ดั่งรักบันดาล 277

เมื่อถึงชั้นหก หร่วนซือซือกำลังจะเข้าไปถามกับบริกรคนหนึ่ง แต่บริกรหญิงใส่ชุดดำสนิทที่ยืนไกลออกไปหน่อย หันจ้องมายังเธอเข้า

หร่วนซือซือผงะ สบตากับบริกรหญิงคนนั้น จะถอยก็ไม่ทันแล้ว

"ฉันก็ว่าหาตั้งนานไม่เจอใคร ที่แท้ก็ขี้เกียจแอบอู้งานกันหมด!" ผู้หญิงคนนั้นสบถอย่างโมโห : "เธอ มานี่สิ!"

หร่วนซือซือก้มหน้าเดินเข้าไปหาเงียบๆ แอบเหล่ตาไปดูป้ายชื่อที่กลัดอยู่บนเสื้อผู้หญิงคนนั้น แล้วพูดขึ้นว่า : "ผู้จัดการ มีอะไรจะสั่งคะ"

ชุดที่เธอใส่อยู่นั้น จะมาทำเสียเรื่องตรงนี้ไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นคงโดนหิ้วออกไปแน่ๆ

"ตามมา เอาเหล้าขวดนี้ไปส่งที่ห้องVIP 608!"

ผู้หญิงคนนั้นดูเย่อหยิ่ง น้ำเสียงดูแข็งแกร่ง หร่วนซือซือไม่กล้าที่จะปฏิเสธเธอ จึงได้แต่ก้มหน้ารับเหล้าแล้วเดินตามเธอไป

หร่วนซือซือปลอบใจตัวเองเบาๆ ส่งเหล้าขวดนี้เสร็จ ค่อยไปหาอวี้อี่มั่วต่อ

ถึงหน้าห้องVIPส่วนตัว ผู้หญิงคนนั้นเปิดประตูเข้าไปก่อน เมื่อประตูเปิดออก กลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่ที่ฟุ้งไปทั้งห้องและเสียงคุยกันดังระงมออกมา

หร่วนซือซือขมวดคิ้ว แล้วเดินตามหลังผู้หญิงคนนั้นเข้าไป

"เกิดอะไรขึ้น สั่งเหล้าไปครึ่งค่อนวันพึ่งจะมา!"

เสียงจากผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนโซฟาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

ผู้หญิงคนนั้นรีบเปลี่ยนสีหน้า ยิ้มหวานและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า : "มาแล้วค่ะ มาแล้ว! คุณชายจัง คุณชายเฉิน ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ"

พูดจบก็หันหน้ามาเอ็ดหร่วนซือซือ : "ยังไม่รีบไปเสิร์ฟเหล้าอีก"

หร่วนซือซือที่ได้กลิ่นเหล้าและกลิ่นบุหรี่จนแทบสำลัก ตาเธอโดนควันบุหรี่จนแสบไปหมด เดินไปหน้าชั้นวางมิกเซอร์ วางขวดเหล้าลง

เมื่อวางเสร็จ ก็หมุนตัวกลับมา ผู้หญิงคนนั้นก็ผลักเธอเบาๆไปทีหนึ่ง : "เธอทำอะไรน่ะ? เปิดเหล้าสิ! มาใหม่เหรอ? ไม่รู้เรื่องเลย!"

หร่วนซือซือกัดฟันแน่น ในใจรู้ดีว่าถอยยากแล้ว หันไปมองคนกลุ่มนี้ อยากถอยก็ถอยไม่ได้แล้ว

ไม่มีทางเลือก ก็ก้มหน้าเปิดเหล้า

เงยหน้าขึ้นมามองนิดหน่อย พึ่งมองเห็นกลุ่มคนที่นั่งบนโซฟา กลุ่มผู้ชายหลายคนที่พากันพูดคุยถึงเรื่องตลกและหัวเราะชอบใจกันใหญ่ แต่ละคนโอบสาวๆที่แต่งตัวเซ็กซี่ไว้ในอ้อมกอดกันหมด บางคนถึงขั้นเอามือคลำเข้าใต้ร่มผ้าของสาวๆกันเลยทีเดียว

ฉากฉากนี้ ดูแล้วน่าขนลุกจริงๆ หร่วนซือซือสูดลมหายใจเข้า ปั้นหน้าแล้วเดินเข้าไป : "คุณชายจัง คุณชายเฉิน เชิญดื่มตามสบายนะคะ"

พูดจบ เธอก็หมุนตัวเตรียมออกจากห้อง ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นจากด้านหลัง : "เดี๋ยว!"

หร่วนซือซือผงะ เธอรู้สึกตกใจเล็กน้อยแล้วหมุนตัวกลับไป

ผู้ชายที่ถูกเรียกชื่อว่า"คุณชายเฉิน" กวาดตามองเธอ ดวงตาของเขาแวววาวขึ้นมา มองด้วยความเจ้าเล่ห์

"น้องสาว สวยใช่ย่อยนะเรา!"

เขาพูดขึ้นทั้งๆที่มือยังอยู่ใต้ร่มผ้าของผู้หญิงคนนั้น เขายิ้มขึ้น หันมามองผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆเหมือนจะรู้สึกไม่ได้อารมณ์แล้ว เขาจ้องมองไปยังหร่วนซือๆพยักหน้าขึ้นพร้อมกับพูดว่า : "เธอ มานี่สิ!"

คนอื่นที่อยู่รอบๆก็หัวเราะชอบใจ พูดแซวขึ้นว่า : "คุณชายเฉิน กอดอยู่คนหนึ่งแล้วยังไม่พอเหรอ?"

"หิวกระหายขนาดนี้ ระวังจะไปก่อนวัยอันควรนะ"

“……”

เสียงพูดเสียงแซวและเสียงหัวเราะก็ดังอึกทึกไปทั้งห้องVIP

หร่วนซือซือยังยืนอยู่ที่เดิม เธอหันหน้าไปมองผู้จัดการที่ยืนอยู่ตรงประตู ส่งสายตาขอความช่วยเหลือไป ใครจะไปนึก ผู้หญิงคนนั้นกลับเลิกคิ้วสูง ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า : "ไหนๆก็เข้าตาคุณชายเฉินแล้ว ก็อยู่ดื่มเหล้าเป็นเพื่อนเขาหน่อยแล้วกัน"

พูดจบ ผู้จัดการก็หันไปทางคุณชายเฉิน ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า : "คุณชายเฉิน คุณชายจัง มีอะไรให้รับใช้เรียกได้ตลอด เชิญสนุกต่อเลยนะคะ"

พูดจบ ก็ถอยออกไปแล้วปิดประตูลง

หร่วนซือซือดูท่าไม่ดีแล้ว ก่อนหน้านี้เธอยังนึกว่าที่นี้หรูหราไฮโซมาก ไม่มีอะไรต่ำอย่างนั้นแน่นอน นึกไม่ถึงเลยจริงๆว่า"บุพเพสันนิวาส คลับเฮาส์"นี้ จะเกินจินตนาการเธอไปหน่อย นึกไว้เสียสวยหรูข้างในไม่ได้สะอาดอะไรเลย

หร่วนซือซือกัดฟันแน่น ลนลานไปหมด เห็นคุณชายเฉินที่ยิ้มแล้วจ้องมองเธออยู่ เธอกัดฟันแน่น : "คุณชายเฉิน เหล้าเสิร์ฟอยู่ด้านหน้าคุณแล้ว ดื่มให้สนุกนะคะ"

พูดจบเธอก็หมุนตัวออกไป

พึ่งจะหมุนตัวไป ก็มีมือหนึ่งยื่นมาจับแขนเธอไว้ แล้วหันข้อมือเธอขึ้น : "หนีทำไมน้องสาว ฉันไม่ได้จะจับเธอกินเสียหน่อย"

หร่วนซือซือเสียหลักเกือบล้ม คุณชายเฉินขยับใกล้เข้ามาอีก กลิ่นเหล้าคละคลุ้งที่ชวนให้คลื่นไส้ เธอขมวดคิ้วแน่น ทนต่อไม่ไหว รีบดึงมือออก

ทั้งผู้ชายและผู้หญิงที่อยู่ในห้องVIP ต่างพากันมองเธอและเขาเป็นเรื่องตลกขบขัน ทุกคนต่างหัวเราะชอบใจ ไม่มีใครที่คิดจะช่วยห้ามเลยสักคน

"เด็กน้อย ดุไม่เบาเลย" คุณชายเฉินหัวเราะชอบใจขยับใกล้เข้าไปอีก : "แต่ใบหน้าของเธอช่างตรงสเปคฉันจริงๆ ฉันชอบ!"

พูดจบก็ยื่นมือที่สกปรกของเขาตรงมาที่ข้างแก้มของเธอ หร่วนซือซือหูตาไว รีบผลักเขาออกไป แรงผลักที่ค่อนข้างแรง บวกกับเขาที่ยืนไม่มั่นคง จึงล้มลงไปนอนกับพื้น

คุณชายเฉินที่ล้มลงไปเต็มแรง สีหน้าก็โมโหจัดขึ้นมา : "**! เด็กบ้า ให้หน้าไม่เอาหน้าใช่ไหม! "

หร่วนซือซือไม่อยู่ต่อ รีบหมุนตัว เปิดประตูแล้ววิ่งออกไป

เสียงจากห้องVIPดังขึ้น หร่วนซือซือวิ่งสุดแรงไปตามทางเดิน

ไม่คิดว่าตัวเธอเองจะเจอเรื่องแบบนี้เข้า! ซวยจริงๆ!

ได้ยินเสียงด่าที่ดังตามหลังมา หร่วนซือซือไม่กล้าที่จะหันกลับไปมอง เธอวิ่งโค้งตามทางเดิน มองเห็นห้องน้ำที่อยู่ด้านหน้า ก็วิ่งตรงเข้าไปเลย

ที่ที่พอจะหลบได้คงมีแค่ตรงนี้แล้วล่ะ

เธอวิ่งตรงเข้าไปในห้องน้ำด้านในสุด เปิดประตูเข้าไปแล้วล็อกไว้ ได้ยินเสียงดังจากด้านนอก

ชั่วอึดใจ ก็ได้ยินเสียงดังขึ้น เสียงฝีเท้าหยุดลงหน้าทางเข้าห้องน้ำ : "อาจจะอยู่ในห้องน้ำก็ได้! เข้าไปหาดู!"

"ไม่น่าใช่มั้ง นังนั่นมันต้องหลบอยู่ในห้องVIPห้องไหนห้องหนึ่งแน่ๆ"

"** เด็กบ้า อย่าให้เจอนะ! อารมณ์ดีๆเสียหมด **!"

"ไปเรียกคุณเย่ว์มาถามก็จบ!"

"ใช่แล้ว! ไป ไปถามมา!"

เสียงพูดคุยเอะอะอยู่หน้าห้องน้ำ ทั้งกลุ่มด่าอยู่สักพัก ก็พากันแยกย้ายออกไป

หร่วนซือซือได้ยินเสียงที่ไกลออกไปเรื่อยๆ ในใจเธอค่อยรู้สึกผ่อนคลายลง

เธอตั้งใจจะเข้ามาหาคนแท้ๆเชียว มาเจอเรื่องอะไรก็ไม่รู้วุ่นวายไปกันหมด

ยังดีที่ไม่เกิดเรื่องขึ้น

ผ่านไปสักพักเธอจึงค่อยๆเดินออกมา เธอเดินไปที่ประตูด้วยความระมัดระวัง มองไปข้างนอก เมื่อไม่เห็นใคร จึงค่อยกล้าเดินออกมา

เธอเดินออกมาได้เพียงแค่สองก้าว ทันในนั้นเอง ผู้ชายทั้งสามคนเดินออกจากห้องVIPห้องหนึ่ง ผู้ชายที่มีสายตาน่ากลัวทั้งสามคน

ให้ตายสิ คุณชายเฉินกับพรรคพวก!

หร่วนซือซือตะลึงตกใจตาค้าง หมุนตัวจะหนี ก็โดนขวางทางไว้

คุณชายเฉินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหี้ยมว่า : "หึ! ยังคิดจะหนี! หนีสิ! ฉันจะดูว่าครั้งนี้จะหนียังไง!"

พวกเขารู้อยู่แล้วว่าเธอหลบอยู่ในห้องน้ำ จึงแกล้งเดินจากไป หลบอยู่ในห้องVIPห้องนั้น นึกไม่ถึงว่าจะดักจนได้ตัว!

หร่วนซือซือสูดลมหายใจเข้า กำหมัดแน่นยกขึ้นมาเตรียมต่อย : "พวกคุณคิดจะทำอะไร?"

คุณชายจังหัวเราะสีหน้าเจ้าเล่ห์ เดินเข้ามาใกล้ขึ้น : "เธอคิดว่าไงล่ะ? คิดว่าเราอยากทำอะไร?"

คุณชายเฉินก็หัวเราะตาม : "ผลักฉันจนล้ม ไม่คิดจะรับผิดชอบหน่อยเลยเหรอ?"

ทั้งสามล้อมรอบตัวเธอไว้ หร่วนซือซือคิดหนีก็หนีไม่รอดแล้ว เธอกัดฟันแน่น นึกอะไรไม่ออก ก็มีมือหนึ่งจับแขนของเธอไว้ ดึงไปทางห้องน้ำชาย

"สาวน้อย วันนี้เจอเราก็ถือเสียว่าดวงไม่ดีแล้วกัน ให้ความร่วมมือหน่อย ทุกคนจะได้รู้สึกดีเหมือนกัน"

ไม่ต้องคิดก็รู้ทันทีว่าพวกเขากำลังจะทำอะไร

"ปล่อยนะ!"

เธอสะบัดแขนไม่ออก ทั้งกลัวและลนลาน จึงอ้าปากกัดมือเขาไป