคุณชายจังเต็มแรง

คุณชายจังถอยหลังไปหลายก้าว เกือบล้มลง

หร่วนซือซือเงยหน้าขึ้น มองหน้าคนคนนั้นให้ชัด ทั้งตกใจและดีใจ

ซ่งเย้อัน!

สีหน้าที่ดุดันของเขา แววตาเต็มไปด้วยความโกรธเคือง เขาจัดการปล่อยหมัดหนักๆไปหลายหมัด จนคนหนึ่งล้มลงกับพื้น

"เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?" เมื่อจัดการไปสองคน เขาก็เดินเข้ามาถามเธออย่างเร็ว จับแขนเธอไว้ รีบถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

หร่วนซือซือแววตาสั่นไหว สบตาเข้ากับดวงตาที่ชัดเจนของเขา ในใจอบอุ่นขึ้นมา เธอรีบส่ายหน้า : "ฉันไม่เป็นไร นาย……."

เธอยังไม่ทันพูดจบ ด้านหลังของซ่งเย้อันก็มีเงาเดินเข้ามา เธอผงะ : "เย้อันระวัง!"

เมื่อซ่งเย้อันได้ยิน ยังไม่ทันได้หันกลับไป หลังศีรษะของเขาก็โดนทุบเข้าอย่างจัง

"เพล้ง!" เสียงขวดเหล้าที่แตกกระจัดกระจาย ซ่งเย้อันตัวแข็งทื่อ มีเลือดไหลลงมาจากหัวของเขา

ชั่ววินาทีที่เลือดไหลออกมา เสื้อเชิ้ตสีขาวก็ถูกย้อมไปด้วยสีแดงสด

หร่วนซือซือเมื่อได้สติ : "เย้…เย้อัน! นาย!"

ซ่งเย้อันมีอาการสายตาพร่ามัว รู้สึกปวดที่หลังศีรษะ เขาขมวดคิ้วแน่น กำลังจะเอ่ยปากพูด ก็เกิดขาอ่อน เอนตัวมาทางหร่วนซือซือทรุดลงกับพื้น

"เย้อัน!" หร่วนซือซือพยายามพยุงตัวเขาไว้ ตกใจกลัวไปหมด : "ฉันจะโทรเรียกรถฉุกเฉิน……"

เธอหยิบมือถือขึ้นมาด้วยความลนลาน โทรเรียก1669

เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น หลีกเลี่ยงเสียงดังไม่ได้ ผู้คนจึงมามุงเป็นจำนวนมาก และมีบริกรหลายคนที่กำลังวิ่งมาทางนี้

คุณชายเฉินที่เป็นคนลงมือเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยจะดี บวกกับซ่งเย้อันนอนจมกองเลือด ก็เริ่มทำตัวไม่ถูก โยนปากขวดที่เหลืออยู่ในมือทิ้งลงข้างๆ ส่งสายตาให้คุณชายจัง

หนีออกจากจุดเกิดเหตุอย่างรวดเร็ว

ส่วนทางหร่วนซือซือที่โทรเรียกรถฉุกเฉินแล้ว มองซ่งเย้อันที่ไม่ได้สติและเลือดที่ไหลไม่หยุดของเขา เธอกังวลกลัวจนร้องให้ออกมา

หร่วนซือซือเรียกพร้อมเขย่าตัวเขา : "เย้อัน อดทนหน่อยนะ!"

เธอเองก็นึกไม่ถึงว่าพวกสารเลวจะใช้ขวดมาตีหัวได้

ซ่งเย้อันที่อิงไหล่ของเธออยู่ ใบหน้าขาวซีด ได้ยินเสียงของหร่วนซือซือ เขาพยายามลืมตาขึ้น : "ฉัน…ฉันไม่เป็นไร ซือซือ"

เห็นผู้หญิงที่ตัวเองชอบร้องไห้เพราะตัวเอง ก็อดสงสารเธอไม่ได้ ความรู้สึกแบบนี้อธิบายออกมาไม่ถูก

เวลานี้มีบริกรหลายคนวิ่งเข้ามา เมื่อทราบเหตุการณ์แล้ว ก็รีบพาซ่งเย้อันไปที่ลิฟต์

เมื่อลิฟต์ลงถึงชั้นล่าง พวกเขาพึ่งถึงหน้าประตูใหญ่ รถฉุกเฉินก็มาถึงพอดี เมื่อเห็นบุรุษพยาบาลสองคนพาซ่งเย้อันขึ้นรถแล้ว เธอเองไม่สนอะไร รีบตามขึ้นรถไปทั้งๆที่ใส่ชุดพนักงานคลับเฮาส์อยู่

เมื่ออยู่บนรถแล้ว พยาบาลก็รีบช่วยซ่งเย้อันฆ่าเชื้อก่อน หร่วนซือซือเห็นแผลลึกของเขาที่เต็มไปด้วยเลือดนั้น มือไม้ของเธอก็เย็นเฉียบไปหมด

ทันใดนั้นก็มีมือยื่นออกมากุมมือเธอไว้ ความรู้สึกอบอุ่นและที่ปลอบใจอย่างบอกไม่ถูก พร้อมพูดขึ้นว่า : "อย่าดู"

หร่วนซือซือรู้สึกจุกไปหมด ไม่เคยคิดเลยว่าเวลาแบบนี้สถานการณ์แบบนี้ยังเป็นห่วงเธอก่อน หร่วนซือซือก็น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง

ไม่นาน รถฉุกเฉินก็ถึงโรงพยาบาล หร่วนซือซือที่ร้อนใจ วิ่งตามเข้าห้องฉุกเฉิน แต่ก็ถูกเจ้าหน้าที่ขวางไว้

แผลบนหัวของซ่งเย้อันค่อนข้างลึก หมอจะต้องทำความสะอาดเศษแก้วออกให้หมดก่อนค่อยเย็บปิดแผล

หร่วนซือซือจะต้องรออยู่ด้านนอก เธอกระวนกระวายใจ เดินวนไม่หยุด

ทุกอย่างอยู่เหนือการคาดการณ์ของเธอทั้งหมด

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ผ้าม่านก็ถูกเปิดออก มีพยาบาลคนหนึ่งเดินออกมา : "เรียบร้อยแล้ว เชิญเข้าได้ค่ะ"

หร่วนซือซือเดินเข้าไป พอดีกับที่พยาบาลอีกคนหนึ่งกำลังจะทิ้งเศษผ้าก็อซและสำลีที่ชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงสดลงถังขยะ หร่วนซือซือเมื่อเห็นเข้าก็รู้สึกแปล๊บที่หัวใจ

ซ่งเย้อันที่ทำแผลบนหัวเสร็จ นอกจากหน้าที่ขาวซีดแล้วอย่างอื่นก็ปกติดี เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามาเขาก็ยิ้มปลอบใจเธอ

หร่วนซือซือสูดลมหายใจเข้า เดินเข้าไปข้างใน : "นายโอเคไหม?"

ซ่งเย้อันตอบกลับว่า : "ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง"

คุณหมอกำลังอธิบายข้อระมัดระวัง : "แผลบนหัวค่อนข้างใหญ่ แนะนำให้นอนดูอาการที่โรงพยาบาลหนึ่งคืน ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงพรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้ แล้วค่อยมาตัดไหมตามวันนัดก็พอ"

ซ่งเย้อันนิ่งไปสักครู่ : "งั้นก็นอนรอดูอาการที่นี่หนึ่งคืน"

พยาบาลได้ยินแล้ว ก็รีบไปจัดการเตรียมห้อง หร่วนซือซือพยุงเขาลุกขึ้น พาไปที่ห้องผู้ป่วย พร้อมกับไปรินน้ำอุ่นให้เขา แล้วจึงพึ่งว่าง

"เย้อัน เรื่องวันนี้ ต้องขอบคุณนายมากๆ"

ถ้าไม่ใช่เพราะซ่งเย้อันมาเจอเธอเข้า เธอคงโดนคนพวกนั้นทำเรื่องไม่ดีกับเธอแน่ๆ

"เพื่อนกัน มาขอบคุณอะไรกัน" ซ่งเย้อันพูดด้วยความอ่อนโยน : "ดึกมากแล้ว เดี๋ยวฉันจะเรียกคนของฉันมาส่งเธอกลับบ้าน"

หร่วนซือซือรีบพูดขึ้นว่า : "ไม่……ไม่เป็นไร คืนนี้ฉันจะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนนาย"

ซ่งเย้อันบาดเจ็บก็เพราะเธอ จะทิ้งเขาอยู่ที่นี่ไว้คนเดียวได้ยังไงล่ะ?

ซ่งเย้อันขมวดคิ้ว กำลังจะชักชวนให้เธอกลับ แต่เห็นสีหน้าตั้งใจของเธอแล้ว เขาก็กลืนคำพูดลงคอไป

เพราะลึกๆในใจแล้วเขาเองก็ไม่ได้อยากให้เธอกลับ แต่ก็ไม่อยากที่จะให้เธอนอนลำบากอยู่ที่นี่ทั้งคืน

เขานิ่งไปชั่วครู่ มองไปยังชุดที่เธอใส่ แล้วพึ่งนึกขึ้นได้ จึงถามขึ้นว่า : "ซือซือ วันนี้เธอไปอยู่ที่บุพเพสันนิวาสคลับเฮาส์ได้ยังไง แล้วชุดที่เธอใส่……"

เมื่อเขาถามขึ้น หร่วนซือซือที่พึ่งนึกขึ้นได้ : "ฉันมาหาคน แต่ไม่มีบัตรVIP ก็เลยเข้าไม่ได้ เลยนึกว่าเปลี่ยนใส่ชุดนี้แล้วจะง่ายขึ้นมาหน่อย ไม่นึกว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น……"

เมื่อหร่วนซือซือพูดว่าตามหาคน แววตาของเขาก็ลุกโชนขึ้น

เพราะเขาเองรู้ว่าวันนี้อวี้อี่มั่วก็อยู่ในคลับเฮาส์นี้ด้วย

หลายวันมานี้บริษัทอวี้กรุ๊ปเองมีการรั่วไหลภายใน อวี้อี่มั่วเองต้องจัดการหลายเรื่อง และหลายๆบริษัทที่โดนผลกระทบมากน้อยก็จะมาพบปะสังสรรค์กัน และเขาเองก็บังเอิญมีสังสรรค์ในนี้พอดี

แต่หร่วนซือซือ กลับมาหาอวี้อี่มั่วที่นี่