ดั่งรักบันดาล 270

หร่วนซือซือถอยกลับอย่างรวดเร็ว ร่างกายของเธอกระชับขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้เธอตัวยืดตัวขึ้นและหยุดนิ่ง

ผู้ช่วยหลิวก็เห็นเช่นกันและยืนอย่างเรียบร้อยทันที

เมื่ออวี้อี่มั่วเข้ามาใกล้พวกเขาก็ทักทายอวี้อี่มั่วอย่างเคารพ “สวัสดีตอนเช้า คุณอวี้”

อวี้อี่มั่วเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขากระพริบไปที่ใบหน้าของหร่วนซือซือโดยตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ เมื่อเห็นสีหน้าที่แดงก่ำของเธอและจิตวิญญาณของเธอดีขึ้นมากเมื่อเทียบกับเมื่อคืนและเขาก็รู้สึกโล่งใจ

การจ้องมองของเขาหยุดลงเพียงเสี้ยววินาทีและเขาก็ถอยห่างออกไปอย่างรวดเร็วเสียงของเขาแผ่วเบาลง “เอากาแฟมาหนึ่งแก้ว”

หร่วนซือซือตอบและหันไปที่ตู้กับข้าวทันที เพื่อเตรียมความพร้อม

กาแฟพร้อมแล้ว เธอหยิบถ้วยไปที่ห้องทำงานเดินไปที่โต๊ะแล้ววางถ้วยลงอย่างระมัดระวัง “กรุณาทำอย่างช้าๆ”

หลังจากพูดเสร็จเธอก็หยุดนิ่งและหันหลังหนี

“ใครให้คุณไป”

ทันใดนั้นเสียงของอวี้อี่มั่วก็ดังขึ้น หร่วนซือซือหยุดและหันกลับมามองเขาทันที

เธอลุกลี้ลุกลนเล็กน้อยไม่ปล่อยจะทำยังไงดี

หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆและมองไปที่ตู้เยี่ยข้างๆเขา เขาไม่แน่ใจเกี่ยวกับอวี้อี่มั่วเล็กน้อยและถามว่า “คุณอวี้ มีอะไรจะสั่งอีกไหม?”

อวี้อี่มั่วเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยดวงตาสีเข้มและลึกซึ่งน่าดึงดูดอย่างสุดลูกหูลูกตา

อวี้อี่มั่วหยุดนิ่งไปจากนั้นก็เปิดริมฝีปากของเขาและถามว่า “คุณกินยาหรือยัง?”

หร่วนซือซือตกตะลึงและไม่คาดคิดว่าเขาจะถามคำถามเช่นนี้ท้ายที่สุดแล้วนี่คือใน บริษัทโดยมีตู้เยี่ยยืนอยู่ข้างๆเขา คำถามฟังดูคลุมเครือแค่ไหน?

แต่หลังจากที่เขาถามเธอก็อดไม่ได้ที่จะตอบเธอจึงกัดฟัดและพูดว่า “ฉันกินแล้ว”

“อืม ออกไปเถอะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้อวี้อี่มั่วก็หันกลับมามองและยังคงพลิกดูเอกสารในมือราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หร่วนซือซือกัดริมฝีปากของเธอแล้วเดินออกจากห้องทำงานด้วยความรู้สึกแปลกๆ

อวี้อี่มั่วห่วงใยเธอหรอ? แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกแปลกๆอยู่เสมอ

หร่วนซือซือส่ายหัวไม่ได้คิดอะไรมากและรีบกลับไปที่ห้องทำงานของเธอทันทีเพื่อเริ่มงาน

ตลอดเช้าวันนี้ท้องของหร่วนซือซือร้องหลายครั้ง เธอกำลังจะไปที่โรงอาหารของพนักงานของบริษัทเพื่อหาอะไรกิน ใครจะรู้ว่าโทรศัพท์ดังขึ้นอย่างกะทันหัน

เธอหยิบมันขึ้นมา เห็นหมายเลขผู้โทรบนหน้าจอ ทันใดนั้นใบหน้าของเธอก็ซีดและหนังศีรษะของเธอก็ตึงขึ้นเล็กน้อย

คนๆนี้เป็นคนที่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน

หัวใจเต้นอย่างสุดลูกหูลูกตา หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆเร็วๆสองครั้งจากนั้นก็ค่อยๆผ่อนคลาย

เธอกดปุ่มรับสายและวางโทรศัพท์ไว้แนบหู

วินาทีต่อมาผู้หญิงคนหนึ่งหัวเราะเบา ๆ จากปลายอีกด้านหนึ่ง “คุณหร่วน ตอนนี้คุณว่างไหม? ฉันอยากเจอคุณ”

น้ำเสียงของผู้หญิงอ่อนโยนมากและเป็นน้ำเสียงของการเจรจากับเธอ ซึ่งทำให้เธอไม่สามารถปฏิเสธได้

แม้ว่าหร่วนซือซือไม่สามารถเดาจุดประสงค์ของการมาหาของเย่หว่านเอ๋อได้ แต่เธอก็พูดแบบนั้นเธออายเกินกว่าจะปฏิเสธและต้องตอบตกลง “ได้ ฉันจะไปพบคุณได้ที่ไหน?”

“แค่ร้านกาแฟชั้นล่างในบริษัทของคุณ ฉันมาถึงแล้ว เธอแค่ลงมา”

หร่วนซือซือรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินเรื่องนี้แต่เขาก็ยังตกลง “โอเค งั้นฉันจะลงไปรอสักครู่”

เย่หว่านเอ๋อรออยู่ที่ชั้นล่างแล้วแสดงว่าเธอพร้อมที่จะมาหาเธอในวันนี้

หลังจากวางสายแล้วหร่วนซือซือก็ไม่สนใจเรื่องการกินข้าวและก้าวไปที่ลิฟต์ทันที เมื่อเห็นตัวเลขที่ลดลงบนลิฟต์เธอก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

เย่หว่านเอ๋อมาหาเธออาจเป็นเพราะเย่เฟิงเผิงทุบเธอด้วยถ้วยลายครามเมื่อวานนี้หรือมันเกี่ยวข้องกับอวี้อี่มั่ว?

โดยไม่ต้องคิดอะไรลิฟต์ก็สั่นและดึงเธอกลับสู่ความเป็นจริงเธอก้าวออกจากลิฟต์และยืดหลังโดยไม่รู้ตัว

ในแถวของการจัดแสดงที่น่าตื่นตาบนชั้นหนึ่งของบริษัทมีร้านกาแฟแบบนี้อีกแห่งที่หร่วนซือซือเคยไปมาก่อนและมาถึงประตูภายในไม่กี่นาที

เธอผลักประตูออกแลเงยหน้าขึ้นและมองร้านกาแฟทั้งหมด เมื่อเธอเห็นวัยเด็กของเย่หว่านเอ๋อเธอก็สะดุ้งเล็กน้อย

เธอไม่ได้มาคนเดียวมีผู้หญิงผมยาวในชุดกระโปรงสีดำนั่งข้างๆเธอ ทั้งสองนั่งเคียงข้างแลกเปลี่ยนบางอย่างด้วยเสียงที่แผ่วเบา

ราวกับรู้สึกถึงการจ้องมองของหร่วนซือซือ เย่หว่านเอ๋อเงยหน้าขึ้นเห็นเธอโค้งริมฝีปากเล็กน้อยแล้วกวักมือเรียก

หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆเดินไปนั่งตรงข้ามพวกเขา

หร่วนซือซือพยักหน้าให้เธอและกล่าวสวัสดี “สวัสดีคุณเย่”

“คุณอยากดื่มอะไร?”

เย่หว่านเอ๋อกล่าวพลางยกมือเรียกบริกร

“น้ำเปล่า” หร่วนซือซือพูดแผ่วเบา “ฉันไม่รู้ว่าคุณเย่กำลังมองหาอะไร?”

แม้ว่าเย่หว่านเอ๋อจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ แต่เธอก็รู้สึกได้เธออยู่ในอารมณ์ปกติและไม่มีความสุขมากนัก

เมื่อเห็นเธอเข้าใกล้ เย่หว่านเอ๋อก็ไม่อ้อมค้อมอีกต่อไป เธอเหลือบมองไปที่หน้าผากของเธอแล้วกระซิบว่า “ฉันได้ยินมาว่าพ่อของฉันทำให้คุณบาดเจ็บเมื่อวานนี้โดยไม่ได้ตั้งใจ ฉันแค่อยากจะมาดูคุณ คุณสบายดีไหม?”

หร่วนซือซือเงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตาของเย่หว่านเอ๋อ หยุดชั่วคราวและพูดเบาๆว่า “ไม่เป็นไร ขอบคุณที่คุณที่เป็นห่วง”

“ฉันเข้าใจนิสัยใจคอของพ่อ เขาไม่ใช่คนที่ก้มหน้าดังนั้นวันนี้ฉันมาที่นี่เพื่อขอโทษคุณในนามของเขา”

ขณะที่เย่หว่านเอ๋อกล่าวเธอลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหันเดินไปด้านข้างโดยเฉพาะงอเก้าสิบองศาที่หร่วนซือซือและพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ “ฉันขอโทษ ซือซือ”

หร่วนซือซือรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเธอไม่คาดคิดว่าตระกูลเย่จะมีการศึกษาที่ดีเช่นนี้ พ่อของเธอทำอะไรผิดเธอวิ่งไปหาเธอโดยไม่คาดคิดและโค้งคำนับให้เธอและขอโทษ หัวใจของเธออ่อนลงและเธอก็กำลังจะบอกว่าไม่เป็นไร เมื่อจู่ๆก็มีเสียงผู้หญิงที่ไม่พอใจดังขึ้นมา

“หว่านเอ๋อคุณทำอะไร ทำไมคุณจริงจังจัง!”

หญิงสาวในชุดกระโปรงสีดำยืนขึ้นด้วยความโกรธยื่นมือออกไปเพื่อดึงเย่หว่านเอ๋อและในขณะเดียวกันก็ทำให้หร่วนซือซือดูดุดัน

“ซวนซวน พ่อทำอะไรผิดไป ฉันควรขอโทษซือซือในนามของเขา” เย่หว่านเอ๋อเงยหน้าขึ้นมองหร่วนซือซือแล้วกระซิบ “ซือซือ คุณอย่ารังเกียจเลย”

เมื่อได้ยินเช่นนี้หร่วนซือซือมองไปที่เธอและรู้สึกซับซ้อนเล็กน้อย

เดิมทีเธอรู้สึกรังเกียจพฤติกรรมของเย่เฟิงเผิง แต่เธอไม่คาดคิดว่าเขาจะมีลูกสาวที่ดีที่จะขอโทษเธอแทนเขา ความโกรธส่วนใหญ่ที่สะสมอยู่ในใจของเธอก็สลายไปเพราะเธอเช่นกัน

หร่วนซือซือส่ายหัวและโค้งงอริมฝีปากของเธอ “ไม่เป็นไร มันจบแล้ว ฉันไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด เย่หว่านเอ๋อก็ยิ้มกว้างยื่นมือออกไปเพื่อหยิบกล่องเล็กๆที่บอบบางออกจากกระเป๋าของเธอและยื่นให้หร่วนซือซือ “นี่เป็นของขวัญสำหรับคุณ เป็นสร้อยข้อมือ คุณดูว่าคุณชอบหรือไม่?”

หร่วนซือซือสะดุ้งและพูดอย่างรวดเร็วว่า “ไม่เป็นไร เย่หว่านเอ๋อ ฉันจะไม่รับของขวัญ”

ซวนซวน ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆเธออดไม่ได้ที่จะกลอกตาของเธอจ้องมองไปที่การจ้องมองของหร่วนซือซืออย่างเห็นได้ชัดด้วยความเป็นศัตรูที่อธิบายไม่ได้ซึ่งทำให้หัวใจของเธอกระพือปีก

เสียงของซวนซวนดังขึ้น “หว่านเอ๋อ คุณใจดีกับเธอเกินไปหรือเปล่า ตอนนี้ผู้หญิงมีสิ่งหนึ่งอยู่ข้างหลังอีกคนอย่าหลงกลเธอ!”

เย่หว่านเอ๋อดูเหมือนจะอายเล็กน้อยยื่นมือไปดึงที่มุมเสื้อผ้าของเธอและกระซิบว่า “โอเค ซวนซวนหยุดพูด”

ใครจะรู้ว่ายิ่งเธอไม่ได้รับอนุญาตให้พูดว่าเธอแข็งแกร่งขึ้นซวนซวนก็เหลือบมองไปที่หร่วนซือซืออย่างเย็นชา จากนั้นมองกลับไปที่เย่หว่านเอ๋อ “หว่านเอ๋อ คุณโง่หรือเปล่า เมื่อคืนคุณใช้เวลาอยู่ที่ไหนกับอวี้อี่มั่วหรือเปล่า ฉันไม่รู้ ทำไมคุณถึงดีกับผู้หญิงที่ปล้นสามีในอนาคตของคุณ!”

เสียงของซวนซวนดังมาก เมื่อเธอพูดคำเหล่านี้ผู้คนรอบตัวเธอก็ดึงความสนใจ

แม้แต่หร่วนซือซือก็ยังตกตะลึง มือของเธอบิดเข้าหากันและเงยหน้าขึ้นมองไปที่เย่หว่านเอ๋อ

เย่หว่านเอ๋อรู้ทั้งหมดเกี่ยวกับการปรากฏตัวของอวี้อี่มั่วกับเธอเมื่อวานนี้หรอ?