ดั่งรักบันดาล 264

เมื่อวานนี้เขาขอให้ลูกสาวของเขามาเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่เขาก็มาปรากฏตัวในวันนี้

จิ้งจอกเฒ่าตัวนี้

อวี้อี่มั่วลดคิ้วของเขาลงสองสามนาทีสองวินาที ต่อมาเขาเหลือบมองเวลาและยืนขึ้น “ฉันจะมีประชุมกับคนที่มีตำแหน่ง คุณจำเป็นต้องไปอยู่และจัดการกับเขา”

ชายคนนั้นลุกขึ้นติดกระดุมเสื้อสูทด้วยมือข้างเดียวแล้วเดินเข้าไปหาเธอ

เห็นได้ชัดว่าหร่วนซือซือรู้สึกได้ว่าลมหายใจของชายคนนั้นใกล้เข้ามาเล็กน้อยและเงาที่ร่างสูงของเธอห่อหุ้มเธอไว้และเสียงที่ต่ำของชายคนนั้นก็ดังขึ้นในหูของเธอ “ให้เขารอที่แผนกต้อนรับ บอกว่าฉันไม่ว่าง”

การเต้นของหัวใจของเธอยุ่งเล็กน้อยและเธอพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “เข้าใจแล้ว”

แม้ว่าอวี้อี่มั่วจะไม่ชัดเจน หร่วนซือซือก็เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร ตอนนี้เหตุการณ์เกิดขึ้นกับตระกูลเย่ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากขอความช่วยเหลือ แต่ด้วยด้านศีลธรรมอวี้อี่มั่วไม่สามารถช่วยได้ เพราะเขาไม่ได้เป็นเพื่อนกับตระกูลเย่โดยส่วนตัวและปฏิเสธโดยตรง

ดังนั้นเธอจึงกลายเป็นข้ออ้างระหว่างพวกเขา

เลขาของประธานอวี้ทำสิ่งที่ไม่เห็นคุณค่าเช่นนี้มาโดยตลอด

อวี้อี่มั่วลดสายตาลงมองไปที่ขนตาที่สั่นระริกของผู้หญิงคนนั้น ก็โค้งงอที่มุมริมฝีปากของเธอและพูดอย่างจงใจว่า “นี่เป็นงานแรกที่ประธานอวี้ให้เธอทำ ตั้งใจทำให้ดี”

ดูเหมือนจะมีรอยยิ้มในน้ำเสียงของชายคนนั้นและเมื่อหร่วนซือซือเงยหน้าขึ้น เขาก็ก้าวออกจากห้องทำงานไปแล้ว

เธอตามออกไปและเห็นว่าอวี้อี่มั่วและตู้เยี่ยได้ออกไปแล้วอย่างรวดเร็ว

หัวใจของเธอเต้นรัวบนผนังหน้าอกของเธอ หร่วนซือซือไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกประหม่า

เป็นเพราะงานแรกนี้หรือเปล่า?

เธอไม่กล้าคิดมากและรีบกลับไปที่ห้องทำงานเพื่อโทรไปที่แผนกต้อนรับ “ท่านประธานไปประชุมแล้วและฉันไม่รู้ว่าจะจบประชุมเมื่อไหร่ โปรดบอกคุณเย่ว่าเขาสามารถกลับก่อนและมาเช้าของอีกวัน ถ้าเขาอยากรอก็ให้เขาขึ้นมา”

หลังจากวางสายโทรศัพท์เปลือกตาของหร่วนซือซือก็กระตุกด้วยเหตุผลบางอย่างและเธอไม่สบายใจอยู่เสมอ

วันนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง?

หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆและร่าเริงขึ้นเมื่อเห็นว่าเวลาใกล้จะหมดแล้วเขาจึงลุกขึ้นและเดินออกจากห้องทำงานไปพบเย่เฟิงเผิง

ในไม่ช้าลิฟต์ก็ขึ้นมาประตูก็เปิดออกและมีคนยืนอยู่ด้านในชายสูงอายุคนหนึ่งแต่ดวงตาของเขาคมเหมือนนกอินทรี เขาเต็มไปด้วยจิตวิญญาณและร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความสง่างามและแรงกดดันที่มองไม่เห็น

ไม่จำเป็นต้องพูดนี่ต้องมาจากตระกูลเย่

หร่วนซือซือยืนอยู่ที่ทางเข้าลิฟต์ด้านข้างรอให้เย่เฟิงเผิงออก จากนั้นยิ้มและพูดว่า “คุณเย่ ฉันเป็นเลขาที่มารับคุณ โปรดมากับฉันด้วย”

เมื่อเย่เฟิงเฟิงได้ยินคำพูดนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่เธอ ตอบอย่างเย็นชาและก้าวไปข้างหน้า

เมื่อเดินผ่านทางเดินเขามองไปรอบๆด้วยท่าทางที่ฉลาด มองดูการตกแต่งของ บริษัทและพนักงานที่มาและไปพร้อมกับการคำนวณเล็กน้อยในใจของเขา

ตามความคาดหมายของตระกูลเย่ ตระกูลนี้มีธุรกิจขนาดใหญ่และพวกเราตระกูลเย่ก็ไม่มีใครเทียบได้

ความคิดนี้แวบเข้ามาในใจของเขา แต่ในไม่ช้าเมื่อเขาคิดว่าลูกสาวของเขาจะแต่งงานกับอวี้อี่มั่วในอนาคตเขาก็โล่งใ

เย่เฟิงเผิงกลับมามีสติ มองไปที่ผู้หญิงที่เดินมาครึ่งก้าวแล้วด้วยสายตาเย็นชาและถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม “คุณอยู่กับอวี้อี่มั่วตลอดเวลาหรือเปล่า?”

หร่วนซือซือได้ยินเสียงและหันไปด้านข้างตอบเบาๆว่า “ใช่ ประธานอวี้มักจะมีการประชุมระดับสูง ซึ่งยังคงดำเนินต่อไปและฉันไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดเมื่อไหร่ คุณสามารถรอในห้องนั่งเล่นอีกสักพัก ถ้าไม่สะดวกไว้นัดเจอกันวันอื่น”

เย่เฟิงเผิงได้ยินเสียงนั้นและมีความเย็นระหว่างคิ้วของเขาเล็กน้อยและเขาก็พูดอย่างดูถูกเหยียดหยามโดยไม่พูดอะไรสักคำ

หร่วนซือซือเชิญผู้คนไปที่ห้องประชุมด้วยความเคารพ เชิญเขาไปที่นั่ง จากนั้นก็ไปเตรียมน้ำชา

หร่วนซือซือหยิบชาร้อนขึ้นมารินชาเองแล้วพูดเบาๆ “คุณเย่ มีหนังสืออยู่ข้างๆ คุณสามารถอ่านได้ตามต้องการ ถ้าคุณมีอะไรก็โทรหาฉันได้ตลอด”

เย่เฟิงเผิงนั่งอยู่บนโซฟาหรี่ตาลงเล็กน้อยขณะมองไปที่หญิงสาวที่บริการความสะดวกตรงหน้าเขา

ตอนนี้เขาไม่ได้มองเธออย่างระมัดระวัง แต่ตอนนี้เขาดูคุ้นเคย

ดูเหมือนว่าจะเป็น…

เขาขมวดคิ้วและไม่พูดอะไรอยู่นาน

หร่วนซือซือโค้งคำนับไม่ได้ยินคำตอบและกระซิบว่า “คุณเย่?”

เย่เฟิงเผิงได้ยินเสียงนั้นขมวดคิ้วและโบกมืออย่างลวกๆ “ลงไป”

หร่วนซือซือยิ้มและพยักหน้าให้เขาลุกขึ้นและเดินกลับไป

ทันทีที่ประตูถูกปิดจิตใจของเย่เฟิงเผิงก็กระพริบและเขาก็คุ้นเคยกับหร่วนซือซือมากขึ้น

เคยเห็นที่ไหน?

ก่อนที่เขาจะรู้ตัว ผ่านไปครึ่งชั่วโมงเย่เฟิงเฟิงยกมือขึ้นแล้วเหลือบมองนาฬิกาคิ้วของเขาก็ชนกัน

เมื่อวานเย่หว่านเอ๋อกลับบ้านและร้องบอกเขาโดยบอกว่าตอนที่อวี้อี่มั่วไม่เต็มใจช่วยเขาก็ยังไม่ค่อยเชื่อ วันนี้เขารีบมาด้วยตัวเองโดยไม่คาดคิดว่าจะรออยู่ที่นี่เป็นเวลาครึ่งชั่วโมงโดยไม่เห็นใครเลย

เขาค่อยๆเริ่มสับสนเล็กน้อย

ปัจจุบันคำพูดทางออนไลน์มีแรงผลักดันอย่างมาก ดูเหมือนว่ามีหน่วยงานบางส่วนกำลังแอบจัดการตระกูลเย่ แม้แต่ตรวจสอบบัญชีเก่า พวกเขาไม่สามารถทนได้เลย

ถ้าอวี้อี่มั่วปฏิเสธที่จะช่วย ฉันกลัวว่าสถานการณ์ของตระกูลเย่จะแย่ลง

เย่เฟิงเผิงไม่กล้าที่จะคิดเรื่องนี้ เขาเดินไปรอบๆในห้องนั่งเล่นเห็นได้ชัดว่ามีความอดทนเหลืออยู่ไม่มาก

โทรศัพท์ดังขึ้น “กริ๊งงงงงง” สองครั้ง ซึ่งทั้งสองข้อความเป็นข้อความจากพนักงานของบริษัท เย่เฟิงเผิงขมวดคิ้วแน่นกัดฟันแล้วเดินออกไป

ทันทีที่ประตูเปิดออกเขาก็เห็นหร่วนซือซือที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากประตูกำลังคุยกับเพื่อนร่วมงานของเขา

หลังจากได้ยินเสียง หร่วนซือซือก็หันศีรษะไปและเห็นเย่เฟิงเผิง เขารีบเดินจากไปและถามด้วยรอยยิ้ม “คุณเย่ คุณต้องการอะไรไหม?”

เย่เฟิงเผิงถามอย่างร้อนรน “คุณอวี้ิอี่มั่วยังไม่เสร็จเหรอ?

“ขออภัย ฉันยังไม่ได้รับการรายงาน ฉันเกรงว่าจะต้องรออีกสักครู่ คุณเย่โปรดนั่งลงก่อน”

หร่วนซือซือปลอบโยนและเชิญคุณเย่กลับไปที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้งและแลกเปลี่ยนชาที่เย็นเป็นชาที่ร้อนอย่างตั้งใจและเติมชาให้กับเย่เฟิงเผิง

ทันทีที่เธอก้มตัวลงเย่เฟิงเผิงก็เงยหน้าขึ้นและมองเครื่องแบบของเธอด้วยดวงตาที่เปล่งประกายจากนั้นเขาก็เห็นคำสีเงินบนป้ายสีดำนั่นคือหร่วนซือซือ

ชื่อนี้คุ้นหู

ทันใดนั้นเย่เฟิงเผิงจำได้ว่าตอนที่ลูกน้องของเขารายงานสถานการณ์ให้เขา เขาเอ่ยชื่อนี้ไม่ใช่หรือ ผู้หญิงที่ได้รับคำให้การกับอวี้อี่มั่วเรียกว่าหร่วนซือซือ!

เธอกลายเป็นเลขาที่อยู่ข้างอวี้อี่มั่ว?

ความประหลาดใจเล็กน้อยปรากฏขึ้นภายใต้ดวงตาของเขา ในไม่ช้าเขาก็ปิดตาของเขาและถามอย่างเย็นชา “มันน่าจะเป็นเรื่องยากมากที่จะเป็นเลขาของประธานอวี้ใช่ไหม?”

หร่วนซือซือๆหัวเราะเบาๆ “มันไม่ใช่งานหนักมันเป็นส่วนหนึ่งของงานแค่ทำให้ดี”

เย่เฟิงเผิงกระตุกมุมริมฝีปากความเย็นชาในดวงตาของเขาแข็งแกร่งขึ้น แต่เขาถามอย่างไม่เป็นทางการว่า “เลขาหร่วน ทำงานที่อวี้อี่มั่วมานานแค่ไหนแล้ว?”

หร่วนซือซือตอบตามความเป็นจริง “เกือบสามปีแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็มีแสงเย็นแวบเข้ามาในดวงตาของชายคนนั้น เขาก็ไม่ได้พูดอะไร หลังจากนั้น ไม่กี่วินาทีเขาก็พูดเบา ๆ ว่า “มันสายแล้ว ขอให้เลขาหร่วนเรียกประธานอวี้ให้ฉัน ประธานอวี้อี่มั่วจะประชุมเสร็จเมื่อไหร่?”

“โอเค ฉันจะไปแล้ว”

เมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นออกจากวอร์ดเย่เฟิงเผิงก็จ้องไปที่ด้านหลังของเธอและดวงตานกอินทรีคู่หนึ่งก็ฉายแสงเย็นเล็กน้อย

เขารู้มาก่อนแล้วว่าผู้หญิงที่อวี้อี่มั่วให้ประจักษ์พยานนั้นทำงานอยู่ในตระกูลอวี้ เขาไม่คาดคิดว่าตอนนี้เธอจะปีนขึ้นไปสูงขึ้นเรื่อยๆและเธอก็อยู่เคียงข้างอวี้อี่มั่ว

สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือเห็นได้ชัดว่าพวกเลิกรากันไปแล้ว อวี้อี่มั่วก็กำลังจะหมั้นหมายกับลูกสาวของเขาทำไมเขาถึงให้ผู้หญิงคนนี้อยู่เคียงข้าง?