ดั่งรักบันดาล 222

ทุกอย่างเกิดขึ้นกะทันหันเกินไป หร่วนซือซือมองดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวังของเขา รู้สึกทำตัวไม่ถูกขึ้นมา

"เย้อัน ฉัน……"

น้ำเสียงของซ่งเย้อันอ่อนโยน : "ซือซือ ไม่ต้องรีบตัดสินใจ ฉันให้เวลาเธอได้ ให้เธอได้พิจารณา……"

หร่วนซือซือหรี่ตาลง มองไปรอบๆ ในใจเธอก็เกิดคลื่นเล็กๆ

ที่ผ่านมาไม่เคยเจอผู้ชายที่ใส่ใจเธอขนาดนี้มาก่อน ผู้ชายคนนี้ทั้งอบอุ่นอ่อนโยนและดูแลเอาใจใส่ เป็นผู้ชายในฝันเธอเลย แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ในใจกลับรู้สึกลังเล

"ปัง!"

โต๊ะในห้องอยู่ๆก็มีเสียงดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงของซ่งอวิ้นอัน : "โอ๊ะโอ……"

หร่วนซือซือหยุดชะงัก หันไปมอง : "อันอัน?"

ซ่งอวิ้นอันที่ค่อยๆคลานออกจากใต้โต๊ะ ใบหน้าเต็มไปด้วยอาการเก้อเขิน ยิ้มขึ้นอย่างเกรงใจ : "ไม่ทันระวังโดนของเข้า พวกเธอคุยกันต่อเลย……"

ซ่งเย้อันที่ยืนอยู่ข้างๆกลืนไม่เข้าคายไม่ออก กว่าจะสร้างบรรยากาศแบบนี้ได้ ก็โดนซ่งอวิ้นอันกวนเข้า ตอนนี้เขาไปต่อไม่เป็นแล้ว

ซ่งอวิ้นอันเห็นสีหน้าพี่ชายของตัวเองเปลี่ยน รู้ตัวว่าตัวเองงานเข้าแล้ว ก็เลยไม่หลบต่อ ลุกขึ้นไปยืนข้างๆหร่วนซือซือ แตะแขนเธอเพื่อส่งสัญญาณบอกเธอ พูดเบาๆว่า : "ซือซือ พี่ชายฉันชอบเธอมานานมากแล้วนะ! คนอื่นอาจไม่รู้ แต่ฉันรู้แจ่มแจ้งเลยนะ ในห้องนอนของเขามีรูปถ่ายของเธอด้วย"

ซ่งเย้อันทำตัวไม่ถูก รีบปรามน้องสาวตัวเอง : "อันอัน พูดไปเรื่อย……"

"ฉันพูดไปเรื่อยที่ไหน พี่ยังไม่ยอมรับอีกเหรอคะ! พี่น่ะชอบซือซือของเรามานานมากแล้วไม่ใช่เหรอคะ!"

“……”

หร่วนซือซือได้ยินแล้ว เธอชะงักพร้อมกับกระอักกระอ่วนใจ แก้มเธอร้อนและแดงขึ้นนิดหน่อย

เห็นหร่วนซือซือที่มีอาการเคอะเขิน ซ่งเย้อันสูดลมหายใจเข้าปอด : "ซือซือ เธอตัดสินใจได้แล้วหรือยัง? ว่าจะยินดีคบเราเป็นแฟนไหม?"

"ฉัน……"

เห็นเขาที่เดินถือช่อดอกไม้เดินตรงมาที่เธอ เธอกัดริมฝีปากแน่น ลังเลว่าควรจะรับดอกไม้ดีไหม

ห้วงเวลานี้ เธอรู้สึกมีสายตาจ้องมายังเธอ รู้สึกเย็นวาบทั้งแผ่นหลัง

เธอหันกลับไปมอง เห็นอวี้อี่มั่วยืนอยู่นอกประตู ดวงตาดำสนิทของจ้องมองเธอไม่ขยับ

ชั่วอึดใจ เธอก็รู้สึกแน่นอยู่ในอก ใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสน

เขามายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ได้ยินไปขนาดไหน?

บรรยากาศเปลี่ยนไปเป็นความสับสนงุนงง หร่วนซือกัดริมฝีปากแน่น เหมือนน้ำเย็นที่เดือดพล่าน เธอเงยหน้าขึ้น สบตากับซ่งเย้อัน กัดฟันแล้วพูดขึ้นว่า : "ขอโทษนะเย้อัน ฉันยังไม่พร้อมจริงๆ……"

เธอไม่ได้เกลียดเขา แต่ก็ไม่ได้ชอบ แต่จะให้เธอรับรักของเขานั้น เธอเองทำไม่ได้จริงๆ

พูดจบ เธอก็หมุนตัว เดินออกจากห้องรับรองไป ไม่แม้แต่จะมองหน้าอวี้อี่มั่วที่ยืนอยู่นอกประตู เธอวิ่งออกไป ในใจสับสนวุ่นวายไปหมด

"ซือซือ!"

"ซือซือเธอจะไปไหน?"

เสียงของซ่งเย้อันและซ่งอวิ้นอันเรียกตามหลังหร่วนซือซือพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย หร่วนซือซือกัดฟันแน่น อยากออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด และอยากอยู่เงียบๆคนเดียว

เธอไม่เข้าใจเลย วินาทีที่เธอเห็นหน้าของอวี้อี่มั่ว ในใจของเธอตอนแรกยังแค่ลังเล แต่พอเห็นเขาก็กลับพูดปฏิเสธออกไปเลย ไม่เข้าใจยิ่งกว่านั้นคือความรู้สึกผิดที่อยู่ในใจ

เมื่อเธอวิ่งออกมาจนถึงด้านนอกแล้ว หร่วนซือซือหยุดวิ่ง เธอหายใจหอบ

ห้วงเวลานี้ อยู่ๆก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาจากด้านหลัง ตามมาด้วยน้ำเสียงต่ำ : "หร่วนซือซือ เธอหนีอะไร?"

ชั่วอึดใจ แขนก็โดนเขาจับไว้ แค่เพียงดึงเบาๆ เธอก็หันไปตามแรงดึง ประจันหน้ากับอวี้อี่มั่วที่สีหน้าเย็นชาเข้าพอดี

"ทำอะไรน่ะ?" หร่วนซือซือหน้านิ่วคิ้วขมวด : "ปล่อย!"

ยังไม่ทันพูดจบ ก็โดนอวี้อี่มั่วดึงแขนไปที่รถ เขาแรงเยอะมาก ไม่กี่วินาทีก็ลากมาถึงข้างรถ แล้วจับเธอยัดเข้าไปในรถ

ปิดประตูและล็อคตาม หร่วนซือซือโดนจับนั่งข้างคนขับ ในใจรู้สึกฉุนจัดขึ้นมา "อวี้อี่มั่ว เป็นบ้าไปแล้วหรือไง?"

เธอไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องทำแบบนี้กับเธอ

อวี้อี่มั่วที่ได้ยินแล้ว ขมวดคิ้วแน่น ความโกรธแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย หันมาประกบชิดเธอ

เขาเข้าใกล้ เธอก็ขยับถอยเรื่อยๆ จนหลังชิดกับประตูรถ ตัวหดรีบอยู่ในมุมรถ ไม่มีที่จะให้หลบแล้ว เขายื่นมือมา จับไหล่ของเธอไว้

สายตาเย็นยะเยือกจ้องมองมาที่เธอ ริมฝีปากบางเม้มเป็นแนวเส้นตรง พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า : "ถ้าเมื่อกี้ฉันไม่ปรากฏตัว เธอก็รับรักเขาไปแล้ว?"

เมื่อเขาพูดออกมา หร่วนซือซือก้มหน้าลงสีหน้าเอียงอายและลังเล ถ้าเขาช้ากว่านี้ไปอีกก้าว สิ่งที่เขาเห็นอาจจะเป็นคู่รักที่กอดกันอยู่ จบบริบูรณ์ด้วยการมีความสุขสินะ

เมื่อนึกถึงตอนนี้ ในใจก็เหมือนมีไฟมาสุม ร้อนรุ่ม เผาไหม้อยู่ข้างใน

เขาจับไหล่เธอแน่นขึ้น เพื่อเอาคำตอบจากเธอ แล้วพูดขึ้นว่า : "ใช่? หรือไม่ใช่?"

หร่วนซือซือรู้สึกเจ็บแต่ก็ทนไว้ แววตาเต็มไปด้วยความสับสน เธอกัดฟันแน่น เงยหน้าขึ้น รวบรวมความกล้าแล้วตอบกลับไป : "ถึงฉันจะตอบรับไป มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณรึเปล่า?"

คำพูดเดียว บรรยากาศรอบๆในรถก็เต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก

สายตาของอวี้อี่มั่วเย็นชาจนน่ากลัว เขาจ้องมองหน้าของผู้หญิงปากดีคนนี้ ชั่วอึดใจ เขาก็พูดขึ้นว่า : "ลืมไปแล้วเหรอว่าเคยเซ็นสัญญาอะไรไว้? ก่อนสัญญาจะสิ้นสุดลง เธอห้ามคบกับใครนอกจากฉัน!"

หร่วนซือซือเมื่อได้ยินแล้ว สองตาเธอเบิกกว้าง : "เป็นไปไม่ได้!"

เธอเคยอ่านสัญญาแล้ว ถึงแม่จะไม่ได้อ่านละเอียดขนาดนั้น แต่มั่นใจว่าไม่มีข้อนี้

"อวี้อี่มั่ว ฉันก็มีเอกสารสัญญาในมือ คุณอย่ามาหลอกฉันเสียให้ยาก!"

ตอนนั้นสัญญามีเพียงสองฉบับ คู่สัญญาและฝ่ายตรงข้าม ฉันจะไม่เชื่อเขาเด็ดขาด

"เหรอ?" อวี้อี่มั่วหัวเราะเบาๆในลำคอ ยื่นมือไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ : "ถ้าเธอไม่เชื่อ ก็เอาสัญญาออกมา ลองเปรียบเทียบกันดู"

หร่วนซือซือกัดริมฝีปากแน่น : "เปรียบเทียบก็เปรียบเทียบสิ!"

ถึงแม้เธอจะเซ็นสัญญาแล้ว บทความไม่ใช่ของเธอทั้งหมด แต่เธอก็เคารพเงื่อนไขในสัญญาแน่นอน เป็นไปไม่ได้ว่าเขาจะเอาเงื่อนไขในสัญญามาขู่เธอได้!

อวี้อี่มั่วขับรถออกไป เหยียบคันเร่งจนมิด วิ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง

ผ่านไปราวยี่สิบนาที เมื่อถึงจุดหมาย รถจอดลงที่ใต้ตึกคอนโด หร่วนซือซือถอนหายใจ กัดริมฝีปากแน่น : "ฉันจะขึ้นไปเอาสัญญา คุณรอฉันอยู่ที่นี่"

พูดจบ เธอก็เปิดประตูจะลงรถ แต่ยังไม่ทันก้าวออกจากรถ ข้อมือก็โดนจับไว้แน่น

อวี้อี่มั่วพูดขึ้น : "ฉันจะขึ้นไปด้วย"

เขาไม่ได้โง่ ถ้าเธอขึ้นไปแล้วไม่ยอมลงมา จะเปรียบเทียบสัญญายังไง?

หร่วนซือซือขมวดคิ้ว เมื่อโดนจับได้ว่าคิดอะไรอยู่ ทำได้เพียงให้เขาตามขึ้นมาด้วย

ถึงห้องแล้ว เปิดประตูเข้าไป หร่วนซือซือสูดลมหายใจเข้า : "คุณรออยู่หน้าประตูนี่แหละ ฉันจะไปเอาสัญญา"

พูดจบ เธอก็เดินเข้าห้องไป เอาเอกสารฉบับหนึ่งออกมาจากลิ้นชัก

เธอเดินไปด้วยพลางเปิดเอกสารสัญญาดูไปด้วย ดูคร่าวๆแล้วไม่มีเงื่อนไขนี้ เธอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

มีที่ไหนห้ามคบกับเพศตรงข้าม อวี้อี่มั่วสร้างเรื่องแน่ๆ!

ถึงห้องรับแขก ปลายตาไปสังเกตเห็นอะไรเข้า เป็นข้อความตัวหนังสือค่อนข้างเล็กในวงเล็บอีกที เธอตัวแข็งทื่อทันที