ดั่งรักบันดาล 13

ตอนที่หร่วนซือซือตื่นขึ้นมาท้องฟ้าก็สว่างเเล้ว พอมองเวลาก็พบว่าเป็นเวลาเจ็ดโมงครึ่งเเล้วด้วย

" เเย่ล่ะ! " หร่วนซือซือสบถออกมาเสียงเบา

วันนี้เป็นวันจันทร์เเละเป็นวันทำงาน เดิมทีเธอตั้งใจว่าจะตื่นเจ็ดโมงตรง ถ้าเป็นแบบนั้นจะได้ไม่ไปทำงานสาย

เเต่ใครใช้ให้เธอนอนไม่หลับจนดึกดื่นล่ะ พอเช้ามาก็หลับลืมอีก

หลังจากที่หร่วนซือซืออาบน้ำเสร็จ เธอก็รีบลงมาจากด้านบนอย่างรวดเร็ว

" คุณหญิง " เสียงตู้เยี่ยดังขึ้นจากในห้องโถง

พอได้ยินเสียงตู้เยี่ย หร่วนซือซือก็หันไปมองตามเสียงทันที

พอหันไปมองก็เห็นตู้เยี่ยยืนอยู่ข้างโต๊ะอาหาร ส่วนอวี้อี่มั่วก็แต่งตัวเรียบร้อยและนั่งอยู่ที่โต๊ะ นิ้วเรียวกำลังถือมีดเเละส้อม ดูเหมือนเขาจะกินอาหารเช้ามาสักพักเเล้ว

" สวัสดีตอนเช้า " หลังจากที่หร่วนซือซือตกตะลึงเสร็จเเล้ว เธอก็พูดคำนี้ออกมาอย่างช้าๆ

ตู้เยี่ยเลื่อนเก้าอี้ข้างอวี้อี่มั่วออก เพื่อบอกให้หร่วนซือซือมานั่ง

พอเห็นอวี้อี่มั่วที่เย็นชาเหมือนภูเขาน้ำแข็ง หร่วนซือซือก็ส่ายหัวเเละพูดขึ้น: " ฉันไม่หิวค่ะ "

เธอไม่รู้ว่าอวี้อี่มั่วหายโกรธเธอเเล้วหรือยัง ถ้ายังเเล้วตอนนี้เธอมาโผล่ตรงหน้าเขา ก็เท่ากับว่ายิ่งทำให้เขาโกรธมากกว่าเดิมน่ะสิ?

เธอจะไม่เปิดโลกเด็ดขาด

พูดจบ หร่วนซือซือก็อยากที่จะเดินออกไปจากตรงนั้น

" มานี่ นั่งลง " เเต่ใครจะไปรู้ว่าอวี้อี่มั่วจะเงยหน้ามองเธอเเละพูดอย่างออกคำสั่ง

หร่วนซือซือจำเป็นต้องฟังคำพูดของอวี้อี่มั่ว เธอรีบเดินเข้าไปเเละนั่งลงอย่างว่าง่ายทันที

หลังจากนั้นตู้เยี่ยก็ยกอาหารเช้าของหร่วนซือซือมาเสิร์ฟ เสิร์ฟเสร็จก็เดินออกไปทันที

อวี้อี่มั่วทานอาหารเช้าต่อไป เเต่หร่วนซือซือกลับไม่กล้าขยับตัวอยู่สักพัก

หนึ่งคือเธอยังรู้สึกผิดต่ออวี้อี่มั่ว ถ้าเขารู้ว่าเธอเห็นบัตรใบนั้นเเล้ว ไม่รู้ว่าเขาจะฆ่าปิดปากเธอหรือเปล่า

สองคืออวี้อี่มั่วมีท่าทางการกินที่สง่างาม ชวนให้อดไม่ได้ที่จะนึกถึงพวกผู้ดีตระกูลสูงศักดิ์ เเละสิ่งนี้ทำให้หร่วนซือซือไม่รู้ว่าจะเริ่มทานยังไงดี

ผ่านไปครึ่งนาที อวี้อี่มั่วก็วางมีดเเละส้อมในมือลง หลังจากนั้นก็หยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดปากเเละพูดขึ้นนิ่งๆ: " กินมันให้หมด "

" อ้อ ค่ะ " หร่วนซือซือไม่กล้าคิดอะไรมาก เธอรีบกินขนมปังกับนมตรงหน้าให้หมดทันที

รอจนหร่วนซือซือกินหมดเเล้ว ตอนที่กำลังจะออกจากบ้าน รถของอวี้อี่มั่วก็รออยู่ที่ทางออกอยู่เเล้ว

เหมือนกำลังรอเธออย่างนั้นเเหละ

หร่วนซือซือค่อนข้างลังเล เป็นอะไรที่แย่มากถ้าคนในบริษัทเห็นเธอลงจากรถของประธาน เธอกลัวว่าจะเกิดพายุใหญ่ขึ้นน่ะสิ

อีกอย่างเธอก็ไม่อยากนั่งรถกับอวี้อี่มั่ว เพราะกดดันเกินไป

เธอยังอยากมีชีวิตอยู่อีกหลายปี!

ดังนั้นหร่วนซือซือจึงพูดกับอวี้อี่มั่วอย่างระมัดระวัง " ฉันนั่งรถไฟฟ้าไปบริษัทเองได้ ไม่รบกวนคุณหรอก "

ได้ยินดังนั้น อวี้อี่มั่วที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ก็เงยหน้าขึ้นเเละหันมามองหร่วนซือซือ สายตาของเขาไปหยุดที่ใบหน้าที่แดงก่ำของหร่วนซือซือสักครู่

หลังจากนั้นก็พูดขึ้น: " หร่วนซือซือ คุณลืมไปแล้วหรอ? "

หร่วนซือซือถูกเขาถามจนงุนงง " ลืมอะไรหรอ? "

" คุณคือภรรยาของผม "

" อ้อ " หร่วนซือซือไม่ได้พูดอะไร เธอทำเพียงขึ้นไปนั่งบนรถอย่างว่าง่าย

เพราะคำพูดประโยคนี้ อยู่ๆหร่วนซือซือก็ใจอ่อนขึ้นมาทันที

ไม่ว่าระหว่างเธอกับอวี้อี่มั่วจะมีเรื่องที่ไม่สบายใจอะไร เเละไม่ว่าอวี้อี่มั่วจะเคยเป็นคนแบบไหน

ถึงอย่างไรตอนนี้เขาก็เป็นสามีของเธอ เเละเธอก็เป็นภรรยาของเขา

ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด พวกเขาก็จะใช้ชีวิตด้วยกันไปตลอดชั่วชีวิตนี้