ดั่งรักบันดาล 156

จู่ๆบรรยากาศภายในรถคันเล็กๆก็น่าอึดอัดขึ้นมาสะอย่างนั้น หร่วนซือซือมองชายหนุ่มที่กำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เธอก็หลบสายตาและกลืนน้ำลายลงคออย่างอัตโนมัติ

เธอหลบสายตาและพูดติดๆขัดๆว่า " ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้ว่าคุณ……"

เธอยังไม่ทันได้พูดจบ ชายหนุ่มคนนั้นก็โน้มตัวเข้ามาใกล้เธอ พออวี้อี่มั่วขยับเข้ามาใกล้เธอ เธอก็ถอยหนี จนกระทั้งที่จะไม่มีทางถอยได้แล้ว แต่เธอก็ยังพยายามเอียงหัวไปด้านหลังให้ได้มากที่สุด

แต่ว่าพื้นที่ในรถก็มีอยู่แค่นี้ ถึงเธอจะจะหดตัวได้ก็คงหนีไม่ไหนไม่รอดอยู่ดี ภายใต้การจ้องมองของชายหนุ่ม ทำให้แก้มเธอแดงระเรื่อขึ้นมาทันที

"คุณ…..คุณออกไปนะ! เธอผลักเขาออกสุดแรงและพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธ

หร่วนซือซือสบเข้ากับสายตาที่ลึกล้ำคู่นั้นของชายหนุ่ม ในใจของเธอรู้สึกผิดและในขณะเดียวกันก็มีความรู้สึกอับอายปนอยู่ เธอรู้ทั้งรู้ว่าตรงนั้นมีเย่หว่านเอ๋ออยู่ แต่เมื่อกี้ เธอกลับไม่ได้ปฏิเสธอวี้อี่มั่ว

หร่วนซือซือหลบสายตาเขา และแสร้งทำเป็นนิ่ง " คุณมีแฟนแล้ว เราสองคนควรรักษาระยะห่างต่อกัน "

พอได้ยินคำว่า " แฟน "อวี้อี่มั่วก็กระพริบตา และใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาบึ้งตึงและเย็นชามาก

จู่ๆเขาก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล เขาหันมองเธอและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า " ลงรถ "

หร่วนซือซือชะงักไป และหันไปมองชายตรงหน้าที่สีหน้าตอนนี้ไม่พอใจสุดๆ เธอถึงตระหนักได้ว่านี่เป็นการไล่เธออย่างเห็นได้ชัด เธอดึงสติกลับมาแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ และเปิดประตูลงรถไป

ทันทีที่ประตูรถปิดลง เสียงสตาร์ทรถก็ดังขึ้นทันที และดังอย่างต่อเนื่อง และแล่นออกไปทันทีโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดรถ

หร่วนซือซือยืนนิ่งอยู่ที่เดิมและมองดูรถที่กำลังจะแล่นออกไปจนมองไม่เห็น ในใจเธอกลับมาความรู้สึกเคว้งคว้างอย่างบอกไม่ถูก

คนที่มาช่วยเธอคือเขา สุดท้ายคนที่ทิ้งเธอไปกลางทางก็คือเขาอีกเช่นกัน หร่วนซือซือรู้สึกว่ายิ่งอยู่ยิ่งไม่รู้จักตัวตนของเขา แต่ที่น่าแปลกมากกว่าก็คือ ความรู้สึกของเธอกลับถูกเขาชักนำไปด้วย

หร่วนซือซือสูดหายใจเข้าลึกๆ และละสายตามองไปทางอื่น และเดินขึ้นทางเท้าไปอย่างรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

พอกลับถึงบ้าน เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ามาดู และเธอก็เปิดอ่านข้อความที่ซ่งอวิ้นอันส่งมาหาเธอเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ถ้าดูจากเวลาแล้วก็น่าจะเป็นตอนที่เธอพึ่งขึ้นรถได้ไม่นาน

หร่วนซือซือใช้นิ้วกดไปที่จอโทรศัพท์ และตอบกลับเธอพร้อมกับถามเธอว่ากลับถึงบ้านแล้วรึยัง หลังจากที่ตอบกลับไปแล้วสามนาที กลับไม่มีการตอบกลับใดๆจากเธอ

หร่วนซือซือรู้สึกสงสัย ไม่น่าจะเป็นแบบนี้นะ ปกติตอนที่เธอส่งข้อความหาซ่งอวิ้นอันเธอมักจะตอบกลับในไม่กี่วินาที หรือว่าเธอยังอยู่กับตู้เยี่ยงั้นหรอ?

อีกด้านหนึ่ง ภายในรถสปอร์ทสีแดง ซ่งอวิ้นอันทำหน้าบึ้งตึงและไม่ยอมคุยกับตู้เยี่ย

ในขณะที่ตู้เยี่ยขับรถ เขาก็เหลือบมองไปที่หญิงสาวเป็นระยะๆ

ไม่นาน ซ่งอวิ้นอันก็หันมาถามเขาด้วยความโมโห " มองพอรึยัง? "

เขาแอบมองเธอคิดว่าเธอไม่รู้ตัวงั้นหรอ!

ตู้เยี่ยที่ถูกจับได้คาหนังคาเขาก็ทำตัวไม่ถูก เขากระแฮ่มและถามขึ้นว่า " เธอเป็นอะไรไป?"

" คุณคิดว่าฉันเป็นอะไรล่ะ? ตู้เยี่ย ตอนแรกคุณเป็นคนรับปากฉันเองว่าให้ฉันขออะไรก็ได้สามอย่าง คุณบอกว่าถ้าฉันเรียกหาจะมาทันที แล้ววันนี้มันคืออะไร? "

ซ่งอวิ้นอันโกรธจนหน้าแดงก่ำ ดวงตาเธอกลมโต ยิ่งดูน่ารักขึ้นไปอีก " ฉันคาดหวังกับคุณมาก แต่คุณกลับมาครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ฉันเกือบโดนยัยซ่งฉีผู้หญิงอสรพิษคนนั้นเล่นงานอยู่แล้วคุณรู้ไหม? "

ศึกในวันนี้มันช่างน่าอายจริงๆ เดิมทีเธออยากเล่นงานซ่งฉีสักหน่อย แต่คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายคนที่เสียเปรียบกลับเป็นเธอและซือซือ!

ถ้าเขามาช้ากว่านี้อีกแค่นิดเดียว เกรงว่าเสื้อผ้าบนตัวของพวกเธอก็คงจะถูกฉีกขาดไปแล้ว!

เมื่อซ่งอวิ้นอันโกรธเธอก็เอาแต่พูดไม่หยุด พูดจู้จี้จุกจิกไม่รู้จบ

ตู้เยี่ยมองท่าทีของผู้หญิงข้างๆเขาก็รู้สึกน่าขำเล็กน้อย เขายิ้มออกมาเล็กน้อย และในสายตาเขานั้นก็แฝงไปด้วยความรักและความอบอุ่น

ซ่งอวิ้นอันเล่าให้เขาฟังอยู่นานมาก แต่พอหันไปกลับเห็นว่าเขายิ้ม อารมณ์โกรธก็พุ่งขึ้นมาทันที "ตู้เยี่ย คุณขำฉันใช่ไหม? "

เธอโดนคนรังแกมานะ นี่มันเป็นเรื่องร้ายแรงเลยนะทำไมเขาถึงเอาแต่หัวเราะไม่หยุด?

ตู้เยี่ยหุบยิ้ม และรถก็มาถึงหน้าอพาร์ทเมนต์พอดี เขาหยุดรถและพูดว่า " ถึงแล้ว "

ซ่งอวิ้นอันยังไม่หายโมโห พอทันทีที่รถหยุด เธอก็เปิดประตูรถและเดินลงไป แต่พอเธอโกรธเธอก็ไม่ทันระวัง รองเท้าส้นสูงของเธอเหยียบเข้ากับก้อนหินบนพื้น ทำให้ขาเธอพลิก

เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าเล็กๆของเธอบึ้งตึง " เฮ้อ…ทำไมวันนี้มันเฮงซวยจังวะ? "

พอตู้เยี่ยเห็นเข้าก็รีบลงจากรถ เขาสับขาเดินเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็วและถามเขาว่า " เป็นไงบ้าง? ไหวไหม? ".

ซ่งอวิ้นอันโบกมือไปมาทั้งที่ยังเจ็บ " ไม่เป็นไร……คุณ…คุณกลับไปเถอะ! "

เธอพูดพร้อมกับกำลังจะหันเดินเข้าไปในอพาร์ทเมนต์ แต่ข้อเท้าของเธอกลับพลิกอีกรอบ และเธอก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันที

ทันทีที่เธอสะดุดเธอก็เกือบล้ม โชคดีที่ตู้เยี่ยยื่นมือไปประคองเธอไว้พอดี และเขาก็พูดขึ้นว่า " เท้าน่าจะพลิกนะ คุณอยู่ชั้นไหน? เดี๋ยวผมไปส่ง "

พอซ่งอวิ้นอันได้ยินเข้า เธอก็เบิกตากว้างและจ้องเขาด้วยความตกใจเล็กน้อย

เขาอยากจะไปที่บ้านเธอ หรือว่าเขาจะมีจุดมุ่งหมายบางอย่าง?