ดั่งรักบันดาล 276

ยังไม่ทันให้หร่วนซือซือได้มีเวลาคิด ด้านนอกก็มีเสียงพูดขึ้นอีก

"เพราะคนคนเดียวแท้ๆ ทำให้ความพยายามของคนทั้งองค์กรที่ทุ่มเทไปสูญเปล่า ต่อไปเลขาจะอยู่ที่นี่ต่อยังไงล่ะ"

"ไม่ต้องสนใจหรอกว่าจะอยู่ต่อไปยังไง เรื่องมันมาถึงนี่แล้ว ก็เหมือนกับหนูที่รอคนทุบตาย นึกดูดีๆนะว่าช่วงนี้เราทำงานหนักมาก ทำงานล่วงเวลาแทบทุกวัน แต่ตอนนี้มันปลิวไปกับสายลมแล้ว"

“……”

สารพัดคำพูดทั้งนินทาเสียดสีและประชดประชัน หร่วนซือซือโกรธจนตัวสั่น เปิดประตูแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

ผู้หญิงสองคนที่แต่งหน้าอยู่ที่อ่างล้างมือไม่คิดว่าจะมีคนโผล่จากด้านหลัง ทั้งคู่ตกใจมากและหันมาสบตากัน ก็ไม่กล้าที่จะนินทาต่อ

หร่วนซือซือทำเป็นไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ยืนล้างมืออยู่ข้างๆ หนึ่งในผู้หญิงสองคนนั้นหันมาดูหน้าเธอชัดๆ สีหน้าเปลี่ยนเป็นขาวซีดทันที

หร่วนซือซือเมินสายตา หยิบกระดาษชำระเช็ดมือ เสร็จแล้วก็เดินออกไป

มีเสียงตามมาจากด้านหลัง : "ผู้หญิงคนเมื่อกี้…..คือเลขาที่พวกเรากำลังพูดถึงเลย!"

"อะไรนะ? คนนั้นเหรอ?"

“……”

หร่วนซือซือขมวดคิ้ว สาวเท้าเดินเร็วขึ้น เสียงที่ได้ยินตามหลังก็ค่อยๆเบาลงจนเงียบหายไป

นึกไม่ถึงว่าทุกคนจะคิดว่าเธอเป็นคนปล่อยข้อเสนอฉบับนั้น แต่เธอเองก็ยังไม่เข้าใจ ข้อเสนอฉบับนั้นเธอเป็นคนส่งก็จริง เธอมีโอกาสและเวลาที่จะทำมัน แต่เธอไม่มีเหตุผลที่จะทำแบบนี้นี่นา……

หร่วนซือซือเดินเข้าออฟฟิศด้วยความร้อนรุ่มกลุ้มใจ เธอสงบจิตใจลง ค่อยๆย้อนนึกถึงแต่ละเหตุการณ์ของวันนั้น ตั้งแต่เธอหยิบเอกสารส่งให้ผู้จัดการเฉิน ช่วงเวลานี้ไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน

นอกจากเธอแล้ว คนคนเดียวที่จะสามารถเข้าใกล้เอกสารฉบับนั้นได้ มีแค่เย่หว่านเอ๋อเท่านั้น

แต่ว่า……เป็นไปไม่ได้เลย เพราะเธอใส่ใจอวี้อี่มั่วขนาดนั้น จะทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไงกัน?

ชั่วอึดใจ ทุกอย่างก็สับสนวุ่นวายอยู่ในหัวเธอ จนเธอไม่สามารถคิดหาเบาะแสต่อได้

ใกล้เวลาเลิกงาน หร่วนซือซือพึ่งจะนึกออก ไม่ว่าข้อมูลจะรั่วไหลจากเธอหรือไม่ เวลานี้ต้องรีบไปหาอวี้อี่มั่วก่อน ต้องอธิบายให้เขาเข้าใจชัดเจนก่อน

แต่ที่ยากก็คือ อวี้อี่มั่วที่พึ่งกลับมาถึงบริษัท ก็ออกไปข้างนอกกับตู้เยี่ยต่ออย่างรีบร้อน จนวันนี้แล้วก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา

เธอเองก็ไม่รู้ว่าอวี้อี่มั่วมีเบาะแสอะไรรึเปล่า มีแผนจัดการกับเรื่องนี้ยังไง ตอนนี้ก็เลิกงานแล้ว ไม่รู้ว่าจะไปหาเขาที่ไหน

ออกจากบริษัทมาหร่วนซือซือก็ตรงกลับบ้าน ส่งข้อความให้อวี้อี่มั่วไปหลายข้อความ แต่ก็เหมือนกับโยนหินลงมหาสมุทร ไม่มีอะไรตอบกลับมาทั้งสิ้น

เธอหาอะไรกินรองท้องแล้วก็ไปอาบน้ำ หร่วนซือซือนั่งลงบนเตียง กระวนกระวายใจไปหมด เธอหันไปดูนาฬิกา พึ่งจะสามทุ่ม เธอกัดฟันแน่น หยิบมือถือขึ้นโทรหาตู้เยี่ย

เมื่อทางฝั่งโน้นรับสาย : "ฮาโหล เลขาหร่วน"

หร่วนซือซือดีใจรีบตอบกลับ : "ผู้ช่วยตู้ ตอนนี้คุณอยู่กับท่านประธานอวี้รึเปล่าคะ?"

"ใช่ครับ มีเรื่องอะไรรึเปล่า?"

หร่วนซือซือได้ยินเสียงดังรบกวนจากปลายสาย : "ฉันอยากไปหาเขาหน่อย พอดีมีเรื่องจะคุยกับเขานิดหน่อยค่ะ"

ปลายสายชะงักไปชั่วครู่ แล้วพูดขึ้นว่า : "ตอนนี้ท่านประธานอวี้ยังไม่ค่อยสะดวกครับ"

หร่วนซือซือจับมือถือแน่น : "รบกวนบอกสถานที่หน่อยได้ไหมคะ?"

ตู้เยี่ยนิ่งไปสักครู่ : "บุพเพสันนิวาสคลับเฮาส์ ครับ"

วินาทีที่ได้ยินชื่อนี้ หร่วนซือซือก็นึกถึงตึกที่สูงใหญ่และสวยงาม เธอเคยนั่งรถผ่านหลายครั้ง ”บุพเพสันนิวาส คลับเฮาส์"เป็นคลับเฮาส์ขนาดใหญ่ ยิ่งใหญ่หรูหรา ดูแล้วไม่ใช่ที่ที่ใครก็จะสามารถเข้าได้

ตู้เยี่ยก็พูดขึ้นว่า : "เลขาหร่วน มีเรื่องอะไรค่อยคุยวันหลังก็ได้ครับ ผมติดธุระอยู่ แค่นี้ก่อนนะครับ"

เมื่อสายตัดลง หร่วนซือซือสูดลมหายใจเข้า ในใจของเธอเป็นกังวลไปหมด

เธอรอต่อไม่ไหวแล้ว ถ้าให้รอต่ออีกหนึ่งคืน กลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก ความคิดมากมายแล่นอยู่ในหัวเธอ ปล่อยทิ้งไว้เรื่องจะบานปลายไปกันใหญ่

เธอกัดฟันแน่น พลิกตัวลุกขึ้นจากเตียง เปลี่ยนชุด แล้วออกจากคอนโดไป

เรียกรถตรงไปที่"บุพเพสันนิวาส คลับเฮาส์" เมื่อรถจอดลงตรงหน้าประตู หร่วนซือซือลงจากรถมองคลับเฮาส์ ตึกสูงใหญ่หรูหราสวยงามมาก อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง ไฟที่เปิดยามค่ำคืน ยิ่งสวยสะดุดโดดเด่นกว่าตอนกลางวันเข้าไปอีก

หร่วนซือซือกัดฟันแน่น รวบรวมความกล้าเดินเข้าไป

เมื่อถึงหน้าประตู ยังไม่ทันไรก็โดนขวางตั้งแต่ทางเข้าแล้ว

บริกรเข้ามามองสังเกตเธอ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : "กรุณาแสดงบัตรVIPด้วยครับ"

"บัตรVIP?"

หร่วนซือซือชะงักไป นึกไม่ถึงว่าจะมาติดตั้งแต่ประตูทางเข้า

เธอสูดลมหายใจเข้า ตีหน้าเรียบเฉย : "ฉัน……ฉันมาพบคนค่ะ"

บริกรสีหน้าจริงจังขึ้น : "ขออภัยด้วยครับ หากไม่มีบัตรVIPก็ไม่สามารถเข้าด้านในได้ครับ"

ปกติอวี้อี่มั่วเวลาไปไหนมาไหนไม่เห็นจะต้องใช้บัตรอะไรเลย ที่หน้าคงติดบัตรVIPไว้อยู่แล้วมั้ง แต่หร่วนซือซือนี่สิ แต่งตัวก็ธรรมดา บริกรคงไม่ปล่อยเธอหลุดเข้าไปข้างในได้หรอก

"ฉันมาพบคนคนหนึ่งค่ะ ขอแค่สิบนาที……"

"ขออภัยจริงๆครับ"

บริกรตัดบทเธอ และผายมือแสดงให้เห็นว่าเชิญกลับไป

หร่วนซือซือขมวดคิ้ว จนปัญญาแล้วจริงๆ จึงเดินไปยังข้างๆ

ทำยังไงดีนะ?

มาถึงนี่แล้ว ดันติดอยู่หน้าประตู เข้าไปไม่ได้ ทำยังไงดี?

เธอคิดไปเรื่อยเปื่อย เดินใจลอยจนมาถึงด้านหลังของคลับเฮาส์ พอเงยหน้าขึ้น ก็เห็นว่าด้านข้างของคลับเฮาส์มีประตูเล็กๆอยู่บานหนึ่งเปิดอยู่

น่าจะเป็นประตูเข้าออกของพนักงาน หน้าประตูมีรถตู้จอดอยู่หนึ่งคัน ข้างๆมีตะกร้าซ้อนกันอยู่หลายใบ

หร่วนซือซือสูดลมหายใจเข้า ในหัวคิดอะไรขึ้นมาได้ รีบหันซ้ายหันขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีใคร ก็รีบเดินตรงเข้าไปยังประตูที่เปิดทิ้งไว้อย่างรวดเร็ว

อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด นี่คือประตูที่ใช้ขนส่งวัตถุดิบ หร่วนซือซือรีบเดินผ่านทางเดิน จู่ๆก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมา เธอรีบเปิดประตูใกล้ๆบานหนึ่งเพื่อเข้าไปหลบด้านใน

เสียงนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หร่วนซือซือหลบอยู่หลังประตู จนเสียงนั้นผ่านไป เสียงเบาลงเรื่อยๆจนไม่ได้ยินแล้ว เธอถอนหายใจเบาๆ

พึ่งสังเกตว่าห้องที่เธอเข้าไปหลบ เป็นห้องเปลี่ยนชุดของพนักงาน มีลิ้นชักมากมายและมีชื่อติดไว้ทุกช่อง

หร่วนซือซือหยิบชุดหนึ่งขึ้นมา ตาก็ลุกวาวขึ้น ได้แผนใหม่แล้ว

เวลาแบบนี้ เธอที่ต้องเข้าไปหาคน ใส่แบบนี้ไป คงจะหาง่ายขึ้น

หร่วนซือซือรีบเปลี่ยนชุด แล้วเดินออกไป เธอเดินไปตามทางเดิน เข้าสู่ห้องโถงใหญ่

ด้านในของ"บุพเพสันนิวาสคลับเฮาส์"ตกแต่งอย่างมีสไตล์ มีบันไดอยู่ทั้งสองด้านของห้องโถง ตรงกลางมีลิฟต์

หร่วนซือซือสูดลมหายใจเข้า ดูคร่าวๆห้องVIPน่าจะอยู่ชั้นบน เธอรีบขึ้นด้านบนอย่างไม่ลังเล

ขึ้นไปหลายชั้น หร่วนซือซือเองก็ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มหายังไง ก็บังเอิญชนเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่ง อายุน่าจะไล่เลี่ยกับเธอ ใส่ชุดแบบเดียวกันกับที่เธอใส่ ดวงตากลมโตของผู้หญิงคนนั้นชำเลืองมองมายังเธอ

หร่วนซือซือรีบกล่าวคำขอโทษ : "ขอโทษค่ะ ฉันไม่ทันได้ดูทาง"

ผู้หญิงคนนั้นกวาดตามองเธอทั้งตัว ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า : "เธอพึ่งมาใหม่ใช่ไหม? ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย"

หร่วนซือซือไม่กล้าพูดมาก รีบพยักหน้าตอบ

ผู้หญิงคนนั้นก็ถามต่อว่า : "เธอจะไปไหน? ห้องVIPเหรอ?"

เมื่อได้ยินแบบนี้เธอจึงรีบตอบว่า : "ผู้จัดการให้ไปหาคนคนหนึ่ง ชื่อว่าคุณอวี้อี่มั่ว เธอรู้รึเปล่าว่าอยู่ห้องไหน?"

"คุณอวี้?"

ผู้หญิงคนนั้นก็ตาโตขึ้น : "จำห้องไม่ได้ แต่คุณอวี้อยู่ชั้นหกห้องVIPที่หรูที่สุด"

หร่วนซือซือเมื่อได้ยินแล้วก็ดีใจขึ้นมา รีบกล่าวขอบคุณ

แค่รู้ว่าอยู่ชั้นไหน ก็ง่ายขึ้นมาเป็นกองแล้ว