ดั่งรักบันดาล 15

" ไม่เป็นไรค่ะ " ความคิดของหร่วนซือซือหมกมุ่นอยู่ที่แหวนวงนั้น เเต่เธอไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงทางความคิดของหวังเหล่ย

" พี่ซือซือ พี่เเต่งงานเเล้วหรอ? ตั้งเเต่เมื่อไหร่หรอคะ? " หวังเหล่ยเอียงหัวเเละถามอย่างสงสัย

ในระหว่างการฝึกงาน หวังเหล่ยมีความเข้าใจโดยทั่วไปกับทุกคนในแผนก ก่อนหน้านี้หร่วนซือซืออยู่ในสถานะโสดมาตลอด เเม้เเต่เเฟนก็ยังไม่มี ทำไมอยู่ๆถึงสวมเเหวนแต่งงานได้ล่ะ เเละนี่เป็นเรื่องที่ชวนให้สงสัย

หร่วนซือซือรู้ว่าเรื่องของตัวเองค่อนข้างเเปลกไปหน่อย เเต่ถึงอย่างไรเธอก็ไม่สามารถบอกความจริงได้

อีกอย่าง ต่อให้เธอบอกว่าตัวเองได้ดูตัวกับท่านประธานของอวี้กรุ๊ป แถมฝ่ายนั้นก็สนใจเธอเหมือนกัน

คาดว่าคงจะไม่มีใครเขาเชื่อคำพูดแบบนี้แน่นอน

หลังจากครุ่นคิดอยู่สักครู่ หร่วนซือซือก็พูดขึ้นอย่างขอไปที " รู้จักตอนดูตัวน่ะ เรื่องเมื่อสองวันที่ผ่านมานี้เอง "

หลังจากนั้นหร่วนซือซือก็ก้มหน้าจัดการเรื่องงานต่อ

พอเห็นหร่วนซือซือไม่พูดอะไร หวังเหล่ยก็ไม่ได้ถามต่อ

ยี่สิบนาทีผ่านไปโดยประมาณ ในที่สุดหร่วนซือซือก็จัดการเรื่องงานที่ต้องส่งมอบให้กับหวังเหล่ยเสร็จ หลังจากนั้นก็พิมพ์ออกมาเเละเอาไปให้หวังเหล่ย

" พี่ซือซือขอบคุณมากนะคะ " หวังเหล่ยรับเอกสารไปเเล้วพูดขึ้นเสียงหวาน

ต่อมาหวังเหล่ยก็มองเวลาเเละพบว่าถึงเวลากินข้าวเที่ยงพอดี เธอจึงพูดกับหร่วนซือซือ " พี่ซือซือ ยังมีที่ฉันยังไม่ค่อยเข้าใจ เอางี้ เราไปกินข้าวด้วยกัน หลังจากนั้นพี่ก็ค่อยบอกฉันอีกรอบ "

กลัวว่าหร่วนซือซือจะไม่ตกลง เธอจึงพูดขึ้นอีกครั้ง " ฉันกลัวว่าจะทำผิดจริงๆนะคะ แบบนี้ก็จะไม่ผ่านฝึกงานด้วย "

เธอขมวดคิ้วเเละมองหร่วนซือซือด้วยแววตาที่น่าสงสาร

สำหรับเรื่องนี้ หร่วนซือซือไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธหวังเหล่ย เธอจึงตอบตกลงคำขอของหวังเหล่ยอย่างเต็มใจ

" เหล่ยเหล่ย จะกินข้าวที่นี่หรอ "

ณ โรงแรมนานาชาติเจียงโจว

โรงแรมนานาชาติเจียงโจวเป็นโรงแรมมาตรฐานสูงสุดในเจียงโจว ไม่ว่าจะเป็นระดับการตกแต่งหรืออาหารก็ตาม และที่นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะเข้าไปได้

เดิมทีหวังเหล่ยเดินนำอยู่ด้านหน้าหร่วนซือซือ

พอได้ยินหร่วนซือซือพูดแบบนี้ เธอก็รีบหันมาเกี่ยวแขนหร่วนซือซือทันที หลังจากนั้นก็พูดขึ้นยิ้มๆ " ใช่ค่ะ ฉันเพิ่งจองห้องรับรองเสร็จเมื่อสักครู่นี่เอง "

" เเต่มันจะเเพงเกินไปไหม? " หร่วนซือซือยังคิดว่าไม่ถูกต้อง

ก็เเค่ข้าวมื้อเดียว คงไม่ฟุ่มเฟือยขนาดนั้นหรอกมั้ง?

" พี่ซือซือ นี่เป็นสิ่งที่ฉันอยากขอบคุณที่พี่ดูเเลฉันมาตลอด อีกอย่างฉันก็จองไว้เเล้ว ถ้าไม่กินก็สิ้นเปลืองเเย่น่ะสิ " หวังเหล่ยพูดจบก็จับข้อมือหร่วนซือซือแน่นขึ้นทันที

เธอทำเหมือนกลัวว่าหร่วนซือซือจะหนีไปอย่างนั้นแหละ

ตอนนี้ความสนใจของหร่วนซือซือมุ่งเน้นไปที่ราคาอาหาร และไม่ได้สังเกตเห็นการกระทำของหวังเหล่ยเเม้เเต่นิดเดียว

พอเห็นหร่วนซือซือไม่พูดอะไร หวังเหล่ยก็รีบพาหร่วนซือซือเข้าไปข้างใน

พอเข้ามาในห้องรับรอง หร่วนซือซือก็ตะลึงกับระดับของโรงเเรมนานาชาติเจียงโจวอีกครั้ง

ในห้องรับรองหรูหรามาก หรูจนไม่สามารถบรรยายด้วยคำว่าอลังการได้เลย

หร่วนซือซือมองหวังเหล่ยด้วยสายตาที่คาดเดา เธอครุ่นคิดอยู่สักครู่เเละพูดขึ้น " เหล่ยเหล่ย เธอคงไม่ใช่ลูกคนรวยใช่ไหม? "

หวังเหล่ยยิ้มให้กับคำถามของหร่วนซือซือ เเต่ไม่ได้พูดอะไร เหมือนเป็นการยอมรับเงียบๆ

เมื่อเห็นเช่นนี้ หร่วนซือซือก็โล่งใจขึ้นนิดหน่อย

ถ้าหวังเหล่ยเป็นคนธรรมดาทั่วไปก็คงจะไม่มากินข้าวที่นี่ เพราะถึงอย่างไรการกินอาหารในราคาเงินเดือนสองเดือนก็ไม่คุ้มสักเท่าไหร่

" พี่ซือซือนั่งค่ะ พี่อยากกินอะไรก็สั่งเลยนะ? " หลังจากที่หวังเหล่ยนั่งลงข้างหร่วนซือซือ เธอก็ส่งเมนูอาหารให้หร่วนซือซือ

หร่วนซือซือรับเมนูอาหารไป เธอเปิดดูเเละรีบมองไปที่ราคาอาหารที่อยู่ด้านหลังเป็นอันดับแรก เสร็จเเล้วเธอก็แอบสูดหายใจเข้าลึกๆอย่างไม่รู้ตัว

มองโดยคร่าวๆ อาหารที่ถูกที่สุดก็อยู่ที่ราคาสี่หลักเเล้ว

นี่คงไม่ใช่ทองหรอกนะ!

" เหล่ยเหล่ย เราเปลี่ยนที่กินกันดีกว่า " ราคาอาหารด้านบนทำให้หร่วนซือซือรู้สึกเจ็บปวด

หวังเหล่ยกลับหยิบเมนูอาหารในมือหร่วนซือซือไปด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม " พี่ซือซือ ก็บอกเเล้วไงว่ามื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง พี่สบายใจได้ "

หวังเหล่ยพลิกเมนูอาหารไปด้วยเเละเรียกบริกรที่อยู่ข้างๆให้มาสั่งอาหารไปด้วย

เเละตอนนี้ หร่วนซือซือก็รู้สึกปวดปัสสาวะ

ในห้องรับรองมีห้องน้ำ หร่วนซือซือจึงลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ พอเธอออกมา

บนโต๊ะก็มีอาหารเเละเครื่องดื่มวางไว้อยู่สองสามอย่างเเล้ว

เธอเพิ่งนั่งลง หวังเหล่ยก็ยกแก้วน้ำผลไม้มาทางเธอ " พี่ซือซือเลื่อนขั้นเเล้ว ยินดีด้วยนะคะ! "

ได้ยินดังนั้น หร่วนซือซือก็รู้สึกอุ่นใจ เธอจึงยกแก้วน้ำผลไม้เเละชนกับหวังเหล่ย " เหล่ยเหล่ย ขอบคุณมากเลยนะ "

หลังจากนั้นเธอก็ดื่มไปหนึ่งคำเเละวางลง

สายตาของหวังเหล่ยจับจ้องอยู่ที่หร่วนซือซือ พอเห็นหร่วนซือซือดื่มเพียงคำเดียว เธอก็ร้อนใจเล็กน้อย

ดังนั้น เธอจึงยกแก้วน้ำผลไม้ของตัวเองเเละดื่มจนหมด หลังจากนั้นก็ยกแก้วเปล่าไปทางหร่วนซือซือเเละพูดขึ้น

" พี่ซือซือ ดื่มให้หมดสิคะ ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นการแสดงความยินดีที่พี่ได้เลื่อนขั้นเเละได้เพิ่มเงินเดือนยังไงล่ะคะ! "

หร่วนซือซือรู้สึกว่าที่หวังเหล่ยพูดก็มีเหตุผล อีกอย่างคือน้ำผลไม้ไม่ใช่ไวน์ ดื่มไปมากสุดก็เเค่ท้องป่อง เธอจึงไม่คิดอะไรมาก เเละทำการดื่มน้ำผลไม้ที่ยังเหลืออยู่จนหมด

พอเห็นหร่วนซือซือติดกับ หวังเหล่ยก็ยกยิ้มเล็กน้อย หลังจากนั้นเธอก็มองเวลาด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมา